Το Ανώτατο Δικαστήριο Αποφασίζει Υπέρ της Ελευθερίας του Λόγου

Η ΜΕΓΑΛΗ ΗΜΕΡΑ έφτασε στις 17 Ιουνίου 2002, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε γραπτώς την απόφασή του. Ποια ήταν αυτή; Την περιέγραφαν οι επικεφαλίδες των εφημερίδων. Η εφημερίδα Δε Νιου Γιορκ Τάιμς (The New York Times) δήλωσε: «Το Δικαστήριο Αίρει Περιορισμούς στις Επισκέψεις Μαρτύρων του Ιεχωβά». Η εφημερίδα Δε Κολόμπους Ντισπάτς (The Columbus Dispatch) του Οχάιο ανέφερε: «Ανώτατο Δικαστήριο Ακυρώνει Απαίτηση για Άδεια». Η εφημερίδα Δε Πλέιν Ντίλερ (The Plain Dealer) του Κλίβελαντ του Οχάιο έλεγε απλώς: «Οι Επισκέπτες που Προωθούν Διάφορους Σκοπούς Δεν Χρειάζονται Άδεια από το Δημαρχείο». Στην εφημερίδα ΗΠΑ Σήμερα (USA Today) υπήρχε η δήλωση: «Νίκη για την Ελευθερία του Λόγου».

Οι αποφάσεις των κατώτερων δικαστηρίων κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά ακυρώθηκαν με ψήφους 8 προς 1! Η επίσημη 18σέλιδη Απόφαση του Δικαστηρίου συντάχθηκε από τον δικαστή Τζον Πολ Στίβενς. Η απόφαση αποτέλεσε κατηγορηματική επιβεβαίωση της προστασίας που παρέχει η Πρώτη Τροπολογία στη δημόσια διακονία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Στην επισκόπησή του, το Δικαστήριο εξηγούσε ότι οι Μάρτυρες δεν ζήτησαν άδεια επειδή ισχυρίζονται ότι «αντλούν από τη Γραφή την εξουσία που έχουν να κηρύττουν». Κατόπιν παρέθετε τα λόγια που περιέχονταν στο υπόμνημά τους: «Για εμάς, το να ζητούμε άδεια από τις δημοτικές αρχές για να κηρύξουμε ισοδυναμεί σχεδόν με προσβολή προς τον Θεό».

Η Απόφαση του Δικαστηρίου έλεγε: «Επί 50 και πλέον χρόνια, το Δικαστήριο ακυρώνει περιορισμούς όσον αφορά τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και τη διανομή φυλλαδίων. Δεν αποτελεί απλώς ιστορική σύμπτωση το γεγονός ότι οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις περιλάμβαναν παραβιάσεις της Πρώτης Τροπολογίας που φέρθηκαν ενώπιον των δικαστών από Μάρτυρες του Ιεχωβά, επειδή οι επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι υπαγορεύονται από τη θρησκεία τους. Όπως παρατηρήσαμε στην υπόθεση Μέρντοκ κατά Πενσυλβανίας, . . . (1943), οι Μάρτυρες του Ιεχωβά “ισχυρίζονται ότι ακολουθούν το παράδειγμα του Παύλου, διδάσκοντας «δημόσια και από σπίτι σε σπίτι». Πράξεις 20:20. Λαβαίνουν κατά γράμμα την εντολή των Γραφών: «Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε τα καλά νέα σε όλη τη δημιουργία». Μάρκος 16:15. Με τον τρόπο αυτό, πιστεύουν ότι υπακούν στην εντολή του Θεού”».

Στη συνέχεια γινόταν και πάλι παράθεση από την υπόθεση του 1943: «Αυτή η μορφή θρησκευτικής δραστηριότητας κατέχει, με βάση την Πρώτη Τροπολογία, την ίδια ευυπόληπτη θέση που κατέχει η λατρεία στους ναούς και το κήρυγμα από τους άμβωνες. Μπορεί να αξιώνει την ίδια προστασία που αξιώνουν και οι πιο ορθόδοξες και συμβατικές δραστηριότητες της θρησκείας». Παραθέτοντας από μια υπόθεση του 1939, η Απόφαση ανέφερε: «Το να ζητάει κάποιος την επιβολή λογοκρισίας απαιτώντας την έκδοση άδειας που καθιστά αδύνατη την ελεύθερη και ανεμπόδιστη διανομή φυλλαδίων πλήττει αυτό καθαυτό το θεμέλιο των συνταγματικών εγγυήσεων».​—Τα πλάγια γράμματα δικά τους.

