Το Πρώτο Βήμα​—Προφορική Διαδικασία Ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου

Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΠΟΥ ΟΡΙΣΤΗΚΕ για την προφορική διαδικασία ενώπιον του προέδρου Γουίλιαμ Ρένκουιστ και των οχτώ δικαστών του Ανώτατου Δικαστηρίου ήταν η 26η Φεβρουαρίου 2002. Τα συμφέροντα των Μαρτύρων του Ιεχωβά εκπροσωπήθηκαν από μια ομάδα τεσσάρων δικηγόρων.

Ο βασικός δικηγόρος των Μαρτύρων άνοιξε την επιχειρηματολογία του με έναν πρόλογο που τράβηξε την προσοχή: «Είναι 11:00 το πρωί του Σαββάτου στο Χωριό Στράτον. [Κατόπιν χτύπησε τρεις φορές το αναλόγιο.] “Καλημέρα. Έχοντας υπόψη τα πρόσφατα γεγονότα, κάνω μια ιδιαίτερη προσπάθεια να έρθω στην πόρτα σας για να σας πω λόγια του Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος αναφέρθηκε σε κάτι καλύτερο. Πρόκειται για τα καλά νέα σχετικά με τα οποία μίλησε ο Χριστός Ιησούς, τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού”».

Και συνέχισε: «Το να πηγαίνει κανείς από πόρτα σε πόρτα στο Χωριό Στράτον και να μεταφέρει αυτό το άγγελμα συνιστά εγκληματική πράξη, αν δεν έχει πάρει πρώτα άδεια από τις αρχές του χωριού για να το κάνει αυτό».

“Δεν Ζητάτε Χρήματα;”

Ο δικαστής Στίβεν Τζ. Μπράιερ υπέβαλε ορισμένα εύστοχα ερωτήματα για τους Μάρτυρες. Ρώτησε: «Είναι γεγονός ότι οι πελάτες σας δεν ζητούν καθόλου χρήματα, ούτε δεκάρα, και [ότι] δεν πουλάνε Άγιες Γραφές ή οτιδήποτε άλλο, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να λένε: “Θέλω να σας μιλήσω για τη θρησκεία”;»

Ο συνήγορος των Μαρτύρων απάντησε: «Αξιότιμε Κύριε Δικαστά, τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι στο Χωριό Στράτον οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν ζήτησαν χρήματα. Σε άλλες περιοχές, τα στοιχεία δείχνουν εξίσου καθαρά ότι μερικές φορές κάνουν μνεία για προαιρετικές συνεισφορές. . . . Σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε έρανο. Σκοπός μας είναι απλώς να μιλήσουμε στους ανθρώπους για τη Γραφή».

Χρειάζεται Άδεια από τις Αρχές;

Ο δικαστής Άντονιν Σκαλία ρώτησε με διορατικότητα: «Εσείς υποστηρίζετε ότι δεν χρειάζεται να πηγαίνετε στο δήμαρχο και να ζητάτε άδεια για να μιλήσετε σε κάποιον γείτονα σχετικά με ένα ενδιαφέρον θέμα, έτσι δεν είναι;» Ο συνήγορος των Μαρτύρων απάντησε: «Εμείς δεν πιστεύουμε ότι αυτό το Δικαστήριο πρέπει να επικυρώσει τον κανονισμό κάποιας Αρχής ο οποίος απαιτεί από έναν πολίτη να πάρει άδεια για να μιλήσει σε έναν άλλον πολίτη στο σπίτι εκείνου του πολίτη».

Αλλαγή Επιχειρημάτων, Αλλαγή Διάθεσης

Τώρα ήταν η σειρά του Στράτον να παρουσιάσει τα επιχειρήματά του. Ο βασικός δικηγόρος εξήγησε τον κανονισμό του Στράτον, λέγοντας: «Το Στράτον ασκεί την εξουσία του για επιβολή της τάξης όταν προσπαθεί να προστατέψει την ιδιωτική ζωή των κατοίκων του, όταν προσπαθεί να αποτρέψει το έγκλημα. Ο κανονισμός σχετικά με την απαγόρευση της εισόδου πλασιέ ή ατόμων που επισκέπτονται άλλους σε ιδιωτικό τους χώρο για την προώθηση διαφόρων σκοπών απαιτεί απλώς να καταγραφεί κάποιος στα αρχεία των τοπικών αρχών εκ των προτέρων και να έχει μαζί του άδεια καθώς ενασχολείται με το έργο από πόρτα σε πόρτα».

