Βιογραφία

«Δεν Γνωρίζετε Ποια θα Είναι η Ζωή σας Αύριο»

ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΤΖΕΝΙΝΓΚΣ

«Φεύγοντας από το λιμάνι της Τέμα, στην Γκάνα, επέστρεφα στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά όταν σταμάτησα να πάρω κάποιον νεαρό που ήθελε να πάει στην πόλη. Επωφελήθηκα από την ευκαιρία και του έδωσα μαρτυρία. Πίστευα ότι τα πήγαινα πολύ καλά! Ωστόσο, όταν φτάσαμε στον προορισμό του, ο νεαρός πήδηξε από το φορτηγό και το έβαλε στα πόδια».

ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ περιστατικό ήταν για εμένα μια ένδειξη ότι κάτι παράξενο μου συνέβαινε. Προτού σας αναφέρω τι έγινε, θα ήθελα να σας πω πώς εγώ​—ένας Καναδός—​βρέθηκα στην Γκάνα.

Ήταν μέσα Δεκεμβρίου του 1949 σε ένα βόρειο προάστιο του Τορόντο, στον Καναδά. Είχαμε σκάψει το παγωμένο έδαφος σε βάθος σχεδόν ένα μέτρο για να συνδέσουμε την παροχή νερού σε ένα καινούριο σπίτι, και μόλις είχαμε τελειώσει. Παγωμένοι και κουρασμένοι, όλοι οι εργάτες του συνεργείου μας ανάψαμε μια φωτιά με σανίδες και μαζευτήκαμε γύρω της, περιμένοντας να μας πάρει ένα φορτηγό. Ξαφνικά, ο Άρνολντ Λόρτον, ένας από τους εργάτες, άρχισε να λέει κάτι για «πολέμους και φήμες πολέμων», για «το τέλος αυτού του κόσμου» και να χρησιμοποιεί άλλες εκφράσεις που μου ήταν εντελώς άγνωστες. Αμέσως όλοι σταμάτησαν να μιλούν, έδειξαν δυσφορία και μερικοί μάλιστα τον αντιμετώπισαν εχθρικά. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: “Αυτός ο άνθρωπος έχει πολύ θάρρος! Κανένας εδώ δεν θέλει να ακούσει, και όμως αυτός συνεχίζει”. Αλλά τα λόγια του με άγγιξαν. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και ποτέ δεν είχα ακούσει τέτοια πράγματα στη θρησκεία του Χρισταδελφισμού, στην οποία ανήκε η οικογένειά μου εδώ και πολλές γενιές. Τον άκουσα προσεκτικά, εντυπωσιασμένος από τις εξηγήσεις του.

Προτού περάσει καιρός, ζήτησα από τον Άρνολντ να μου πει περισσότερα. Καθώς σκέφτομαι εκείνες τις ημέρες, καταλαβαίνω πόσο ανεκτικοί και καλοσυνάτοι ήταν μαζί μου αυτός και η σύζυγός του, η Τζιν. Ήμουν τότε ένας άπειρος 19χρονος. Πολλές φορές πήγαινα στο σπίτι τους απροειδοποίητα και απρόσκλητα για να μιλήσω μαζί τους. Εκείνοι μου έδειχναν το σωστό και με βοηθούσαν να ξεκαθαρίσω τη σύγκρουση κανόνων και ηθικών αξιών που υπήρχε στο νεανικό μου μυαλό. Στις 22 Οκτωβρίου 1950, δέκα μήνες μετά την πρώτη εκείνη εμπειρία που είχα κοντά στη φωτιά στην άκρη του δρόμου, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά και συνταυτίστηκα με την Εκκλησία Γουίλοουντεϊλ στο Νορθ Γιορκ, που τώρα ανήκει στο Τορόντο.

Προχωρώ Μαζί με τους Συλλάτρεις Μου

Η ζωή στο σπίτι άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολη όταν ο πατέρας μου κατάλαβε ότι ήμουν αποφασισμένος να ζήσω σύμφωνα με την καινούρια μου πίστη. Ο μπαμπάς πρόσφατα είχε πέσει θύμα μετωπικής σύγκρουσης την οποία είχε προκαλέσει ένας μεθυσμένος οδηγός, και εξαιτίας αυτού πολλές φορές γινόταν δύστροπος. Η ζωή ήταν δύσκολη για τη μαμά μου, τους δύο αδελφούς μου και τις δύο αδελφές μου. Η ένταση εξαιτίας της Βιβλικής αλήθειας μεγάλωνε. Έκρινα λοιπόν ότι ήταν φρόνιμο να φύγω από το σπίτι προκειμένου να διατηρήσω ειρηνικές σχέσεις με τους γονείς μου και να σταθεροποιηθώ στην «οδό της αλήθειας».​—2 Πέτρου 2:2.