Το Δικαστήριο έκανε κατόπιν μια σημαντική παρατήρηση: «Οι υποθέσεις καταδεικνύουν ότι οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να αντισταθούν σε κανονισμούς οι οποίοι ρυθμίζουν την ελευθερία του λόγου δεν αποτελούν αγώνα για τα δικά τους δικαιώματα μόνο». Εξήγησε ότι οι Μάρτυρες «δεν είναι η μόνη “μειονότητα” που αντιμετωπίζει τον κίνδυνο κατασιώπησης από κανονισμούς όπως αυτοί του Χωριού».

Στη συνέχεια ανέφερε ότι ο κανονισμός «είναι προσβλητικός​—όχι μόνο για τις αξίες που προστατεύονται από την Πρώτη Τροπολογία, αλλά και για αυτή καθαυτήν την ιδέα της ελεύθερης κοινωνίας—​ότι στα πλαίσια των καθημερινών δημόσιων συζητήσεων, ο πολίτης πρέπει πρώτα να ενημερώσει τις αρχές για την επιθυμία του να μιλήσει στους γείτονές του και κατόπιν να πάρει τη σχετική άδεια. . . . Ένας νόμος που απαιτεί την έκδοση άδειας για συμμετοχή σε τέτοιες συζητήσεις συνιστά τεράστια απόκλιση από την εθνική μας κληρονομιά και τη συνταγματική μας παράδοση». Κατόπιν, έκανε λόγο για «τις ολέθριες συνέπειες μιας τέτοιας απαίτησης για άδεια».

Απειλή Εγκλημάτων

Τι θα λεχθεί για την άποψη ότι η άδεια είναι ένα μέτρο προφύλαξης από διαρρήκτες και άλλους εγκληματίες; Το Δικαστήριο ανέπτυξε τον εξής συλλογισμό: «Μολονότι αναγνωρίζουμε ότι αυτές οι ανησυχίες είναι θεμιτές, το δικαστικό μας προηγούμενο δείχνει σαφώς ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις ανησυχίες και στις συνέπειες τέτοιων διατάξεων για τα δικαιώματα που προστατεύει η Πρώτη Τροπολογία».

Το Δικαστήριο συνέχιζε ως εξής: «Φαίνεται απίθανο ότι η απουσία άδειας θα εμπόδιζε τους εγκληματίες να χτυπούν πόρτες και να αρχίζουν συζητήσεις οι οποίες δεν προβλέπονται από τον κανονισμό. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να ζητήσουν οδηγίες για το πώς να πάνε κάπου ή την άδεια να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο, . . . ή θα μπορούσαν να καταγραφούν με ψεύτικο όνομα και να μείνουν ατιμώρητοι».

Αναφερόμενο σε αποφάσεις της δεκαετίας του 1940, το Δικαστήριο έγραψε: «Η φρασεολογία που χρησιμοποιείται σε δικαστικές αποφάσεις της εποχής του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι οποίες επανειλημμένα απάλλαξαν τους ομόθρησκους των προσφυγόντων [της Εταιρίας Σκοπιά] από διώξεις για μικροπταίσματα, αντανακλούσε την άποψη του Δικαστηρίου για τις ελευθερίες που προβλέπει η Πρώτη Τροπολογία οι οποίες περιλαμβάνονται σε αυτή την υπόθεση».

Ποια ήταν η τελική απόφαση του Δικαστηρίου; «Η απόφαση του Εφετείου ακυρώνεται, και η υπόθεση παραπέμπεται για περαιτέρω επεξεργασία σε αρμονία με αυτή την απόφαση. Αυτή είναι η εντολή μας».

Έτσι λοιπόν, το αποτέλεσμα ήταν, όπως ανέφερε η εφημερίδα Σικάγκο Σαν-Τάιμς (Chicago Sun-Times), ότι «Το Δικαστήριο Υποστηρίζει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά», και αυτό με πλειοψηφία 8 προς 1.

