Γλιτώσαμε από τους Αντάρτες

ΚΑΠΟΙΟ απόγευμα εισέβαλαν στην πόλη μας αντάρτες, πυροβολώντας στον αέρα επί δύο περίπου ώρες. Μερικοί ήταν έφηβοι οι οποίοι δεν μπορούσαν καλά καλά να κρατήσουν τα όπλα τους. Ήταν πολύ βρώμικοι, είχαν ανακατεμένα, ατημέλητα μαλλιά και φαινόταν ότι βρίσκονταν υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Την επόμενη ημέρα άρχισε το αιματοκύλισμα. Άνθρωποι ακρωτηριάζονταν ή εκτελούνταν βάναυσα. Γυναίκες βιάζονταν. Επικρατούσε χάος. Ο αδελφός Άμαρα Μπαμπαγό μαζί με την οικογένειά του και τέσσερα ενδιαφερόμενα άτομα αναζήτησαν καταφύγιο στο σπίτι μου. Ήμασταν τρομοκρατημένοι.

Σύντομα εμφανίστηκε ένας διοικητής των ανταρτών και μας διέταξε να παρουσιαστούμε για στρατιωτική εκπαίδευση το επόμενο πρωί. Ήμασταν αποφασισμένοι να παραμείνουμε ουδέτεροι, μολονότι η άρνηση σήμαινε θάνατο. Προσευχόμασταν σχεδόν όλη εκείνη τη νύχτα. Σηκωθήκαμε νωρίς, εξετάσαμε το εδάφιο της ημέρας και περιμέναμε να έρθουν οι αντάρτες. Δεν ήρθαν ποτέ.

Αργότερα ένας αξιωματικός των ανταρτών και τέσσερις άντρες του επίταξαν το σπίτι μου. Μας είπαν να μείνουμε, γι’ αυτό και συνεχίσαμε να διεξάγουμε τακτικά τις συναθροίσεις και να εξετάζουμε το εδάφιο της ημέρας στο σπίτι. Κάποιοι στρατιώτες είπαν: «Αφού διαβάζετε το εδάφιο της ημέρας, πρέπει να είστε Μάρτυρες του Ιεχωβά». Δεν ενδιαφέρονταν για την Αγία Γραφή, αλλά μας σέβονταν.

Μια μέρα ένας ανώτερος διοικητής ήρθε να επιθεωρήσει τους στρατιώτες που είχαν εγκατασταθεί στο σπίτι μου. Απηύθυνε στον αδελφό Μπαμπαγό στρατιωτικό χαιρετισμό και του έσφιξε το χέρι. Κατόπιν ο διοικητής φώναξε στους στρατιώτες: «Αυτός ο άνθρωπος είναι και δικό μου και δικό σας αφεντικό. Αλίμονό σας αν πέσει έστω και μία τρίχα από το κεφάλι του ή από τα κεφάλια εκείνων που είναι μαζί του. Έγινα κατανοητός;» «Μάλιστα!» απάντησαν εκείνοι. Κατόπιν ο διοικητής μάς έδωσε μια επιστολή με την οποία διέταζε το Ενωμένο Επαναστατικό Μέτωπο να μη μας κάνει κακό επειδή ήμασταν ειρηνικοί πολίτες.

Αρκετούς μήνες αργότερα, διάφορες φατρίες ανταρτών άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους, και γι’ αυτό διαφύγαμε στη γειτονική Λιβερία. Εκεί μας απείλησε κάποια άλλη ομάδα ανταρτών. «Είμαστε Μάρτυρες του Ιεχωβά», τους είπαμε. «Τότε τι λέει το εδάφιο Ιωάννης 3:16;» ρώτησε ένας στρατιώτης. Όταν παραθέσαμε το εδάφιο, μας άφησε να φύγουμε.

Αργότερα, συναντήσαμε κάποιον άλλον διοικητή των ανταρτών ο οποίος διέταξε τον αδελφό Μπαμπαγό και εμένα να τον συνοδεύσουμε. Φοβηθήκαμε για τη ζωή μας. Κατόπιν ο αντάρτης μάς είπε ότι είχε μελετήσει με τους Μάρτυρες πριν από τον πόλεμο. Μας έδωσε χρήματα και μετέφερε μια επιστολή μας στους αδελφούς κάποιας κοντινής εκκλησίας. Έπειτα από λίγο, έφτασαν δύο αδελφοί με μερικές αναγκαίες προμήθειες και μας οδήγησαν σε ασφαλές μέρος.