Στα τέλη του καλοκαιριού του 1951, συνταυτίστηκα με μια μικρή εκκλησία στο Κόουλμαν της Αλμπέρτα. Δυο νεαροί, ο Ρος Χαντ και ο Κιθ Ρόμπινς, ανήκαν σε αυτή την εκκλησία και ενασχολούνταν ολοχρόνια με το δημόσιο κήρυγμα, γνωστό ως τακτικό σκαπανικό. Αυτοί με βοήθησαν να αναλάβω την ίδια εθελοντική διακονία. Την 1η Μαρτίου 1952, ενώθηκα με τις τάξεις των τακτικών σκαπανέων.

Θυμάμαι με εκτίμηση την ενθάρρυνση που λάβαινα. Είχα πολλά να μάθω και τώρα είχα την ευκαιρία να τα μάθω. Αργότερα, αφού ασχολήθηκα περίπου έναν χρόνο με την υπηρεσία σκαπανέα στην Εκκλησία Λέθμπριτζ, στην Αλμπέρτα, έλαβα μια απροσδόκητη πρόσκληση να υπηρετήσω ως περιοδεύων επίσκοπος. Θα υπηρετούσα τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά που ήταν διάσπαρτες στην ανατολική ακτή του Καναδά, από το Μόνκτον του Νιου Μπράνσγουικ ως το Γκασπέ του Κεμπέκ.

Καθώς ήμουν μόλις 24 ετών και σχετικά νέος στην αλήθεια, ένιωθα πολύ ανεπαρκής, ιδιαίτερα σε σύγκριση με τους ώριμους Μάρτυρες που θα υπηρετούσα. Τους επόμενους μήνες, κατέβαλα ειλικρινείς προσπάθειες. Τότε ήρθε μια άλλη έκπληξη.

Σχολή Γαλαάδ και Αναχώρηση για τη Χρυσή Ακτή

Το Σεπτέμβριο του 1955, προσκλήθηκα μαζί με άλλους εκατό περίπου σπουδαστές να παρακολουθήσω την 26η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στο Σάουθ Λάνσινγκ της Νέας Υόρκης. Πέντε μήνες εντατικής εκπαίδευσης και μελέτης ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. Ο ενθουσιασμός μου αυξήθηκε από τη συναναστροφή μου με αυτή τη γεμάτη ζήλο ομάδα. Το ίδιο διάστημα συνέβη και κάτι άλλο που έχει εμπλουτίσει τη ζωή μου μέχρι σήμερα.

Ανάμεσα στους σπουδαστές που προετοιμάζονταν για το ιεραποστολικό έργο ήταν και μια νεαρή αδελφή, η Αϊλίν Σταμπς. Διέκρινα ότι η Αϊλίν είχε σταθερότητα, σοβαρότητα, πρακτικότητα, καθώς και μετριοφροσύνη και χαρούμενη διάθεση. Φαντάζομαι πως την τρόμαξα όταν της ανακοίνωσα άκομψα τις προθέσεις μου. Αλλά εκείνη δεν το έβαλε στα πόδια! Συμφωνήσαμε από κοινού να πάει η Αϊλίν στον ιεραποστολικό διορισμό της στην Κόστα Ρίκα και εγώ στο δικό μου στη Χρυσή Ακτή (σημερινή Γκάνα), στη Δυτική Αφρική.

Κάποιο πρωί το Μάιο του 1956, βρέθηκα στο γραφείο του αδελφού Νάθαν Νορ, στο δέκατο όροφο ενός κτιρίου στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ήταν ο τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά. Έλαβα διορισμό να υπηρετήσω ως υπηρέτης τμήματος για να επιβλέπω το έργο κηρύγματος στη Χρυσή Ακτή, στην Τογκολάνδη (σημερινό Τόγκο), στην Ακτή Ελεφαντοστού, στην Άνω Βόλτα (σημερινή Μπουρκίνα Φάσο) και στην Γκάμπια.

