حِزقیال

۲۶ در یازدهمین سال تبعید،‏ در روز اول ماه،‏ این پیام از طرف یَهُوَه به من رسید:‏ ۲ ‏«ای پسر انسان،‏ صور دربارهٔ اورشلیم گفته،‏+ ‹چه خوب* که دروازهٔ قوم‌ها شکسته شده!‏ حالا که اورشلیم ویران شده،‏+ همه برای تجارت به طرف من می‌آیند و من ثروتمند می‌شوم.‏› ۳ برای همین یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹ای صور،‏ من به ضدّ تو هستم و همان طور که دریا موج‌هایش را بلند می‌کند،‏ ملت‌های زیادی را علیه تو برمی‌انگیزم.‏ ۴ آن‌ها دیوارهای تو را ای صور خراب می‌کنند و برج‌هایت را فرو می‌ریزند.‏+ من خاک تو را برمی‌دارم تا چیزی جز یک صخرهٔ خشک و خالی باقی نماند.‏ ۵ تو در وسط دریا به جایی برای خشک کردن تورهای ماهیگیری تبدیل می‌شوی.‏›‏+

‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹همان طور که گفته‌ام،‏ قوم‌های دیگر صور را غارت خواهند کرد.‏ ۶ ساکنان روستاهایش* هم با شمشیر کشته می‌شوند.‏ آن وقت مردم خواهند فهمید که من یَهُوَه هستم.‏›‏

۷ ‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹من نِبوکَدنَصَّر* را که شاه شاهان است برمی‌انگیزم که از شمال + با اسب‌ها + و ارابه‌های جنگی + و سواره‌نظام و سربازان زیاد به صور حمله کند.‏ ۸ ای صور،‏ او ساکنان روستاهایت را با شمشیر می‌کشد و برای محاصرهٔ تو حصار و خاکریز می‌سازد؛‏ لشکر او با سپرهای بزرگشان به جنگ تو خواهند آمد.‏ ۹ او با دژکوب‌هایش به دیوارهای تو می‌کوبد و با تبرهایش* برج‌هایت را خراب می‌کند.‏ ۱۰ وقتی نِبوکَدنَصَّر وارد دروازه‌هایت شود،‏ اسب‌هایش آنقدر زیاد خواهند بود که تو را با گرد و غبار می‌پوشانند و صدای سواره‌نظام و چرخ‌های ارابه‌ها دیوارهایت را می‌لرزاند؛‏ مثل این خواهد بود که عده‌ای به یک شهر با دیوارهای شکسته هجوم می‌آورند.‏ ۱۱ سم اسب‌هایش تمام کوچه‌هایت را لگدمال خواهد کرد + و ستون‌های بزرگت فرو می‌ریزند.‏ او ساکنان تو را با شمشیر می‌کشد.‏ ۱۲ آن‌ها منابع تو را می‌دزدند،‏ ثروتت را غارت می‌کنند،‏+ دیوارهایت را خراب و خانه‌هایت را ویران می‌کنند.‏ بعد سنگ‌ها و چوب‌ها و خاک تو را به دریا می‌ریزند.‏›‏

۱۳ ‏«‹ای صور،‏ من به آوازهای تو پایان می‌دهم و صدای چنگ‌هایت دیگر شنیده نخواهد شد.‏+ ۱۴ من تو را به صخره‌ای خشک و خالی تبدیل می‌کنم،‏ به جایی که تورهای ماهیگیری را در آن خشک می‌کنند.‏+ تو دیگر هیچ وقت بازسازی نمی‌شوی،‏ چون من که یَهُوَه هستم این را گفته‌ام.‏› این گفتهٔ یَهُوَه حاکم متعال است.‏

۱۵ ‏«یَهُوَه حاکم متعال به صور می‌گوید:‏ ‹وقتی ساکنانت با آه و ناله نفس‌های آخرشان را می‌کشند و کشتاری در میان تو رخ می‌دهد،‏ آیا جزیره‌ها با شنیدن صدای فرو ریختنت نمی‌لرزند؟‏+ ۱۶ همهٔ بزرگانِ* دریا از تختشان پایین می‌آیند و رداها* و لباس‌های فاخرشان* را درمی‌آورند و وحشت وجودشان را فرا می‌گیرد.‏ آن‌ها روی زمین خواهند نشست و دائم از ترس می‌لرزند و مات و مبهوت به تو نگاه می‌کنند.‏+ ۱۷ آن‌ها برایت نوحه* خواهند خواند + و به تو می‌گویند:‏

۱۹ ‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹ای صور،‏ وقتی تو را مثل شهرهای خالی از سکنه با خاک یکسان کنم و با آب‌های عمیق و خروشان بپوشانم،‏+ ۲۰ تو را با کسانی که همراه تو به گور* می‌روند به همان جا می‌فرستم که مردم زمان باستان هستند.‏ کاری می‌کنم تو هم با کسانی که به گور می‌روند در پست‌ترین جا ساکن شوی،‏+ و مثل شهرهای قدیم که سالیان سال ویران هستند،‏ خالی از سکنه شوی.‏ آن وقت من به زمینِ زندگان شکوه و زیبایی می‌دهم.‏

۲۱ ‏«یَهُوَه حاکم متعال می‌گوید:‏ ‹من به طور ناگهانی تو را به بلای وحشتناکی دچار می‌کنم و سرانجام نیست و نابود می‌شوی؛‏+ مردم به دنبالت می‌گردند،‏ اما هیچ وقت تو را پیدا نخواهند کرد.‏›»‏