Ποια είναι η προέλευση του μύθου;

«Οι πρώτοι Χριστιανοί φιλόσοφοι υιοθέτησαν την ελληνική ιδέα σχετικά με την αθανασία της ψυχής και υποστήριξαν ότι η ψυχή δημιουργήθηκε από τον Θεό, ο οποίος την εμφύσησε στο σώμα κατά τη διάρκεια της σύλληψης».​—Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, Τόμος 61, σελίδα 429.

Τι λέει η Αγία Γραφή;

«Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει».​—Ιεζεκιήλ 18:4, Μετάφραση του Βάμβα.

Σχετικά με τη δημιουργία της πρώτης ανθρώπινης ψυχής, η Γραφή αναφέρει: «Ο Ιεχωβά Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης και φύσηξε στα ρουθούνια του την πνοή της ζωής, και ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή [εβραϊκό κείμενο, νέφες]».​—Γένεση 2:7.

Η εβραϊκή λέξη νέφες, που μεταφράζεται «ψυχή», σημαίνει “πλάσμα που αναπνέει”. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, δεν εμφύσησε μέσα του αθάνατη ψυχή αλλά τη δύναμη της ζωής η οποία διατηρείται μέσω της αναπνοής. Επομένως, η «ψυχή» με τη Βιβλική έννοια αναφέρεται σε ολόκληρο το ζωντανό ον. Η ψυχή πεθαίνει αν αποχωριστεί από τη δύναμη της ζωής που δόθηκε αρχικά από τον Θεό.​—Γένεση 3:19· Ιεζεκιήλ 18:20.

Το δόγμα περί αθανασίας της ψυχής ήγειρε ερωτήματα όπως: Πού πηγαίνουν οι ψυχές μετά θάνατον; Τι συμβαίνει στις ψυχές των κακών; Όταν οι κατ’ όνομα Χριστιανοί υιοθέτησαν το μύθο περί αθάνατης ψυχής, αυτό τους οδήγησε στο να αποδεχτούν έναν άλλον μύθο​—τη διδασκαλία της πύρινης κόλασης.

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Εκκλησιαστής 3:19· Ματθαίος 10:28· Πράξεις 3:23

Ποια είναι η προέλευση του μύθου;

«Από όλους τους κλασικούς Έλληνες φιλοσόφους, εκείνος που έχει ασκήσει τη μεγαλύτερη επιρροή στις απόψεις της παράδοσης για την Κόλαση [τον Άδη] είναι ο Πλάτων».​—Η Ιστορία της Κόλασης (Histoire des enfers), του Ζορζ Μινουά, σελίδα 50.

«Από τα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., οι Χριστιανοί που είχαν κάποιες γνώσεις της ελληνικής φιλοσοφίας άρχισαν να αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν την πίστη τους χρησιμοποιώντας την ορολογία της . . . Η φιλοσοφία που τους ταίριαζε περισσότερο ήταν ο πλατωνισμός [οι διδασκαλίες του Πλάτωνα]».​—Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica, 1988), Τόμος 25, σελίδα 890.

«Η διδασκαλία της Εκκλησίας υποστηρίζει την ύπαρξη αιώνιας κόλασης. Αμέσως μετά το θάνατο, οι ψυχές εκείνων που πεθαίνουν έχοντας διαπράξει θανάσιμο αμάρτημα κατεβαίνουν στην κόλαση, όπου υποφέρουν τις τιμωρίες της κόλασης, την “αιώνια φωτιά”. Η πρώτιστη τιμωρία της κόλασης είναι ο αιώνιος αποχωρισμός από τον Θεό». (Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας [Catechism of the Catholic Church], έκδοση 1994, σελίδα 270) «Του αμαρτωλού η ψυχή . . . δοκιμάζει τα φοβερά δεινά της κολάσεως». (Η Ορθόδοξος Χριστιανική Πίστις Μας, Αθανάσιου Σ. Φραγκόπουλου, έκδοση 1999, σελίδα 223) “Η Κόλαση λοιπόν κατά κυριολεξία είναι ο από του Θεού χωρισμός”.​—Τα Θεμέλια της Πίστεως—​Κατηχητικά Μαθήματα, Κωνσταντίνου Ν. Καλλίνικου, έκδοση 1924, σελίδα 395.