Θυμάμαι τα λόγια του αδελφού Νορ σαν να ήταν χθες. «Δεν χρειάζεται να αναλάβεις αμέσως καθήκοντα», είπε. «Με την ησυχία σου. Μάθε από την πείρα των ντόπιων αδελφών. Κατόπιν, όταν αισθανθείς έτοιμος, θα πρέπει να αρχίσεις να υπηρετείς ως υπηρέτης τμήματος. . . . Αυτή είναι η επιστολή του διορισμού σου. Εφτά ημέρες μετά την άφιξή σου, θα πρέπει να αναλάβεις τα καθήκοντά σου».

“Μόνο εφτά ημέρες”, σκέφτηκα. “Και τότε γιατί είπε «με την ησυχία σου»;” Έφυγα από εκείνη τη συνάντηση σαστισμένος.

Οι επόμενες λίγες ημέρες πέρασαν σαν αστραπή. Πολύ σύντομα, βρισκόμουν μπροστά στην κουπαστή ενός φορτηγού πλοίου, το οποίο διέπλευσε τον πορθμό Ιστ Ρίβερ, πέρασε μπροστά από τα γραφεία της Εταιρίας στο Μπρούκλιν και άρχισε ένα ταξίδι στον ωκεανό το οποίο κράτησε 21 ημέρες με τελικό προορισμό τη Χρυσή Ακτή.

Η Αϊλίν και εγώ κρατούσαμε πολυάσχολες τις ταχυδρομικές υπηρεσίες. Συναντηθήκαμε ξανά το 1958 και παντρευτήκαμε στις 23 Αυγούστου εκείνου του έτους. Ποτέ δεν παραλείπω να ευχαριστώ τον Ιεχωβά για αυτή τη θαυμάσια σύντροφο.

Επί 19 χρόνια, εκτιμούσα το προνόμιο που είχα να υπηρετώ στο πλευρό άλλων ιεραποστόλων και των Αφρικανών αδελφών μου στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας. Η οικογένεια Μπέθελ, που είχε ελάχιστα μέλη, αυξήθηκε φτάνοντας περίπου τα 25 στη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Εκείνες οι ημέρες ήταν συναρπαστικές, περιπετειώδεις και παραγωγικές για εμάς. Αλλά θα πρέπει να είμαι ειλικρινής. Μια ιδιαίτερη δυσκολία για εμένα ήταν το ζεστό και υγρό κλίμα. Φαινόταν ότι ήμουν συνέχεια ιδρωμένος, συνέχεια παγωμένος, και μερικές φορές ευερέθιστος. Ωστόσο, ήταν μεγάλη χαρά για εμένα να υπηρετήσω εκεί, καθώς ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στην Γκάνα αυξήθηκε και οι περίπου 6.000 ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας που είχαμε το 1956 έφτασαν τους 21.000 το 1975. Και νιώθω διπλή ικανοποίηση καθώς τώρα βλέπω να υπάρχουν εκεί περισσότεροι από 60.000 δραστήριοι Μάρτυρες.

Ένα Απροσδόκητο «Αύριο»

Το 1970 περίπου, άρχισα να αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα υγείας που δυσκολεύτηκα πολύ να το προσδιορίσω. Έκανα γενικές ιατρικές εξετάσεις, αλλά η απάντηση που πήρα ήταν ότι είχα «καλή υγεία». Τότε γιατί ένιωθα πάντα τόσο αδιάθετος, τόσο κουρασμένος, και δεν μπορούσα να βρω ησυχία; Δύο πράγματα μου έδωσαν την απάντηση, και αποτέλεσαν για εμένα συγκλονιστική διαπίστωση. Πράγματι, όπως έγραψε ο Ιάκωβος: «Δεν γνωρίζετε ποια θα είναι η ζωή σας αύριο».​—Ιακώβου 4:14.

Η πρώτη ένδειξη ήταν η εμπειρία που είχα με τον νεαρό στον οποίο έδωσα μαρτυρία ενώ τον μετέφερα στην πόλη. Δεν είχα καταλάβει ότι μιλούσα ακατάπαυστα, ολοένα και πιο γρήγορα και πιο έντονα καθώς περνούσε η ώρα. Όταν φτάσαμε στον προορισμό του, ξαφνιάστηκα όταν αυτός ο νεαρός πήδηξε από το φορτηγό και το έβαλε στα πόδια. Οι πιο πολλοί κάτοικοι της Γκάνας είναι εκ φύσεως ήρεμοι και ψύχραιμοι, και δεν αναστατώνονται σχεδόν με τίποτα. Η αντίδρασή του ήταν ασυνήθιστη, και έτσι απόρησα. Κατάλαβα ότι κάτι μου συνέβαινε. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό. Αλλά ήταν βέβαιο ότι κάτι μου συνέβαινε.

