دوم پادشاهان

۵ نَعَمان مردی سرشناس و یکی از سرداران لشکر پادشاه سوریه بود.‏ سَرورش پادشاه برای او احترام بسیار قائل بود،‏ چون یَهُوَه به دست نَعَمان سوریه را پیروز کرده بود.‏* او جنگجویی نیرومند بود،‏ ولی جذام داشت.‏*‏ ۲ سپاه سوریه در یکی از حملات خود به سرزمین اسرائیل،‏ دختر کوچکی را از آنجا به اسارت گرفت و او کنیز زن نَعَمان شد.‏ ۳ دخترک به بانوی خودش گفت:‏ «کاش سَرورم به دیدن نبی‌ای که در سامره است،‏ می‌رفت!‏ آن نبی،‏+ سَرورم را از جذامش شفا می‌داد.‏»‏+ ۴ پس نَعَمان پیش سَرورش پادشاه رفت و گفته‌های آن دخترک اسرائیلی را به گوش او رساند.‏

۵ پادشاه به نَعَمان گفت:‏ «فوراً برو!‏ من نامه‌ای برای پادشاه اسرائیل می‌فرستم.‏» پس نَعَمان رفت و با خود ۳۴۰ کیلو* نقره،‏ ۶۰۰۰ تکه طلا و ۱۰ دست لباس برد.‏ ۶ او نامه را پیش پادشاه اسرائیل برد.‏ در آن نوشته شده بود:‏ «من این نامه را همراه خادمم نَعَمان فرستاده‌ام تا جذام او را شفا دهی.‏» ۷ به محض این که پادشاه نامه را خواند،‏ لباس خود را چاک زد و گفت:‏ «پادشاه سوریه این مرد جذامی را پیش من فرستاده و به من می‌گوید که شفایش دهم!‏ مگر من خدا هستم که اختیار مرگ و زندگی دیگران را داشته باشم؟‏+ ببینید،‏ معلوم است که دنبال بهانه‌ای می‌گردد تا با من درگیر شود.‏»‏

۸ اما وقتی اِلیشَع،‏ مرد خدای حقیقی،‏ شنید که پادشاه اسرائیل لباس خود را چاک زده است،‏ فوراً این پیغام را برای پادشاه فرستاد:‏ «چرا لباست را چاک زدی؟‏ بگذار او پیش من بیاید تا بداند که در اسرائیل نبی‌ای هست.‏»‏+ ۹ پس نَعَمان با اسب‌ها و ارابه‌های جنگی‌اش آمد و جلوی ورودی خانهٔ اِلیشَع ایستاد.‏ ۱۰ اما اِلیشَع پیام‌رسانی را پیش او فرستاد تا بگوید:‏ «برو و هفت بار خود را در رود اردن بشوی؛‏+ آن وقت پوستت مثل قبل می‌شود و پاک می‌شوی.‏» ۱۱ وقتی نَعَمان این را شنید عصبانی شد و راه افتاد تا از آنجا برود و گفت:‏ «فکر کردم او بیرون می‌آید و جلوی من می‌ایستد و نام یَهُوَه خدایش را می‌خواند،‏ دستش را روی محل جذامم جلو و عقب می‌برد و آن را شفا می‌دهد.‏ ۱۲ آیا رودهای اَبانه و فَرپَر در دمشق + از همهٔ آب‌های اسرائیل بهتر نیستند؟‏ مگر نمی‌توانم خودم را در آن آب‌ها بشویم و پاک شوم؟‏» این را گفت و با عصبانیت آنجا را ترک کرد.‏

۱۳ خادمانش پیش او رفتند و گفتند:‏ «ای پدر ما،‏ اگر نبی از تو می‌خواست کار سختی بکنی،‏ آیا نمی‌کردی؟‏ حالا فقط گفته است،‏ ‹خودت را بشوی و پاک شو.‏›» ۱۴ پس او رفت و همان طور که نبی گفته بود،‏+ هفت بار در رود اردن فرو رفت.‏ بعد از آن،‏ بدنش پاک شد + و پوست تنش مثل پوست تن یک پسربچه شد.‏+

