Μπαρμπάντος, Δυτικές Ινδίες

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ στο Μπαρμπάντος—τη «χώρα του χελιδονόψαρου», και το κατώφλι για τις Δυτικές Ινδίες. Γνωρίζατε ότι αυτό το μικροσκοπικό νησί είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου; Στο έδαφός του, που αποτελείται από 430 τετραγωνικά χιλιόμετρα περίπου, κατοικούν πάνω από 253.500 άτομα. Αλλά όπως λέει η αγγλική παροιμία, «Τα όμορφα πράγματα έρχονται σε μικρά πακέτα», και αυτό ασφαλώς αληθεύει και γι’ αυτό το πιο ανατολικό νησί του Καραϊβικού αρχιπελάγους.

Η ανατολική ακτή του Μπαρμπάντος προσφέρει μια γραφική θέα των λόφων που κατηφορίζουν απαλά βλέποντας προς τον άσπρο αφρό των κυμάτων του ακούραστου Ατλαντικού Ωκεανού, ενώ η δυτική ακτή περιβάλλεται από άσπρες αμμουδιές που τις χαϊδεύουν τα πιο γαλήνια νερά της Καραϊβικής Θάλασσας.

Κάποτε ο «βασιλιάς» της οικονομίας στο Μπαρμπάντος ήταν το ζαχαροκάλαμο. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, η κύρια πηγή εισοδήματος έγινε ο τουρισμός. Κάθε χρόνο αυτό το νησί φιλοξενεί χιλιάδες επισκέπτες, οι οποίοι ξεπερνούν σε αριθμό ολόκληρο τον πληθυσμό του.

Από τον καιρό της εγκατάστασης των Άγγλων αποίκων στο Μπαρμπάντος το 1627 μ.Χ. μέχρι την παραχώρηση της ανεξαρτησίας του το 1966, διατηρήθηκε ένας ισχυρός δεσμός με τη Βρετανία και, κατ’ επέκταση, με την Αγγλικανική Εκκλησία. Σε ποιο βαθμό επηρέαζε αυτό την καθημερινή ζωή; Για ένα διάστημα η νομοθεσία που είχε θεσπιστεί απαιτούσε ‘οικογενειακές προσευχές και παρακολούθηση της λειτουργίας’. Οι πρωινές και οι βραδινές προσευχές είχαν γίνει υποχρεωτικές. Οποιαδήποτε ανυπακοή είχε ως αποτέλεσμα πρόστιμο 18 κιλών ζάχαρης. Όλοι ήταν αναγκασμένοι να συμμορφώνονται με τους κανόνες και τη διαπαιδαγώγηση της εκκλησίας χωρίς καμιά παρέκκλιση. Αυτό οδήγησε έναν ιστορικό να περιγράψει τους κατοίκους του Μπαρμπάντος ως «άκαμπτους και Αγγλικανούς». Ωστόσο, η κατάσταση έχει αλλάξει κάπως, επειδή τώρα υπάρχουν 141 διαφορετικές «Χριστιανικές» αιρέσεις και δόγματα. Θα μπορούσε να ακμάσει η αληθινή πίστη σ’ ένα τέτοιο θρησκευτικό προπύργιο;

Σπορά των Σπόρων της Αλήθειας της Βασιλείας

Το 1905, εννιά χρόνια πριν την εγκαθίδρυση της Μεσσιανικής Βασιλείας στον ουρανό, ο Τζόζεφ Μπράθγουεϊτ άρχισε να δίνει μαρτυρία στο Μπαρμπάντος ως βιβλιοπώλης, όπως ονομάζονταν τότε οι ολοχρόνιοι εργάτες που υπήρχαν ανάμεσα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτός είχε μάθει την αλήθεια στη Βρετανική Γουιάνα (τώρα Γουιάνα). Πριν περάσει πολύς καιρός, άτομα που πεινούσαν για την αλήθεια όπως ο Άλγκερνον Σίμοντς και η σύζυγός του, η Μοντ, δέχτηκαν το χαρούμενο άγγελμα της Βασιλείας. Και οι δυο τους, μαζί με την Τζούλιετ Σέπερντ, βαφτίστηκαν το 1909. Η νεαρή κόρη των Σίμοντς, η Βάλντεμαρ (η οποία αργότερα έγινε η κ. Βέρε Ράις), σύντομα ενώθηκε με τους γονείς της στη διανομή Βιβλικών φυλλαδίων.

Αυτοί οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής είχαν φλογερό ζήλο για να μιλήσουν σε άλλους σχετικά μ’ αυτά που είχαν μάθει. Το αίσθημα του επείγοντος και το πνεύμα της αυτοθυσίας τούς υποκινούσε να διανέμουν εκδόσεις της Εταιρίας Σκοπιά καθώς μετέδιδαν το άγγελμα σε πολλά χωριά του νησιού. Η αδελφή Ράις αφηγείται: «Ο Πάπι [ο πατέρας της], ο οποίος είχε κάποια επιχείρηση στην πρωτεύουσα, το Μπρίτζταουν, χρησιμοποιούσε το μουλάρι του και το κάρο για να μεταφέρει την ομάδα των Σπουδαστών της Γραφής που συμμετείχε στο έργο για την κάλυψη των αγροτικών περιοχών. Βγαίναμε κυρίως τα σαββατοκύριακα. Το καημένο το μουλάρι δεν έβρισκε αρκετή ξεκούραση κι έτσι σταματούσε πολλές φορές στην επιστροφή—δεν ξέραμε αν αυτό οφειλόταν σε κούραση ή απλώς σε σκέτο πείσμα. Ως αποτέλεσμα, γυρίζαμε σπίτι πολύ αργά τις Κυριακές, μερικές φορές πολύ μετά τα μεσάνυχτα. Ωστόσο, εγώ έπρεπε να σηκωθώ το επόμενο πρωί για να πάω στο σχολείο».

Αναμνήσεις από Συναρπαστικές Μέρες

Ανάμεσα σ’ εκείνους των οποίων η δραστηριότητα ξεκινάει από τα πρώτα εκείνα χρόνια είναι η αδελφή Λίνα Γκολ, την οποία τόσο οι μικροί όσο και οι μεγάλοι την προσφωνούν από οικειότητα ως «Μάμι Γκολ». Αν και η μνήμη της δεν είναι τόσο δυνατή όσο ήταν σε προηγούμενα χρόνια, πόσο της αρέσει να ξαναζεί εκείνες τις συναρπαστικές μέρες και να κάνει στοχασμούς στη θαυμαστή πολιτεία του Ιεχωβά με το λαό του! Τώρα, στα 90 της, η Μάμι Γκολ θυμάται τον καιρό, πίσω στο 1910, όταν ο πατέρας και η μητέρα της έλαβαν ένα φυλλάδιο από τον κ. Τόμας, ένα δάσκαλο. Με τη βοήθεια αυτού του φυλλαδίου και άλλων που τυπώνονταν από τους Σπουδαστές της Γραφής, η οικογένεια έμαθε σύντομα την αλήθεια σχετικά με τον άδη, την ψυχή, την Τριάδα και άλλες διδασκαλίες. Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός ώσπου να διακόψουν κάθε δεσμό με την Εκκλησία της Χριστιανικής Ιεραποστολής στο Γουόρκμαν Βίλατζ, και σύντομα συνταυτίστηκαν με την εκκλησία των Σπουδαστών της Γραφής, που συναθροιζόταν στην Οδό Ρόουμπακ 40 στο Μπρίτζταουν. Μέχρι το 1911 και οι δυο γονείς της ήταν έτοιμοι για βάφτισμα και την επόμενη χρονιά βαφτίστηκε και η Λίνα.

Η αδελφή Γκολ και οι γονείς της, Αλεξάντερ και Τζόζεφιν Πέιν, θεωρούνταν ως «παραστρατημένα πρόβατα» από τους προηγούμενους συντρόφους τους της Χριστιανικής Ιεραποστολής και έγιναν προσπάθειες να τους «επαναφέρουν». Για το σκοπό αυτό, η ιεραποστολή διεξήγαγε δημόσιες συναθροίσεις ακριβώς μπροστά στο σπίτι των Πέιν και ικέτευε τον Κύριο να τους στείλει πίσω στο ποίμνιο της Χριστιανικής Ιεραποστολής.

Η αδελφή Γκολ, με ένα ευχάριστο χαμόγελο και μάτια που λάμπουν, θυμάται μια περίπτωση όταν η πρώην καλύτερη φίλη της μητέρας της από την ιεραποστολή στάλθηκε στο σπίτι τους. Σαν να ακούει και πάλι όλη τη συνομιλία, αφηγείται:

«‘Αδελφή Πέιν’, είπε η φίλη της μητέρας μου, ‘Έχω για σένα ένα μήνυμα από τον Κύριο’.

»‘Τον είδες; Με τι έμοιαζε;’ απάντησε η μητέρα.

»‘Είναι ένας ψηλός άσπρος άντρας, ντυμένος στα άσπρα, πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο και σου λέει να ξαναγυρίσεις στην Αίθουσα του Γουόρκμαν Βίλατζ’.

»Η επόμενη απάντηση της μητέρας τερμάτισε γρήγορα τις προσπάθειες που κατέβαλαν για να μας κάνουν να γυρίσουμε στην Εκκλησία της Ιεραποστολής. Είπε: ‘Πήγαινε λοιπόν και πες σ’ αυτόν τον «άντρα» ότι εγώ, η Τζόζεφιν Πέιν, λέω πως δεν ξαναγυρίζω’».

Οι Πέιν, καθώς επίσης και άλλα άτομα που συνταυτίζονταν με τους Σπουδαστές της Γραφής τα πρώτα εκείνα χρόνια, αντιμετώπιζαν μεγάλο χλευασμό και συνεχή εναντίωση. Ωστόσο, η πίστη τους ήταν ισχυρή. Μπορούμε, κοιτάζοντας προς τα πίσω, να εκτιμήσουμε την εξής ερώτηση που γίνεται στις Γραφές: «Τις κατεφρόνησε την ημέραν των μικρών πραγμάτων;» (Ζαχ. 4:10) Χωρίς αμφιβολία, ο σκοπός που είχε ο Ιεχωβά να διακηρυχτεί το όνομά του σ’ όλη τη γη περιλάμβανε κι αυτό το μικρό νησί στις Δυτικές Ινδίες.

Η αδελφή Γκολ συνεχίζει να υπηρετεί δραστήρια, και από το βάφτισμά της το 1912, δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας χωρίς να κηρύξει τα καλά νέα. Αν και έπαθε δυο εγκεφαλικά, που οι ντόπιοι τα ονομάζουν «περαστικά», εξακολουθεί να απολαμβάνει διαύγεια πνεύματος και πάντοτε αναζητάει ευκαιρίες για να μεταδώσει τα καλά νέα σε άλλους.

Αμείωτος Ζήλος

Μια άλλη σκληρή εργάτρια, η αδελφή Βάλντεμαρ Ράις, έχει παρουσιάσει αποτελεσματικά την αλήθεια σε ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος στις περασμένες εφτά δεκαετίες. Αυτή είναι επιτήδεια στο να χρησιμοποιεί με καλά αποτελέσματα τη διάλεκτο του Μπαρμπάντος, την «Μπάτζαν». Η πλήρης εξοικείωση της αδελφής με τις τοπικές εκφράσεις προσθέτει χρώμα στη μαρτυρία που δίνει, χωρίς να αποσπά την προσοχή από την αξιοπρέπεια της μαρτυρίας, και ο έντονος ενθουσιασμός που δείχνει για την ελπίδα της Βασιλείας, όταν μιλάει στην καθομιλουμένη, ελκύει την προσοχή κάποιου που έχει ευήκοο αυτί. Όταν μιλάει σε απλούς ανθρώπους για τη χειροτέρευση των παγκόσμιων συνθηκών, μπορεί να πει: «Αυτός ο κόσμος είναι στ’ αλήθεια άνω-κάτω, εδώ φασαρίες, εκεί πείνα, αλλού ξεσηκωμοί».

Η αδελφή Ράις είναι θαρραλέα και άφοβη στην υπεράσπιση της αλήθειας και αυτό το παράδειγμα έχει ενθαρρύνει πολλά νεαρά άτομα στο πέρασμα των ετών. Μολονότι η σωματική της δύναμη έχει εξασθενήσει, ο ζήλος της για την υπηρεσία του Ιεχωβά παραμένει τόσο ισχυρός όσο ποτέ, ακόμη και στο 87ο έτος της ζωής της.

Προσέγγιση της Λευκής Κοινότητας

Το Μπαρμπάντος, όπως τα περισσότερα νησιά των Δυτικών Ινδιών, αποτελείται κυρίως από απογόνους μαύρων Αφρικανών δούλων—αυτοί απαρτίζουν το 90 τοις εκατό του πληθυσμού. Ανάμεσα στα πρώτα άτομα του λευκού πληθυσμού που δέχτηκαν την αλήθεια ήταν η Λούσι Γκούντινγκ, η οικογένεια της οποίας ζούσε κάποτε εκεί που βρίσκεται τώρα το κτίριο του τμήματος και μια Αίθουσα Βασιλείας στο Μπρίτζταουν.

Ο Τζον Μπέντζαμιν μετέδωσε το άγγελμα της Βασιλείας στους Γκούντινγκ ένα βράδυ του 1910. Ως αφοσιωμένοι Αγγλικανοί, αυτοί ξαφνιάστηκαν όταν τους εξήγησε τη Βιβλική αλήθεια σχετικά με ορισμένες δοξασίες που τις θεωρούσαν πολύτιμες. Ανήσυχοι, μίλησαν στον ιερέα τους. «Γιατί ανησυχείτε γι’ αυτά τα πράγματα;» απάντησε αυτός. «Ξεχάστε τα και μείνετε προσκολλημένοι στην εκκλησία». Αντί γι’ αυτό, παραιτήθηκαν απ’ αυτήν.

Επειδή η αδελφή Γκούντινγκ είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα και μπορούσε να εξηγεί την αλήθεια με σαφήνεια, ήταν στην πρώτη γραμμή του έργου της Βασιλείας για πολλά χρόνια. Από τις πρώτες κιόλας μέρες, το σπίτι της εξυπηρετούσε ως ανεπίσημος ιεραποστολικός οίκος για τους ειδικούς εκπροσώπους της Εταιρίας που επισκέπτονταν το Μπαρμπάντος.

Ανάμεσα σ’ εκείνους τους πρώτους Μάρτυρες, δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός ούτε έλλειψη αρμονίας. Οι κοινωνικές και οι εθνικές διαιρέσεις ποτέ δεν διείσδυσαν στις τάξεις τους, όπως συνέβαινε με την υπόλοιπη κοινότητα. Όλοι οι παλαίμαχοι που είναι ακόμη μαζί μας είναι πρόθυμοι να δώσουν αποδείξεις για την πολύ ισχυρή αγάπη και τη συμπάθεια που ένιωθαν, και εξακολουθούν να νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Είναι όπως είπε ο Ιησούς: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους».—Ιωάν. 13:35.

Η υιοθετημένη αδελφή τής Λούσι Γκούντινγκ, η Γουίνιφρεντ Χιθ, θυμάται τις πρώτες μέρες και τις αλλαγές που έπρεπε να κάνει η ίδια για να γίνει επιδοκιμασμένη δούλη του Ιεχωβά. Γελάει με τον εαυτό της καθώς θυμάται με αμηχανία: «Εγώ έβριζα σαν ψαράς». Επειδή αυτές οι αλλαγές γίνονταν με αργό ρυθμό, αυτή δεν βαφτίστηκε τα πρώτα χρόνια, αλλά το 1940 όταν είχε αρχίσει η σύναξη των ‘άλλων προβάτων’.

Οφέλη Από τις Δημόσιες Ομιλίες

Οι Δημόσιες Γραφικές ομιλίες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη διάδοση της αλήθειας. Ο Άλφρεντ Τζόζεφ, ο οποίος αρχικά είχε έρθει από τη Γουιάνα, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την αλήθεια σε μια υπαίθρια Γραφική ομιλία στην Ακτή Μπράντονς, κοντά στο λιμάνι του Μπρίτζταουν. Γύρω στα 50 άτομα ήταν παρόντα για να ακούσουν την ομιλία «Πού Είναι οι Νεκροί;» Αυτή η αρχή της Γραφικής του εκπαίδευσης κατέληξε στο βάφτισμά του το 1915, το οποίο διεξάχθηκε πολύ κοντά στην τοποθεσία όπου πρωτοάκουσε εκείνη τη Γραφική ομιλία.