Δεύτερον, έπειτα από μια ιδιαίτερα διερευνητική συζήτηση, η Αϊλίν σκέφτηκε: «Αν το πρόβλημα δεν είναι σωματικό, τότε θα πρέπει να είναι ψυχολογικό». Έγραψα, λοιπόν, προσεκτικά σε ένα χαρτί όλα τα συμπτώματά μου και επισκέφτηκα έναν ψυχίατρο. Όταν του διάβασα τον κατάλογό μου, εκείνος απάντησε: «Πρόκειται για κλασική περίπτωση. Πάσχεις από μανιοκαταθλιπτική ψύχωση».

Έμεινα αποσβολωμένος! Τα επόμενα δύο χρόνια η υγεία μου επιδεινωνόταν σταθερά, και έκανα πραγματικό αγώνα για να συνεχίσω. Αναζητούσα μια λύση. Αλλά κανένας δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνω. Πόση απογοήτευση μου έφερε αυτός ο αγώνας!

Πάντα ήταν πρόθεσή μας να διατηρήσουμε το προνόμιο της ολοχρόνιας υπηρεσίας θεωρώντας το ως το έργο της ζωής μας, και υπήρχαν τόσα πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Πολλές φορές προσευχήθηκα εγκάρδια και ένθερμα: «Ιεχωβά, αν εσύ θέλεις, “θα ζήσω και θα το κάνω αυτό”». (Ιακώβου 4:15) Αλλά η κατάσταση δεν εξελίχθηκε έτσι όπως θα θέλαμε. Γι’ αυτό, αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, ετοιμαστήκαμε να αφήσουμε την Γκάνα και τους πολλούς στενούς μας φίλους και να επιστρέψουμε στον Καναδά τον Ιούνιο του 1975.

Ο Ιεχωβά Προμηθεύει Βοήθεια Μέσω του Λαού Του

Σύντομα έμαθα ότι δεν ήμουν αναντικατάστατος αλλά και ότι το πρόβλημά μου δεν ήταν μοναδικό. Τα λόγια του εδαφίου 1 Πέτρου 5:9 απέκτησαν ιδιαίτερη σημασία για εμένα: «[Να γνωρίζετε] ότι τα ίδια πράγματα όσον αφορά τα παθήματα συμβαίνουν σε ολόκληρη την αδελφότητά σας στον κόσμο». Κατανοώντας το αυτό, άρχισα να διακρίνω πώς ο Ιεχωβά μάς υποστήριζε πράγματι και τους δυο μας παρά τη δυσάρεστη αυτή αλλαγή. Πόσο όμορφα έσπευσε η “αδελφότητα” να μας βοηθήσει με πολλούς και διάφορους τρόπους!

Αν και δεν είχαμε πολλά από υλική άποψη, ο Ιεχωβά δεν μας εγκατέλειψε. Υποκίνησε τους φίλους μας στην Γκάνα να μας βοηθήσουν οικονομικά καθώς και από άλλες απόψεις. Με βαθιά, ανάμεικτα αισθήματα, αποχαιρετήσαμε εκείνους που είχαμε αγαπήσει τόσο πολύ και επιστρέψαμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το απρόσμενο «αύριο».

Η αδελφή της Αϊλίν, η Λένορα, και ο σύζυγός της, ο Άλβιν Φρίζεν, μας φιλοξένησαν με καλοσύνη στο σπίτι τους και κάλυψαν γενναιόδωρα τις ανάγκες μας επί αρκετούς μήνες. Ένας κορυφαίος ψυχίατρος έκανε με πεποίθηση την εξής πρόβλεψη: «Θα στέκεσαι στα πόδια σου μέσα σε έξι μήνες». Ίσως το είπε αυτό για να μου τονώσει το ηθικό, αλλά η πρόβλεψή του δεν επαληθεύτηκε ακόμη και έπειτα από έξι χρόνια. Μέχρι σήμερα, αγωνίζομαι να τα βγάλω πέρα με αυτή την πάθηση που τώρα έχει το εκλεπτυσμένο όνομα διπολική διαταραχή διάθεσης. Πρόκειται σίγουρα για εξευγενισμένη ονομασία, αλλά όπως ξέρουν καλά όσοι πάσχουν από αυτήν, μια πιο διακριτική ονομασία δεν καταπραΰνει καθόλου τα φοβερά συμπτώματα της ασθένειας.

