ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΕΠΙΣΗΣ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ.

Τα εβραϊκά ουσιαστικά σέκετς (σιχαμερό πράγμα) και σικκούτς (αηδιαστικό πράγμα) προέρχονται από τη ρίζα σακάτς, η οποία χρησιμοποιείται με την έννοια «σιχαίνομαι» (Λευ 11:11, 13) και, στην έμμεση ενεργητική διάθεση, «κάνω σιχαμερό». (Λευ 11:43· 20:25) Αυτές οι εβραϊκές λέξεις αναφέρονται σε ό,τι είναι αποκρουστικό από την άποψη της αληθινής λατρείας του Ιεχωβά. Σε πολλές μεταφράσεις αποδίδονται συνήθως με λέξεις όπως «βδελύττομαι», «βδελυρός» ή «βδέλυγμα». Έτσι προέκυψε η πολύ γνωστή έκφραση «βδέλυγμα της ερημώσεως». (Δα 11:31· 12:11, KJ, ΒΑΜ) Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος χρησιμοποίησαν τη λέξη βδέλυγμα για να μεταφράσουν την εβραϊκή λέξη σικκούτς (πληθυντικός, σικκουτσίμ). (Δα 9:27· Ματ 24:15· Μαρ 13:14) Αυτή η λέξη του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου υποδηλώνει βασικά κάτι που προκαλεί αηδία.—Βλέπε ΑΠΕΧΘΕΣ ΠΡΑΓΜΑ.

Ο Μωσαϊκός Νόμος απαγόρευε τη βρώση συγκεκριμένων ζώων, προσδιορίζοντάς τα ως «ακάθαρτα» για βρώση (καθώς και για θυσίες). Επομένως, από αυτή την άποψη θα έπρεπε να θεωρείται ένα τέτοιο ζώο «σιχαμερό πράγμα», ο καθένας δε που θα το έτρωγε (ή θα το χρησιμοποιούσε για θυσία) θα καθιστούσε τον εαυτό του “σιχαμερό”, εφόσον έτσι θα έδειχνε περιφρόνηση για τις εντολές του Θεού. (Λευ 7:21· 11:10-13, 20-23, 41, 42· 20:25· Ησ 66:17) Ωστόσο, τα απαγορευμένα ζώα δεν έπρεπε να τα σιχαίνονται γενικά, όπως μπορεί να φανεί από άλλα εδάφια. Για παράδειγμα, αν και το γαϊδούρι ήταν «ακάθαρτο» για τροφή ή για θυσία, οι Ισραηλίτες το χρησιμοποιούσαν συχνά ως μέσο μεταφοράς ή υποζύγιο. (Εξ 23:4, 5· Ματ 21:2-5) Ο Βασιλιάς Δαβίδ είχε κοπάδια από καμήλες και το τρίχωμα της καμήλας χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή ενδυμάτων. (1Χρ 27:30, 31· Ματ 3:4) Ο δε αετός χρησιμοποιήθηκε ως κατάλληλο παράδειγμα για να περιγράψει την προστατευτική φροντίδα με την οποία περιέβαλε ο Θεός τον Ισραήλ στη διάρκεια της Εξόδου. (Εξ 19:4· Δευ 32:9-12) Με την κατάργηση της διαθήκης του Νόμου, έπαψε να ισχύει και η εντολή που όριζε να θεωρούνται οποιαδήποτε από αυτά τα ζώα «σιχαμερά» για τροφή.—Πρ 10:9-15· 1Τι 4:1-5· βλέπε ΖΩΑ.