Ο Ιησούς είπε: «Θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν. Και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει». (Ιωάν. 8:32) Τώρα που ο αδελφός Τζόζεφ ήταν ελεύθερος από πνευματική άποψη, μπορούσε να βοηθήσει κι άλλους να αποκτήσουν το ίδιο είδος ελευθερίας. Είναι ενδιαφέρον ότι το 1516, μέσω της Ισπανικής Αυτοκρατορικής Άδειας, είχε ανοιχτεί ο δρόμος για τη νομιμοποίηση του δουλεμπόριου από την Αφρική, το οποίο διήρκεσε πάνω από τρεισήμισι αιώνες. Αλλά, ίσως είναι κάπως ειρωνικό το ότι ο Άλφρεντ Τζόζεφ και ο Γουίλιαμ Ρ. Μπράουν από την Τζαμάικα, και οι δυο τους απόγονοι Αφρικανών δούλων, πήγαν στην Αφρική για να δείξουν το δρόμο για την πνευματική ελευθερία στις πολλές χιλιάδες ατόμων που ζούσαν στη Δυτική Αφρική. Έτσι, στις 29 Ιουνίου 1915, ο αδελφός Τζόζεφ έφυγε με ατμόπλοιο για να αναλάβει κάποια εργασία με σύμβαση στη Σιέρα Λεόνε, όπου εργαζόταν επίσης ως μικροκτηματίας ενώ παράλληλα μετέδιδε τα καλά νέα της Βασιλείας.

Όταν ο αδελφός Τζόζεφ γύρισε στο Μπαρμπάντος 18 χρόνια αργότερα, έπαιξε έναν ηγετικό ρόλο στην εκφώνηση υπαίθριων ομιλιών. Σε μια περίπτωση, πήρε μια ομάδα από αδελφούς και αδελφές για να εργαστούν στο Γουέιβερλι Κοτ στην ενορία του Σεντ Τζορτζ. Όπως συνήθιζαν, αυτοί δαπανούσαν το πρωινό κηρύττοντας σε ανθρώπους στα σπίτια τους και προσκαλώντας τους σε μια δημόσια συνάθροιση που θα διεξαγόταν το απόγευμα. Για το σκοπό αυτό νοικιάστηκε μια δημόσια αίθουσα. Ωστόσο, μόλις άρχισε η ομιλία, κι ενώ βρίσκονταν μέσα σ’ αυτή μόνο οι αδελφοί και οι αδελφές, τα μέλη του Εκκλησιαστικού Στρατού της Εκκλησίας του Αγίου Λουκά συγκεντρώθηκαν απέξω με ένα μπάσο ή «μπουμ» τύμπανο καθώς και ένα μεταλλικό τύμπανο. Τα δυνατά χτυπήματα των τυμπάνων, συνοδευόμενα από υμνολογία, ήταν σχεδιασμένα για να επισκιάσουν τον ομιλητή. Μαζεύτηκε πλήθος. Ο θόρυβος κάλυπτε τα πάντα. Ο αδελφός Τζόζεφ, χωρίς ηχητικά μηχανήματα, ακουγόταν με δυσκολία.

Τότε, προς μεγάλη έκπληξη των αδελφών και του πλήθους που βρισκόταν έξω, ξέσπασε μια ξαφνική νεροποντή. Ωστόσο, ο ουρανός ήταν καθαρός, χωρίς καμιά υπόνοια επικείμενης καταιγίδας. Επειδή η αίθουσα στην οποία είχαν συγκεντρωθεί οι αδελφοί ήταν ο μόνος τόπος που πρόσφερε κάποια στέγη, όλα τα άτομα που είχαν μαζευτεί έξω, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που χτυπούσαν τα τύμπανα, συνωστίστηκαν στην αίθουσα, η οποία γέμισε γρήγορα. Όλοι παρέμειναν για όση ώρα κράτησε η ομιλία και την απόλαυσαν μάλιστα. Όταν οι αδελφοί έφευγαν για το ταξίδι της επιστροφής τους, ανακάλυψαν ότι κατά παράξενο τρόπο είχε βρέξει μόνο στην περιοχή όπου βρισκόταν η αίθουσα!

Οι Σπόροι Πέφτουν και σ’ Άλλα Νησιά

Προς το παρόν το γραφείο τμήματος στο Μπρίτζταουν, του Μπαρμπάντος, κατευθύνει το έργο κηρύγματος της Βασιλείας και στα εξής πέντε νησιά: Μπεκουία, Καριάκου, Γρενάδα, Σάντα Λουσία και Σεν Βίνσεντ. Τα νησιά αυτά βρίσκονται δυτικά του Μπαρμπάντος—όλα μέσα σε ακτίνα 253 χιλιομέτρων.

Η Γρενάδα, που είναι το πιο μακρινό από αυτά τα νησιά προς τα νοτιοδυτικά, έχει έκταση μόνο 311 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 112.000 φιλικούς κατοίκους. Η Γρενάδα πήρε το παρατσούκλι «Νησί των Μπαχαρικών» λόγω της επικράτειας τέτοιων αρωματικών φυτών όπως η κανέλα, το γαρίφαλο, τα κουκιά Τόνκα, το κακάο και το μοσχοκάρυδο.

Οι σπόροι της αλήθειας φυτεύτηκαν σ’ αυτό το πολύχρωμο νησί τη χρονιά που ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Ελάιας Τζέιμς, ενώ ήταν μετανάστης εργάτης στον Παναμά, δέχτηκε το άγγελμα της Βασιλείας του Θεού και έγινε αφιερωμένος και βαφτισμένος ευαγγελιζόμενος. Το 1914 επέστρεψε στο νησί του ανυπομονώντας να μεταδώσει την αλήθεια σ’ εκείνους που ζούσαν εκεί. Πριν περάσει πολύς καιρός ήρθε σε επαφή με τον κ. Μπριγκς, κάποιον από το Μπαρμπάντος που έμενε στη Γρενάδα. Ο Μπριγκς δέχτηκε γρήγορα το άγγελμα της Βασιλείας.

Την ίδια περίπου εποχή, ζηλωτές εργάτες από το Μπαρμπάντος έστελναν φυλλάδια και άλλα έντυπα στους γνωστούς τους που ζούσαν στα «κατώτερα νησιά». Η Τζούντιθ Κάλεντερ, η οποία υπηρέτησε πιστά τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό της πριν από αρκετά χρόνια, ανέφερε ότι ο θείος της ο «Πόπιε» έστελνε φυλλάδια στον πατέρα της τον Φράνσις, που ήταν από το Μπαρμπάντος, όταν αυτός ζούσε μαζί της στη Γρενάδα. Στη συνέχεια, αυτός μετέδωσε τα καλά νέα και σε άλλους στο Μπαρμπάντος.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που δέχτηκαν την αλήθεια ήταν και η Κρισέλντα Τζέιμς, νύφη του Ελάιας Τζέιμς. Αυτή κατάφερε να αναθρέψει με επιτυχία εννιά παιδιά στην αλήθεια παρά τη συνεχή εναντίωση του συζύγου της. Και τα εννιά παιδιά έγιναν βαφτισμένοι Μάρτυρες. Ως μέλος, όπως ομολογούσε, των χρισμένων, αποδείχτηκε όσια και υπομονετική Χριστιανή μέχρι το θάνατό της το 1986, σε ηλικία 87 χρόνων. Τρία από τα παιδιά της πέθαναν πριν απ’ αυτήν, αλλά όλα τα άλλα εξακολουθούν να είναι δραστήρια και δυο απ’ αυτά υπηρετούν ως τακτικοί σκαπανείς, καθώς και ένα ως πρεσβύτερος και ειδικός σκαπανέας.

Αξιομνημόνευτοι, επίσης, για τη συμμετοχή τους στο έργο της Βασιλείας στη Γρενάδα, είναι και οι περιοδεύοντες διάκονοι που έκαναν επισκέψεις. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Α. Τ. Τζόνσον, ο Γ. Ρ. Μπράουν και ο Ε. Τζ. Κάουαρντ. Η υπηρεσία του αδελφού Κάουαρντ στην ανατολική Καραϊβική είχε από κάθε άποψη επιτυχία. Ωστόσο, δεν ξέφυγε από το φθονερό μάτι του κλήρου. Οι εχθροί της αλήθειας, εκμεταλλευόμενοι τους φόβους που υπήρχαν στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, προκάλεσαν τη διάδοση μιας πονηρής φήμης σύμφωνα με την οποία ο Ε. Τζ. Κάουαρντ ήταν Γερμανός κατάσκοπος! Κάτω απ’ αυτή την πίεση του κλήρου, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι διέταξαν τον αδελφό Κάουαρντ να εγκαταλείψει τις Βρετανικές Δυτικές Ινδίες. Έτσι, η διακονία του εδώ τερματίστηκε απότομα. Μετά απ’ αυτή την εμπειρία, η Εταιρία συνειδητοποίησε ότι κανένας Σπουδαστής της Γραφής από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσε να μπει με ευκολία στα νησιά. Έτσι, έγιναν διευθετήσεις να σταλθεί εκεί το 1922 ο αδελφός Τζορτζ Γιανγκ, ένας Καναδός.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, τις συνελεύσεις τις παρακολουθούσαν κυρίως ηλικιωμένα άτομα, έτσι οι άνθρωποι άρχισαν να αποκαλούν αυτή τη θρησκεία «θρησκεία των γερόντων». Ωστόσο, το πνεύμα που έδειχναν αυτά τα ηλικιωμένα άτομα ήταν νεανικό και πρόθυμο. Δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο γι’ αυτούς τους αφοσιωμένους εργάτες να περπατούν οχτώ και πλέον χιλιόμετρα, μερικές φορές με καταρρακτώδη τροπική βροχή, για να παρακολουθήσουν τις εβδομαδιαίες συναθροίσεις.

Ελάτε μαζί μας τώρα καθώς μεταφερόμαστε προς το Σεν Βίνσεντ, ακριβώς 118 χιλιόμετρα βόρεια της Γρενάδα, για να δούμε πώς άρχισε εκεί το έργο.

Μια Αρχή στο Σεν Βίνσεντ

Το Σεν Βίνσεντ, ένα πολύχρωμο νησί έκτασης 388 τετραγωνικών χιλιομέτρων και πατρίδα ενός από τους πιο παλιούς βοτανικούς κήπους στην ανατολική Καραϊβική, το επισκέφτηκε ο αδελφός Α. Τ. Τζόνσον το 1913. Εκείνη την εποχή η Έθελ και η Μοντ Τόμψον, καθώς και ο πατέρας τους, έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας. Αρκετά χρόνια αργότερα, εγκαταστάθηκε στο νησί η Φίλιππα Λα Μπορντ από το Τρινιδάδ.

Ανάμεσα στους αγρότες των Δυτικών Ινδιών υπάρχει μια λαϊκή έκφραση που συχνά αποδεικνύεται αληθινή: «Ο πεσμένος σπόρος δίνει περισσότερα από το φυτεμένο». Με άλλα λόγια, ένας σπόρος που πέφτει τυχαία παράγει περισσότερα από εκείνον που έχει σπαρθεί σκόπιμα. Για παράδειγμα, το 1918, η Φίλιππα, ενώ έψαχνε τις τσέπες του συζύγου της πριν να βάλει μπουγάδα, βρήκε ένα Βιβλικό φυλλάδιο που του είχε δώσει ο Γ. Ρ. Μπράουν. Αυτό το φυλλάδιο της άναψε το ενδιαφέρον. Τόσο αυτή όσο και ο σύζυγός της μελέτησαν, δέχτηκαν την αλήθεια και κατόπιν βαφτίστηκαν την 1η Αυγούστου 1918. Μερικά χρόνια αργότερα, αρκετό καιρό πριν το 1923, πήγαν στο Σεν Βίνσεντ για λόγους υγείας. Σκόπευαν να μείνουν μερικούς μόνο μήνες, αλλά τελικά έμειναν πολλά χρόνια.

Καθώς η Φίλιππα θυμόταν τις πρώτες της εντυπώσεις όταν πήγε στο Σεν Βίνσεντ, ανέφερε: «Οι δρόμοι ήταν ανώμαλοι και σκονισμένοι, αλλά οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί και αυτό ήταν το σπουδαίο πράγμα». Στα επόμενα 50 χρόνια, η αδελφή Λα Μπορντ, την οποία σ’ ολόκληρο γενικά το νησί την αποκαλούσαν «Μητέρα Λαμπ», είχε τη δυνατότητα να μεταδώσει το άγγελμα σε κορυφαίους αξιωματούχους της κυβέρνησης—επειδή ήταν η νηπιαγωγός για μερικά από αυτά τα άτομα. Αυτή ήταν μικροκαμωμένη και είχε ασθενική εμφάνιση, αλλά είχε ισχυρή προσωπικότητα και ήταν ικανή να εκφράζει τις Βιβλικές αλήθειες με απλό και λογικό τρόπο.

Η πρωτοβουλία που αναλάμβανε και η επινοητικότητά της φάνηκαν καθαρά στον τρόπο με τον οποίο βοήθησε μέχρι του σημείου του βαφτίσματος τη Μάριον Νταν, που ήταν από το Σεν Βίνσεντ. Η κ. Νταν είχε πρωτοέρθει σε επαφή με την αλήθεια το 1914 στην Κούβα. Σύντομα μετά από αυτό, επέστρεψε στο Σεν Βίνσεντ, αλλά κατόπιν συνάντησε σκληρή και συνεχή εναντίωση από την ξαδέλφη της με την οποία ζούσε. Λόγω της μνησικακίας της ξαδέλφης της, η κ. Νταν δίσταζε να αφιερώσει τη ζωή της στον Ιεχωβά και να το συμβολίσει αυτό με το βάφτισμα στο νερό. Ωστόσο, ύστερα από την απαραίτητη Γραφική ενθάρρυνση και βοήθεια που της πρόσφερε η αδελφή Λα Μπορντ, έγιναν διευθετήσεις και η Μάριον Νταν βαφτίστηκε το 1935 στο σπίτι της αδελφής Λα Μπορντ. Χρόνια αργότερα, η αδελφή Λα Μπορντ εκφράστηκε με τα εξής λόγια: «Από τη συνεργασία με την αδελφή Νταν έμαθα πολλά, συγκεκριμένα, υπομονή και ταπεινότητα».

Παρέχεται Επιπρόσθετη Βοήθεια

Ο Τζον Κ. Ρέινμποου, από τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, διορίστηκε το 1924 να δαπανήσει μια εβδομάδα με τους Μάρτυρες στο Σεν Βίνσεντ. Η επίσκεψή του έδωσε θαυμάσια ενθάρρυνση όχι μόνο σ’ αυτές τις πιστές αδελφές, αλλά επίσης και σ’ εκείνους οι οποίοι παρακολούθησαν τις ομιλίες του στη Βιβλιοθήκη Κάρνεγκι της πρωτεύουσας, το Κίνγκστον.

Ο Τζορτζ Γιανγκ, στη δεύτερη ιεραποστολική του περιοδεία στα νησιά, σταμάτησε επίσης στο Σεν Βίνσεντ για να βοηθήσει αυτές τις αδελφές. Εκείνο τον καιρό, το 1932, προβλήθηκε στη Βιβλιοθήκη Κάρνεγκι το Φωτόδραμα της Δημιουργίας και είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Στην πραγματικότητα, ύστερα από απαίτηση του κοινού, έγιναν διευθετήσεις για άλλη μια προβολή, αυτή τη φορά στο δικαστικό μέγαρο της πρωτεύουσας. Ο αδελφός Γιανγκ εκφώνησε μια σειρά από δημόσιες ομιλίες και βοήθησε τις αδελφές να οργανώσουν μια εβδομαδιαία μελέτη Σκοπιάς. Για να βοηθήσει στην επέκταση της αληθινής λατρείας ανάμεσα σ’ αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους, αυτός άρχισε επίσης σ’ αυτό το νησί τη διακονία από σπίτι σε σπίτι.