Τι θα Γίνει στο Μέλλον;

Πώς αισθάνονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη γειτονική Εκκλησία Γουέλσβιλ για αυτή τη νίκη στο Ανώτατο Δικαστήριο; Ασφαλώς δεν υπάρχει λόγος να καυχιούνται εις βάρος των κατοίκων του Στράτον. Οι Μάρτυρες δεν τρέφουν μνησικακία για τους αξιότιμους ανθρώπους αυτού του χωριού. Ο Γκρέγκορι Κουχάρ, ένας ντόπιος Μάρτυρας, είπε: «Αυτή η δικαστική υπόθεση δεν ήταν κάτι που το επιδιώξαμε. Απλώς, ο κανονισμός αυτός δεν ήταν σωστός. Ό,τι κάναμε δεν το κάναμε μόνο για εμάς, αλλά για όλους».

Τα γεγονότα δείχνουν ότι οι Μάρτυρες έχουν καταβάλει ιδιαίτερες προσπάθειες για να μην προσβάλουν τους ντόπιους. Ο Τζιν Κουντς, ένας άλλος Μάρτυρας, εξήγησε: «Η τελευταία φορά που κηρύξαμε στο Στράτον ήταν στις 7 Μαρτίου 1998​—πριν από τέσσερα και πλέον χρόνια». Και πρόσθεσε: «Εμένα προσωπικά μου είπαν ότι θα με συνελάμβαναν. Στο πέρασμα των ετών, η αστυνομία πολλές φορές μας απείλησε με συλλήψεις. Όταν ζητούσαμε να δούμε το κείμενο του κανονισμού, ποτέ δεν παίρναμε απάντηση».

Ο Κουντς πρόσθεσε: «Επιθυμούμε να έχουμε καλές σχέσεις με τους γείτονές μας. Αν κάποιοι δεν θέλουν να τους επισκεπτόμαστε, σεβόμαστε αυτή την απόφαση. Υπάρχουν, όμως, άλλοι που είναι φιλικοί και θα ήθελαν να συζητήσουν για τη Γραφή».

Ο Γκρέγκορι Κουχάρ εξήγησε: «Εμείς δεν προκαλέσαμε αυτή την υπόθεση για να ανταγωνιστούμε τους κατοίκους του Στράτον. Θέλαμε απλώς να εδραιώσουμε νομικά το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου που μας εγγυάται το Σύνταγμα».

Και συνέχισε: «Τελικά, ελπίζουμε να ξαναπάμε στο Στράτον. Θα χαιρόμουν να είμαι ο πρώτος που θα χτυπήσει κάποια πόρτα όταν ξαναπάμε. Σύμφωνα με την εντολή του Χριστού, πρέπει να ξαναπάμε».

Η έκβαση της υπόθεσης «Σκοπιά κατά Χωριού Στράτον» έχει σημαντικό αντίκτυπο. Αφότου έγινε γνωστή η απόφαση, ορισμένες δημοτικές αρχές στις ΗΠΑ αναγνώρισαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να χρησιμοποιηθούν τοπικοί κανονισμοί για να περιορίσουν το ευαγγελιστικό έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μέχρι στιγμής, έχουν επιλυθεί προβλήματα που σχετίζονται με το έργο κηρύγματος από πόρτα σε πόρτα σε περίπου 90 περιοχές στις Ηνωμένες Πολιτείες.

[Πλαίσιο στη σελίδα 9]

«ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ»

Ο Τσαρλς Σ. Χέινς, ανώτερος μελετητής και διευθυντής των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Κέντρο για την Πρώτη Τροπολογία, έγραψε τα παραπάνω στην ιστοσελίδα του οργανισμού Φρίντομ Φόρουμ, υπό τον τίτλο «Η Ελευθερία Θρησκείας». Στη συνέχεια, ανέφερε: «Την περασμένη εβδομάδα [οι Μάρτυρες] πέτυχαν την 48η νίκη τους στο Ανώτατο Δικαστήριο​—ένας πρωτόγνωρος αριθμός υποθέσεων οι οποίες έχουν διευρύνει σημαντικά τους τομείς στους οποίους παρέχει προστασία η Πρώτη Τροπολογία σε όλους τους Αμερικανούς». Επίσης προειδοποίησε: «Να θυμάστε το εξής: Αν οι αρχές μπορούν να περιορίσουν την ελευθερία μίας θρησκείας, τότε έχουν τη δύναμη να περιορίσουν και την ελευθερία οποιασδήποτε άλλης​—ή όλων των θρησκειών. . . . Ασφαλώς οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μην ακούσουν​—και να κλείσουν την πόρτα. Αλλά οι αρχές δεν θα πρέπει να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν ποιος μπορεί να χτυπήσει την πόρτα. Δύο φορές, λοιπόν, συγχαρητήρια στο Ανώτατο Δικαστήριο».

