ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ

Ο προσδιορισμός αυτός διακρίνει το εν λόγω τμήμα της Γραφής από την προχριστιανική μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στην ελληνική, τη λεγόμενη Μετάφραση των Εβδομήκοντα. Η συνήθης τακτική είναι να ονομάζεται το συγκεκριμένο τμήμα Καινή Διαθήκη.—Βλέπε ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ.

Οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές αποτελούνται από 27 κανονικά βιβλία. Μετά το θάνατο του Ιησού αυτά τα βιβλία τα έγραψαν υπό θεϊκή έμπνευση οχτώ άντρες: ο Ματθαίος, ο Μάρκος, ο Λουκάς, ο Ιωάννης, ο Παύλος, ο Ιάκωβος, ο Πέτρος και ο Ιούδας. Δεν ακολουθούσαν όλοι αυτοί οι άντρες τον Ιησού στη διάρκεια της διακονίας του. Στην πραγματικότητα, εξ όσων γνωρίζουμε με βεβαιότητα, μόνο οι τρεις απόστολοι Ματθαίος, Ιωάννης και Πέτρος τον ακολουθούσαν τότε. Ο Μάρκος ίσως ήταν ο «νεαρός» που ακολούθησε τον Ιησού από απόσταση μετά τη σύλληψή του. (Μαρ 14:51, 52) Την Πεντηκοστή, παρόντες μαζί με εκείνους ήταν ο Ιάκωβος, ο Ιούδας, ίσως δε και ο Μάρκος. (Πρ 1:13-15· 2:1) Αργότερα μεταστράφηκε στη Χριστιανοσύνη ο απόστολος Παύλος. Όλοι αυτοί οι συγγραφείς συνδέθηκαν στενά με το κυβερνών σώμα της εκκλησίας του πρώτου αιώνα στην Ιερουσαλήμ.

Σε ποια γλώσσα γράφτηκαν αρχικά αυτά τα βιβλία; Εκτός από το βιβλίο του Ματθαίου, το οποίο γράφτηκε αρχικά στην εβραϊκή και αργότερα μεταφράστηκε στην ελληνική, όλα τα άλλα 26 βιβλία γράφτηκαν στην Κοινή Ελληνική, τη διεθνή γλώσσα εκείνης της εποχής.—Βλέπε ΜΑΤΘΑΙΟΣ (ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ).

Ούτε ήταν απλή σύμπτωση το γεγονός ότι αυτοί οι θεόπνευστοι Χριστιανοί άντρες, όλοι τους φυσικοί Ιουδαίοι (Ρω 3:1, 2), έστειλαν τα συγγράμματά τους στην ελληνική γλώσσα. Τα βιβλία τους δεν συνιστούσαν ιδιωτική επιστολογραφία, αλλά προορίζονταν να έχουν ευρεία κυκλοφορία, ώστε να τα διαβάζουν και να τα μελετούν όλες οι εκκλησίες. (Κολ 4:16· 1Θε 5:27· 2Πε 3:15, 16) Οι συγγραφείς είχαν λάβει τη θεϊκή εντολή να διαδώσουν αυτά τα καλά νέα και αυτή τη διδασκαλία ως το πιο απομακρυσμένο μέρος της γης, σε τόπους όπου οι άνθρωποι δεν διάβαζαν την εβραϊκή και τη λατινική. (Ματ 28:19· Πρ 1:8) Ακόμη και σε περιοχές πλησιέστερα στην Παλαιστίνη, όλο και περισσότεροι μη Ιουδαίοι συνέρρεαν στις τοπικές εκκλησίες. Επίσης, όταν αυτοί οι συγγραφείς παρέθεταν από τις Εβραϊκές Γραφές, χρησιμοποιούσαν συχνά τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Τα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, ταξινομημένα σύμφωνα με το κατά προσέγγιση έτος συγγραφής (Κ.Χ.), είναι τα εξής: Ματθαίος, 41· 1 και 2 Θεσσαλονικείς, 50 και 51· Γαλάτες, 50-52· 1 και 2 Κορινθίους, 55· Ρωμαίους, 56· Λουκάς, 56-58· Εφεσίους, Κολοσσαείς, Φιλήμονα, Φιλιππησίους, 60-61· Εβραίους, Πράξεις, 61· Ιακώβου, πριν από το 62· Μάρκος, 60-65· 1 Τιμόθεο, Τίτο, 61-64· 1 Πέτρου, 62-64· 2 Πέτρου, 64· 2 Τιμόθεο, Ιούδα, 65· Αποκάλυψη, 96· Ιωάννης και 1, 2, 3 Ιωάννη, 98. Η περίοδος αυτή, που διήρκεσε λιγότερο από 60 χρόνια, αντιδιαστέλλεται έντονα με τους σχεδόν 11 αιώνες που απαιτήθηκαν για να ολοκληρωθούν οι Εβραϊκές Γραφές.