Ψηλαφούσαν για τον Θεό και Τον Βρήκαν

Στη διάρκεια των ετών του πολέμου από το 1939 ως το 1945, συνέβηκε κάτι στο Σεν Βίνσεντ που ασφαλώς δείχνει την αγγελική κατεύθυνση στη σύναξη των προβατοειδών ατόμων. Ψηλά στα βουνά του Ράιλι υπάρχει ένα μέρος από το οποίο ένα άτομο μπορεί να κοιτάξει προς τα νότια και να απολαύσει μια επιβλητική θέα του νησιού Μπεκουία, κάπου 16 χιλιόμετρα μακριά ή μπορεί να κοιτάξει προς τα βόρεια και να απολαύσει μια καταπληκτική θέα της Κοιλάδας της Μεσοποταμίας που βρίσκεται ακριβώς από κάτω. Πάνω σ’ αυτά τα βουνά ζούσε μια ομάδα ειλικρινών ατόμων, οι οποίοι συναθροίζονταν τακτικά για να μάθουν σχετικά με τον Θεό. Αν και παραπλανημένοι, εξακολουθούσαν να ‘ψηλαφούν για τον Θεό’. (Παράβαλε Πράξεις 17:26, 27.) Ο Λέναρντ Πόουπ, ο επίσκοπος της ομάδας, ο αρχηγός τους ο Άλμπερτ Φόρμπες και η εκκλησία των «Σέικερς», όπως αποκαλούνταν οι ίδιοι, έφτασαν στο σημείο να εκτιμήσουν τα έντυπα της Σκοπιάς και τα χρησιμοποιούσαν στις συναθροίσεις τους.

Μια μέρα του 1942, ο Ρούπερτ Γκ. Γουάιλι σταμάτησε για να ακούσει τον Λέναρντ Πόουπ καθώς αυτός κήρυττε στην περιοχή που λέγεται Πολς Λοτ στο Κίνγκστον. Ο Πόουπ κήρυττε δυνατά, αλλά από τα όσα έλεγε, ο Γουάιλι, ο οποίος ήταν αναγνώστης των εντύπων της Σκοπιάς, κατάλαβε ότι ο Πόουπ πρέπει να διάβαζε τα ίδια έντυπα. Επιπλέον, στο χέρι του Πόουπ, με το οποίο έκανε εμφατικές χειρονομίες, υπήρχε ένα βιβλίο στο οποίο αυτός αναφερόταν συχνά με τον ισχυρισμό ότι αυτό αποδείκνυε αυτά που έλεγε. Ο Γουάιλι θυμάται ότι σκέφτηκε: ‘Είναι αλήθεια πως αυτός είναι ένας Σέικερ, αλλά τώρα λέει κάτι το οποίο αξίζει να το ακούσει κανείς’. Αργότερα, όταν μιλούσε με τον Γουάιλι, ο Πόουπ είπε: «Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο μέρος στο Κίνγκστον που να το μελετούν αυτό». Ο Γουάιλι ήξερε τις αδελφές Λα Μπορντ και Νταν και έτσι κατηύθυνε τον Πόουπ σ’ αυτές. Αυτός συναντήθηκε με τις αδελφές και έμαθε περισσότερα για την αλήθεια. Σύντομα αυτός και η εκκλησία του των οχτώ ατόμων περπατούσαν οχτώ χιλιόμετρα για να πάνε στο Κίνγκστον για την εβδομαδιαία μελέτη της Σκοπιάς.

Το 1944, όταν επισκέφτηκε το Σεν Βίνσεντ ο Γκίλμπερτ Τάλμα, ο επίσκοπος του τμήματος της Εταιρίας στο Τρινιδάδ, και οι οχτώ βαφτίστηκαν στην Ακτή Έντιμπορο. Ωστόσο, μόνο το 1947 οργανώθηκε αυτή η ομάδα των Μαρτύρων στο Ράιλι ώστε να σχηματίσει τη δεύτερη εκκλησία του Σεν Βίνσεντ. Η πρώτη βρισκόταν στο Κίνγκστον. Την επόμενη χρονιά αρκετοί από τους πρώην «Σέικερς» έγιναν ολοχρόνιοι σκαπανείς και έδιναν αποτελεσματική μαρτυρία στις βραχώδεις περιοχές της χώρας.

Η τελευταία από τους πρώτους οχτώ που αποτελούσαν την ομάδα του «Επίσκοπου» Πόουπ, η Λεονόρα Φόρμπες, παρά το γεγονός ότι τα πόδια της ήταν παράλυτα από αρθρίτιδα, συνέχισε να έχει δραστήρια συμμετοχή στη διάδοση των καλών νέων της Βασιλείας μέχρι και το θάνατό της το Μάρτιο του 1988. Αυτή ήταν θαυμάσια πηγή ενθάρρυνσης για μικρούς και μεγάλους.

Όταν κάποιος δώρισε ένα μικρό οικόπεδο στην κορυφή ενός λόφου για το χτίσιμο μιας Αίθουσας Βασιλείας, αυτοί οι φιλόπονοι εργάτες δούλεψαν σκληρά. Το κτήμα είχε μεγαλειώδη θέα, αλλά ήταν πρόκληση να χτίσει κανείς εκεί. Οι αδελφοί και οι αδελφές μετέφεραν τα οικοδομικά υλικά πάνω στο κεφάλι τους μέχρι τον τόπο της οικοδομής—μια απόσταση 2,4 χιλιομέτρων τόσο από το ποτάμι όσο και από τον πιο κοντινό δρόμο προσέγγισης. Τελικά η αίθουσα ολοκληρώθηκε και ήταν η πρώτη ιδιόκτητη αίθουσα που απέκτησαν οι αδελφοί μας στο νησί. Η προσέγγιση σ’ αυτή τη γραφική Αίθουσα Βασιλείας γινόταν με σκαλοπάτια που είχαν κοπεί στον αργιλώδη λόφο. Ασφαλώς, όταν υπήρχε βροχερός καιρός τα σκαλοπάτια αυτά γίνονταν πάρα πολύ ολισθηρά και αρκετοί περιοδεύοντες επίσκοποι έτυχε να γλιστρήσουν μέχρι το κάτω μέρος του λόφου—είτε όρθιοι είτε αλλιώς!

Πριν συνεχίσουμε με τη Σάντα Λουσία, θα επιστρέψουμε για λίγο στο Μπαρμπάντος για να παρατηρήσουμε την πρόοδο του έργου εκεί.

Νοικιάζονται Λεωφορεία για την Επίδοση Μαρτυρίας

Οι βιβλιοπώλες (τώρα ονομάζονται σκαπανείς) έκαναν εκτεταμένο έργο στη διανομή Βιβλικών εντύπων. Ο Κάθμπερτ Μπλάκμαν, ο οποίος τώρα είναι στο 77ο έτος του, ήταν ένας από τους 10 σκαπανείς που υπήρχαν στο Μπαρμπάντος το 1931, και υπήρχαν κι άλλοι 44 οι οποίοι συμμετείχαν στο έργο όσο τους το επέτρεπε ο χρόνος και οι περιστάσεις τους.

Σήμερα οι κάτοικοι του Μπαρμπάντος εξυπηρετούνται από ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο. Αν και το νησί περιγράφεται ότι έχει «34 χιλιόμετρα μήκος και πλάτος όσο ένα χαμόγελο», στην πραγματικότητα έχει 1.280 χιλιόμετρα λιθοστρωμένων ή ασφαλτοστρωμένων δρόμων. Ωστόσο, πριν από 50 χρόνια η μεταφορά ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό,τι είναι σήμερα. Συχνά στους δρόμους υπήρχαν κλειστές στροφές, οι οποίες ήταν κατάλοιπα ενός οδικού συστήματος που βασικά είχε σχεδιαστεί για τις γαϊδουράμαξες του 17ου αιώνα. Γι’ αυτό, ο αδελφός Μπλάκμαν αφηγείται: «Ήμασταν αρκετά χαρούμενοι για τις υπηρεσίες που μας πρόσφερε το κάρο του αδελφού Έντουιν Χάκετ, το οποίο το έσερνε το πιστό του άλογο, ο Χάρυ».

Ωστόσο, καθώς κι άλλα μέσα μεταφοράς έγιναν πιο κοινά, οι αδελφοί άρχισαν να νοικιάζουν λεωφορεία για να δίνουν μαρτυρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να καλύπτονται συστηματικά μέσω ομαδικής μαρτυρίας και οι 11 κοινότητες του νησιού. Για ένα διάστημα οι αδελφοί χρησιμοποιούσαν κάρτες μαρτυρίας για να εξηγούν το λόγο των επισκέψεών τους. Αργότερα, έβαζαν σε φορητούς φωνόγραφους δίσκους με ομιλίες του αδελφού Ρόδερφορντ για να ακούσει ο οικοδεσπότης και για μεγαλύτερα ακροατήρια χρησιμοποιούνταν ηχητικά μηχανήματα.

Συνήθως, οι άνθρωποι στο νησί σηκώνονται νωρίς το πρωί. Ο Άλφρεντ Τζόζεφ θυμάται ότι ένα πρωινό αυτός και μερικοί άλλοι αδελφοί αποφάσισαν να αρχίσουν νωρίς το έργο μαρτυρίας στη Χόλταουν, μια μικρή κοινότητα στη δυτική ακτή. Κρέμασαν το ηχητικό μηχάνημα ψηλά σ’ ένα δέντρο έτσι ώστε το απαλό πρωινό αεράκι να μεταφέρει τον ήχο μακριά για να φτάσει σε περισσότερους ανθρώπους. Αυτή η δυναμική τακτική έφερε άμεση ανταπόκριση. Ο αδελφός Τζόζεφ είπε: «Σύντομα έκανε την εμφάνισή του στη σκηνή ένας υπαρχιφύλακας, πληροφορώντας μας ότι τον είχε στείλει ο ‘Αιδεσιμότατος’ και ότι έπρεπε να σταματήσουμε το πρόγραμμά μας Βιβλικής εκπαίδευσης. Τον ενθαρρύναμε να ακούσει για λίγα λεπτά. Όταν παρατήρησε ότι δεν διαταράσσαμε με κανέναν τρόπο τη δημόσια τάξη—αν εξαιρεθεί το γεγονός ότι αρχίσαμε νωρίς—και ότι δεν υπήρχε τίποτε το εσφαλμένο στο άγγελμά μας της Βασιλείας, έφυγε».

Θαρραλέοι Μάρτυρες

Ο ζήλος και το θάρρος των αδελφών, παράλληλα με την αποφασιστικότητά τους να δώσουν πλήρη μαρτυρία, σφράγισαν εκείνη την περίοδο. Αυτοί οι πρώτοι Μάρτυρες μετέδιδαν το άγγελμα προ των πυλών, σαν να λέγαμε. Καθώς εξέθεταν έντονα την υποκρισία και τη σύγχυση που υπήρχε στο λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο, κατάφεραν να υποκινήσουν πολλούς ανθρώπους να καθήσουν και να σκεφτούν σοβαρά, κάτι που δεν θα το έκαναν σε διαφορετική περίπτωση.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος «Αιδεσιμότατος» Ινς της Ναζαρηνής Εκκλησίας του Σεντ Λόρενς στο Κράιστσερτς του Μπαρμπάντος, άκουσε για τα ταξίδια του αδελφού Τζόζεφ στην Αφρική, προσκάλεσε τον αδελφό Τζόζεφ να μιλήσει στην εκκλησία του για τη ζωή στην Αφρική. «Δέχτηκα πρόθυμα», θυμάται ο αδελφός Τζόζεφ, «και συμφώνησα να μιλήσω για μια ώρα. Χρησιμοποίησα μεγάλο μέρος του χρόνου για να αφηγηθώ το διακονικό μου έργο στη Σιέρα Λεόνε και τον εκεί τρόπο ζωής. Αλλά κατόπιν ένιωσα ότι θα έπρεπε να πω κάτι σχετικά με ορισμένες Βιβλικές διδασκαλίες. Ζήτησα από τον ‘Αιδεσιμότατο’ Ινς και τον κατηχητή του να παρακολουθήσουν τα εδάφια που χρησιμοποιούσα, λόγου χάρη το 34ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιεζεκιήλ και το 28ο κεφάλαιο του βιβλίου του Ησαΐα. Στη συνέχεια, αποκτώντας περισσότερο θάρρος, προσκάλεσα τον Ινς να διαβάσει τα εδάφια Ησαΐας 56:10, 11. [«Οι δε φύλακες αυτού είναι τυφλοί· πάντες χωρίς νοήσεως· πάντες κύνες άλαλοι, . . . »] Αυτό πήγαινε πάρα πολύ, γιατί ζήτησε αμέσως να ψάλουν έναν ύμνο. Ωστόσο, προτού η εκκλησία αρχίσει να ψέλνει, εγώ συνέχισα το θέμα μου.

»Στην αμέσως επόμενη ευκαιρία ζήτησε να γίνει περιφορά δίσκου. Τώρα, μπορείτε να με φανταστείτε να μάχομαι μαζί του και σ’ αυτό ακόμη το ζήτημα και μάλιστα μέσα στην ίδια του την εκκλησία; Κι όμως το έκανα! Βλέπετε η τακτική της Εταιρίας ήταν βαθιά χαραγμένη στο μυαλό μου—‘Θέσεις δωρεάν και δεν περιφέρεται δίσκος’—και δεν μπορούσα να αφήσω αυτή την ευκαιρία να μου ξεφύγει χωρίς να πω κάτι. Δήλωσα σ’ ολόκληρη την εκκλησία ότι εμείς δεν συλλέγαμε ούτε ένα σεντ και ότι εγώ πλήρωνα μάλιστα για τα έξοδα του ρεύματος που καταναλωνόταν στη διάρκεια της συνάθροισης. Τελικά, ύστερα από όλα αυτά δεν έγινε περιφορά δίσκου.

»Ρώτησα την εκκλησία αν θα ήθελαν να τους μιλήσω και πάλι, σε κάποια άλλη ευκαιρία. Η απάντηση ήταν ένα ξεκάθαρο ναι. Ωστόσο, ο ‘αιδεσιμότατός’ τους ποτέ δεν με ξανακάλεσε.

»Κάποιο διάστημα μετά από αυτό το περιστατικό, έθεσα σε λειτουργία το ηχητικό μηχάνημα στο ύπαιθρο πίσω από την ίδια Ναζαρηνή Εκκλησία και έβαλα δίσκους του Δικαστή Ρόδερφορντ. Ως αποτέλεσμα, όταν η εκκλησία συγκεντρώθηκε για τη λειτουργία, πολλοί δεν έμπαιναν μέσα, αλλά απεναντίας έμεναν έξω για να ακούσουν την ηχογραφημένη ομιλία. Το αν το έκαναν αυτό κυρίως από περιέργεια ή από πραγματικό ενδιαφέρον είναι κάτι που δεν μπορώ να το πω, αλλά μπορώ να πω το εξής: ‘Η δική μου εκκλησία’ που ήταν απέξω είχε μεγαλύτερο ακροατήριο απ’ αυτό που υπήρχε μέσα στην εκκλησία».

Μέχρι το 1936 υπήρχαν τέσσερις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπαρμπάντος—μια στο Μπρίτζταουν και από μια στις κοινότητες του Κράιστσερτς, του Σεντ Τζορτζ και του Σεντ Φιλίπ.

Ένας Τυφλός Βοηθάει Άλλους να Δουν

Σ’ ολόκληρο το νησί πολλά άτομα δέχονταν την αλήθεια. Το έδειχναν αυτό με το να στέκονται μπροστά στις ομάδες, όπως ονομάζονταν τότε οι εκκλησίες, αποκηρύσσοντας την προηγούμενη σχέση που είχαν με το λεγόμενο Χριστιανικό κόσμο και κάνοντας διακήρυξη της αφιέρωσής τους. Αργότερα, το συμβόλιζαν αυτό με το βάφτισμα στο νερό. Ένας από εκείνους που το έκαναν αυτό στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν ένα τυφλό άτομο, ο Σέσιλ Αλέιν.