Εκείνον τον καιρό, ο αδελφός Νορ είχε ήδη προσβληθεί από μια αρρώστια που οδήγησε τελικά στο θάνατό του τον Ιούνιο του 1977. Παρ’ όλα αυτά, έβρισκε το χρόνο και τη δύναμη να μου γράφει μακροσκελείς, ενθαρρυντικές επιστολές με τις οποίες με παρηγορούσε και με συμβούλευε. Εξακολουθώ να θεωρώ πολύτιμες εκείνες τις επιστολές. Τα λόγια του με βοήθησαν πολύ να καταπραΰνω τα παράλογα αισθήματα αποτυχίας που έκαναν επίμονα την εμφάνισή τους.

Στα τέλη του 1975, χρειάστηκε να αφήσουμε τα πολύτιμα προνόμια που είχαμε στην ολοχρόνια υπηρεσία και να αφοσιωθούμε στη φροντίδα της υγείας μου. Το φως της ημέρας ενοχλούσε τα μάτια μου. Οι ξαφνικοί διαπεραστικοί ήχοι ακούγονταν σαν πυροβολισμοί. Όταν βρισκόμουν ανάμεσα σε πολύ κόσμο, κουραζόμουν αφάνταστα. Η παρακολούθηση των Χριστιανικών συναθροίσεων ήταν πραγματικός αγώνας. Ωστόσο, ήμουν πλήρως πεπεισμένος για την αξία της πνευματικής συναναστροφής. Για να τα καταφέρω, συνήθως έμπαινα στην Αίθουσα Βασιλείας όταν είχαν καθήσει οι αδελφοί και έφευγα προτού αρχίσουν να περιφέρονται στο τέλος του προγράμματος.

Η συμμετοχή στη δημόσια διακονία αποτελούσε ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα. Μερικές φορές, ακόμη και όταν έφτανα σε κάποιο σπίτι, δεν έβρισκα τη δύναμη να χτυπήσω το κουδούνι. Εντούτοις, δεν εγκατέλειπα τις προσπάθειες, επειδή κατανοούσα ότι η διακονία μας σημαίνει σωτηρία για εμάς και για οποιονδήποτε ανταποκρίνεται ευνοϊκά. (1 Τιμόθεο 4:16) Έπειτα από λίγο, κατόρθωνα να ελέγξω τα αισθήματά μου, να πάω στην επόμενη πόρτα, και να προσπαθήσω ξανά. Συνεχίζοντας να συμμετέχω στη διακονία, παρέμεινα πνευματικά υγιής σε λογικό βαθμό και αυτό ενίσχυσε την ικανότητά μου να αντεπεξέρχομαι στο πρόβλημα.

Λόγω της χρόνιας φύσης της διπολικής διαταραχής της διάθεσης, έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτή η ασθένεια θα είναι πιθανότατα μια μόνιμη κατάσταση στη ζωή μου στη διάρκεια αυτού του παρόντος συστήματος πραγμάτων. Το 1981 και το 1982, το Ξύπνα! δημοσίευσε μια εξαιρετική σειρά άρθρων.a Αυτά με βοήθησαν να καταλάβω καλύτερα τη φύση αυτής της αρρώστιας και να μάθω πιο αποτελεσματικές μεθόδους για την αντιμετώπισή της.

Μάθαμε να την Αντιμετωπίζουμε

Όλα αυτά δεν έγιναν χωρίς θυσίες και προσαρμογές από μέρους της συζύγου μου. Αν παρέχετε φροντίδα κάτω από παρόμοιες συνθήκες, πιθανώς θα εκτιμήσετε τις παρατηρήσεις της:

«Η διαταραχή της διάθεσης φαίνεται ότι επιφέρει κάποια απότομη αλλαγή στην προσωπικότητα. Μέσα σε λίγες ώρες, ο πάσχων μπορεί να αλλάξει και από ένα ζωντανό, ενθαρρυντικό άτομο με πρωτοποριακά σχέδια και ιδέες να γίνει ένας άνθρωπος εξαντλημένος, αρνητικός, ακόμη και θυμωμένος. Αν δεν αναγνωριστεί ως ασθένεια, θα μπορούσε να προξενήσει στους άλλους αισθήματα αγανάκτησης και αμηχανίας. Προφανώς, θα πρέπει να γίνουν αμέσως προσαρμογές στα σχέδια, και αρχίζει ένας προσωπικός αγώνας ενάντια στα αισθήματα απογοήτευσης ή απόρριψης».

