Ανάγνωση της Γραφής​—Πηγή Δύναμης σε Όλη μου τη Ζωή

Αφήγηση από τον Μαρσό Λερουά

«ΣΤΗΝ αρχή ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που διάβασα κλεισμένος στο δωμάτιό μου. Γιατί διάβαζα κρυφά; Επειδή ήμουν βέβαιος ότι ο πατέρας μου, δηλωμένος αθεϊστής, δεν θα ενέκρινε το βιβλίο που είχα στα χέρια μου​—την Αγία Γραφή.

Ποτέ προηγουμένως δεν είχα διαβάσει τη Γραφή, και αυτά τα αρχικά λόγια της Γένεσης με χτύπησαν σαν κεραυνός. Σκέφτηκα: “Να ποια είναι η εξήγηση για την αρμονία των φυσικών νόμων που πάντοτε με εντυπωσίαζε!” Συνεπαρμένος, διάβαζα από τις οχτώ το βράδυ μέχρι τις τέσσερις το πρωί. Έτσι απέκτησα την ισόβια συνήθεια να διαβάζω το Λόγο του Θεού. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω πώς η ανάγνωση της Γραφής έχει αποδειχτεί για εμένα πηγή δύναμης σε όλη μου τη ζωή.

«Θα Είσαι Αναγκασμένος να το Διαβάζεις Κάθε Μέρα»

Γεννήθηκα το 1926 στο Βερμέλ, ένα χωριό ανθρακωρύχων στη βόρεια Γαλλία. Στη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, το κάρβουνο ήταν αγαθό εθνικής σημασίας. Έτσι λοιπόν, ως ανθρακωρύχος, έλαβα απαλλαγή από τη στρατιωτική θητεία. Παρ’ όλα αυτά, για να βελτιώσω το βιοτικό μου επίπεδο, άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα ραδιοηλεκτρολογίας, και έτσι εντυπώθηκε μέσα μου η αρμονία των φυσικών νόμων. Στα 21 μου, ένας άλλος σπουδαστής μού έδωσε την πρώτη μου Γραφή και μου είπε: «Αξίζει να διαβάσεις αυτό το βιβλίο». Αφού τη διάβασα από την αρχή ως το τέλος, πείστηκα ότι η Γραφή είναι ο Λόγος του Θεού, μια αποκάλυψη προς την ανθρωπότητα.

Πιστεύοντας ότι και οι γείτονές μου θα ενθουσιάζονταν με τη Γραφή, προμηθεύτηκα οχτώ αντίτυπα. Προς έκπληξή μου, αντιμετώπισα κοροϊδία και εναντίωση. Κάποιοι προληπτικοί συγγενείς μου με προειδοποίησαν: «Άπαξ και αρχίσεις να διαβάζεις αυτό το βιβλίο, θα είσαι αναγκασμένος να το διαβάζεις κάθε μέρα!» Το διάβαζα λοιπόν κάθε μέρα, και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Έγινε ισόβια συνήθειά μου.

Βλέποντας το ενδιαφέρον μου για τη Γραφή, κάποιοι γείτονες μου έδωσαν έντυπα των Μαρτύρων του Ιεχωβά που είχαν στην κατοχή τους. Μερικά από αυτά, όπως το βιβλιάριο Ένας Κόσμος, Μία Κυβέρνησιςa (φαίνεται στη γαλλική), εξηγούσαν γιατί η Αγία Γραφή υποδεικνύει τη Βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. (Ματθ. 6:10) Τώρα πια ήμουν αποφασισμένος να μεταδώσω αυτή την ελπίδα και σε άλλους.

Μεταξύ των πρώτων που δέχτηκαν να πάρουν τη Γραφή που τους πρόσφερα ήταν ο Νοέλ, ένας παιδικός μου φίλος. Ο Νοέλ ήταν ενεργός Καθολικός, και έτσι κανόνισε να συναντηθούμε με κάποιον που σπούδαζε σε ιερατική σχολή. Ένιωθα φοβισμένος, αλλά από όσα είχα διαβάσει στα εδάφια Ψαλμός 115:4-8 και Ματθαίος 23:9, 10, ήξερα ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει τη χρήση ειδώλων στη λατρεία και την προσφώνηση κληρικών με θρησκευτικούς τίτλους. Αυτό μου έδωσε το θάρρος να υπερασπιστώ την καινούρια μου πίστη. Ως αποτέλεσμα, ο Νοέλ δέχτηκε την αλήθεια και παραμένει μέχρι σήμερα πιστός Μάρτυρας.