Ο Σέσιλ έκανε τη δημόσια διακήρυξή του σ’ ένα διαφορετικό περιβάλλον. Ως βοηθός πάστορα της Ναζαρηνής Εκκλησίας στο Μπλέιντς Χιλ του Σεντ Φιλίπ, ήξερε ήδη πολλές Γραφικές περικοπές. Αλλά δεν είχε κατανοήσει ποτέ «το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων». (2 Τιμ. 1:13) Ωστόσο, όταν ο αδελφός Μπλάκμαν του έδωσε μαρτυρία, μολονότι ο Σέσιλ ήταν τυφλός, δεν του πήρε πολύ χρόνο να διακρίνει την αλήθεια. Τώρα αισθανόταν θυμωμένος για τα πολλά χρόνια πνευματικής διαφώτισης που έχασε λόγω της συνταύτισής του με τη Ναζαρηνή Εκκλησία. Σύντομα μετά από αυτό, σηκώθηκε όρθιος στην εκκλησία και διακήρυξε ότι δεν θα ήταν πια συνταυτισμένος μαζί τους, αλλά ότι είχε γίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά. Πολλοί οι οποίοι ήταν παρόντες έκλαιγαν και τον ικέτευαν να μη φύγει, επειδή τον αγαπούσαν πάρα πολύ. Αλλά στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλοί από αυτούς τους ίδιους ακολούθησαν την αληθινή λατρεία ως αποτέλεσμα της μαρτυρίας που τους έδωσε ο αδελφός Αλέιν.

Αυτός γνώριζε την περιοχή πολύ καλά, επειδή δεν είχε γεννηθεί τυφλός. Όταν τον συνόδευαν στον τομέα, γνώριζε πού ακριβώς βρισκόταν και ποιος ζούσε σε οποιοδήποτε σπίτι από το οποίο περνούσε εκείνη τη στιγμή. Ο αξιοσημείωτος ζήλος του και η καλή αίσθηση του χιούμορ που είχε τον έκαναν αγαπητό στους άλλους. Ο ευχάριστος τρόπος της συμπεριφοράς του απέναντι στους ανθρώπους, παράλληλα με ένα μεταδοτικό γέλιο, μπορούσε και να εντυπώσει στους άλλους τα Γραφικά σημεία που παρουσίαζε και να προσφέρει κάποια αναζωογονητική ανάπαυλα για να γίνουν πλήρως αντιληπτά τα σημεία. Αυτός είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για μια θαυμάσια εκκλησία που ιδρύθηκε αργότερα στο Μπλέιντς Χιλ. Ένας από εκείνους στους οποίους έδωσε μαρτυρία και τον οποίο βοήθησε πολύ ήταν ο Όσβαλντ Μπάτσον, ο οποίος έγινε σκαπανέας και αργότερα υπηρέτησε ως επίσκοπος περιοχής και κατόπιν ως επίσκοπος περιφερείας στα έξι νησιά που υπάρχουν στον τομέα του τμήματος μέχρι το θάνατό του το 1957. Κι ο αδελφός Αλέιν έχει πεθάνει.

Θεοκρατική Οργάνωση στη Διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου

Από ιστορικής πλευράς το έτος 1938 ήταν σημαντικό για το λαό του Ιεχωβά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Εκείνο το έτος σημείωσε την αναγνώριση της ανάγκης που υπήρχε για πλήρη θεοκρατική οργάνωση. Στην ανατολική Καραϊβική, όπως αλήθευε και για ολόκληρο τον κόσμο, έγιναν πιο αυστηρά τα πράγματα σε ό,τι αφορά την οργανωτική διάρθρωση. Αυτό ήταν πράγματι αποτέλεσμα θεϊκής πρόνοιας, επειδή συνέβαλε στην ενότητα που χρειαζόταν για να βοηθήσει τους αληθινούς Χριστιανούς να παραμείνουν ουδέτεροι στη διάρκεια της παγκόσμιας διαμάχης που σύντομα ακολούθησε.

Αν και αυτά τα νησιά δεν αναμείχτηκαν άμεσα στις εχθροπραξίες, επειδή ήταν αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας προμήθευσαν έμψυχο υλικό για διάφορες στρατιωτικές υπηρεσίες. Ωστόσο, οι αδελφοί μας έμειναν έξω από τις δραστηριότητες του πολέμου και αφιέρωσαν τις προσπάθειές τους στο να τονίσουν τη Βασιλεία του Ιεχωβά ως τη μόνη ελπίδα για το ανθρώπινο γένος. Μολονότι δεν υπήρχε επίσημη απαγόρευση των εκδόσεων της Εταιρίας, οι αξιωματούχοι χρησιμοποιούσαν την υψηλή τους θέση για να επιβάλουν περιορισμούς στην είσοδο εντύπων, δίσκων, εγγράφων και άλλων προμηθειών που βοηθούσαν στη δραστηριότητα της Βασιλείας.

Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί έλλειψη εντύπων. Γι’ αυτό οποιαδήποτε έντυπα λάβαιναν οι αδελφοί τα χρησιμοποιούσαν με μεγάλη προσοχή. Η αδελφή Λούσι Γκούντινγκ και μερικοί άλλοι στο Μπαρμπάντος έγιναν αφοσιωμένοι γραμματείς, αντιγράφοντας και μοιράζοντας στους αδελφούς άρθρα μελέτης οποιουδήποτε περιοδικού Σκοπιά λάβαιναν. Τα λόγια της αδελφής Λα Μπορντ από το Σεν Βίνσεντ εκφράζουν εγκάρδια ευγνωμοσύνη και αντανακλούν τη στάση όλων εκείνων που ήταν τότε συνταυτισμένοι: «Ευχαριστούμε τον Ιεχωβά και την αγαπητή μας αδελφή Γκούντινγκ, η οποία συμμετέχει μαζί μας στην ουράνια κλήση, για το γεγονός ότι είχαμε τη δυνατότητα να συμβαδίζουμε με τις τελευταίες πληροφορίες».

Αφού τελείωσε ο πόλεμος, έγινε προσφυγή στην κυβέρνηση για να επιτραπεί και πάλι η εισαγωγή εντύπων της Εταιρίας. Σύντομα μετά από αυτό, οι αδελφοί λάβαιναν τις αποστολές και δεν δοκίμασαν καμιά δυσκολία από τότε.

Φτάνουν Απόφοιτοι της Γαλαάδ

Πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του Μπαρμπάντος, επρόκειτο να λάβουν στη συνέχεια μια απροσδόκητη ευλογία. Αρχίζοντας από το 1945, έφτασαν απόφοιτοι της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς. Πόσο μεγάλη ώθηση έδωσε αυτό στο έργο!

Ο Τζέιμς και ο Μπένετ Μπέρι, δυο σαρκικά αδέλφια, και ο Φράνκλιν Λαμάρ Πέιτ άρχισαν να υπηρετούν ως ιεραπόστολοι το Νοέμβριο του 1945. Αυτοί υπηρέτησαν επίσης και τα άλλα νησιά που ήταν τότε κάτω από την επίβλεψη αυτού του τμήματος ως επίσκοποι περιοχής, οι οποίοι εκείνο τον καιρό ονομάζονταν υπηρέτες των αδελφών. Καθώς μετέδιδαν στους αδελφούς τη θαυμάσια εκπαίδευση που έλαβαν στη Γαλαάδ, παρατηρήθηκε μια αισθητή βελτίωση στα πρότυπα της διδασκαλίας, τόσο μέσα στις εκκλησίες όσο και στη διακονία αγρού.

Για πρώτη φορά οι αδελφοί στο Μπαρμπάντος εκτίμησαν το όφελος που προκύπτει από την κάλυψη όλων των προγραμματισμένων παραγράφων της διορισμένης ύλης για μελέτη μέσα στον επιτρεπόμενο χρόνο. Αυτό αποδείχτηκε ιδιαίτερα ωφέλιμο για την Εκκλησία του Μπρίτζταουν, όπου είχε αναπτυχτεί ένα πνεύμα επιχειρηματολογίας ανάμεσα σε μερικά άτομα. Το βελτιωμένο πνεύμα συνέβαλε σε επιπρόσθετη πνευματική αύξηση. Άρχισαν να συνταυτίζονται αρκετά καινούρια και πιο νεαρά άτομα.

Υπήρχαν πια έξι εκκλησίες στο Μπαρμπάντος, που είχαν 72 δραστήριους ευαγγελιζομένους. Εκείνη τη χρονιά οι παρόντες στην Ανάμνηση ήταν 199 άτομα. Στο μεταξύ, η Γρενάδα ανέφερε 15 ευαγγελιζομένους, ενώ στην Ανάμνηση υπήρχαν 22 παρόντες.

Επίσκεψη του Προέδρου

Το 1946 μετά τον πόλεμο, ο πρόεδρος της Εταιρίας, Νάθαν Ο. Νορ, και ο τότε αντιπρόεδρος, Φρέντερικ Φρανς, επισκέφτηκαν για πρώτη φορά τις Δυτικές Ινδίες. Ωστόσο, σ’ αυτή την περίπτωση το μόνο νησί που επισκέφτηκαν ήταν το Τρινιδάδ, το οποίο είχε την επίβλεψη του έργου της Βασιλείας σ’ όλα τα άλλα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής.

Πόση συγκίνηση και εκτίμηση νιώσαμε όταν λάβαμε ένα γράμμα από το γραφείο τμήματος στο Πορτ οφ Σπέιν του Τρινιδάδ. Αυτό το γράμμα, που απευθυνόταν προς όλες τις εκκλησίες, έλεγε εν μέρει τα εξής: «Πρόκειται να διευθετηθεί μια συνέλευση και δημόσια συνάθροιση με ομιλητή τον αδελφό Νορ. Δεν θα είναι δυνατόν για τους αδελφούς Νορ και Φρανς να επισκεφτούν άλλα νησιά σ’ αυτό το ταξίδι, γι’ αυτό πληροφορήστε παρακαλούμε τους αδελφούς. . . . Θα ήταν καλό να έρθουν οι υπηρέτες των ομάδων και οι σκαπανείς, αν έχουν την οικονομική ευχέρεια. Αυτή θα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τους αδελφούς των Δυτικών Ινδιών να συναντηθούν με τον πρόεδρο της Εταιρίας, καθώς και τον αντιπρόεδρο και να λάβουν πολλές πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την προώθηση της υπηρεσίας της Βασιλείας».

Ωστόσο, τα οφέλη του προγράμματος της συνέλευσης μεταδόθηκαν και σ’ εκείνους που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν στο Τρινιδάδ. Για να μπορέσει να γίνει αυτό, διεξάχθηκε στο Μπαρμπάντος μια μεγάλη συνέλευση τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς. Μέχρι τότε είχε φτάσει ο Τζόσουα Στίλμαν, ένας άλλος απόφοιτος της Γαλαάδ, και είχε συμμετοχή στο πρόγραμμα της συνέλευσης. Σ’ αυτή τη συνέλευση οι αδελφοί χάρηκαν μαθαίνοντας τα νέα ότι θα γίνονταν τακτικές επισκέψεις στις εκκλησίες από τους «υπηρέτες των αδελφών», οι οποίοι τώρα λέγονται επίσκοποι περιοχής. Το ανώτατο όριο των παρόντων ήταν 902. Αυτή ήταν η αρχή της εποχής των μεγαλύτερων, καλά οργανωμένων συνελεύσεων στο Μπαρμπάντος.

Ανάμεσα σ’ εκείνους που ενισχύθηκαν από εκείνη τη συνέλευση ήταν και οι αδελφοί Γκολ, ο Σεντ Κλερ και ο Φρανκ. Το γνήσιο σκαπανικό πνεύμα που επέδειξαν οι ιεραπόστολοι τους έκανε τόση εντύπωση που κι αυτοί επίσης ανέλαβαν την υπηρεσία σκαπανέα. Το 1950 ο Φρανκ Γκολ και ο Φιτζ Γκρεγκ ήταν οι πρώτοι που προσκλήθηκαν από το Μπαρμπάντος για να παρακολουθήσουν τη Σχολή Γαλαάδ. Αφού αποφοίτησαν από τη 16η τάξη, και οι δυο διορίστηκαν στη Βρετανική Ονδούρα (τώρα Μπελίζ).

Καθώς οι τοπικοί αδελφοί κατέβαλλαν προσπάθειες, κατά καιρούς πέρα από το φυσιολογικό, ο Ιεχωβά τους χάριζε πλούσιες ευλογίες. Ο Ντάντλεϊ Μάγιερς, ο οποίος είναι τώρα 81 χρονών, θυμάται εκείνα τα χρόνια και μας λέει: «Ήμασταν όλοι κι όλοι δέκα στο μικρό μας όμιλο στο Χολς Βίλατζ του Σεντ Τζέιμς, συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων μελών της οικογένειάς μου. Επειδή ένας από τους αδελφούς ήταν αρκετά ηλικιωμένος και υπήρχαν πολλές αδελφές, διορίστηκα να αναλάβω όλες τις θέσεις ευθύνης των υπηρετών της ομάδας, όπως λέγαμε τότε την εκκλησία. Αργότερα, αλλάξαμε τοποθεσία και πήγαμε στο Κέιβ Χιλ του Σεντ Μάικλ, γύρω στα πέντε χιλιόμετρα από την αρχική τοποθεσία και από τότε τα πράγματα άρχισαν πράγματι να βελτιώνονται μέχρι του σημείου να έχουμε σήμερα 135 περίπου ευαγγελιζομένους και πάνω από 200 άτομα να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που έχουμε την Κυριακή». Ο ίδιος ο αδελφός Μάγιερς, μολονότι υπέστη τρεις καρδιακές προσβολές, συνεχίζει να υπηρετεί τακτικά ως βοηθητικός σκαπανέας.

Δεν Απέκαμαν

Πέρασε κάποιος χρόνος ώσπου να προσαρμοστούν οι ιεραπόστολοι στις τοπικές συνθήκες και να αποκτήσουν κάποια ανοσία στις τοπικές ασθένειες. Πολλοί από αυτούς δεν απέκαμαν, αλλά παρέμειναν στο διορισμό τους.

Ένα εξαιρετικό παράδειγμα ατόμου που δεν το έβαλε κάτω και που τον αγάπησαν πολύ οι αδελφοί είναι ο Σβεν Γιόχανσον. Αυτός και ο Ρίτσαρντ Ράιντ διορίστηκαν να υπηρετούν ως ιεραπόστολοι στη Γρενάδα το Μάρτιο του 1949. Ο αδελφός Γιόχανσον, που κατάγεται από τη Σουηδία, θυμάται τον καιρό που κόλλησε ελώδη πυρετό. Μη γνωρίζοντας τι αρρώστια είχε, προσπάθησε να θεραπεύσει το υποτιθέμενο κρυολόγημα με τον καλύτερο τρόπο που ήξερε ως εργένης, αλλά τελικά συνειδητοποίησε ότι η ασθένειά του ήταν πολύ πιο σοβαρή από ό,τι είχε φανταστεί. Γράφει τα εξής: «Όταν ανέλαβε να με φροντίσει ο γιατρός, ήταν πολύ αργά. Όλοι νόμιζαν ότι θα πέθαινα. Ο ιεραπόστολος σύντροφός μου, ο Ρίτσαρντ Ράιντ, έφτασε μάλιστα στο σημείο να γράψει στον αδελφό Νορ σχετικά με τις διευθετήσεις της κηδείας. Ο αδελφός Νορ απάντησε αμέσως λέγοντάς του ότι θα έπρεπε να φροντίσει να μου παρασχεθεί η καλύτερη ιατρική περίθαλψη που ήταν διαθέσιμη.

»Τελικά, ανάρρωσα. Κατόπιν κι ο σύντροφός μου κόλλησε την ίδια αρρώστια. Περάσαμε μαζί επανειλημμένες υποτροπές. Κατά καιρούς ήμασταν ταυτόχρονα και οι δυο άρρωστοι στο κρεβάτι. Για να καθορίσουμε ποιος θα σηκωνόταν για να περιποιηθεί τον άλλον και να φροντίσει τις απαραίτητες δουλειές του σπιτιού, συγκρίναμε τον πυρετό που είχαμε. Εκείνος που είχε τον υψηλότερο πυρετό έμενε στο κρεβάτι. Μ’ αυτόν τον ενοχλητικό και υποτροπιάζοντα πυρετό αγωνιστήκαμε πολλά χρόνια. Όσο για μένα, πέρασαν οχτώ χρόνια ώσπου να θεραπευτώ».