۱۵ بعد با تمام همراهانش پیش مرد خدای حقیقی برگشت،‏+ جلوی او ایستاد و گفت:‏ «الآن فهمیدم که در سرتاسر زمین،‏ در هیچ جا به غیر از اسرائیل،‏ خدایی نیست.‏+ پس لطفاً هدیه‌ای* از خدمتگزارت بپذیر.‏» ۱۶ اما اِلیشَع گفت:‏ «به حیات یَهُوَه که او را خدمت می‌کنم* قسم می‌خورم که هیچ هدیه‌ای از تو قبول نمی‌کنم.‏»‏+ او خیلی اصرار کرد،‏ اما اِلیشَع قبول نکرد.‏ ۱۷ سرانجام نَعَمان گفت:‏ «حالا که قبول نمی‌کنی،‏ لطفاً دو بارِ قاطر از خاک این سرزمین را به من بده،‏ چون خدمتگزارت از این به بعد،‏ به هیچ خدای دیگری به جز یَهُوَه قربانی سوختنی یا قربانی دیگری تقدیم نخواهد کرد.‏ ۱۸ اما کاری هست که امیدوارم یَهُوَه من را که خدمتگزارت هستم به خاطر آن ببخشد.‏ آن کار این است که وقتی سَرورم پادشاه به معبد* رِمّون می‌رود تا در مقابل خدای خود سجده کند،‏ به بازوی من تکیه می‌کند،‏ پس من هم مجبورم در معبد رِمّون سجده کنم.‏ وقتی در معبد رِمّون سجده می‌کنم،‏ امیدوارم یَهُوَه مرا به خاطر این کار ببخشد.‏» ۱۹ اِلیشَع گفت:‏ «به سلامت برو.‏» وقتی نَعَمان از پیش او رفت و کمی از آنجا دور شد،‏ ۲۰ جِیحَزی،‏+ خادم اِلیشَع مرد خدای حقیقی،‏+ پیش خود گفت:‏ ‹سَرورم اجازه داد این نَعَمان سوری + برود،‏ بدون این که چیزهایی را که او آورده بود قبول کند.‏ به حیات یَهُوَه قسم،‏ من دنبال او می‌دوم و چیزی از او می‌گیرم.‏› ۲۱ پس جِیحَزی دنبال نَعَمان دوید.‏ وقتی نَعَمان دید که کسی دنبالش می‌دود،‏ از ارابه‌اش پیاده شد.‏ بعد به سمت او رفت و از او پرسید:‏ «آیا اتفاقی افتاده؟‏» ۲۲ او جواب داد:‏ «چیزی نشده.‏ سَرورم مرا فرستاد تا بگویم،‏ ‹همین الآن دو مرد جوان که از پسران انبیا و از منطقهٔ کوهستانی اِفرایِم هستند،‏ پیش من آمدند.‏ لطفاً برای آن‌ها ۳۴ کیلو* نقره و دو دست لباس بده.‏›»‏+ ۲۳ نَعَمان گفت:‏ «با کمال میل!‏ ۶۸ کیلو* نقره بردار.‏»‏+ پس در حالی که به جِیحَزی اصرار می‌کرد،‏ ۶۸ کیلو نقره را در دو کیسه گذاشت و با دو دست لباس به دو نفر از خادمانش داد تا برایش حمل کنند.‏

۲۴ وقتی جِیحَزی به عوفِل* رسید،‏ هدایا را از دستشان گرفت و در خانه‌اش گذاشت و آن مردان را روانه کرد.‏ وقتی آن‌ها رفتند،‏ ۲۵ پیش سَرورش رفت و کنار او ایستاد.‏ اِلیشَع به او گفت:‏ «جِیحَزی،‏ کجا رفته بودی؟‏» او جواب داد:‏ «خدمتگزارت جایی نرفته بود.‏»‏+ ۲۶ اِلیشَع به او گفت:‏ «آیا خیال می‌کنی وقتی آن مرد از ارابه‌اش پیاده شد و به استقبال تو آمد،‏ دلم خبر نداشت؟‏ آیا حالا وقت گرفتن نقره،‏ لباس،‏ باغ زیتون،‏ باغ انگور،‏ گوسفند،‏ گاو یا غلام و کنیز است؟‏+ ۲۷ الآن تو و نوادگانت برای همیشه به جذامی که نَعَمان داشت + مبتلا می‌شوید.‏» جِیحَزی بلافاصله در حالی که جذام تمام بدنش را مثل برف سفید کرده بود،‏ از پیش او بیرون رفت.‏+