Τι λέει η Αγία Γραφή;

«Διότι οι ζώντες γνωρίζουν ότι θα αποθάνουν, ενώ οι νεκροί δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε, . . . διότι ουδέν έργον ή σκέψις ή γνώσις ή σοφία υπάρχει εις τον Άδην [εβραϊκό κείμενο, Σιεόλ], όπου μεταβαίνεις».​—Εκκλησιαστής 9:5, 10, Η Αγία Γραφή, Ν. Λούβαρι​-Α. Χαστούπη (ΛΧ).

Η εβραϊκή λέξη Σιεόλ, η οποία αποδίδεται «Άδης», αναφέρεται στο «κατοικητήριο των νεκρών». Τι αποκαλύπτουν τα παραπάνω εδάφια σχετικά με την κατάσταση των νεκρών; Μήπως εκείνοι βασανίζονται στον Σιεόλ ώστε να εξιλεωθούν για τα λάθη τους; Όχι επειδή «δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτε». Γι’ αυτόν το λόγο ο πατριάρχης Ιώβ, όταν υπέφερε τρομερά λόγω κάποιας σοβαρής ασθένειας, ικέτευσε τον Θεό: «Είθε να με έκρυπτες εις τον Άδην [εβραϊκό κείμενο, Σιεόλ]». (Ιώβ 14:13, ΛΧ) Τι νόημα θα είχε το αίτημά του αν ο Σιεόλ ήταν τόπος αιώνιων βασάνων; Ο Σιεόλ ή Άδης, σύμφωνα με τη Γραφή, είναι απλώς ο κοινός τάφος της ανθρωπότητας, όπου κάθε δραστηριότητα έχει τερματιστεί.

Επομένως, δεν είναι αυτός ο ορισμός του Σιεόλ πιο λογικός και σε αρμονία με τις Γραφές; Ποιο έγκλημα, όσο αποτρόπαιο και αν είναι, θα έκανε έναν Θεό αγάπης να καταδικάσει κάποιο άτομο σε αιώνια μαρτύρια; (1 Ιωάννη 4:8) Αλλά αν η κόλαση είναι μύθος, τι θα πούμε για το αν όλοι οι καλοί άνθρωποι πάνε στον ουρανό;

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Ψαλμός 146:3, 4· Πράξεις 2:25-27· Ρωμαίους 6:7, 23

Ποια είναι η προέλευση του μύθου;

Μετά το θάνατο των αποστόλων του Ιησού, στις αρχές του δεύτερου αιώνα Κ.Χ., οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας απέκτησαν εξοχότητα. Περιγράφοντας τις διδασκαλίες τους, η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia, 2003), Τόμος 6, σελίδα 687, αναφέρει: «Σύμφωνα με το γενικό πνεύμα της διδασκαλίας τους, η ψυχή που αποχωρίζεται από το σώμα εισέρχεται σε ουράνια ευδαιμονία αμέσως μετά την οποιαδήποτε απαραίτητη μεταθανάτια κάθαρση».

Τι λέει η Αγία Γραφή;

«Ευτυχισμένοι είναι οι πράοι, επειδή αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».​—Ματθαίος 5:5.

Μολονότι ο Ιησούς υποσχέθηκε στους μαθητές του ότι θα τους “ετοίμαζε τόπο” στον ουρανό, έδειξε ότι δεν πάνε απαραιτήτως όλοι οι δίκαιοι εκεί. (Ιωάννης 3:13· 14:2, 3) Άλλωστε, δεν προσευχήθηκε να γίνει το θέλημα του Θεού «όπως στον ουρανό, έτσι και πάνω στη γη»; (Ματθαίος 6:9, 10) Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο διαφορετικοί προορισμοί για τους δίκαιους. Λίγοι από αυτούς θα κυβερνήσουν μαζί με τον Χριστό στον ουρανό, αλλά οι περισσότεροι θα ζήσουν για πάντα στη γη.​—Αποκάλυψη 5:10.

Με την πάροδο του χρόνου, η εκκλησία άλλαξε την άποψή της για το δικό της ρόλο πάνω στη γη. Με ποιο αποτέλεσμα; «Η επίσημη εκκλησία προοδευτικά αντικατέστησε την προσδοκόμενη Βασιλεία του Θεού», αναφέρει Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica). Η εκκλησία άρχισε να εδραιώνει τη δύναμή της αναμειγνυόμενη στην πολιτική, αγνοώντας έτσι τις κατηγορηματικές δηλώσεις του Ιησού σύμφωνα με τις οποίες οι ακόλουθοί του δεν έπρεπε να είναι «μέρος του κόσμου». (Ιωάννης 15:19· 17:14-16· 18:36) Υπό την επιρροή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, η εκκλησία νόθευσε μερικές πεποιθήσεις της, μία από τις οποίες αφορούσε την ίδια τη φύση του Θεού.