Τον Σέβονταν Επειδή Έκανε Έντιμη Εργασία

Ο αδελφός Γιόχανσον δεν υπηρέτησε μόνο στη Γρενάδα, όπου παντρεύτηκε μια τοπική αδελφή, αλλά επίσης και στο Σεν Βίνσεντ. Το 1951 αυτός και η σύζυγός του πήγαν στο Σεν Βίνσεντ, όπου υπηρέτησαν για αρκετά χρόνια ως τακτικοί σκαπανείς. Ωστόσο, μόλις εγκαταστάθηκε έλαβε μια ειδοποίηση από τον αρχηγό της αστυνομίας που του έλεγε ότι είχε πέντε μέρες στη διάθεσή του για να εγκαταλείψει το νησί. Σε μια συνέντευξη που επακολούθησε με τον αρχηγό, αυτός του είπε ότι είχε κηρυχτεί ανεπιθύμητος επειδή ήταν ξένος κατάσκοπος. Ο αδελφός Γιόχανσον του εξήγησε ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και δεν ανακατευόταν στην πολιτική. Ο αρχηγός της αστυνομίας παρέμεινε ανένδοτος.

Ο αδελφός Γιόχανσον έγραψε: «Το μόνο που ζήτησα ήταν να πάω και να δω το διοικητή του νησιού. Αφού έκλεισα ραντεβού, μπόρεσα να μιλήσω με το διοικητή για 30 περίπου λεπτά. Αυτός επιβεβαίωσε τα όσα μου είχε πει νωρίτερα ο αρχηγός της αστυνομίας, δηλαδή, ότι ήμουν τώρα ανεπιθύμητος επισκέπτης. Στη συνέχεια ο διοικητής δήλωσε ότι ήμουν εναντίον των Καθολικών· επειδή κι ο ίδιος ήταν Καθολικός ένιωθε πολύ άσχημα γι’ αυτό. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν ήμουν εναντίον των Καθολικών. Ανέφερα ότι ο κουρέας μου ήταν Καθολικός και ότι εγώ επισκέπτομαι Καθολικούς στα σπίτια τους για να συζητήσω μαζί τους για την Αγία Γραφή. Τελικά είπε: ‘Κ. Γιόχανσον, έχω ακούσει ότι είσαι πολύ καλός στην επισκευή ραδιοφώνων. Έχω δυο ραδιόφωνα που χρειάζονται επισκευή. Θα σου τα στείλω αύριο για να τα επισκευάσεις. Μπορείς να μείνεις στο νησί’. Κατόπιν σήκωσε το τηλέφωνο, τηλεφώνησε στον αρχηγό της αστυνομίας και του έδωσε οδηγίες ότι θα έπρεπε να μου επιτραπεί να μείνω στο νησί».

Πολλές φορές, προέκυψε καλή μαρτυρία από το γεγονός ότι ο αδελφός Γιόχανσον ήταν υποδειγματικός στην κοσμική του εργασία. Κάποιος επιχειρηματίας ήθελε ένα αξιόπιστο και έντιμο άτομο για να επισκευάζει χαλασμένα ραδιόφωνα. Πήρε δυο ίδια ραδιόφωνα που ήταν σε καλή κατάσταση και έκοψε ένα καλώδιο στο κύκλωμα του κάθε ραδιοφώνου. Κατόπιν έστειλε τα δυο ραδιόφωνα σε δυο τεχνικούς τους οποίους θεωρούσε ανάμεσα στους καλύτερους στο επάγγελμά τους. Όταν ο αδελφός Γιόχανσον έστειλε πίσω το ραδιόφωνο που του είχε δοθεί για επισκευή, εσώκλεισε λογαριασμό για 120 δρχ. ($0,88 Η.Π.Α.), δηλώνοντας ότι ήταν για τη συγκόλληση ενός κομμένου καλωδίου. Ο άλλος τεχνικός έστειλε λογαριασμό για την αντικατάσταση λυχνιών και άλλων εξαρτημάτων. Ο αδελφός Γιόχανσον πήρε τη δουλειά ως επισκευαστής ραδιοφώνων γι’ αυτή την εταιρία.

Στα 39 χρόνια που έχει ζήσει ο αδελφός Γιόχανσον σ’ αυτά τα νησιά, έχει συμμετάσχει στο έργο περιοχής, περιφερείας και ειδικού σκαπανέα. Τώρα κατοικεί στο Μπαρμπάντος και υπηρετεί ως τακτικός σκαπανέας και ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος που επιβλέπει το έργο της Βασιλείας σ’ αυτά τα νησιά. Μολονότι πρόσφατα υπέστη μια σοβαρή καρδιακή προσβολή, είναι και πάλι στο πόδι. Η καρδιά του, επειδή έχει εξασθενήσει κάπως, απαιτεί έναν πιο αργό ρυθμό. Το παράδειγμά του στο πέρασμα των ετών θυμίζει σε πολλούς τα σχόλια που έκανε ο Παύλος στα εδάφια 2 Κορινθίους 6:4-6: «Εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, . . . εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω».

Το Έργο της Βασιλείας Αρχίζει στη Σάντα Λουσία

Η Σάντα Λουσία, που βρίσκεται 192 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπαρμπάντος, είναι ένα πλούσιο σε βλάστηση και όμορφο τροπικό νησί με 120.000 κατοίκους. Το νησί που είναι πασίγνωστο για τις δίδυμες, όμοιες με κώνο ζάχαρης βουνοκορφές του οι οποίες ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, τα βουνά Γραν Πιτόν και Πετί Πιτόν, φημίζεται επίσης για την παραγωγή μπανάνας και κόπρας.

Το 1947 η Σάντα Λουσία άρχισε να παράγει επίσης την καρποφορία της Βασιλείας. Η πρώτη ιθαγενής Μάρτυρας ήταν η Λεάνα Μάθουριν. Τον καιρό που δέχτηκε την αλήθεια, ζούσε στη Ντεμεράρα της Γουιάνα. Έγραψε στον αδελφό Νορ, ρωτώντας να μάθει αν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να κάνει για να βοηθήσει στη διάδοση των καλών νέων στη Σάντα Λουσία. Αφού έλαβε την ενθαρρυντική απάντηση του αδελφού Νορ, μετακόμισε στο Μίκουντ, ένα χωριό κάπου 48 χιλιόμετρα από την Κάστριες, την πρωτεύουσα.

Δυο χρόνια αργότερα, έφτασαν ιεραπόστολοι που είχαν εκπαιδευτεί στη Γαλαάδ—ο Λόιντ Σταλ και ο Γουίλιαμ Κάμερς. Αυτοί οι δυο, μαζί με τη Λεάνα Μάθουριν, αποτελούσαν το συνολικό πληθυσμό των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο νησί.

Αυτή η ζηλώτρια αδελφή, η οποία γνώριζε την τοπική διάλεκτο, που είναι ένα κράμα γαλλικής και αγγλικής, πλησίασε πολλούς από τους ανθρώπους της επαρχίας με την παρηγοριά που προσφέρουν οι Γραφές. Από τα προσωπικά της χρήματα έχτισε μια μικρή Αίθουσα Βασιλείας. Σ’ αυτήν, προστέθηκαν δυο δωμάτια, ένα σε κάθε πλευρά. Στο ένα έμενε η ίδια και το άλλο το κρατούσε για τους περιοδεύοντες διακόνους. Αν και 82 χρονών, αυτή εξακολουθεί να υπηρετεί με ζήλο ως τακτική σκαπάνισσα.

Η Σάντα Λουσία, στην οποία επικρατούν οι Καθολικοί, παρουσίασε ορισμένες προκλήσεις στο να αποκτήσουν οι ιεραπόστολοι κατάλληλη στέγαση, αλλά ο αδελφός Σταλ λέει: «Υιοθετήσαμε την άποψη πως οτιδήποτε χρειαζόμασταν θα το προμηθευόμασταν από τη διακονία από σπίτι σε σπίτι». Και ασφαλώς, λήφθηκε κατ’ επανάληψη φροντίδα για τις ανάγκες τους.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν στάλθηκαν περισσότεροι ιεραπόστολοι στη Σάντα Λουσία. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν ο Φρεντ Ντίαρμαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και ο Γουίλιαμ και η Ίντιθ Χόνσινγκερ από τον Καναδά, οι οποίοι εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά στους διορισμούς τους. Οι ευλογίες του Ιεχωβά είναι πράγματι φανερές στους κόπους της αγάπης τους, γιατί τώρα υπάρχουν τέσσερις ωραίες Αίθουσες Βασιλείας που εξυπηρετούν τις ανάγκες των πέντε εκκλησιών που αποτελούνται από 380 ζηλωτές ευαγγελιζομένους.

Ναυτία στη Διάρκεια Ταξιδιού για Συνέλευση

Τα παλιά χρόνια, για να πάνε οι αδελφοί σε συνελεύσεις στα διάφορα νησιά, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν καΐκια, ιστιοφόρα, σκούνες ή οποιοδήποτε πλωτό μέσο που κινούνταν στη θάλασσα ανάμεσα στα νησιά. Δεν υπήρχε αξιόπιστη αεροπορική εξυπηρέτηση που να συνδέει τα νησιά. Για εκείνους που ήταν σκληραγωγημένοι ναυτικοί, τα ταξίδια στη θάλασσα δεν παρουσίαζαν κανένα πρόβλημα. Αλλά για μερικούς σαν τον αδελφό Σταλ, αυτά συχνά αποδεικνύονταν νοσηρή εμπειρία.

Κάποιος περιέγραψε ένα από εκείνα τα ταξίδια με τον εξής τρόπο: «Ο αδελφός Σταλ, που τον πείραζε η θάλασσα, αρρώστησε άσχημα στο πλοίο. Επιπλέον, τα πράγματα χειροτέρεψαν επειδή το ταξίδι που έπρεπε να γίνει σε μια μέρα πήρε τρεις μέρες λόγω της θαλασσοταραχής.

»Έπρεπε να κοιμηθούμε στο κατάστρωμα, εφόσον υπήρχε φορτίο τόσο στο αμπάρι του πλοίου όσο και στο χώρο της καμπίνας. Υπήρχε ένας μουσαμάς που πρόσφερε καταφύγιο, αλλά τελικά η βροχή και ο αφρός της θάλασσας τον διαπερνούσαν. Ο αδελφός Σταλ ήταν τόσο άρρωστος που δεν είχε τη δύναμη να προστατευτεί, έτσι τον περισσότερο χρόνο ήταν εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης. Στη διάρκεια της μέρας όταν έλαμπε ο ήλιος, τον γυρίζαμε για να στεγνώσει από τη μια πλευρά και κατόπιν τον γυρίζαμε για να στεγνώσει κι από την άλλη—μέχρι την επόμενη περίοδο κακοκαιρίας, όταν επαναλαμβανόταν η εμπειρία».

Η βασανιστική εμπειρία συνεχίστηκε μέχρι που οι αδελφοί αντίκρισαν το νησί της συνέλευσης. Αλλά ακόμη και τότε δεν υπήρξε ανακούφιση. Η παλίρροια αντιστράφηκε και το πλοίο παρασύρθηκε στη θάλασσα, το νησί χάθηκε και πάλι από τα μάτια τους. Όταν τελικά έφτασαν στο λιμάνι, πόσο απογοητευτικό ήταν να μάθουν ότι οι υπάλληλοι της μετανάστευσης και του τελωνείου είχαν σχολάσει! Έτσι, οι αδελφοί έπρεπε να περάσουν άλλη μια νύχτα έξω στη σκούνα.

Ο Ρίτσαρντ Ράιντ, του οποίου η βάση ως ιεραποστόλου ήταν η Γρενάδα, δοκίμασε κι αυτός επίσης τις κακουχίες του ταξιδιού από νησί σε νησί. Είχε προγραμματιστεί να υπηρετήσει ως εισηγητής σε μια συνέλευση στο Μπαρμπάντος. Απέπλευσε από τη Γρενάδα για το Σεν Βίνσεντ, ελπίζοντας να μπορέσει από εκεί να αλλάξει πλοίο για το Μπαρμπάντος. Γνωρίζοντας τις αναποδιές που προέκυπταν στα ταξίδια από νησί σε νησί, άφησε αρκετά χρονικά περιθώρια έτσι ώστε να μπορέσει να συμμετάσχει και σε εργασία πριν τη συνέλευση. Ωστόσο, λόγω των θαλάσσιων συνθηκών, ο αδελφός Ράιντ έφτασε στο Μπαρμπάντος ακριβώς στην ώρα για να ακούσει τη δημόσια ομιλία! Όταν το πλοίο με το οποίο ταξίδευε πλησίασε το Μπαρμπάντος, εκείνοι που ήταν πάνω στο πλοίο μπόρεσαν να δουν την ξηρά σε αρκετές περιπτώσεις. Μπόρεσαν μάλιστα και να διακρίνουν ανθρώπους που περπατούσαν στην παραλία. Αλλά τα αντίθετα ρεύματα και οι άνεμοι τους εμπόδισαν να πλησιάσουν. Οι δεισιδαίμονες ναυτικοί θεώρησαν αυτές τις εξελίξεις ως κακό οιωνό και έστησαν σταυρούς, αλλά μάταια. Ο αδελφός Ράιντ, με δικαιολογημένη αγανάκτηση τους είπε: «Παιδιά, δεν χρειάζεστε σταυρούς—χρειάζεστε ένα βοηθητικό κινητήρα».

Επίσκεψη Από τα Κεντρικά Γραφεία

Πόσο χάρηκαν οι αδελφοί όταν έμαθαν τα νέα το 1949 ότι ο αδελφός Νορ, στη δεύτερη περιοδεία του στην Καραϊβική, θα επισκεπτόταν το Μπαρμπάντος! Αυτή τη φορά θα τον συνόδευε ο Μίλτον Χένσελ, που ήταν κι αυτός από το προσωπικό των κεντρικών γραφείων. Μια συνέλευση περιφερείας που θα περιλάμβανε τα νησιά και θα διεξαγόταν στο Στιλ Σεντ διευθετήθηκε να συμπέσει με την επίσκεψη.

Οι παρόντες στη δημόσια ομιλία με τον τίτλο, «Είναι Αργότερα Από Όσο Νομίζετε!» ήταν 3.000. Ο αριθμός εκείνος δεν ξεπεράστηκε για άλλα 25 χρόνια. Σ’ εκείνη τη συνέλευση ο αδελφός Νορ συζήτησε επίσης με τους σκαπανείς ένα θέμα που θα έφερνε πνευματικές απολαβές στα νησιά—την προοπτική της εκπαίδευσης στη Γαλαάδ.

Η «Θρησκεία Χωρίς Κόλαση»

Συνυφασμένη με την πολιτιστική ανάπτυξη της ζωής στο Μπαρμπάντος είναι και η μεγάλη αγάπη που έχουν οι άνθρωποι για την Αγία Γραφή. Αυτό, μαζί με την πλατιά διαδεδομένη μόρφωση και μια έντονη επιθυμία για μάθηση, κάνει τη διακονία από σπίτι σε σπίτι μια ευχάριστη πρόκληση. Σπάνια κάποιο άτομο αρνιέται να ακούσει. Μάλλον, είναι πιθανό να διαπιστώσει κανείς ότι μπορεί να αναπτυχτεί μια ζωηρή συζήτηση που απαιτεί καλή γνώση της Αγίας Γραφής και επιδέξια χρήση της.