Ενώ η εβραϊκή λέξη σέκετς χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για τα «ακάθαρτα» ζώα, η λέξη σικκούτς χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο για τα είδωλα και τις ειδωλολατρικές συνήθειες. Τον καιρό της Εξόδου, ο Ιεχωβά έδωσε στους Ισραηλίτες την οδηγία να πετάξουν «τα αηδιαστικά πράγματα» και τα «κοπρώδη είδωλα της Αιγύπτου», αλλά κάποια άτομα δεν υπάκουσαν και έτσι βεβήλωσαν το όνομα του Θεού. (Ιεζ 20:6-9) Καθ’ οδόν προς την Υποσχεμένη Γη, ο Ισραήλ πέρασε ανάμεσα από ειδωλολατρικά έθνη και είδε «τα αηδιαστικά τους πράγματα και τα κοπρώδη τους είδωλα, ξύλο και πέτρα, ασήμι και χρυσάφι». Τους δόθηκε η εντολή να “σιχαίνονται εξ ολοκλήρου” τέτοια θρησκευτικά ομοιώματα ως «κάτι αφιερωμένο στην καταστροφή» και να μην τα φέρνουν στις κατοικίες τους. (Δευ 29:16-18· 7:26) Οι ψεύτικοι θεοί και θεές αυτών των εθνών, περιλαμβανομένου του Μελχώμ, ή Μολόχ, καθώς και του Χεμώς και της Αστορέθ, ήταν οι ίδιοι “αηδιαστικά πράγματα”. (1Βα 11:5, 7· 2Βα 23:13) Όταν ο Ισραήλ ασκούσε τέτοιου είδους ειδωλολατρία, γινόταν και αυτός αποκρουστικός στα μάτια του Θεού, η δε μεταγενέστερη μίανση του ναού με ειδωλολατρικά αντικείμενα επέφερε τη σφοδρή οργή του Θεού στο έθνος, πράγμα το οποίο κατέληξε στην ερήμωσή του. (Ιερ 32:34, 35· Ιεζ 7:20-22· Ωσ 9:10) «Διακονώντας το ξύλο και την πέτρα» κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκείνοι επιδίδονταν σε «ανήθικες σχέσεις», πνευματική πορνεία, αποκόπτοντας τον εαυτό τους από την επικοινωνία με τον Θεό.—Ιεζ 20:30-32· παράβαλε Ιερ 13:27.

Μόνο με σθεναρές και θαρραλέες ενέργειες για την απαλλαγή του τόπου από την ειδωλολατρία μπόρεσαν ορισμένοι βασιλιάδες να φέρουν περιόδους ευλογίας στο έθνος. (2Βα 23:24· 2Χρ 15:8-15) Ο Θεός κατέστησε σαφές ότι μόνο με σχολαστικό καθαρισμό από τέτοιες συνήθειες θα μπορούσαν οι Ισραηλίτες να διασφαλίσουν την επαναφορά τους από την επερχόμενη αιχμαλωσία και να αποκατασταθούν ως λαός του. (Ιεζ 11:17-21) Σε μια παρόμοια προφητεία, το γεγονός ότι ο Δαβίδ μνημονεύεται ως ο βασιλιάς αυτού του καθαρισμένου λαού και ο “ένας ποιμένας” τους και ο «αρχηγός τους στον αιώνα» παραπέμπει σαφέστατα σε μια μεγαλύτερη εκπλήρωση στο έθνος του πνευματικού Ισραήλ, τη Χριστιανική εκκλησία, υπό τον χρισμένο Κληρονόμο του θρόνου του Δαβίδ, τον Χριστό Ιησού.—Ιεζ 37:21-25· παράβαλε Λου 1:32· Ιωα 10:16.

Στο εδάφιο Ναούμ 3:6, η προφητεία εναντίον της πρωτεύουσας της Ασσυρίας, της Νινευή, προλέγει το τέλος της πολιτικής και διεθνούς πορνείας της, καθώς και το ότι ο Ιεχωβά θα “έριχνε αηδιαστικά πράγματα [εβρ., σικκουτσίμ]” πάνω της. Αυτά τα αηδιαστικά πράγματα προφανώς αναφέρονται, όχι σε ειδωλολατρικά αντικείμενα, αλλά σε πράγματα που γενικά θεωρούνται ακάθαρτα ή απωθητικά, όπως η βρωμιά και οι ακαθαρσίες, τα οποία θα καθιστούσαν την αιμοβόρα πόλη αξιοκαταφρόνητη στα μάτια όλων. (Να 3:4-7) Τα αιματοβαμμένα και αηδιαστικά πράγματα τα οποία θα αφαιρούνταν από τα δόντια του Φιλισταίου (Ζαχ 9:6, 7) αναφέρονται πιθανώς στη συνήθεια που είχαν οι ειδωλολάτρες να τρώνε θυσιασμένα ζώα με το αίμα τους.—Παράβαλε Ιεζ 33:25.