Όταν έφτασε ο καιρός να αποτελέσουν αυτά τα βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών έναν ενιαίο τόμο, δεν τοποθετήθηκαν σύμφωνα με τη σειρά συγγραφής τους, αλλά ταξινομήθηκαν με λογική βάση ανάλογα με το θεματικό τους περιεχόμενο. Σύμφωνα με αυτή τη βάση, η κατάταξη των βιβλίων έχει ως εξής: (1) τα πέντε ιστορικά βιβλία, δηλαδή τα Ευαγγέλια και οι Πράξεις, (2) οι 21 επιστολές και (3) η Αποκάλυψη.

Τα τέσσερα Ευαγγέλια (η λέξη «Ευαγγέλιο» σημαίνει «καλά νέα»), που γράφτηκαν από τον Ματθαίο, τον Μάρκο, τον Λουκά και τον Ιωάννη, μας παρέχουν μια τετράπτυχη ιστορική αφήγηση της ζωής και της δράσης του Ιησού, κάθε δε αφήγηση αποτελεί ανεξάρτητη έκθεση. Τα πρώτα τρία Ευαγγέλια αποκαλούνται ενίοτε συνοπτικά επειδή προσεγγίζουν με σχετικά παρεμφερή τρόπο τη διακονία του Ιησού σε σύγκριση με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ωστόσο το καθένα αντανακλά το προσωπικό στοιχείο του συγγραφέα. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη συμπληρώνει ορισμένες λεπτομέρειες που παραλείπονται από τα άλλα τρία. Κατόπιν, ακολουθούν ως λογική συνέχεια οι Πράξεις των Αποστόλων, οι οποίες αφηγούνται την ιστορία της Χριστιανικής εκκλησίας από την ίδρυσή της, την Πεντηκοστή, μέχρι σχεδόν 30 χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού.

Οι εσωτερικές διεργασίες της εκκλησίας, τα προβλήματά της, το δημόσιο κήρυγμά της, τα άλλα προνόμιά της, καθώς και οι ελπίδες της συνιστούν το θέμα των 21 επιστολών μετά το ιστορικό τμήμα. Ο Παύλος κατονομάζεται ως ο συγγραφέας 13 επιστολών. Η επιστολή προς τους Εβραίους αποδίδεται γενικά και αυτή στον Παύλο. Έπειτα από αυτά τα συγγράμματα ακολουθεί μια ομάδα επιστολών, οι περισσότερες από τις οποίες απευθύνονται προς όλες γενικά τις εκκλησίες, από τον Ιάκωβο, τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιούδα. Τελικά, ως χαρμόσυνο επιστέγασμα ολόκληρης της Αγίας Γραφής, έρχεται η Αποκάλυψη, με μια πρόγευση βαρυσήμαντων μελλοντικών γεγονότων.

Σε ποιο βαθμό παρέθεσαν οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών από τις Εβραϊκές Γραφές;

Οι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών παρέθεσαν από τις Εβραϊκές Γραφές εκατοντάδες φορές. Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, η Μετάφραση Νέου Κόσμου παρουσιάζει ως άμεσες παραθέσεις 320 περικοπές από τις Εβραϊκές Γραφές. Σύμφωνα με έναν κατάλογο τον οποίο εξέδωσαν οι Γουέστκοτ και Χορτ, οι παραθέσεις και οι αναφορές ανέρχονται συνολικά σε 890 περίπου. (Η Καινή Διαθήκη στο Πρωτότυπο Κείμενο [The New Testament in the Original Greek], Γκρατς, 1974, Τόμ. 1, σ. 581-595) Όλοι οι θεόπνευστοι Χριστιανοί συγγραφείς έχουν αντλήσει παραδείγματα από τις Εβραϊκές Γραφές. (1Κο 10:11) Αναμφίβολα χρησιμοποιούσαν το θεϊκό όνομα Ιεχωβά όταν παρέθεταν από αυτές. Οι μεταγενέστεροι αυτοί συγγραφείς αναγνωρίζουν ότι οι Εβραϊκές Γραφές ανήκουν στα θεόπνευστα και ωφέλιμα συγγράμματα που εξοπλίζουν απόλυτα τον άνθρωπο του Θεού για κάθε καλό έργο.—2Τι 3:16, 17· 2Πε 1:20, 21.

Μετά το θάνατο των αποστόλων, μη θεόπνευστοι συγγραφείς παρέθεσαν εκτεταμένα από τις Ελληνικές Γραφές, όπως ακριβώς οι θεόπνευστοι Χριστιανοί Βιβλικοί συγγραφείς είχαν παραθέσει από τις προγενέστερες Γραφές.