Όσο για εμένα, όταν νιώθω εξαιρετικά καλά, αρχίζω να φοβάμαι. Γνωρίζω ενστικτωδώς ότι μετά τα «ύψη» ακολουθεί η βουτιά στα «βάθη» της κακοκεφιάς. Στην περίπτωσή μου, τα «βάθη» είναι προτιμότερα από τα «ύψη», επειδή συνήθως με καθηλώνουν για αρκετές ημέρες, και το πιθανότερο είναι πως έτσι δεν θα κάνω κάτι μη ισορροπημένο. Η Αϊλίν με βοηθάει πολύ με το να με προειδοποιεί όταν με βλέπει πολύ ενεργητικό και με το να με παρηγορεί και να με υποστηρίζει όταν με κυριεύει η άσχημη διάθεση.

Υπάρχει ο πολύ υπαρκτός κίνδυνος να κλειστεί κανείς στον εαυτό του αποκλείοντας όλους τους άλλους όταν η αρρώστια βρίσκεται σε έξαρση. Κάποιος μπορεί να απομονωθεί εντελώς από τους πάντες όταν έχει κατάθλιψη ή να αγνοήσει τα αισθήματα και τις αντιδράσεις των άλλων κατά τη διάρκεια μιας κρίσης μανιοκατάθλιψης. Στο παρελθόν, δυσκολευόμουν να δεχτώ τις αποδείξεις που πιστοποιούσαν το ψυχολογικό και συναισθηματικό μου πρόβλημα. Χρειάστηκε να παλέψω ενάντια στη σκέψη ότι κάποιος εξωτερικός παράγοντας, όπως λόγου χάρη μια αποτυχημένη προσπάθεια ή κάποιο άλλο άτομο, ήταν το πρόβλημα. Επανειλημμένα, χρειάστηκε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου: “Τίποτα δεν έχει αλλάξει γύρω μου. Το πρόβλημα είναι εσωτερικό, όχι εξωτερικό”. Σταδιακά, ο τρόπος σκέψης μου έχει προσαρμοστεί.

Στο πέρασμα των ετών, έχουμε μάθει και οι δυο να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι με τον εαυτό μας και με τους άλλους αναφορικά με την κατάστασή μου. Προσπαθούμε να διατηρούμε αισιόδοξη άποψη και να μην επιτρέπουμε στην αρρώστια να κυριαρχεί στη ζωή μας.

Ένα Καλύτερο «Αύριο»

Μέσω ένθερμων προσευχών και πολλών προσπαθειών, έχουμε ωφεληθεί από την ευλογία και την υποστήριξη του Ιεχωβά. Τώρα βρισκόμαστε και οι δύο σε προχωρημένη ηλικία. Εγώ είμαι κάτω από συνεχή ιατρική παρακολούθηση​—παίρνω σε τακτική βάση μέτρια δόση φαρμάκων—​και η υγεία μου παραμένει σχετικά σταθερή. Εκτιμούμε οποιαδήποτε προνόμια υπηρεσίας μπορούμε να έχουμε. Συνεχίζω να υπηρετώ ως πρεσβύτερος. Προσπαθούμε πάντα να υποστηρίζουμε άλλους στην πίστη.

Πράγματι, όπως λέει το εδάφιο Ιακώβου 4:14: «Δεν γνωρίζετε ποια θα είναι η ζωή σας αύριο». Αυτή θα είναι η κατάσταση όσο θα διαρκεί αυτό το σύστημα πραγμάτων. Εντούτοις, τα λόγια του εδαφίου Ιακώβου 1:12 είναι επίσης αληθινά: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που υπομένει δοκιμασία, επειδή, όταν γίνει επιδοκιμασμένος, θα λάβει το στεφάνι της ζωής, το οποίο υποσχέθηκε ο Ιεχωβά σε εκείνους που τον αγαπούν». Είθε όλοι μας να παραμείνουμε σταθεροί σήμερα και να γευτούμε τις ευλογίες που μας επιφυλάσσει ο Ιεχωβά για το αύριο.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Αναζητώντας ησυχία στο εργαστήρι μου

[Εικόνα στη σελίδα 26]

Με τη σύζυγό μου, την Αϊλίν

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Στη Συνέλευση «Αιώνιον Ευαγγέλιον» που διεξάχθηκε στην Τέμα της Γκάνας το 1963