Ο δικαστής Σκαλία προχώρησε αμέσως στην ουσία του ζητήματος ρωτώντας: «Γνωρίζετε οποιαδήποτε άλλη δική μας υπόθεση [του Ανώτατου Δικαστηρίου] σχετικά με κάποιον κανονισμό τέτοιας έκτασης, ο οποίος να αφορά επισκέψεις ατόμων που προωθούσαν διαφόρους σκοπούς και τα οποία ούτε χρήματα ζητούσαν ούτε πουλούσαν κάποια είδη, αλλά απλώς έλεγαν: “Θέλω να σας μιλήσω για τον Ιησού Χριστό” ή “Θέλω να σας μιλήσω για την προστασία του περιβάλλοντος”; Είχαμε ποτέ τέτοια υπόθεση;»

Ο δικαστής Σκαλία συνέχισε: «Εγώ δεν γνωρίζω καμία τέτοια υπόθεση, εδώ και δύο αιώνες». Τότε ο πρόεδρος Ρένκουιστ είπε χαριτολογώντας: «Δεν είστε δα και τόσο μεγάλος». Το σχόλιό του προκάλεσε γέλια στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστής Σκαλία επανέλαβε το επιχείρημά του: «Η έκταση αυτού του κανονισμού είναι πρωτόγνωρη για εμένα».

Ωραία Ιδέα;

Ο δικαστής Άντονι Μ. Κένεντι υπέβαλε ένα εύστοχο ερώτημα: «Εσείς πιστεύετε ότι είναι ωραία ιδέα να χρειάζομαι άδεια από τις αρχές για να κατέβω εδώ στο ίδιο τετράγωνο, όπου δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους, [και] να πω: Θέλω να σας μιλήσω επειδή με απασχολεί το θέμα της συλλογής των απορριμμάτων, επειδή με απασχολεί ο αντιπρόσωπός μας στο Κογκρέσο ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ρωτήσω τις αρχές προτού το κάνω αυτό;» Και πρόσθεσε: «Αυτό είναι απίστευτο».

Κατόπιν, η δικαστής Σάντρα Ντέι Ο’ Κόνορ τόνισε το ίδιο επιχείρημα, ρωτώντας: «Τότε, τι θα λεχθεί για τα παιδιά που γυρνούν από σπίτι σε σπίτι τη μέρα του Χαλοουίν, ζητώντας κεράσματα; Πρέπει και αυτά να παίρνουν άδεια;» Οι δικαστές Ο’ Κόνορ και Σκαλία ακολούθησαν αυτόν το συλλογισμό. Η δικαστής Ο’ Κόνορ παρέθεσε ένα άλλο επιχείρημα: «Και τι θα γίνει όταν κάποιος θέλει να δανειστεί ένα φλιτζάνι ζάχαρη από το γείτονά του; Πρέπει να πάρω άδεια για να δανειστώ ένα φλιτζάνι ζάχαρη από το γείτονά μου;»

Είναι οι Μάρτυρες Πλασιέ;

Ο δικαστής Ντέιβιντ Χ. Σούτερ ρώτησε: «Γιατί γίνεται συζήτηση για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Μήπως είναι πλασιέ, μικροπωλητές, γυρολόγοι ή πλανόδιοι που προωθούν προϊόντα ή υπηρεσίες; Δεν είναι τίποτα από αυτά, έτσι δεν είναι;» Ο συνήγορος του Στράτον παρέθεσε λεπτομερώς τον κανονισμό και πρόσθεσε ότι το κατώτερο δικαστήριο είχε χαρακτηρίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά πλασιέ. Σε αυτό, ο δικαστής Σούτερ απάντησε: «Έχετε, λοιπόν, έναν πολύ ευρύ ορισμό για το τι είναι πλασιέ, αν περιλαμβάνει και τους Μάρτυρες του Ιεχωβά».