Ο Χέινς καταλήγει ως εξής: «Όλοι χρωστάμε ευγνωμοσύνη στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Όσες προσβολές και αν έχουν δεχτεί, όσες φορές και αν έχουν διωχτεί από την πόλη ή έχουν υποστεί σωματικές επιθέσεις, εκείνοι συνεχίζουν να αγωνίζονται για τη δική τους ελευθερία θρησκείας (συνεπώς και για τη δική μας). Και όταν νικούν εκείνοι, νικάμε όλοι».

[Πλαίσιο/​Εικόνα στη σελίδα 10, 11]

ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

◼ «Το Δικαστήριο Υποστηρίζει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν Χρειάζεται Άδεια για τη Διακονία από Πόρτα σε Πόρτα

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι χτυπούν πόρτες μια ολόκληρη ζωή, πίστευαν ανέκαθεν ότι ο Θεός ήταν μαζί τους. Τώρα έχουν μαζί τους και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ».​—Σικάγκο Σαν-Τάιμς (Chicago Sun-Times), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Νίκη για την Ελευθερία του Λόγου

Την επόμενη φορά που κάποιοι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα σας διακόψουν την ώρα του φαγητού, θα πρέπει ίσως να τους ευχαριστήσετε. Δείχνοντας σθεναρή αφοσίωση στις θρησκευτικές αρχές τους, οι οπαδοί αυτού του ξεχωριστού θρησκεύματος το οποίο αριθμεί 1 εκατομμύριο μέλη [στις Ηνωμένες Πολιτείες] έχουν κάνει προφανώς περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη οργάνωση για τη διασφάλιση της ελευθερίας του λόγου του κάθε Αμερικανού. . . .

»Οι Μάρτυρες έχουν συνηθίσει να πηγαίνουν στο ανώτατο δικαστήριο. Σε πάνω από 24 υποθέσεις μέσα σε 65 χρόνια, έχουν αγωνιστεί αποτελεσματικά ενάντια στην καταπίεση από μέρους της πλειονότητας».​—ΗΠΑ ΣΗΜΕΡΑ (USA TODAY), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Οι Επισκέψεις από Πόρτα σε Πόρτα Κρίθηκαν Συνταγματικό Δικαίωμα. Απόφαση-Νίκη για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε τη Δευτέρα ότι οι πολιτικοί, οι θρησκευτικές ομάδες, οι προσκοπίνες και άλλοι έχουν το συνταγματικό δικαίωμα να πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα προωθώντας τους σκοπούς τους χωρίς να παίρνουν πρώτα άδεια από τους τοπικούς αξιωματούχους».​—Σαν Φρανσίσκο Κρόνικλ (San Francisco Chronicle), 18 Ιουνίου 2002.

◼ «Ανώτατο Δικαστήριο: Δεν Μπορείτε να Απαγορεύσετε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά και στις Προσκοπίνες να Χτυπούν Πόρτες

ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ​—Το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα των ιεραποστόλων, των πολιτικών και άλλων να χτυπούν πόρτες χωρίς να παίρνουν πρώτα άδεια από τις τοπικές αρχές, αποφάσισε σήμερα το Ανώτατο Δικαστήριο. . . .

»Με ψήφους 8 προς 1, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το δικαίωμα για ελευθερία του λόγου που εγγυάται η Πρώτη Τροπολογία περιλαμβάνει και τη δυνατότητα να μεταδίδει κανείς ένα άγγελμα απευθείας στην πόρτα κάποιου».​—Σταρ Τρίμπιουν (Star Tribune), Μινεάπολις, 18 Ιουνίου 2002.

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Δικαστής Στίβενς

[Ευχαριστίες]

Στίβενς: Collection, The Supreme Court Historical Society/Joseph Bailey