مزمور
مَسکیلِ* داوود.
۳۲ شاد و سعادتمند است کسی که خطاهایش آمرزیده شده و گناهانش بخشیده* شده است!+
۳ وقتی به گناهم اعتراف نمی‌کردم، بدنم ضعیف و ناتوان می‌شد،* چون تمام روز آه و ناله می‌کردم.+
۴ شب و روز دست* تو ای خدا، روی من سنگینی می‌کرد.+
قوّتم مثل آبی که در گرمای تابستان تبخیر می‌شود، از بین می‌رفت. (سِلاه)
گفتم: «گناهانم را به یَهُوَه اعتراف می‌کنم.»+
پس تو خطاها و گناهانم را بخشیدی.+ (سِلاه)
به این شکل، حتی سیلاب مشکلات هم به او نمی‌رسد.
اطرافیانم از شادی فریاد می‌زنند، چون نجاتم داده‌ای.+ (سِلاه)
۸ تو می‌گویی: «به تو درک و فهم* می‌دهم و به راهی که باید بروی هدایتت می‌کنم.+
در حالی که چشمم به توست، به تو پند و اندرز می‌دهم.+
۹ مثل اسب یا قاطر، نادان و بی‌فهم نباش؛+
آن‌ها سرکشند و قبل از این که به تو نزدیک شوند،
باید با افسار یا لگام مهارشان کرد.»
۱۱ ای درستکاران، به خاطر کارهای یَهُوَه شادی و پایکوبی کنید!
ای پاکدلان، فریاد شادی سر دهید!