Ο δικαστής Μπράιερ παρέθεσε στη συνέχεια τον ορισμό που δίνουν τα λεξικά στη λέξη πλασιέ για να δείξει ότι δεν εφαρμοζόταν στους Μάρτυρες, και πρόσθεσε: «Δεν έχω διαβάσει τίποτα στο υπόμνημά σας σχετικά με το σκοπό για τον οποίο απαιτείται από αυτούς τους ανθρώπους [τους Μάρτυρες του Ιεχωβά] που δεν θέλουν χρήματα, δεν θέλουν να πουλήσουν κάτι ούτε πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα για ψηφοθηρία να πάνε στο δημαρχείο για να καταγραφούν. Ποιος είναι ο σκοπός των αρχών του χωριού;»

Το «Προνόμιο» της Επικοινωνίας

Κατόπιν, η πλευρά του Στράτον ανέφερε το επιχείρημα ότι «σκοπός των δημοτικών αρχών είναι να μην ενοχληθεί ο ιδιοκτήτης». Μάλιστα διευκρίνισε ότι σκοπός ήταν η προστασία των κατοίκων από απατεώνες και κακοποιούς. Ο δικαστής Σκαλία παρέθεσε τον κανονισμό για να δείξει ότι ο δήμαρχος μπορεί να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον αιτούντα και το σκοπό του προκειμένου «να καθορίσει επακριβώς τη φύση του επιθυμητού προνομίου», και πρόσθεσε εύστοχα: «Δεν μπορώ να καταλάβω ότι είναι δυνατόν να θεωρείται προνόμιο το να πας και να πείσεις τους συμπολίτες σου για το ένα ή το άλλο πράγμα».

Ο δικαστής Σκαλία επέμεινε: «Θα απαιτούσατε λοιπόν από οποιονδήποτε χτυπάει ένα κουδούνι να του παίρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα στο δημαρχείο προτού [τον] αφήσουν να το χτυπήσει; Είναι αυτός ο μικρός κίνδυνος κάποιας εγκληματικής ενέργειας αρκετός για να μας κάνει να ζητάμε από τον καθένα που θέλει να χτυπήσει ένα κουδούνι να καταγράφεται στο δημαρχείο; Ασφαλώς δεν είναι».

Προστατεύει τους Κατοίκους;

Ο συνήγορος του Στράτον, έχοντας εξαντλήσει τον 20λεπτο χρόνο που είχε για να μιλήσει, έδωσε τη θέση του στο νομικό σύμβουλο της πολιτείας του Οχάιο. Εκείνος ισχυρίστηκε ότι ο κανονισμός που απαγόρευε την είσοδο σε άτομα τα οποία προωθούσαν διαφόρους σκοπούς προστάτευε τους κατοίκους από τις επισκέψεις κάποιου ξένου, «ασφαλώς απρόσκλητου, [ο οποίος] βρίσκεται στον ιδιωτικό μου χώρο . . . και πιστεύω ότι το χωριό έχει το δικαίωμα να πει: “Ανησυχούμε για αυτού του είδους τη δραστηριότητα”».

Ο δικαστής Σκαλία παρατήρησε τότε: «Το χωριό λέει ότι ακόμη και αν ορισμένοι καλοδέχονται τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, και κάθονται μόνοι σε μια γωνιά και θα ήθελαν πολύ να μιλήσουν με κάποιον για οτιδήποτε, αυτοί οι άνθρωποι [οι Μάρτυρες του Ιεχωβά] πρέπει παρ’ όλα αυτά να πάνε να καταγραφούν από το δήμαρχο για να τους παραχωρήσει το προνόμιο να χτυπήσουν το κουδούνι τους».