Επισκέφτηκα επίσης την αδελφή μου. Ο σύζυγός της είχε πνευματιστικά βιβλία και δεχόταν ενοχλήσεις από δαίμονες. Αν και στην αρχή ένιωθα κάπως ανίσχυρος, ορισμένες Γραφικές περικοπές όπως το εδάφιο Εβραίους 1:14 με έπεισαν ότι είχα την υποστήριξη των αγγέλων του Ιεχωβά. Όταν ο γαμπρός μου εφάρμοσε τις Γραφικές αρχές και απαλλάχτηκε από καθετί που σχετιζόταν με τον αποκρυφισμό, κατάφερε να ελευθερωθεί από την επιρροή των δαιμόνων. Τόσο ο ίδιος όσο και η αδελφή μου έγιναν ζηλωτές Μάρτυρες.

Το 1947, ένας Αμερικανός Μάρτυρας, ο Άρθουρ Έμιοτ, με επισκέφτηκε στο σπίτι μου. Τον ρώτησα κατενθουσιασμένος πού συναθροίζονταν οι Μάρτυρες. Μου είπε ότι υπήρχε ένας όμιλος στο Λιεβέν, περίπου δέκα χιλιόμετρα μακριά. Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να έχει κανείς έστω και ποδήλατο, γι’ αυτό επί αρκετούς μήνες πηγαινοερχόμουν στις συναθροίσεις με τα πόδια. Το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γαλλία είχε τεθεί υπό απαγόρευση οχτώ χρόνια νωρίτερα. Σε ολόκληρη τη χώρα υπήρχαν μόνο 2.380 Μάρτυρες, πολλοί από τους οποίους ήταν Πολωνοί μετανάστες. Αλλά την 1η Σεπτεμβρίου 1947, το έργο μας στη Γαλλία έλαβε ξανά νομική αναγνώριση. Στο Παρίσι, στη Βίλα Γκιμπέρ, ιδρύθηκε και πάλι γραφείο τμήματος. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε στη χώρα ούτε ένας σκαπανέας, γι’ αυτό ο Πληροφορητής (η σημερινή Διακονία Μας της Βασιλείας), στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1947, έκανε έκκληση για τακτικούς σκαπανείς, οι οποίοι θα κήρυτταν 150 ώρες το μήνα. (Το 1949 αυτός ο αριθμός μειώθηκε στις 100 ώρες.) Συμφωνώντας απόλυτα με τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο Ιωάννης 17:17: «Ο λόγος [του Θεού] είναι αλήθεια», βαφτίστηκα το 1948, και το Δεκέμβριο του 1949 έγινα σκαπανέας.

Μετά τη Φυλακή, Επιστροφή στη Δουνκέρκη

Ο πρώτος μου διορισμός στο Αζέν, στη νότια Γαλλία, ήταν βραχύβιος. Επειδή είχα εγκαταλείψει τα ορυχεία, ήμουν πλέον στρατεύσιμος. Αρνήθηκα όμως να υπηρετήσω στο στρατό, και έτσι με έβαλαν στη φυλακή. Αν και δεν μου επέτρεπαν να έχω Αγία Γραφή, κατάφερα να βρω μερικές σελίδες από το βιβλίο των Ψαλμών. Διάβαζα αυτά τα εδάφια και αντλούσα ενθάρρυνση. Όταν αποφυλακίστηκα, χρειαζόταν να πάρω μια απόφαση: Μήπως έπρεπε να σταματήσω την ολοχρόνια υπηρεσία και να φροντίσω να τακτοποιηθώ; Για άλλη μια φορά, αυτά που διάβασα στη Γραφή με βοήθησαν. Συλλογίστηκα τα λόγια του Παύλου στα εδάφια Φιλιππησίους 4:11-13, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Για όλα τα πράγματα έχω τη δύναμη χάρη σε αυτόν που μου δίνει δύναμη». Αποφάσισα να συνεχίσω το σκαπανικό. Το 1950, έλαβα νέο διορισμό​—στη Δουνκέρκη, μια πόλη στην οποία είχα κηρύξει και παλιότερα.

Όταν έφτασα εκεί, δεν είχα τίποτα απολύτως. Η πόλη είχε υποστεί σοβαρές ζημιές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και τα καταλύματα ήταν δυσεύρετα. Αποφάσισα να πάω σε μια οικογένεια την οποία επισκεπτόμουν στο παρελθόν, και η οικοδέσποινα με υποδέχτηκε με πολλή χαρά: «Ω, κύριε Λερουά, είστε ελεύθερος! Ο σύζυγός μου λέει ότι, αν υπήρχαν περισσότεροι σαν και εσάς, δεν θα γινόταν ποτέ πόλεμος». Ήταν ιδιοκτήτες ενός ξενώνα, και έτσι μου πρόσφεραν κατάλυμα μέχρι να αρχίσει η τουριστική περίοδος. Την ίδια μέρα, ο αδελφός του Άρθουρ Έμιοτ, ο Έβανς, μου βρήκε εργασία.b Ήταν διερμηνέας στο λιμάνι και ζητούσε νυχτοφύλακα για να προσέχει κάποιο πλοίο. Με σύστησε σε έναν από τους ανώτερους αξιωματικούς του πλοίου. Μετά τη φυλακή, ήμουν αδύνατος σαν στέκα. Όταν ο Έβανς εξήγησε το λόγο στον αξιωματικό, εκείνος μου είπε να ανοίγω ελεύθερα το ψυγείο και να παίρνω ό,τι θέλω. Μέσα σε μια μέρα, εξασφάλισα κατάλυμα, εργασία και τροφή! Η πεποίθησή μου στα λόγια του Ιησού που αναφέρονται στα εδάφια Ματθαίος 6:25-33 είχε πράγματι ισχυροποιηθεί.

