«Μην Αφήσετε Κανέναν και Τίποτα να σας Σταματήσει!»

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στην άνοιξη του 1931. Η είσοδος της φημισμένης αίθουσας συναυλιών Πλεγιέλ στο Παρίσι πλημμυρίζει από εκπροσώπους που έρχονται από 23 χώρες. Μεγάλα ταξί αφήνουν τους κομψούς επιβάτες τους μπροστά στον χώρο, και σε λίγο η κεντρική αίθουσα γεμίζει με σχεδόν 3.000 άτομα. Έχουν έρθει εδώ, όχι για κάποιο κονσέρτο, αλλά για να ακούσουν τον Ιωσήφ Φ. Ρόδερφορντ, ο οποίος ηγούνταν τότε στο έργο μας. Οι δυναμικές του ομιλίες μεταφράζονται στα γαλλικά, στα γερμανικά και στα πολωνικά. Η βροντερή φωνή του αντηχεί σε ολόκληρη την αίθουσα.

Η συνέλευση στο Παρίσι αποτέλεσε σημείο στροφής για το έργο κηρύγματος της Βασιλείας στη Γαλλία. Ο αδελφός Ρόδερφορντ παρότρυνε το διεθνές ακροατήριο​—κυρίως τους νεαρούς Χριστιανούς—​να υπηρετήσουν ως βιβλιοπώλες διάκονοι στη Γαλλία. Ο Τζον Κουκ, ένας έφηβος Άγγλος εκπρόσωπος, δεν ξέχασε ποτέ τη δυναμική προτροπή: «Μην αφήσετε κανέναν και τίποτα να σας σταματήσει, νεαροί, από το να ξεκινήσετε το έργο βιβλιοπώλη!»a

Εκτός από τον Τζον Κουκ, ο οποίος αργότερα έγινε ιεραπόστολος, ανταποκρίθηκαν και πολλοί άλλοι σε αυτό το «κάλεσμα για τη Μακεδονία». (Πράξ. 16:9, 10) Πιο συγκεκριμένα, οι βιβλιοπώλες στη Γαλλία αυξήθηκαν από 27 το 1930 σε 104 το 1931​—μια εντυπωσιακή αύξηση σε μόλις έναν χρόνο. Μιας και οι περισσότεροι από εκείνους τους πρώτους σκαπανείς δεν μιλούσαν γαλλικά, πώς θα τα έβγαζαν πέρα με τον γλωσσικό φραγμό, τα λιγοστά χρήματα και την απομόνωση;

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΙΚΟΥ ΦΡΑΓΜΟΥ

Οι ξένοι βιβλιοπώλες βασίζονταν στις κάρτες μαρτυρίας ώστε να μιλούν αυτές αντί για εκείνους σχετικά με την ελπίδα της Βασιλείας. Κάποιος γερμανόφωνος αδελφός, ο οποίος κήρυττε με θάρρος στο Παρίσι, θυμάται: «Γνωρίζαμε ότι ο Θεός μας είναι κραταιός. Όποτε η καρδιά μας κόντευε να σπάσει ενώ συμμετείχαμε στη διακονία, δεν ήταν εξαιτίας του φόβου του ανθρώπου αλλά επειδή τρέμαμε μήπως ξεχάσουμε τη φράση: “Voulez-vous lire cette carte, s’il vous plaît? [Θα θέλατε σας παρακαλώ να διαβάσετε αυτή την κάρτα;]” Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το έργο μας ήταν πολύ σημαντικό».

Όταν οι βιβλιοπώλες κήρυτταν σε πολυκατοικίες, πολλές φορές οι θυρωροί τούς έδιωχναν. Κάποια μέρα, δυο Αγγλίδες αδελφές που μιλούσαν ελάχιστα γαλλικά ήρθαν αντιμέτωπες με έναν εχθρικό θυρωρό που τις ρώτησε ποιον ψάχνουν. Η μια από αυτές, προσπαθώντας να τον ηρεμήσει, πρόσεξε μια μικρή ζωγραφιστή επιγραφή πάνω σε κάποια πόρτα η οποία έλεγε: «Tournez le bouton [Χτυπήστε το κουδούνι]». Νομίζοντας ότι επρόκειτο για το όνομα του οικοδεσπότη, αποκρίθηκε γεμάτη χαρά: «Έχουμε έρθει να δούμε την κυρία “Tournez le bouton”». Πόσο βοηθούσε η καλή αίσθηση του χιούμορ εκείνους τους ζηλωτές βιβλιοπώλες!