«Πολύ Λογικός Περιορισμός»

Στη διάρκεια των ερωτήσεων που υπέβαλε ο δικαστής Σκαλία τόνισε ένα πολύ σπουδαίο σημείο με τα εξής λόγια: «Όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι ασφαλέστερες κοινωνίες στον κόσμο είναι οι ολοκληρωτικές δικτατορίες. Σε αυτές το έγκλημα είναι πολύ περιορισμένο. Πρόκειται για ένα κοινό φαινόμενο, το δε τίμημα της ελευθερίας περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, έναν κάπως υψηλότερο κίνδυνο παράνομης δραστηριότητας, και το ερώτημα είναι αν αυτός ο κανονισμός μπορεί να ανακόψει σε ικανοποιητικό βαθμό τις παράνομες δραστηριότητες ώστε να αξίζει να καταβληθεί το τίμημα τού να ζητάει κανείς άδεια για να του παραχωρείται το προνόμιο να χτυπήσει το κουδούνι κάποιου». Τότε, ο νομικός σύμβουλος απάντησε ότι «αυτός είναι ένας πολύ λογικός περιορισμός». Ο δικαστής Σκαλία ανταπάντησε ότι ήταν τόσο λογικός ώστε «δεν μπορούμε να βρούμε ούτε μία υπόθεση για έστω και έναν δήμο που να επέβαλε ποτέ τέτοιον κανονισμό. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι λογικότητα».

Τελικά, υπό την πίεση ενός δικαστή, ο νομικός σύμβουλος αναγκάστηκε να παραδεχτεί: «Θα δίσταζα να πω ότι θα μπορούσε να επιβληθεί γενική απαγόρευση σε όσους χτυπούν κουδούνια ή πόρτες». Σε εκείνο το σημείο, ολοκληρώθηκε η επιχειρηματολογία του.

Αντεπιχειρηματολογώντας, ο δικηγόρος των Μαρτύρων ανέφερε ότι ο κανονισμός δεν προέβλεπε μηχανισμό επαλήθευσης. «Μπορώ να πάω στο δημαρχείο και να πω: “Είμαι [ο τάδε]”, και να πάρω άδεια να πάω από πόρτα σε πόρτα». Ανέφερε επίσης ότι ο δήμαρχος έχει την εξουσία να αρνηθεί να δώσει άδεια σε κάποιο άτομο που λέει ότι δεν ανήκει σε κάποια οργάνωση. «Πιστεύουμε ότι πρόκειται ξεκάθαρα για ζήτημα άσκησης κρίσης», είπε και πρόσθεσε: «Με κάθε σεβασμό, θα ήθελα να πω ότι το έργο μας [ως Μαρτύρων του Ιεχωβά] εντάσσεται σαφώς στα πλαίσια της ουσίας της Πρώτης Τροπολογίας».

Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος Ρένκουιστ ολοκλήρωσε την προφορική διαδικασία, λέγοντας: «Η υπόθεση επαφίεται στην κρίση [του Ανώτατου Δικαστηρίου]». Η όλη διαδικασία διήρκεσε λίγο περισσότερο από μία ώρα. Το πόσο σημαντική ήταν αυτή η ώρα θα φαινόταν στη γραπτή απόφαση που επρόκειτο να ανακοινωθεί τον Ιούνιο.

[Εικόνες στη σελίδα 6]

Πρόεδρος Ρένκουιστ

Δικαστής Μπράιερ

Δικαστής Σκαλία

[Ευχαριστίες]

Ρένκουιστ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Dane Penland·Μπράιερ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Richard Strauss· Σκαλία: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Lavenburg

[Εικόνες στη σελίδα 7]

Δικαστής Σούτερ

Δικαστής Κένεντι

Δικαστής Ο’ Κόνορ

[Ευχαριστίες]

Κένεντι: Collection, The Supreme Court Historical Society/Robin Reid· Ο’ Κόνορ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Richard Strauss· Σούτερ: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Bailey

[Εικόνα στη σελίδα 8]

Το εσωτερικό της αίθουσας του δικαστηρίου

[Ευχαριστίες]

Φωτογραφία από Franz Jantzen, Collection of the Supreme Court of the United States