Όταν άρχισε η τουριστική περίοδος, ο συνεργάτης μου στο σκαπανικό, ο Σιμόν Απολινάρσκι, και εγώ έπρεπε να βρούμε άλλο κατάλυμα, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να παραμείνουμε στο διορισμό μας. Μας παραχώρησαν έναν παλιό στάβλο όπου κοιμόμασταν σε αχυρένια στρώματα. Περνούσαμε τις μέρες μας στην υπηρεσία. Δώσαμε μαρτυρία στον ιδιοκτήτη του στάβλου και δέχτηκε την αλήθεια, όπως και πολλοί άλλοι. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο τοπικός τύπος δημοσίευσε ένα άρθρο που προειδοποιούσε τους κατοίκους της Δουνκέρκης για την «έξαρση της δραστηριότητας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή». Ωστόσο, οι μόνοι Μάρτυρες εκεί ήμασταν ο Σιμόν, εγώ και μια χούφτα ευαγγελιζόμενοι! Παρά τις δυσκολίες, παίρναμε θάρρος στοχαζόμενοι τη Χριστιανική μας ελπίδα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο μας είχε φροντίσει ο Ιεχωβά. Όταν άλλαξα διορισμό το 1952, υπήρχαν στη Δουνκέρκη περίπου 30 τακτικοί ευαγγελιζόμενοι.

Ενίσχυση για Ανάληψη Νέων Ευθυνών

Αφού έμεινα για λίγο στην Αμιένη, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας στην Μπουλόν-Μπιγιανκούρ, ένα προάστιο του Παρισιού. Έκανα Γραφική μελέτη με πολλά άτομα και ορισμένοι από αυτούς ανέλαβαν αργότερα την ολοχρόνια υπηρεσία και το ιεραποστολικό έργο. Κάποιος νεαρός, ο Γκι Μαμπιλά, δέχτηκε την αλήθεια και εν καιρώ υπηρέτησε ως επίσκοπος περιοχής και κατόπιν ως επίσκοπος περιφερείας. Αργότερα, διορίστηκε να επιβλέπει την οικοδόμηση του τυπογραφείου του σημερινού Μπέθελ στο Λουβιέ, κοντά στο Παρίσι. Οι συχνές Γραφικές συζητήσεις που είχα στη διακονία χάραζαν ακόμη πιο βαθιά στο μυαλό μου το Λόγο του Θεού, και αυτό με γέμιζε χαρά και με βοηθούσε να βελτιώνω τις διδακτικές μου ικανότητες.

Κατόπιν το 1953, εντελώς αναπάντεχα, διορίστηκα επίσκοπος περιοχής στην Αλσατία-Λοραίνη, η οποία μεταξύ των ετών 1871 και 1945 είχε προσαρτηθεί δύο φορές στη Γερμανία. Έπρεπε λοιπόν να μάθω λίγα γερμανικά. Όταν άρχισα το έργο περιοχής εκεί, υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα, τηλεοράσεις ή γραφομηχανές και καθόλου φορητά ραδιόφωνα ή κομπιούτερ. Παρ’ όλα αυτά, η ζωή μου δεν ήταν ούτε θλιβερή ούτε ασκητική. Στην πραγματικότητα, ήταν πολύ απολαυστική. Καθώς συμμορφωνόμουν με τη συμβουλή της Γραφής να κρατάω “το μάτι μου απλό”, υπήρχαν λιγότεροι περισπασμοί στην υπηρεσία του Ιεχωβά από ό,τι σήμερα.​—Ματθ. 6:19-22.

Το 1955, η Συνέλευση «Θριαμβεύουσα Βασιλεία» που διεξάχθηκε στο Παρίσι ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εκεί γνώρισα τη μέλλουσα σύζυγό μου, την Ιρέν Κολάνσκι, η οποία είχε αρχίσει την ολοχρόνια υπηρεσία έναν χρόνο νωρίτερα από εμένα. Οι Πολωνοί γονείς της ήταν παλαίμαχοι, ζηλωτές Μάρτυρες. Στη Γαλλία τούς επισκέφτηκε ο Αδόλφος Βέμπερ, ο οποίος υπήρξε κηπουρός του αδελφού Ρώσσελ και είχε έρθει στην Ευρώπη για να κηρύξει τα καλά νέα. Η Ιρέν και εγώ παντρευτήκαμε το 1956, και έκτοτε άρχισε να με συνοδεύει στο έργο περιοχής. Τι θαυμάσιο στήριγμα έχει αποδειχτεί όλα αυτά τα χρόνια!

