اِشَعْیا
۶ در سالی که عُزّیای پادشاه مرد،+ در رؤیایی دیدم که یَهُوَه بر تختی بلند و باشکوه نشسته + و دامن ردایش معبد را پر کرده است. ۲ سَرافینی* در حضور او* ایستاده بودند و هر کدام شش بال داشتند. آن‌ها* با دو بال صورت خود و با دو بال پاهایشان را پوشانده بودند و با دو بال دیگر هم پرواز می‌کردند.
۳ آن سَرافین* با صدای بلند به یکدیگر می‌گفتند:
«مقدّس، مقدّس، مقدّس است یَهُوَه خدای لشکرها.+
تمام زمین پر از جلال و شکوه اوست.»
۴ چهارچوب‌های در معبد از صدای بلند آن‌ها لرزید و تمام معبد پر از دود شد.+
۵ بعد من گفتم: «وای بر من!
من حتماً می‌میرم،
چون لب‌هایم* ناپاک است،
و بین قومی زندگی می‌کنم که لب‌هایشان ناپاک است.+
با این حال، من آن پادشاه، یعنی یَهُوَه خدای لشکرها را به چشم دیده‌ام!»
۶ همان موقع یکی از آن سَرافین به طرفم پرواز کرد. او زغالی افروخته در دست داشت + که با انبر از روی مذبح برداشته بود.+ ۷ او با آن زغال دهانم را لمس کرد و گفت:
«حالا که این زغال لب‌هایت را لمس کرده،
خطاهایت پاک شده،
و گناهانت بخشیده شده است.»
۸ بعد صدای یَهُوَه را شنیدم که گفت: «چه کسی را بفرستم؟ چه کسی حاضر است از طرف ما برود؟»*+ من گفتم: «من حاضرم بروم! مرا بفرست!»+
۹ او گفت: «برو و به این قوم بگو:
‹شما بارها پیام مرا خواهید شنید،
ولی نخواهید فهمید؛
بارها آن را خواهید دید،
ولی درک نخواهید کرد.›+
گوش‌هایشان را سنگین کن،+
و چشمانشان را ببند
تا با چشم‌هایشان چیزی نبینند،
با گوش‌هایشان چیزی نشنوند،
با دلشان چیزی درک نکنند،
و برای شفا یافتن به طرف من برنگردند.»+
۱۱ من گفتم: «ای یَهُوَه، تا کی؟» او گفت:
«تا وقتی که شهرها خراب و متروک شوند،
و کسی در خانه‌ها نماند،
و سرزمینشان ویران و خالی از سکنه شود.+
۱۲ تا وقتی که من یَهُوَه، مردم را از سرزمینشان دور کنم،+
و بخش بزرگی از آن سرزمین، ویران و متروک شود.
۱۳ «اما یک‌دهم در آن سرزمین باقی خواهند ماند، ولی آن هم دوباره سوخته خواهد شد، درست مثل درخت بزرگ یا درخت بلوط که قطع می‌شود و کُنده‌اش باقی می‌ماند؛ بعد، شاخه‌ای* مقدّس از آن کُنده رشد خواهد کرد.»