Μολονότι τον καιρό που ο Ιησούς ήταν στη γη οι Ιουδαίοι, και ειδικότερα οι θρησκευτικοί τους ηγέτες, προφανώς απέφευγαν σχολαστικά οτιδήποτε σχετιζόταν με τα κατά γράμμα είδωλα, ήταν ωστόσο ένοχοι αηδιαστικών πράξεων όπως η ειδωλοποίηση του εαυτού τους, η ανυπακοή, η υποκρισία, η απληστία και το ψεύδος, ο δε Ιησούς είπε ότι, όπως οι προπάτορές τους, έτσι και αυτοί είχαν μετατρέψει το ναό σε «σπηλιά ληστών». (Ματ 23:1-15, 23-28· Λου 16:14, 15· παράβαλε Ματ 21:13 και Ιερ 7:11, 30.) Αυτή η κακή κατάσταση και διάθεση καρδιάς τούς οδήγησε στην απόρριψη του ίδιου του Γιου του Θεού, μια χονδροειδέστατη πράξη στασιασμού, ο δε Ιησούς έδειξε ότι αυτό θα έφερνε βέβαιη καταστροφή πάνω τους.—Ματ 21:33-41· Λου 19:41-44.

“Αηδιαστικά Πράγματα που Οδηγούν σε Ερήμωση”. Η προφητεία του Δανιήλ προείπε “αηδιαστικά πράγματα” που σχετίζονταν με ερήμωση. (Δα 9:27) Η άποψη που είναι δημοφιλής αποδέχεται γενικά την αρχαία Ιουδαϊκή παράδοση, εφαρμόζοντας αυτή την έκφραση στη βεβήλωση που υπέστη ο ναός του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ το έτος 168 Π.Κ.Χ. από τον Αντίοχο Δ΄ (τον Επιφανή), βασιλιά της Συρίας. Στην προσπάθειά του να εξαλείψει τη λατρεία του Ιεχωβά, ο Αντίοχος έχτισε έναν βωμό πάνω στο μεγάλο θυσιαστήριο του Ιεχωβά και θυσίασε εκεί ένα γουρούνι στον Ολύμπιο Δία. Μια έκφραση παρόμοια με του Δανιήλ (που συσχετίζει τα αηδιαστικά πράγματα με την ερήμωση) υπάρχει στο απόκρυφο βιβλίο Α΄ Μακκαβαίων (1:54) και αναφέρεται σε αυτό το περιστατικό.

Αλλά αυτή ήταν απλώς η ερμηνεία που έδωσαν οι Ιουδαίοι, όχι θεόπνευστη αποκάλυψη. Ο Χριστός Ιησούς έδειξε ότι η εν λόγω άποψη ήταν εσφαλμένη όταν έδωσε την εξής προειδοποίηση στους μαθητές του: «Όταν, λοιπόν, δείτε το αηδιαστικό πράγμα που προκαλεί ερήμωση, όπως ειπώθηκε μέσω του Δανιήλ του προφήτη, να στέκεται σε άγιο τόπο (ο αναγνώστης ας ασκεί διάκριση), τότε εκείνοι που είναι στην Ιουδαία ας αρχίσουν να φεύγουν στα βουνά». (Ματ 24:15, 16) Αυτά τα λόγια δείχνουν ότι «το αηδιαστικό πράγμα που προκαλεί ερήμωση» δεν είχε έρθει ακόμη αλλά ήταν μελλοντικό.