ΤΑ ΛΙΓΟΣΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ

Τη δεκαετία του 1930, οι περισσότεροι άνθρωποι στη Γαλλία ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, και οι ξένοι βιβλιοπώλες δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Μια αγγλόφωνη αδελφή, η Μόνα Μπρζόσκα, περιέγραψε αυτά που έζησε με τη συνεργάτιδά της στο σκαπανικό: «Οι συνθήκες εκεί που μέναμε ήταν γενικά πολύ πρωτόγονες και ένα από τα μεγάλα προβλήματα ήταν η θέρμανση στη διάρκεια του χειμώνα. Συχνά έπρεπε να κοιμηθούμε σε ένα κυριολεκτικά παγωμένο δωμάτιο όπου το πρωί, για να πλυθούμε, χρειαζόταν να σπάσουμε τον πάγο που είχε σχηματιστεί στην επιφάνεια του νερού στην κανάτα». Μήπως αυτή η έλλειψη ανέσεων αποθάρρυνε εκείνους τους πρώτους σκαπανείς; Κάθε άλλο! Κάποιος από αυτούς συνόψισε με όμορφο τρόπο τα συναισθήματά τους όταν είπε: «Δεν μας ανήκε τίποτα, αλλά δεν μας έλειπε και τίποτα».​—Ματθ. 6:33.

Εκείνοι οι θαρραλέοι βιβλιοπώλες έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν την απομόνωση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων της Βασιλείας στη Γαλλία δεν ξεπερνούσε τους 700, και οι πιο πολλοί ήταν διασκορπισμένοι σε όλη τη χώρα. Πώς μπόρεσαν οι απομονωμένοι βιβλιοπώλες να διατηρήσουν τη χαρά τους; Η Μόνα, που αντιμετώπισε αυτή την πρόκληση με τη συνεργάτιδά της στο σκαπανικό, εξήγησε: «Για να ξεπεράσουμε την απομόνωση, μελετούσαμε τακτικά μαζί τα έντυπα της Εταιρίας. Μιας και εκείνον τον καιρό δεν κάναμε επανεπισκέψεις ή οικιακές Γραφικές μελέτες, τα βράδια είχαμε χρόνο να γράφουμε στην οικογένειά μας και ιδιαίτερα σε άλλους σκαπανείς για να ανταλλάξουμε εμπειρίες και να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον».​—1 Θεσ. 5:11.

Εκείνοι οι αυτοθυσιαστικοί βιβλιοπώλες διατήρησαν θετική στάση παρά τις αντιξοότητες. Αυτό είναι φανερό και στις επιστολές που έστελναν στο γραφείο τμήματος, μερικές φορές δεκαετίες αφότου είχαν υπηρετήσει στη Γαλλία. Αναλογιζόμενη εκείνα τα χρόνια, η Άνι Κρέγκιν, μια χρισμένη αδελφή που ταξίδεψε με τον σύζυγό της σε όλη τη Γαλλία από το 1931 ως το 1935, έγραψε: «Είχαμε μια πολύ ευτυχισμένη και περιπετειώδη ζωή! Όλοι εμείς οι σκαπανείς ήμασταν μια γροθιά. Όπως είπε ο απόστολος Παύλος: “Εγώ φύτεψα, ο Απολλώς πότισε, αλλά ο Θεός το έκανε να αυξάνει”. Τα λόγια αυτά είναι συναρπαστικά για εμάς που είχαμε την ευκαιρία να βοηθήσουμε σε αυτόν τον τομέα πριν από τόσο πολλά χρόνια».​—1 Κορ. 3:6.

Πράγματι, εκείνοι οι πρώτοι σκαπανείς άφησαν πίσω τους μια κληρονομιά υπομονής και ζήλου που αξίζει να σκεφτούν όσοι θέλουν να επεκτείνουν τη διακονία τους. Σήμερα, υπάρχουν στη Γαλλία περίπου 14.000 τακτικοί σκαπανείς, πολλοί από τους οποίους είναι σε ξενόγλωσσους ομίλους και εκκλησίες.b Όπως οι προκάτοχοί τους, έτσι και εκείνοι δεν αφήνουν κανέναν και τίποτα να τους σταματήσει!​—Από το αρχείο μας στη Γαλλία.