Για κάποιο διάστημα, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, οι άνθρωποι αναφέρονταν συχνά στους Μάρτυρες ως τη «θρησκεία χωρίς κόλαση». Ένας αδελφός μας θυμάται ότι οι άνθρωποι της κοινότητας αναφέρονταν στη Γκέρτρουντ Λίντον ως τη «Χωρίς Κόλαση Γκέρτι». Αυτό προφανώς ήταν σχεδιασμένο για να κάνει τα άτομα που έδειχναν ενδιαφέρον για το άγγελμά μας να προσκόψουν. Έτσι ήταν απαραίτητο να παρουσιαστεί ένα μέρος στο πρόγραμμα της συνέλευσης περιοχής που να δείχνει πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η αντίρρηση χρησιμοποιώντας τη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου. Χρησιμοποιήθηκαν εδάφια της Αγίας Γραφής όπως το Ψαλμός 55:15· 86:13· Ησαΐας 14:9· και Ιωνάς 2:2, μαζί με τις συνοδευτικές παραπομπές που υπάρχουν στο περιθώριο της Μετάφρασης Βασιλέως Ιακώβου. Επειδή τα περισσότερα σπίτια έχουν αυτή τη μετάφραση της Αγίας Γραφής με περιθωριακές παραπομπές, οι αδελφοί είχαν τη δυνατότητα να συζητούν λογικά με τους ανθρώπους από τη δική τους Αγία Γραφή και να τους βοηθήσουν να διακρίνουν ότι η κόλαση (άδης) που αναφέρεται στη Γραφή δεν είναι ένας τόπος πύρινων βασάνων, αλλά ο τάφος. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η μέθοδος αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλη επιτυχία, γιατί σπάνια πλέον ακούει κάποιος αυτή την αντίρρηση.

Κάλυψη των Γρεναδίνων με τη Μαρτυρία

Στα μεγαλύτερα νησιά που ανήκουν στον τομέα αυτού του τμήματος δινόταν θαυμάσια μαρτυρία. Αλλά χρειαζόταν επίσης να δοθεί προσοχή και στα μικρότερα νησιά που είναι διασκορπισμένα ανάμεσα στη Γρενάδα και στο Σεν Βίνσεντ. Τα νησιά αυτά ονομάζονται Γρεναδίνες.

Στη σημερινή εποχή ένα άτομο που ταξιδεύει αεροπορικώς σ’ αυτή την περιοχή ποτέ δεν χάνει από τα μάτια του αυτά τα νησιά. Ωστόσο, η Εταιρία, για να φτάσει σ’ αυτά πριν από χρόνια, αγόρασε μια σκούνα μήκους 20 μέτρων που ονομαζόταν Σίμπια. Ήταν 18 Μαρτίου του 1950, όταν μια διεθνής ομάδα ιεραποστόλων αγκυροβόλησε στο νησί Καριάκου, το μεγαλύτερο νησί των Γρεναδίνων. Ανάμεσα στα μέλη του πληρώματος ήταν ο Άρθουρ Γούρσλι, ο Στάνλεϊ Κάρτερ, ο Ρόναλντ Πάρκιν και ο Γκαστ Μάκι, ο οποίος υπηρετούσε ως καπετάνιος—όλοι τους ζηλωτές διαγγελείς των καλών νέων. Πριν περάσει πολύς καιρός, οι 7.000 κάτοικοι αυτού του νησιού, που έχει έκταση 34 τετραγωνικά χιλιόμετρα, έλαβαν την πρώτη τους οργανωμένη μαρτυρία.

Οι αδελφοί διαπίστωσαν ότι υπήρχε ένα καλόκαρδο πνεύμα ανάμεσα στους ανθρώπους, παρά το γεγονός ότι ήταν σχετικά απομονωμένοι. Αυτοί δεν έχουν πολλά από υλικής πλευράς, αλλά αυτό λίγο ενδιέφερε τους ιεραποστόλους επειδή εκείνοι βρίσκονταν εκεί για να δώσουν και να μοιράσουν. Για να βοηθήσουν οι ιεραπόστολοι αυτούς τους ταπεινούς ανθρώπους, συχνά αντάλλασσαν Γραφές και άλλα έντυπα με τοπικά προϊόντα όπως φιστίκια, καλαμπόκι και λαχανικά. Στις 29 Αυγούστου 1950, βαφτίστηκε ο πρώτος τοπικός Μάρτυρας, μια αδελφή. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1952, οργανώθηκε μια εκκλησία. Σήμερα εκείνη η εκκλησία έχει πάνω από 43 ευαγγελιζομένους, για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες των ευαγγελιζομένων που έφυγαν από το νησί και τώρα ζουν στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αμερική και σε άλλα νησιά της Καραϊβικής.

Ένα άλλο από τα νησιά των Γρεναδίνων, το οποίο διατηρεί την απαράμιλλη, αγροτική ομορφιά του, είναι το Μπεκουία. Η Σίμπια μπήκε στο γραφικό του λιμάνι, το Πορτ Ελίζαμπεθ, στις 5 Απριλίου 1950. Τα επόμενα χρόνια, η Σίμπια έκανε δέκα επισκέψεις σ’ αυτό το νησί των 6.000 περίπου κατοίκων. Σήμερα, μια δυνατή εκκλησία 20 περίπου ευαγγελιζομένων φροντίζει για το ενδιαφέρον που υπάρχει εκεί.

Το 1953 ο πρόεδρος της Εταιρίας ενέκρινε την αγορά ενός μεγαλύτερου πλοίου, ενός μηχανοκίνητου σκάφους με το όνομα Λε Σεβάλ Νουάρ, για να αντικαταστήσει τη Σίμπια. Αυτό μετονομάστηκε με ένα πιο κατάλληλο όνομα, Λάιτ, το οποίο πραγματικά αντιπροσώπευε το σκοπό αυτού του δικινητήριου σκάφους. Υπήρχε χώρος για να ζουν πάνω σ’ αυτό οχτώ άτομα. Μπορούσε μάλιστα να μεταφέρει μέχρι και 50 άτομα σε κοντινές διαδρομές ανάμεσα στα νησιά, και αυτό γινόταν συχνά καθώς πήγαινε τους ευαγγελιζομένους από το ένα νησί στο άλλο για να παρακολουθούν συνελεύσεις.

Βοήθεια Μετά τον Τυφώνα Τζάνετ

Το Σεπτέμβριο του 1955, ο Τυφώνας Τζάνετ σάρωσε από τη μια άκρη ως την άλλη τα νησιά Μπαρμπάντος, Μπεκουία, Καριάκου, Γρενάδα και Σεν Βίνσεντ. Ο άνεμος, σαν εξαγριωμένος ταύρος, ξερίζωσε δέντρα και διέλυσε σπίτια με ταχύτητα που ένιωσαν για πρώτη φορά απ’ ό,τι θυμούνται οι κάτοικοι αυτής της περιοχής. Πριν ο Τυφώνας Τζάνετ μετακινηθεί πιο βόρεια, σκόρπισε την καταστροφή για μια ολόκληρη εβδομάδα σ’ αυτά τα νησιά φυσώντας με δύναμη τρισεκατομμυρίων ίππων. Το ενενήντα τοις εκατό των σπιτιών και των κτιρίων στο Καριάκου κατέρρευσαν ή καταστράφηκαν.

Η αγάπη που έδειξαν οι αδελφοί απέναντι σ’ εκείνους που επηρέασε ο τυφώνας ήταν πράγματι αξιόλογη. «Στη διάρκεια του τυφώνα ήμασταν με το σκάφος Λάιτ στην περιοχή του Πόρτο Ρίκο», είπε ο Γκαστ Μάκι. «Οι αδελφοί και οι αδελφές του Πόρτο Ρίκο μας έδωσαν πολλά είδη ρουχισμού και τροφίμων για να τα μεταφέρουμε στους αδελφούς του Καριάκου». Καθώς θυμήθηκε την αντίδραση των ανθρώπων, συνέχισε: «Λόγω του ότι όλοι οι ναοί του Καριάκου είχαν πάθει ζημιές, για αρκετούς μήνες δεν διεξάγονταν θρησκευτικές λειτουργίες. Πριν ο Καθολικός ιερέας εγκαταλείψει το νησί, τον είδαν να πηγαίνει στα σπίτια των μελών του για να τους προσφέρει Μετάληψη. Ο Αγγλικανός ιερέας επισκέφτηκε το σπίτι μιας ενορίτισσας για να ζητήσει χρήματα με σκοπό να επισκευάσει την εκκλησία· εκείνο τον καιρό η γυναίκα αυτή ζούσε σε μια λυόμενη κουζίνα. Την άκουσαν να λέει: ‘Ο επίσκοπός μου έρχεται για να ζητήσει χρήματα, ενώ οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονται για να βοηθήσουν τα μέλη τους’».

Η Μετανάστευση Επηρεάζει την Αύξηση

Τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1950 ως και το 1970, άλλαξαν το ρυθμό της αύξησης και της ανάπτυξης της οργάνωσης σ’ ολόκληρο τον τομέα του τμήματος. Άνθρωποι από ολόκληρη την ανατολική Καραϊβική ένιωθαν την ανάγκη να μεταναστεύσουν σε πιο αναπτυγμένες χώρες αναζητώντας «καλύτερη ζωή» και βελτιωμένες οικονομικές συνθήκες. Αυτό αλήθευε ιδιαίτερα για τους κατοίκους του Μπαρμπάντος. Μέσα σε περίοδο 30 χρόνων, ο συνολικός πληθυσμός του Μπαρμπάντος μειώθηκε κατά 74.000.

Η οικονομική κατάσταση των αδελφών μας δεν διέφερε από αυτή των άλλων ανθρώπων. Πολλοί βρέθηκαν αντιμέτωποι με το εξής δίλημμα—την ανάγκη που υπήρχε να προμηθεύσουν τροφή, ρουχισμό και στέγη για την οικογένειά τους και την πιο επείγουσα ανάγκη να κρατήσουν τα πνευματικά πράγματα στην πρώτη θέση και να διαφυλάξουν την οικογενειακή ενότητα στην αληθινή λατρεία. Η κατάσταση αυτή παρακίνησε πολλές κεφαλές οικογενειών στα νησιά να εξετάσουν τα βαθύτερα κίνητρά τους.

Πολλές εκκλησίες εξασθένησαν σε σημαντικό βαθμό λόγω της αναχώρησης μερικών αδελφών που υπήρξαν οι πιο ζηλωτές ευαγγελιζόμενοι. Σε μερικές περιπτώσεις, η παρατεταμένη απουσία ενός μέλους της οικογένειας συνέβαλε στη συζυγική απιστία και για να αποκατασταθεί η αθέτηση της γαμήλιας υπόσχεσης, απαιτήθηκε διαπαιδαγώγηση καθώς επίσης και καθοδήγηση από τους πρεσβυτέρους. Σε μερικές περιπτώσεις, το γεγονός ότι η οικογένεια δεν ήταν ενωμένη συνέβαλε στο να πάρουν τα παιδιά κακό δρόμο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, οι περισσότεροι μετανάστες που επέστρεφαν ήταν σε καλύτερη θέση από οικονομικής πλευράς, αλλά μερικοί έχοντας υπόψη τη βλάβη που προέκυψε στις οικογενειακές σχέσεις και στην πνευματικότητά τους, αναρωτιούνταν: ‘Ποιο ήταν το όφελος ύστερα από όλα αυτά;’

Καλύτερη Εκλογή, Μεγαλύτερες Ευλογίες

Ωστόσο, υπήρχαν κι εκείνοι οι οποίοι αρνήθηκαν να υποκύψουν στο οικονομικό δέλεαρ, κράτησαν τις οικογένειές τους ενωμένες και υπέμειναν τους δύσκολους καιρούς. Αυτοί απλώς χρησιμοποίησαν σε μεγαλύτερο βαθμό την επινοητικότητά τους και ευλογήθηκαν πλούσια που το έκαναν αυτό. Εξετάστε δυο περιπτώσεις ατόμων που έθεσαν θαυμάσια παραδείγματα—του Μίλτον Αλέιν και του Φιτς Χάιντς.

Μολονότι ο Μίλτον Αλέιν ήταν επιδέξιος και έμπειρος εργολάβος, αντιστάθηκε στην πίεση να μεταναστεύσει. Έμεινε στην κοινότητα για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένειά του με περισσότερους τρόπους, όχι απλώς οικονομικά, καθώς επίσης και για να βοηθήσει τους τοπικούς αδελφούς. Κράτησε την οικογένειά του ενωμένη και τώρα απολαμβάνει τη χαρά να έχει και τα τέσσερα παιδιά του αφιερωμένα και βαφτισμένα, καθώς και δραστήρια στην αλήθεια. Δυο υπηρετούν τώρα ως τακτικοί σκαπανείς και ένα ως ειδικός σκαπανέας. Ο αδελφός Αλέιν υπηρετεί τώρα ως προεδρεύων επίσκοπος στην Εκκλησία Χίλαμπυ του Μπαρμπάντος.

Ο Φιτς Χάιντς, επίσης, έδειξε υπομονετική εγκαρτέρηση. Αυτός ήταν στην πρώτη γραμμή της θεοκρατικής δραστηριότητας, αναλαμβάνοντας την ηγεσία στην εκκλησία για 36 και πλέον χρόνια. Κι αυτός είχε τη χαρά να βοηθήσει ολόκληρη την οικογένειά του να αναπτυχθεί στην αλήθεια και τώρα υπηρετεί ως οδηγός Μελέτης Σκοπιάς στο Σούγκαρ Χιλ του Μπαρμπάντος. Οι τρεις γιοι του είναι όλοι τους διακονικοί υπηρέτες και μια από τις κόρες του είναι τακτική σκαπάνισσα. Η υπόλοιπη οικογένεια συμμετέχει τακτικά στην υπηρεσία βοηθητικού σκαπανέα σε διάφορες περιόδους του χρόνου.

Ευτυχώς μπορεί να λεχτεί ότι ο ρυθμός των δεκαετιών 1950 μέχρι και 1970, έχει αντιστραφεί. Τώρα λιγότεροι από τους αδελφούς που έχουν τα περισσότερα προσόντα και είναι ζηλωτές σκέφτονται να μεταναστεύσουν αποκλειστικά για οικονομικούς λόγους.

Μερικοί οι οποίοι επωφελήθηκαν από την ευκαιρία να αναλάβουν το προνόμιο της ολοχρόνιας υπηρεσίας ευνοήθηκαν με εκπαίδευση στη Σχολή Γαλαάδ. Είναι συγκινητικό να αναλογίζεται κανείς το γεγονός ότι το τμήμα του Μπαρμπάντος έχει στείλει στο πέρασμα των ετών δέκα ολοχρόνιους εργάτες στη Γαλαάδ. Για να συντονιστεί το γοργά επεκτεινόμενο έργο στα νησιά, δυο από τους απόφοιτους που ξαναδιορίστηκαν εδώ, ο Α. Β. Γουόκερ και ο Ο. Λ. Τρότμαν, υπηρετούν τώρα στην Επιτροπή του Τμήματος μαζί με τον Σβεν Γιόχανσον.

Είναι φανερό ότι το έργο της μαθήτευσης έχει προοδεύσει καλά. Οι αδελφοί έχουν αποκτήσει τις απαραίτητες οργανωτικές ικανότητες και έχουν αναλάβει περισσότερες ευθύνες σε σχέση με το έργο του Κυρίου σ’ αυτές τις τελικές μέρες αυτού του πονηρού συστήματος πραγμάτων.

Μετά το Λάιτ, το Έργο Συνεχίζεται

Οι ιεραπόστολοι του πλοίου Λάιτ έκαναν ένα πολύτιμο έργο στα νησιά. Ωστόσο, υπήρχε ένα μειονέκτημα. Σ’ αυτά τα μικρά νησιά, οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν πάρα πολύ για το ποιος θα βάφτιζε τα μωρά που θα γεννούσαν και για το ποιος θα έκανε τις κηδείες, δηλαδή ποιος θα τους έθαβε όταν θα πέθαιναν. Οι ενδιαφερόμενοι που μελετούσαν με τους ιεραποστόλους, μερικοί από τους οποίους έφτασαν μάλιστα στο σημείο να εγκαταλείψουν την εκκλησία τους, ένιωσαν εγκαταλειμμένοι όταν οι ιεραπόστολοι έπρεπε να σηκώσουν άγκυρα και να αποπλεύσουν για κάποιο άλλο νησί. ‘Τώρα ποιος θα θάβει τους νεκρούς μας;’ αναρωτιούνταν. Έτσι επέστρεφαν στην εκκλησία τους.

