۱۳۲ ای یَهُوَه، داوود را فراموش نکن،
و همهٔ رنج‌هایش را به یاد بیاور.+
۲ ای یَهُوَه، به خاطر بیاور که او برای تو چه قسمی خورد،
و به تو، ای خدای پرقدرتِ یعقوب چه قولی داد.+
۳ داوود گفت: «به خیمه و خانه‌ام نمی‌روم،+
و روی تخت و در بسترم دراز نمی‌کشم؛
۴ نمی‌گذارم خواب به چشمانم بیاید،
و پلک‌هایم سنگین شوند،
۵ تا این که مکانی برای یَهُوَه پیدا کنم؛
مسکنی مناسب برای خدای پرقدرتِ یعقوب!»+