Η ειδωλολατρική βεβήλωση του θυσιαστηρίου του ναού από τον Αντίοχο, όσο αηδιαστική και αν ήταν στα μάτια του Θεού, δεν κατέληξε σε ερήμωση—της Ιερουσαλήμ, του ναού ή του Ιουδαϊκού έθνους. Αλλά 33 χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού, οι Χριστιανοί όντως “είδαν το αηδιαστικό πράγμα που προκαλεί ερήμωση . . . να στέκεται σε άγιο τόπο”. (Ματ 24:15) Το 66 Κ.Χ., ειδωλολατρικά ρωμαϊκά στρατεύματα περικύκλωσαν την «άγια πόλη» Ιερουσαλήμ, η οποία τότε αποτελούσε το κέντρο της Ιουδαϊκής εξέγερσης ενάντια στη Ρώμη. Ως εκ τούτου, η “πρόκληση ερήμωσης” από το αηδιαστικό πράγμα ήταν προ των πυλών, και επομένως αυτό ήταν το τελικό σημάδι για να “φύγουν στα βουνά” οι Χριστιανοί που ασκούσαν διάκριση. (Ματ 4:5· 27:53· 24:15, 16· Λου 19:43, 44· 21:20-22) Μετά τη φυγή τους έλαβε χώρα η ερήμωση της πόλης και του έθνους—η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το έτος 70 Κ.Χ. και το τελευταίο Ιουδαϊκό οχυρό, η Μασάδα, έπεσε στους Ρωμαίους το 73 Κ.Χ.—Παράβαλε Δα 9:25-27.

Επιπρόσθετες προφητείες για κάποιο αηδιαστικό πράγμα. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα εδάφια Δανιήλ 11:31-35 και 12:9, 11 συνδέουν κάποιο «αηδιαστικό πράγμα που προκαλεί ερήμωση» με «τον καιρό του τέλους». Είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι η εξέλιξη της πορείας αυτού του δεύτερου “αηδιαστικού πράγματος που προκαλεί ερήμωση” στον καιρό του τέλους πρέπει να ακολουθεί σε γενικές γραμμές το υπόδειγμα του αηδιαστικού πράγματος του πρώτου αιώνα Κ.Χ., αν και δεν περιορίζεται στη γη του Ισραήλ.

Η ερήμωση της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ. έφερε το τέλος του “αγίου τόπου”, της Ιερουσαλήμ, της “άγιας πόλης”. (Ματ 27:53) Εντούτοις, οι Γραφές στρέφουν την προσοχή μας σε μια «ουράνια Ιερουσαλήμ», τη Μεσσιανική Βασιλεία, η οποία εκπροσωπείται στη γη από χρισμένους Χριστιανούς. (Εβρ 12:22) Υπάρχουν και άλλοι οι οποίοι ισχυρίζονται ψευδώς ότι εκπροσωπούν αυτή τη Βασιλεία, και το 17ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης δείχνει ότι το θρησκευτικό πεδίο δράσης τους θα ερημωθεί από τα «δέκα κέρατα» (δηλαδή βασιλιάδες) ενός συμβολικού «θηρίου».

Τα Αηδιαστικά Πράγματα της Βαβυλώνας της Μεγάλης. Στο προφητικό όραμα του 17ου κεφαλαίου της Αποκάλυψης απεικονίζεται η συμβολική ανήθικη γυναίκα, η Βαβυλώνα η Μεγάλη. Αυτή αποκαλείται «η μητέρα των πορνών και των αηδιαστικών πραγμάτων της γης». Κρατάει ένα χρυσό ποτήρι “γεμάτο με τα αηδιαστικά πράγματα της πορνείας που διέπραξε με τους βασιλιάδες της γης”. Αν και καλοπιάνει τα επίγεια βασίλεια για να έχει την εύνοιά τους, καθισμένη όπως είναι πάνω σε ένα συμβολικό θηρίο αποτελούμενο από τέτοιου είδους βασίλεια, έρχεται η ώρα που αυτό το «θηρίο» θα αρνηθεί να τη βαστάζει πια, θα στραφεί εναντίον της και θα την ερημώσει τελείως.—Βλέπε ΒΑΒΥΛΩΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ.

Η είσοδος στη «Νέα Ιερουσαλήμ», την αγνή τάξη της “νύφης” του Αρνιού, είναι αδύνατη για όσους εμμένουν σε «αηδιαστικό πράγμα», σύμφωνα με τα εδάφια Αποκάλυψη 21:9, 10, 27.