حِزقیال

۲ آن وقت خدا به من گفت:‏ «ای پسر انسان،‏* بلند شو و بایست تا با تو صحبت کنم.‏»‏+ ۲ وقتی او با من صحبت می‌کرد،‏ روحش وارد من شد و مرا بلند کرد تا بایستم.‏+ به این ترتیب،‏ توانستم صدای خدا را که با من صحبت می‌کرد،‏ بشنوم.‏

۳ او به من گفت:‏ «ای پسر انسان،‏ من تو را پیش اسرائیلیان می‌فرستم،‏+ یعنی پیش آن مردم* سرکش که به ضدّ من سرکشی کرده‌اند.‏+ آن‌ها و اجدادشان تا امروز به من گناه کرده‌اند.‏+ ۴ من تو را پیش این مردم سرسخت و سنگدل می‌فرستم + تا پیام مرا که یَهُوَه حاکم متعال هستم،‏ به آن‌ها برسانی.‏ ۵ این مردم* سرکش،‏+ چه گوش بدهند چه ندهند،‏ حتماً خواهند فهمید که پیامبری بین آن‌ها وجود دارد.‏+

۶ ‏«اما تو ای پسر انسان،‏ از آن‌ها و حرف‌هایشان نترس.‏+ هرچند که خار و خس،‏ اطرافت را گرفته + و بین عقرب‌ها ساکنی،‏ از حرف‌هایشان نترس + و از چهره‌هایشان وحشت نکن،‏+ چون قومی سرکش هستند.‏ ۷ چه گوش بدهند چه ندهند،‏ تو باید کلام مرا به گوششان برسانی،‏ چون قومی سرکش هستند.‏+

۸ ‏«اما تو ای پسر انسان،‏ به چیزی که می‌گویم گوش بده.‏ این مردم،‏ قومی سرکشند؛‏ تو مثل آن‌ها سرکش نشو!‏ دهانت را باز کن و چیزی را که به تو می‌دهم بخور.‏»‏+

۹ آن وقت نگاه کردم و دیدم دستی به طرف من دراز می‌شود.‏+ طوماری پر از نوشته در آن دست بود.‏+ ۱۰ وقتی طومار را باز کرد،‏ دیدم که در پشت و روی آن،‏ مطالبی نوشته شده است.‏+ روی طومار مرثیه‌ها* و مطالبی حاکی از ماتم و زاری نوشته شده بود.‏+