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Ψαλμός 37:10, 11, 29· Ιωάννης 17:3· 2 Τιμόθεο 2:11, 12

Ποια είναι η προέλευση του μύθου;

«Θα μπορούσε να δοθεί η εντύπωση ότι, σε τελική ανάλυση, το Τριαδικό δόγμα επινοήθηκε στα τέλη του 4ου αιώνα. Κατά μία έννοια αυτό είναι αλήθεια . . . Η φράση “ένας Θεός σε τρία Πρόσωπα” δεν παγιώθηκε, ούτε βέβαια αφομοιώθηκε πλήρως στη ζωή των Χριστιανών και στην ομολογία της πίστης τους, πριν από το τέλος του 4ου αιώνα».​—Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia, 1967), Τόμος 14, σελίδα 299.

«Η Σύνοδος της Νίκαιας συνήλθε στις 20 Μαΐου 325 [Κ.Χ.]. Προήδρευε ο Κωνσταντίνος αυτοπροσώπως, κατευθύνοντας ενεργά τις συζητήσεις, και πρότεινε προσωπικά . . . την κρίσιμη επίσημη διατύπωση που εξέφραζε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του Χριστού και του Θεού και η οποία περιεχόταν στο σύμβολο πίστης που εκδόθηκε από τη σύνοδο, δηλαδή “ομοούσιος τω Πατρί”. . . . Κυριευμένοι από δέος για τον αυτοκράτορα, οι επίσκοποι, με δύο μόνο εξαιρέσεις, υπέγραψαν το σύμβολο της πίστης, πολλοί μάλιστα ενάντια στις δικές τους απόψεις».​—Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (Encyclopædia Britannica, 1970), Τόμος 6, σελίδα 386.

Τι λέει η Αγία Γραφή;

«[Ο Στέφανος] γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα, ατένισε τον ουρανό και είδε τη δόξα του Θεού και τον Ιησού να στέκεται στα δεξιά του Θεού· και είπε: “Να, βλέπω τον ουρανό ανοιχτό και τον Υιό του Ανθρώπου να στέκεται στα δεξιά του Θεού”».​—Πράξεις 7:55, 56, Η Αγία Γραφή, Μετάφραση από τα Πρωτότυπα Κείμενα.

Τι αποκάλυψε αυτό το όραμα; Γεμάτος με την ενεργό δύναμη του Θεού, ο Στέφανος είδε τον Ιησού «να στέκεται στα δεξιά του Θεού». Σαφώς, λοιπόν, ο Ιησούς δεν έγινε ο Θεός μετά την ανάστασή του στον ουρανό αλλά, τουναντίον, ένα ξεχωριστό πνευματικό ον. Σε αυτή την αφήγηση δεν γίνεται μνεία τρίτου προσώπου δίπλα στον Θεό. Παρά τις προσπάθειες που έκανε για να βρει Γραφικές περικοπές οι οποίες να υποστηρίζουν το δόγμα της Τριάδας, ο Δομινικανός ιερέας Μαρί-Εμίλ Μπουαμάρ έγραψε στο βιβλίο του Στην Αυγή της Χριστιανοσύνης​—Η Γέννηση των Δογμάτων (À l’aube du christianisme​—La naissance des dogmes): «Η δήλωση ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα στον έναν Θεό . . . δεν βρίσκεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη». Παρόμοια, ένα ελληνορθόδοξο σύγγραμμα αναφέρει: “Λέξεις όπως ουσία, φύση, υπόσταση, πρόσωπο, τριάδα δεν εμφανίζονται στα Ευαγγέλια”.​—Τα Θεμέλια της Πίστεως—​Κατηχητικά Μαθήματα, Κωνσταντίνου Ν. Καλλίνικου, έκδοση 1924, σελίδα 44.

Το δόγμα που προώθησε ο Κωνσταντίνος αποσκοπούσε στο να τερματίσει τις διενέξεις στην Εκκλησία του τέταρτου αιώνα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ήγειρε ένα άλλο ζήτημα: Ήταν η Μαρία, η γυναίκα που γέννησε τον Ιησού, «Θεομήτωρ», δηλαδή Μητέρα του Θεού;

Παραβάλετε τα εξής Γραφικά εδάφια: Ματθαίος 26:39· Ιωάννης 14:28· 1 Κορινθίους 15:27, 28· Κολοσσαείς 1:15, 16