Πάνω από 13.000 χειρόγραφα σε παπύρους και περγαμηνή vellum είναι διαθέσιμα για συγκριτική μελέτη, περιέχουν δε τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές ολόκληρες ή εν μέρει και χρονολογούνται από το 2ο ως το 16ο αιώνα. Περίπου 5.000 από αυτά είναι στην ελληνική, ενώ τα υπόλοιπα σε διάφορες άλλες γλώσσες. Περισσότερα από 2.000 αρχαία αντίγραφα περιέχουν τα Ευαγγέλια, ενώ 700 και πλέον τις επιστολές του Παύλου. Μολονότι δεν σώζονται πια τα ίδια τα πρωτότυπα συγγράμματα, μερικά αντίγραφα ανάγονται στο δεύτερο αιώνα, πολύ κοντά στον καιρό της συγγραφής των πρωτοτύπων. Αυτός ο τεράστιος αριθμός χειρογράφων έχει δώσει στους λογίους της ελληνικής τη δυνατότητα να εκπονήσουν με την πάροδο των ετών ένα εξαιρετικής ποιότητας ελληνικό κείμενο των Γραφών, επιβεβαιώνοντας από πολλές απόψεις την αξιοπιστία και την ακεραιότητα των μεταφράσεων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών που χρησιμοποιούμε σήμερα.—Βλέπε ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ.

Αυτή η πληθώρα χειρογράφων υποκίνησε έναν λόγιο να κάνει την εξής παρατήρηση: «Οι λέξεις της Καινής Διαθήκης, στη μεγάλη τους πλειονότητα, βρίσκονται υπεράνω κάθε μεροληπτικής κριτικής διαδικασίας, διότι δεν έχουν καθόλου παραλλαγές και χρειάζεται μόνο να μεταγραφούν. . . . Αν αφήσουμε κατά μέρος κάποιες σχετικά ασήμαντες λεπτομέρειες—όπως η διαφορετική σειρά, η παρεμβολή ή η παράλειψη του άρθρου από τα κύρια ονόματα, και τα συναφή—οι λέξεις που, κατά τη γνώμη μας, παραμένουν υπό αμφισβήτηση ξεπερνούν μετά βίας το ένα χιλιοστό ολόκληρης της Καινής Διαθήκης». (Η Καινή Διαθήκη στο Πρωτότυπο Κείμενο, Τόμ. 1, σ. 561) Στα παραπάνω μπορεί να προστεθεί η παρατήρηση του Τζακ Φίνεγκαν: «Η στενή χρονική σχέση μεταξύ των παλαιότερων χειρογράφων της Καινής Διαθήκης και των πρωτότυπων κειμένων είναι επίσης κυριολεκτικά αξιοθαύμαστη. . . . Η γνώση μας για τα συγγράμματα των περισσότερων κλασικών συγγραφέων βασίζεται σε χειρόγραφα, τα παλαιότερα από τα οποία ανάγονται μεταξύ του ένατου και του ενδέκατου αιώνα μ.Χ. . . . Συνεπώς, η βεβαιότητα με την οποία έχει εδραιωθεί το κείμενο της Καινής Διαθήκης υπερέχει έναντι οποιουδήποτε άλλου αρχαίου βιβλίου. Τα λόγια που απηύθυναν οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης προς τον κόσμο και την εποχή τους έχουν διανύσει τα επιπλέον μίλια και τους αιώνες μέχρις εμάς έχοντας ουσιαστικά αναλλοίωτη μορφή και, οπωσδήποτε, αμείωτη ισχύ».—Φως από το Αρχαίο Παρελθόν (Light From the Ancient Past), 1959, σ. 449, 450.

Ως αναπόσπαστο τμήμα του γραπτού Λόγου του Θεού, οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές έχουν ανεκτίμητη αξία. Περιέχουν τέσσερις αφηγήσεις για τη διακονία του μονογενούς Γιου του Θεού, οι οποίες αναφέρονται μεταξύ άλλων στην προέλευση, στη διδασκαλία, στο παράδειγμα, στο θυσιαστικό θάνατο και στην ανάστασή του. Η ιστορική αφήγηση σχετικά με το σχηματισμό της Χριστιανικής εκκλησίας και την έκχυση του αγίου πνεύματος, το οποίο έδωσε στην εκκλησία τη δυνατότητα να αναπτυχθεί με τέτοια επιτυχία, καθώς και διάφορες λεπτομέρειες για τα προβλήματά της και το πώς επιλύθηκαν—όλα αυτά είναι πολύ ουσιώδη για τη λειτουργία της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας σήμερα. Τα μεμονωμένα βιβλία που γράφτηκαν ανεξάρτητα για συγκεκριμένα πρόσωπα ή καταστάσεις, ή με κάποιον ειδικό σκοπό υπόψη, συνδυάζονται όλα και απαρτίζουν μια μεγάλη, ενιαία και ολοκληρωμένη οντότητα, από την οποία δεν λείπει καμιά λεπτομέρεια. Συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν το Βιβλικό κανόνα, είναι δε καθολικής σπουδαιότητας και ενδιαφέροντος στη σύγχρονη εποχή, πρωτίστως για τον πνευματικό Ισραήλ, ο οποίος είναι η εκκλησία του Θεού, αλλά και για όλους όσους επιζητούν την επιδοκιμασία του Θεού.

Για πληροφορίες σχετικά με το περιεχόμενο των 27 βιβλίων, τους συγγραφείς τους, το χρόνο συγγραφής και τις αποδείξεις αυθεντικότητας, βλέπε τα διάφορα βιβλία ονομαστικά.