Το Γνωρίζατε;
Τι εννοούσε ο απόστολος Παύλος όταν είπε ότι έφερε στο σώμα του «τα στίγματα ενός δούλου του Ιησού»;—Γαλάτες 6:17.
▪ Τα λόγια του Παύλου μπορεί να δημιούργησαν αρκετούς συνειρμούς στο μυαλό των αναγνωστών του τον πρώτο αιώνα. Για παράδειγμα, στην αρχαιότητα, στίγματα από πυρωμένο σίδερο προσδιόριζαν τους αιχμαλώτους πολέμου, τους ληστές ναών και τους δραπέτες δούλους. Όταν τα στίγματα γίνονταν σε ανθρώπους κατ’ αυτόν τον τρόπο, θεωρούνταν ατιμωτικά.
Ωστόσο, δεν μετέδιδαν όλα τα στίγματα αρνητικό μήνυμα. Πολλοί αρχαίοι λαοί έκαναν τέτοια στίγματα για να δηλώσουν ότι ανήκουν σε μια συγκεκριμένη φυλή ή θρησκεία. Λόγου χάρη, σύμφωνα με το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης (Theological Dictionary of the New Testament), «οι Σύριοι αφιέρωναν τον εαυτό τους στις θεότητες Αδάδ και Ατάργατις κάνοντας στίγματα στον καρπό ή στον αυχένα τους . . . Οι λάτρεις του Διονύσου έφεραν στίγμα σε σχήμα φύλλου κισσού».
Πολλοί σύγχρονοι σχολιαστές υποθέτουν ότι ο Παύλος αναφερόταν στις ουλές που είχε από περιστατικά σωματικής κακοποίησης στη διάρκεια της Χριστιανικής ιεραποστολικής του δράσης. (2 Κορινθίους 11:23-27) Εντούτοις, ο Παύλος ίσως εννοούσε ότι ο τρόπος της ζωής του—και όχι κάποια κυριολεκτικά σημάδια—ήταν αυτό που τον προσδιόριζε ως Χριστιανό.
Αποτέλεσαν οι πόλεις καταφυγίου στον αρχαίο Ισραήλ άσυλο για εγκληματίες;
▪ Στον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο, πολλοί ναοί χρησίμευαν ως άσυλο για φυγάδες ή εγκληματίες. Το Μεσαίωνα, τα αβαεία και οι ναοί του Χριστιανικού κόσμου έπαιζαν τον ίδιο ρόλο. Ωστόσο, οι πόλεις καταφυγίου στον αρχαίο Ισραήλ διέπονταν από κανόνες οι οποίοι διασφάλιζαν ότι αυτές δεν θα αποτελούσαν άσυλο για εγκληματίες.
Ο Μωσαϊκός Νόμος δήλωνε ότι οι πόλεις καταφυγίου προστάτευαν μόνο τον ακούσιο ανθρωποκτόνο. (Δευτερονόμιο 19:4, 5) Το άτομο αυτό θα μπορούσε να διαφύγει στην κοντινότερη πόλη καταφυγίου ώστε να μην κινδυνεύει από τον πλησιέστερο άρρενα συγγενή του θύματος, ο οποίος σε διαφορετική περίπτωση ίσως έπαιρνε εκδίκηση για το χυμένο αίμα. Αφού ο φυγάς εξέθετε την υπόθεσή του στους πρεσβυτέρους της πόλης, οδηγούνταν για να δικαστεί στην πόλη στης οποίας τη δικαιοδοσία ανήκε ο τόπος του φόνου. Εκεί είχε την ευκαιρία να αποδείξει την αθωότητά του. Οι πρεσβύτεροι εκείνης της πόλης εξέταζαν τη σχέση ανάμεσα στο φυγά και στο θύμα, ερευνώντας αν υπήρχε προγενέστερο μίσος.—Αριθμοί 35:20-24· Δευτερονόμιο 19:6, 7· Ιησούς του Ναυή 20:4, 5.
Αν ο φυγάς αθωωνόταν, επέστρεφε στην πόλη καταφυγίου και έπρεπε να παραμείνει στα περίχωρά της. Αυτές οι πόλεις δεν ήταν φυλακές. Ο φυγάς εργαζόταν και αποτελούσε χρήσιμο μέλος της κοινωνίας. Όταν πέθαινε ο αρχιερέας, καθένα από αυτά τα άτομα μπορούσε να εγκαταλείψει με ασφάλεια την πόλη καταφυγίου.—Αριθμοί 35:6, 25-28.
[Χάρτης στη σελίδα 15]
(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)
ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ
1 ΚΕΔΕΣ
2 ΓΚΟΛΑΝ
3 ΡΑΜΩΘ-ΓΑΛΑΑΔ
4 ΣΥΧΕΜ
5 ΒΟΣΟΡ
6 ΧΕΒΡΩΝ
Ποταμός Ιορδάνης