Γι’ αυτό, μέχρι το 1957 το Λάιτ, ο πλωτός ιεραποστολικός οίκος της Εταιρίας, εξυπηρέτησε το σκοπό του και πουλήθηκε. Οι ιεραπόστολοι που ζούσαν στο πλοίο διορίστηκαν κάπου αλλού. Είχε έρθει ο καιρός να φροντίσουν από τη στεριά ολοχρόνιοι εργάτες για το ενδιαφέρον που έδειχναν οι άνθρωποι.

Ο Στάνλεϊ και η Αν Κάρτερ διορίστηκαν στο Σεντ Τζορτζ της Γρενάδα. Αυτοί εργάστηκαν όσια και πιστά για να ενισχύσουν τους αδελφούς. Σύντομα ο ενθουσιασμός που αναπτύχτηκε στην πόλη από τους ζηλωτές Μάρτυρες δημιούργησε την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο τόπο συναθροίσεων. Χτίστηκε μια θαυμάσια Αίθουσα Βασιλείας σε μια τοποθεσία που έβλεπε προς το όμορφο λιμάνι του Σεντ Τζορτζ και αυτή αφιερώθηκε από τον Ρόμπερτ Γουόλεν, μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων, όταν έκανε την επίσκεψή του ως επίσκοπος ζώνης το Μάρτιο του 1964.

Οι Αναπροσαρμογές Κοσκινίζουν τους Δυσαρεστημένους

Η προμήθεια που έκανε η Εταιρία το 1961 για να δοθεί επιπρόσθετη εκπαίδευση στους ειδικούς σκαπανείς, στους ιεραποστόλους και στους πρεσβυτέρους των εκκλησιών μέσω της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, συνέβαλε πολύ στην οργανωτική ενίσχυση του έργου. Βοήθησε τους αδελφούς που είχαν τα κατάλληλα προσόντα να εκτιμήσουν την αξία του να καταβάλλουν προσπάθειες για να μείνουν στο διορισμό τους αντί να μεταναστεύσουν για οικονομικά οφέλη. Χρειάστηκε να δοθεί επίσης προσοχή σε περιπτώσεις που περιλάμβαναν ευαγγελιζομένους των οποίων η ζωή ήταν ηθικά ακάθαρτη. Τέτοιου είδους καταστάσεις κατά καιρούς δεν τύχαιναν έγκαιρου χειρισμού. Έτσι, η σειρά μαθημάτων που κράτησε ένα μήνα και διεξάχθηκε στο Μπρίτζταουν του Μπαρμπάντος και στο Κίνγκστον του Σεν Βίνσεντ, πρόσφερε την αναγκαία Γραφική αναπροσαρμογή στις απόψεις.

Μερικοί παραπονιούνταν όταν γίνονταν προσαρμογές, άλλοι όμως ήταν ταπεινά ευγνώμονες που μπορούσαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά με οποιαδήποτε ιδιότητα. Ο Ρούμπιν Μπόις, για παράδειγμα, παραδέχεται ότι όταν αντικαταστάθηκε ως προεδρεύων επίσκοπος στην Εκκλησία Μπρίτζταουν του Μπαρμπάντος, αυτό του ήρθε «σαν μεγάλη έκπληξη». Αλλά παραδέχτηκε ότι το είχε κατευθύνει ή επιτρέψει ο Ιεχωβά. Από την άλλη πλευρά, κάποιος που δεν προχωράει πια στην οδό της αλήθειας πλησίασε τον αδελφό Μπόις με προσποιητή συμπάθεια και του είπε τα εξής: «Τι έγινε; Γιατί σε απομάκρυναν φίλε;»

Ο αδελφός Μπόις απάντησε: «Τι εννοείς;»

Εκείνος που προσπαθούσε να δημιουργήσει δυσαρέσκεια δήλωσε τότε: «Αυτό δεν είναι σωστό! Τι σκοπεύεις να κάνεις;»

Η απόκριση του αδελφού Μπόις αντανακλούσε την όσια στάση που έδειχνε η πλειονότητα των αδελφών όταν είπε: «Άκου φίλε! Αυτό δεν είναι θέμα συζήτησης. Όταν η Εταιρία διορίζει ένα άτομο σε κάποια θέση στην εκκλησία, δεν σου λένε ότι θα σε διορίσουν· έτσι όταν σε διαγράφουν, δεν κάνεις φασαρία—συνεχίζεις όπως συνήθως. Γι’ αυτό, εγώ δεν βλέπω τίποτε για το οποίο να στεναχωρηθώ». Και αυτό τερμάτισε τη συζήτηση.

Στα χρόνια που πέρασαν ο αδελφός Μπόις συνέχισε να διατηρεί την οσιότητά του στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή Του, καθώς και να επωφελείται από την αναγκαία διαπαιδαγώγηση. Τώρα, ενώ είναι τελείως τυφλός και σε πολύ προχωρημένη ηλικία, υπηρετεί ως πρεσβύτερος. Στα πρόσφατα χρόνια είχε την ευλογία να δει τη σύζυγό του, η οποία προηγουμένως δεν ήταν στην αλήθεια, να γίνεται αφιερωμένη και βαφτισμένη Μάρτυρας.

Οργανώνεται Νέο Τμήμα

Ανάμεσα στα Θεοκρατικά Νέα που υπήρχαν στο τεύχος της Διακονίας της Βασιλείας του Φεβρουαρίου του 1966 (Έκδοση για το Τρινιδάδ) περιλαμβανόταν μια σύντομη αλλά σημαντική ανακοίνωση που έλεγε τα εξής: «Την 1η Ιανουαρίου 1966 άρχισε να λειτουργεί στο Μπαρμπάντος ένα νέο γραφείο τμήματος για να επιβλέπει το έργο στο Μπαρμπάντος, στο Μπεκουία, στο Καριάκου, στη Γρενάδα, στη Σάντα Λουσία και στο Σεν Βίνσεντ». Μέχρι τότε ο συνολικός αριθμός των Μαρτύρων σ’ αυτά τα έξι νησιά ήταν 1.084. Αυτοί οι ευαγγελιζόμενοι είχαν το διορισμό να κηρύττουν σ’ ένα συνολικό πληθυσμό μισού εκατομμυρίου και πλέον. Ασφαλώς, είχε ήδη δοθεί μεγάλη μαρτυρία.

Στο Μπαρμπάντος στάλθηκαν δυο ιεραπόστολοι για να οργανώσουν τον ιεραποστολικό οίκο, όπου θα βρισκόταν και το γραφείο τμήματος. Αυτοί ήταν ο Μπέντζαμιν και η Μπέριλ Μέισον. Ο αδελφός Μέισον είχε παρακολουθήσει την 2η και την 39η τάξη της Γαλαάδ. Ο ζήλος για τη διακονία ήταν το χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Η εμφάνισή του είχε ένα μικρό καμπούριασμα και με τη χαρακτηριστική αίσθηση του χιούμορ που είχε, σχολίαζε ότι αυτό το καμπούριασμα ήταν αποτέλεσμα του ότι «προχωρούσε εντατικά προς τα μπρος στην υπηρεσία του Κυρίου».

Το νέο τμήμα, από το ξεκίνημά του ακόμη, έδωσε αμέσως περισσότερη προσωπική προσοχή στους αδελφούς, φροντίζοντας περισσότερο για τις ανάγκες τους. Επίσης το γεγονός ότι οι εκκλησίες είχαν το γραφείο τμήματος στην ίδια την κοινότητα του νησιού σήμαινε ότι θα έπαιρναν τα αποθέματά τους πιο γρήγορα, δίχως να χρειάζεται να τα παραγγέλνουν από το Τρινιδάδ και κατόπιν να εξαρτιούνται από την αναξιόπιστη υπηρεσία μεταφορών που υπήρχε ανάμεσα στα νησιά. Δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου όλοι οι αδελφοί στο τμήμα να συνηθίσουν στην ιδέα ότι αποτελούσαν μέρος της νέας «οικογένειας του τμήματος».

Είχε έρθει πια ο καιρός για την Εταιρία να εγκαταστήσει μόνιμες ρίζες στο Μπαρμπάντος. Αγοράστηκε ένα εξαιρετικό κτήμα στο Μπρίτζταουν με σκοπό να χρησιμοποιηθεί για νέο γραφείο τμήματος, ιεραποστολικός οίκος και Αίθουσα Βασιλείας. Ήταν το ίδιο κτήμα που είχε γίνει το κέντρο τόσο μεγάλης θεοκρατικής δραστηριότητας για πάνω από 50 χρόνια—το σπίτι της Λούσι Γκούντινγκ.

Το γραφείο τμήματος στο Μπαρμπάντος βρίσκεται σε ιδεώδη θέση στο Μπρίτζταουν, ένα τετράγωνο από το νέο ταχυδρομείο και γύρω στα δέκα λεπτά με τα πόδια από το λιμάνι του Μπρίτζταουν. Οι άνθρωποι συχνά κάνουν σχόλια σχετικά με την όμορφη, καθαρή εμφάνιση των κτιρίων καθώς αυτοί περνούν μπροστά από αυτά—παρατήρησαν επίσης την κοινή προσπάθεια που κατέβαλαν οι Μάρτυρες στην ανοικοδόμηση. Στην ίδια την ανοικοδόμηση συμμετείχαν όλες οι εκκλησίες και αυτό από μόνο του αποτέλεσε μεγάλη μαρτυρία.

Ο συντονισμός του έργου ανοικοδόμησης των κτιρίων του τμήματος και η συναναστροφή που προέκυψε σαν αποτέλεσμα αυτού του έργου, έκαναν τους αδελφούς να σκεφτούν πιο σοβαρά σχετικά με την ανοικοδόμηση Αιθουσών Βασιλείας που ήταν απαραίτητες. Ξαφνικά αυτοί συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν εύκολα να βρεθούν αδελφοί στο νησί που να γνωρίζουν οικοδομικές τέχνες. Έτσι, μέσα σε 18 μήνες μετά την αφιέρωση των κτιρίων του τμήματος, χτίστηκαν οχτώ νέες Αίθουσες Βασιλείας στον τομέα του τμήματος. Η πρώτη που αφιερώθηκε ήταν στο Κέιβ Χιλ του Μπαρμπάντος· ακολούθησαν άλλες στην Κάστριες της Σάντα Λουσία, καθώς επίσης και στο Γκρένβιλ της Γρενάδα, για να αναφέρουμε μόνο λίγες. Σ’ ολόκληρο τον τομέα του τμήματος υπάρχουν τώρα 28 Αίθουσες Βασιλείας, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα και στις 33 εκκλησίες να συναθροίζονται σε κτίρια που ανήκουν στους αδελφούς.

Πολιτικές Αλλαγές Γύρω Μας

Αρχίζοντας από το 1958 έγιναν μεγάλες πολιτικές αλλαγές σ’ ολόκληρες τις Δυτικές Ινδίες. Δέκα νησιά των Δυτικών Ινδιών, από την Τζαμάικα στα βορειοδυτικά μέχρι το Τρινιδάδ στα νότια, ενώθηκαν σε μια πολιτική ομοσπονδία. Αλλά αυτή αποδείχτηκε φιάσκο κι έτσι διαλύθηκε το Μάιο του 1962. Αντί να κάνουν ενέργειες όλα αυτά τα νησιά για να αποκτήσουν πολιτική ανεξαρτησία ως ένα έθνος, το καθένα αφέθηκε να επιδιώξει την ανεξαρτησία μόνο του. Έτσι, το Μπαρμπάντος έγινε ανεξάρτητο έθνος στις 30 Νοεμβρίου 1966. Η Γρενάδα, η Σάντα Λουσία και το Σεν Βίνσεντ το πέτυχαν αυτό αργότερα.

Ωστόσο, αυτές οι πολιτικές εξελίξεις δεν επηρέασαν τη σχέση που υπήρχε ανάμεσα στους αδελφούς των διαφόρων νησιών. Τόσο πριν όσο και μετά την ανεξαρτησία αυτών των νησιών, οι αδελφοί προσπαθούσαν πάντοτε να ζουν σε αρμονία με τη Γραφική αρχή της ουδετερότητας. Αυτοί γνωρίζουν καλά ότι ο Ιησούς είπε σχετικά με τους ακολούθους του τα εξής: «Εκ του κόσμου δεν είναι, καθώς εγώ δεν είμαι εκ του κόσμου». (Ιωάν. 17:16) Καθοδηγούνταν επίσης από τα ακόλουθα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Εάν είναι δυνατόν, όσον εξαρτάται από σας, να έχετε ειρήνην με όλους τους ανθρώπους». (Ρωμ. 12:18, ΚΔΤΚ) Επειδή οι αδελφοί δεν αναμείχτηκαν στην πολιτική, αλλά διατήρησαν αυστηρή ουδετερότητα, έφτασαν στο σημείο να απολαμβάνουν τον υψηλό σεβασμό, όχι βέβαια την αγάπη, της κυβέρνησης των νησιών τους. Μερικές φορές, οι πολιτικοί μπορεί να ενοχλούνται από τους αδελφούς επειδή δεν εκτελούν αυτά που θεωρούνται πολιτικές υποχρεώσεις, ιδιαίτερα στη διάρκεια των τοπικών εκλογών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι αδελφοί δεν είχαν ποτέ σοβαρά προβλήματα σχετικά μ’ αυτό το ζήτημα.

Σε λίγες περιπτώσεις, μερικά παιδιά Μαρτύρων απειλήθηκαν με αποβολή από το σχολείο επειδή απείχαν από υποσχέσεις και όρκους πολιτικής υποταγής. Όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ήταν υποβοηθητικό να παραπέμπουμε το διοικητικό προσωπικό των σχολείων, ιδιαίτερα εκείνους που ήταν στο Μπαρμπάντος, σε μερικά χαρακτηριστικά του συντάγματος του νησιού. Όταν στις σχολικές αρχές γινόταν υπενθύμιση των δικαιωμάτων που εγγυάται το σύνταγμα, σπάνια είχαμε επιπρόσθετες δυσκολίες. Το ειδικό βιβλιάριο Το Σχολείο και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αποδείχτηκε ένα έξοχο μέσο για να κάνουμε σαφή τη θέση μας στο διοικητικό προσωπικό και στους δασκάλους των σχολείων.

Οι Απόφοιτοι της Γαλαάδ Θέτουν Θαυμάσιο Παράδειγμα

Όλα τα νησιά έχουν επωφεληθεί από τους περιοδεύοντες επισκόπους και ιεραποστόλους που εκπαιδεύτηκαν στη Γαλαάδ. Ο καθένας από αυτούς συνέβαλε κατά πολύ στη διάδοση των καλών νέων και στην ενίσχυση των εκκλησιών.

Ο Τζον και η Λιν Μιλς ήρθαν στο Μπαρμπάντος από το Τρινιδάδ το 1960 για να κάνουν έργο περιοχής. Και το έκαναν αυτό με επιτυχία για πολλά χρόνια, παρ’ όλο που είχαν μικρό παιδί.

Ο Ρίτσαρντ και η Γκέι Τόους έφτασαν στο Μπαρμπάντος στις 21 Φεβρουαρίου 1967 για να αναλάβουν τον ιεραποστολικό τους διορισμό. Την ίδια εκείνη χρονιά ο αδελφός Τόους διορίστηκε ως υπεύθυνος του τμήματος και επί 13 χρόνια φρόντιζε καλά γι’ αυτή την ευθύνη. Όπως ο απόστολος Παύλος είχε διδάξει τον Τιμόθεο να κάνει, έτσι και οι αδελφοί του τμήματος εκείνη την εποχή εργάζονταν να προωθήσουν και να εκπαιδεύσουν τοπικούς αδελφούς μάλλον παρά τους ξένους ιεραποστόλους, για να χειρίζονται ευθύνες και να φροντίζουν για ζωτικούς διορισμούς.—2 Τιμ. 2:2.