Δύο χρόνια αργότερα, με περίμενε άλλη μια έκπληξη​—διορίστηκα επίσκοπος περιφερείας. Αλλά λόγω της έλλειψης αδελφών με τα κατάλληλα προσόντα, συνέχισα να επισκέπτομαι κάποιες εκκλησίες ως επίσκοπος περιοχής. Τι πολυάσχολος καιρός ήταν εκείνος! Εκτός από τις 100 ώρες που κήρυττα το μήνα, έπρεπε κάθε εβδομάδα να εκφωνώ ομιλίες, να επισκέπτομαι τρεις ομίλους μελέτης βιβλίου, να ελέγχω αρχεία και να ετοιμάζω εκθέσεις. Πώς θα ήταν δυνατόν να εξαγοράζω χρόνο για να διαβάζω το Λόγο του Θεού; Δεν βρήκα παρά μόνο μία λύση​—έκοβα σελίδες από μια παλιά Γραφή και τις έπαιρνα μαζί μου. Όποτε χρειαζόταν να περιμένω κάποιον με τον οποίο είχα ραντεβού, έβγαζα τις σελίδες και διάβαζα. Εκείνες οι σύντομες στιγμές πνευματικής αναζωογόνησης ενίσχυαν τη θέλησή μου να εμμείνω στο διορισμό μου.

Το 1967, η Ιρέν και εγώ προσκληθήκαμε να γίνουμε μόνιμα μέλη της οικογένειας Μπέθελ στην Μπουλόν-Μπιγιανκούρ. Διορίστηκα στο Τμήμα Υπηρεσίας, και έπειτα από 40 και πλέον χρόνια, έχω ακόμη αυτό το προνόμιο. Μια απολαυστική πτυχή της υπηρεσίας μου είναι να απαντώ σε επιστολές με Γραφικά ερωτήματα. Πόσο με ευχαριστεί να σκάβω στο Λόγο του Θεού και “να υπερασπίζομαι . . . τα καλά νέα”! (Φιλιπ. 1:7) Χαίρομαι επίσης να διεξάγω Γραφικές συζητήσεις στην πρωινή λατρεία πριν από το πρόγευμα. Το 1976, διορίστηκα να υπηρετώ ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στη Γαλλία.

Η Καλύτερη Οδός Ζωής

Αν και έχω περάσει καιρούς δοκιμασίας, η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου είναι τώρα, καθώς τα γηρατειά και τα προβλήματα υγείας περιορίζουν τα όσα μπορούμε να κάνουμε η Ιρέν και εγώ. Παρ’ όλα αυτά, η ανάγνωση και η μελέτη του Λόγου του Θεού που απολαμβάνουμε μαζί κρατούν την ελπίδα μας ζωντανή. Μας αρέσει να παίρνουμε το λεωφορείο και να πηγαίνουμε στον τομέα της εκκλησίας μας για να μεταδώσουμε αυτή την ελπίδα στους άλλους. Έχοντας δαπανήσει και οι δυο μαζί 120 και πλέον χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία, μπορούμε εκ πείρας να συστήσουμε ολόκαρδα αυτή την πορεία σε όλους όσους επιθυμούν να έχουν μια συναρπαστική, χαρούμενη και χρήσιμη ζωή. Όταν ο Βασιλιάς Δαβίδ έγραψε τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 37:25, είχε “γεράσει”, αλλά όπως εκείνος, έτσι και εγώ «δεν είδα δίκαιο εγκαταλειμμένο».

Σε όλη τη ζωή μου, ο Ιεχωβά με ενδυναμώνει μέσω του Λόγου του. Οι συγγενείς μου πρόβλεψαν πριν από 60 και πλέον χρόνια ότι η ανάγνωση της Γραφής θα μου γινόταν ισόβια συνήθεια. Είχαν δίκιο​—μου έγινε καθημερινή συνήθεια για την οποία δεν έχω μετανιώσει ποτέ!

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Ο Σιμόν και εγώ

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Μια Γραφή παρόμοια με την πρώτη που απέκτησα

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Όταν υπηρετούσα ως επίσκοπος περιφερείας

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Τη μέρα του γάμου μας

[Εικόνα στη σελίδα 6]

Η Ιρέν και εγώ απολαμβάνουμε την ανάγνωση και τη μελέτη του Λόγου του Θεού