Η Γκέι Τόους, μια καταδεκτική και σκληρά εργαζόμενη αδελφή, αποδείχτηκε θαυμάσια ιεραπόστολος στα χρόνια που έζησε στο Μπαρμπάντος. Εξοικειώθηκε αρκετά με τις εκφράσεις στη διάλεκτο «Μπάτζαν» και τις χρησιμοποιούσε συχνά στη διακονία της από σπίτι σε σπίτι, μολονότι οι ιδιωματισμοί του Μπαρμπάντος δεν ακούγονταν ακριβώς το ίδιο όταν τους πρόφερε μια καναδέζικη γλώσσα! Αυτή είχε αξιόλογη επιτυχία στο να κατευθύνει την προσοχή στην οργάνωση. Εξαιτίας της κακής υγείας, με τον καιρό ο αδελφός Τόους και η σύζυγός του η Γκέι επέστρεψαν στον Καναδά, όπου τώρα συμμετέχουν στο έργο περιφερείας.

Αυτή τη στιγμή το τμήμα του Μπαρμπάντος έχει δέκα ιεραποστόλους και πέντε ιεραποστολικούς οίκους. Οι τέσσερις από τους πέντε περιοδεύοντες επισκόπους έχουν εκπαιδευτεί στη Γαλαάδ. Πολλοί που τώρα υπηρετούν στην ολοχρόνια υπηρεσία λένε ότι ένα από τα πράγματα που τους υποκίνησαν να αναλάβουν την ολοχρόνια υπηρεσία ήταν το θαυμάσιο παράδειγμα των ιεραποστόλων.

Με όλη αυτή τη βοήθεια από τους ιεραποστόλους, η αύξηση πιθανόν να ήταν μεγαλύτερη αν δεν επικρατούσε την εποχή αυτή το καθεστώς της ανηθικότητας. Σ’ ένα από τα νησιά, το 78 τοις εκατό όλων των παιδιών που αποκτούν οι ντόπιοι γεννιούνται έξω από τα δεσμά του γάμου. Ενώ οι θρησκείες του λεγόμενου Χριστιανικού κόσμου είναι πρόθυμες να προσαρμοστούν εύκολα με τη λεγόμενη νέα ηθική, ο λαός του Ιεχωβά δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Σε μια προσπάθεια για να γίνει κοινωνικά αποδεκτό το αποτέλεσμα τέτοιου αχαλίνωτου σεξ, η κυβέρνηση ενός νησιού, σ’ ένα πρόσφατο νομοσχέδιο Μεταρρύθμισης του Οικογενειακού Δικαίου, απομάκρυνε τη λέξη νόθος (που περιγράφει τα παιδιά που γεννιούνται έξω από τα δεσμά του γάμου) από τους νομικούς κώδικες. Έτσι οι αδελφοί μας χρειάστηκε να δώσουν μεγάλη έμφαση στην προσκόλληση στους υψηλούς κανόνες του Ιεχωβά περί ηθικής.

Διεθνής Συνέλευση στο Μπρίτζταουν

Μια θαυμάσια ένδειξη της πνευματικής αύξησης, της ωριμότητας και του πνευματικού αναστήματος των αδελφών του Μπαρμπάντος φάνηκε από το γεγονός ότι φιλοξένησαν μια συνέλευση από τη σειρά διεθνών συνελεύσεων του 1978. Οι αδελφοί ήταν συγκινημένοι που είχαν αυτό το προνόμιο, το οποίο αποδείχτηκε ότι είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ποτέ πριν δεν είχαν παρακολουθήσει οποιοδήποτε είδος συνέλευσης στο Μπαρμπάντος τόσο πολλοί αντιπρόσωποι από το εξωτερικό. Είχαν έρθει αντιπρόσωποι από 28 έθνη.

Δόθηκε μια έξοχη μαρτυρία στα ξενοδοχεία και σ’ άλλα μέρη καθώς αυτές οι εκατοντάδες αντιπροσώπων αναμείχτηκαν με τους κατοίκους του Μπαρμπάντος. Ως αποτέλεσμα, πάνω από 6.000 άτομα ήταν παρόντες στη δημόσια ομιλία, την οποία εκφώνησε ο Καρλ Άνταμς από το Μπέθελ του Μπρούκλιν. Ο Τζον Μπαρ και η σύζυγός του, η Μίλντρεντ, από το Λονδίνο της Αγγλίας ήταν επίσης παρόντες, και ο αδελφός Μπαρ χειρίστηκε μερικά βασικά μέρη του προγράμματος. Αυτός περίμενε εκείνον τον καιρό ορισμένα νομικά έγγραφα που θα του επέτρεπαν να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες έτσι ώστε να μπορέσει να υπηρετήσει ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος.

Δωρεάν Ραδιοφωνικές Εκπομπές Καταλήγουν σε Μαρτυρία

Στο Μπαρμπάντος όταν ένα ζήτημα, μια συνήθεια ή μια γιορτή είναι στην επικαιρότητα, υπάρχει γενικά η διευθέτηση να προβάλλονται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς διιστάμενες απόψεις σχετικά μ’ αυτό. Αυτό το μέσο έχει χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά από το λαό του Θεού για να εξηγήσουμε τη θέση μας σε διάφορα ζητήματα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσει η προκατάληψη που υπήρχε κατά του έργου μας. Σε μια περίπτωση μας προσκάλεσαν να στείλουμε έναν εκπρόσωπο για να συμμετάσχει σε κάποια συζήτηση, στην οποία θα εξετάζονταν τηλεφωνικές ερωτήσεις στο θέμα των Χριστουγέννων, μια κι εμείς δεν τηρούμε αυτή τη γιορτή.

Στη συζήτηση θα ήταν και ο επίσκοπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Πριν βγει το πρόγραμμα στον αέρα, ο αδελφός που εκπροσωπούσε τους Μάρτυρες πλησίασε τον επίσκοπο και τον ρώτησε πώς θα έπρεπε να τον προσφωνεί. Ο επίσκοπος είπε ότι θα μπορούσε να τον προσφωνεί ως Πάτερ, Επίσκοπε ή Αιδεσιμότατε. Ο αδελφός μας του εξήγησε ευγενικά ότι δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει οποιονδήποτε από αυτούς τους τίτλους επειδή η Αγία Γραφή δεν συμφωνεί μ’ αυτή τη συνήθεια. Ο κληρικός προφανώς εκνευρίστηκε, γι’ αυτό πήγε στο συντονιστή του προγράμματος και δήλωσε ότι δεν θα εμφανιζόταν στο πρόγραμμα μαζί με το Μάρτυρα—ή θα εμφανιζόταν αυτός ή ο Μάρτυρας. Εφόσον όμως ο αδελφός που εκπροσωπούσε τους Μάρτυρες ήταν ο μόνος στη συζήτηση ο οποίος δεν συμφωνούσε με τον εορτασμό των Χριστουγέννων, έπρεπε να παραμείνει. Έτσι, εκείνος που εγκατέλειψε το στούντιο ήταν ο πολύ ενοχλημένος και ταπεινωμένος κληρικός.

Όταν ήρθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της μετάγγισης αίματος και η συνήθεια της ομοφυλοφιλίας, προσκάλεσαν και πάλι τους Μάρτυρες να στείλουν εκπροσώπους για να συμμετάσχουν σε διάφορες συζητήσεις και να παρουσιάσουν την άποψη της Αγίας Γραφής.

Αποφυγή Περισπασμών

Μπορεί κάλλιστα να ειπωθεί ότι η τοπική θεοκρατική οργάνωση έχει προοδεύσει πολύ τα περασμένα 84 χρόνια. Αν και δεν υπήρχε καμιά οργανωμένη καταπίεση του λαού του Θεού σ’ αυτά τα νησιά, ο πανούργος εχθρός μας, ο Σατανάς ο Διάβολος, έχει χρησιμοποιήσει άλλα τεχνάσματα. Έχει χρησιμοποιήσει πιο ύπουλες παγίδες—την ανηθικότητα, την επικριτική διάθεση και την υπερβολική αναψυχή.

Για παράδειγμα, το πιο δημοφιλές άθλημα στο νησί είναι το κρίκετ. Οι άνθρωποι το παρακολουθούν με τόσο μεγάλο πάθος που ένας συγγραφέας παρατήρησε: «Το κρίκετ είναι περισσότερο θρησκεία παρά άθλημα». Οι θαυμαστές του παρακολουθούν το παιχνίδι στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση ή προσωπικά στο «ιερό» γήπεδο του κρίκετ στο Κένσινγκτον Όβαλ του Μπαρμπάντος. Αλλά οι περισσότεροι αδελφοί μας, γνωρίζοντας τη χρονοβόρα φύση του, έχουν προσπαθήσει να διατηρήσουν μια ισορροπημένη άποψη απέναντι σ’ αυτή και σ’ άλλες μορφές αναψυχής που μπορούν να εισβάλουν στην πνευματική ζωή ενός ατόμου.

Η ανταπόκριση στο έργο βοηθητικού σκαπανέα τον Απρίλιο δείχνει ότι οι αδελφοί μας πράγματι προσπαθούν να θέτουν τα συμφέροντα της Βασιλείας στην πρώτη θέση. Τον Απρίλιο του 1988 το τμήμα του Μπαρμπάντος ανέφερε ένα ανώτατο όριο 1.009 βοηθητικών σκαπανέων. Αυτό σημαίνει ότι κατά μέσο όρο υπήρχαν πάνω από 32 βοηθητικοί σκαπανείς ανά εκκλησία στα έξι νησιά που βρίσκονται κάτω από την επίβλεψη του τμήματος. Συνολικά, εκείνο το μήνα το 46 τοις εκατό των αδελφών συμμετείχε σε κάποια μορφή ολοχρόνιας υπηρεσίας. Χωρίς αμφιβολία αυτή η γεμάτη ζήλο δραστηριότητα συνέβαλε στο γεγονός ότι τον Απρίλιο αυτής της χρονιάς το τμήμα ευλογήθηκε μ’ ένα νέο ανώτατο όριο 2.571 ευαγγελιζομένων.

‘Η Αναγγελία της Αίνεσης του Ιεχωβά στα Νησιά’

Η ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά αποτελεί τώρα μέρος της ιστορίας του Μπαρμπάντος. Αυτός ο σιωπηλός γήινος φρουρός στην είσοδο της Καραϊβικής Θάλασσας διασαλπίζει τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού εδώ και οχτώ δεκαετηρίδες. Και λόγω αυτής της δυνατής φωνής, το νησί έχει πράγματι γίνει ένα πνευματικό κατώφλι για πολλές χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να απολαμβάνουν ‘καιρούς αναψυχής’ μέσω μιας καλής σχέσης που απέκτησαν με τον Ιεχωβά Θεό και με τον Γιο του, τον Ιησού Χριστό.—Πράξ. 3:19.

Πριν από πολύ καιρό ο προφήτης Ησαΐας έγραψε τα εξής: ‘Ψάλλετε εις τον Ιεχωβά άσμα νέον, την δόξαν αυτού εκ των άκρων της γης . . . Ας δώσωσι δόξαν εις τον Ιεχωβά και ας αναγγείλωσι την αίνεσιν αυτού εν ταις νήσοις’. (Ησ. 42:10, 12) Η ενωμένη προσευχή και των 2.571 διαγγελέων της Βασιλείας στον τομέα αυτού του τμήματος είναι να συνεχίσει ο Ιεχωβά να ευλογεί τις προσπάθειες που καταβάλλουν για να «αναγγείλωσι την αίνεσιν αυτού».

[Χάρτης/Πλαίσιο στη σελίδα 150]

Στοιχεία Σχετικά με το Τμήμα του Μπαρμπάντος

Πρωτεύουσα του Μπαρμπάντος: Μπρίτζταουν

Επίσημη Γλώσσα: Αγγλική

Κύρια Θρησκεία: Αγγλικανική

Συνολικός Πληθυσμός: 629.184

Ευαγγελιζόμενοι: 2.571

Σκαπανείς: 299

Εκκλησίες: 33

Παρόντες στην Ανάμνηση: 8.065

Γραφείο Τμήματος: Μπρίτζταουν

[Χάρτης]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

ΜΠΑΡΜΠΑΝΤΟΣ

Μπαθσεμπά

Χόλταουν

Μπρίτζταουν

ΣΑΝΤΑ ΛΟΥΣΙΑ

Κάστριες

Μίκουντ

ΣΕΝ ΒΙΝΣΕΝΤ

Κίνγκστον

ΜΠΕΚΟΥΙΑ

Πορτ Ελίζαμπεθ

ΓΡΕΝΑΔΙΝΕΣ

ΚΑΡΙΑΚΟΥ

ΓΡΕΝΑΔΑ

Γκρένβιλ

Σεντ Τζορτζ

ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

[Ολοσέλιδη εικόνα στη σελίδα 148]

[Εικόνα στη σελίδα 153]

Η Λίνα «Μάμι» Γκολ, αριστερά, και η Βάλντεμαρ Ράις, από τους πρώτους Μάρτυρες στο Μπαρμπάντος

[Εικόνα στη σελίδα 155]

Η Λούσι Γκούντινγκ, της οποίας το σπίτι χρησιμοποιήθηκε ως ιεραποστολικός οίκος

[Εικόνα στη σελίδα 156]

Η Γουίνιφρεντ Χιθ, η οποία άλλαξε τη ζωή της για να αποκτήσει τα προσόντα για βάφτισμα το 1940

[Εικόνα στη σελίδα 158]

Η Κρισέλντα Τζέιμς από τη Γρενάδα ανέθρεψε εννιά παιδιά στην αλήθεια

[Εικόνα στη σελίδα 159]

Ο Ε. Τζ. Κάουαρντ, από τα κεντρικά γραφεία του Μπρούκλιν, υπηρέτησε τα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής

[Εικόνα στη σελίδα 161]

Η Φίλιππα «Μητέρα Λαμπ» Λα Μπορντ, Μάρτυρας από το 1918, υπηρέτησε στο Σεν Βίνσεντ για 50 χρόνια

[Εικόνα στη σελίδα 165]

Ο Κάθμπερτ Μπλάκμαν χρησιμοποιούσε ένα κάρο για να κάνει σκαπανικό

[Εικόνες στη σελίδα 170]

Ο Φρανκ Γκολ, αριστερά, ένας από τους πρώτους απόφοιτους της Γαλαάδ από το Μπαρμπάντος, και ο Ντάντλεϊ Μάγιερς, που βοήθησε να σχηματιστούν οι πρώτες εκκλησίες στο Μπαρμπάντος

[Εικόνα στη σελίδα 173]

Ο Ρίτσαρντ Ράιντ, αριστερά, και ο Σβεν Γιόχανσον στάλθηκαν το 1949 ως ιεραπόστολοι στη Γρενάδα

[Εικόνα στη σελίδα 175]

Ο Λόιντ Σταλ, ένας από τους πρώτους ιεραποστόλους που στάλθηκαν στη Σάντα Λουσία

[Εικόνα στη σελίδα 180]

Η «Σίμπια», μια σκούνα 20 μέτρων που χρησιμοποιήθηκε στο ιεραποστολικό έργο

[Εικόνα στη σελίδα 183]

Το «Λάιτ», ένα δικινητήριο σκάφος που αντικατέστησε τη «Σίμπια»

[Εικόνα στη σελίδα 184]

Τα μέλη της Επιτροπής του Τμήματος: ο Α. Β. Γουόκερ, αριστερά· ο Ο. Λ. Τρότμαν· και ο Σβεν Γιόχανσον

[Εικόνα στη σελίδα 188]

Ο Μπέντζαμιν και η Μπέριλ Μέισον, οι οποίοι βοήθησαν να οργανωθεί ο ιεραποστολικός οίκος

[Εικόνα στη σελίδα 191]

Ο Ρίτσαρντ και η Γκέι Τόους, ιεραπόστολοι που διορίστηκαν στο Μπαρμπάντος το 1967, τώρα υπηρετούν στον Καναδά

[Εικόνα στη σελίδα 192]

Τα κτίρια του τμήματος και η Αίθουσα Βασιλείας στο Μπρίτζταουν του Μπαρμπάντος

[Εικόνα στη σελίδα 193]

Η Διεθνής Συνέλευση «Νικηφόρος Πίστις» του 1978, στο Εθνικό Στάδιο του Μπαρμπάντος

[Εικόνα στη σελίδα 194]

Η ακτή Μπαθσεμπά, στην πλευρά του Μπαρμπάντος που βλέπει στον Ατλαντικό Ωκεανό