دوم سموئیل
۲۲ داوود در روزی که یَهُوَه او را از دست دشمنانش و از دست شائول نجات داد،+ این سرود را برای یَهُوَه خواند.+ ۲ او گفت:
«یَهُوَه صخره و قلعهٔ من است، اوست که مرا نجات می‌دهد.+
۳ خدا صخرهٔ من است + و من به او پناه می‌برم،
اوست سپر + و شیپور* نجات من.* او پناهگاه امن من است.+
اوست مخفیگاه من + و رهانندهٔ من؛+ او مرا از خشونت نجات می‌دهد.
۴ از یَهُوَه که شایستهٔ ستایش است، کمک می‌خواهم،
و او مرا از چنگ دشمنانم نجات می‌دهد.
۷ در اضطراب و پریشانی از یَهُوَه کمک خواستم،+
از کمک خواستن از او دست نکشیدم.
او از معبدش صدایم را شنید،
فریاد کمکم به گوشش رسید.+
۹ از بینی او دود بلند شد،
از دهانش آتشی سوزان بیرون آمد،+
و شعله‌های زغال‌های گداخته از او زبانه کشید.
۱۱ او سوار بر یک کرّوبی، پروازکنان آمد،+
و روی بال‌های فرشته* دیده شد.+
۱۲ او تاریکی را مثل خیمه‌ای دور خود قرار داد؛+
با ابرهای سیاه و باران‌زا خود را پوشاند.
۱۳ از درخشندگی حضورش زغال‌های آتشین شعله‌ور می‌شد.
۱۷ او دستش را از آسمان دراز کرد؛
مرا گرفت و از عمق آب‌ها بیرون کشید.+
۱۸ او مرا از دست دشمنان قدرتمندم نجات داد،+
از دست کسانی که از من نفرت داشتند و از من قوی‌تر بودند.
۱۹ آن‌ها در روز مصیبتم بر سرم ریختند،+
اما یَهُوَه از من حمایت کرد.
۲۲ چون در راه‌های یَهُوَه قدم برداشته‌ام،
و خدایم را با انجام کارهای شریرانه ترک نکرده‌ام.
۲۵ از یَهُوَه می‌خواهم به خاطر درستکاری‌ام،+
و به خاطر پاکی‌ام که از نظرش دور نیست، به من پاداش دهد.+
۲۶ تو به کسی که وفادار است، وفاداری،+
و نسبت به کسی که امین* است، امینی.*+
۲۷ با شخص پاک، خالصانه رفتار می‌کنی،+
و با حیله‌گران، زیرکانه برخورد می‌کنی.+
۳۰ با کمک تو می‌توانم به غارتگران حمله کنم؛
با قدرت تو ای خدا می‌توانم از حصارها بالا بروم.+
او سپر همهٔ کسانی است که به او پناه می‌برند.+
۳۲ کیست خدا، به جز یَهُوَه؟+
جز خدای ما، چه کسی صخرهٔ ماست؟+
۳۴ او پاهایم را مثل پاهای آهو می‌کند،
و مرا در بلندی‌ها استوار نگه می‌دارد.+
۳۵ او دست‌هایم را برای جنگ تعلیم می‌دهد،
تا بتوانم با بازوانم کمان مسی را خم کنم.
۳۷ تو راه را برای قدم‌هایم وسیع‌تر می‌کنی؛
پس پاهایم نمی‌لغزند.+
۳۸ دشمنانم را تعقیب می‌کنم و آن‌ها را از بین می‌برم؛
و تا نابودشان نکنم، برنمی‌گردم.
۳۹ آن‌ها را خرد و نابود می‌کنم تا دیگر بلند نشوند؛+
آن‌ها زیر پاهایم می‌افتند.
۴۲ آن‌ها برای کمک فریاد می‌زنند، ولی کسی نجاتشان نمی‌دهد؛
حتی از یَهُوَه کمک می‌خواهند، ولی او به آن‌ها جواب نمی‌دهد.+
۴۳ من آن‌ها را آنقدر می‌کوبم تا مثل خاک زمین شوند.
خُردشان می‌کنم و مثل گِل و لای کوچه‌ها لگدمال می‌کنم.
۴۴ تو مرا از دست کسانی که در قومم از من ایراد می‌گیرند، نجات می‌دهی.+
۴۵ بیگانه‌ها از ترس، جلوی من خم می‌شوند،+
و به خاطر چیزهایی که در مورد من می‌شنوند، از من اطاعت می‌کنند.
۴۶ بیگانه‌ها روحیهٔ خود را می‌بازند،
و با ترس و لرز از قلعه‌هایشان بیرون می‌آیند.
۴۷ یَهُوَه زنده است! ای صخرهٔ من، تو را ستایش می‌کنم.+
ای خدای من، ای صخرهٔ نجاتم، تو را جلال می‌دهم.+
۴۸ خدای حقیقی انتقام مرا می‌گیرد؛+
او قوم‌ها را زیر پاهایم می‌اندازد.+
۴۹ او مرا از دست دشمنانم نجات می‌دهد.
تو ای خدا، مرا جایی بالاتر از کسانی که به من حمله می‌کنند، قرار می‌دهی؛+
تو مرا از دست ظالمان رها می‌کنی.+
۵۰ به این دلیل، ای یَهُوَه تو را در میان ملت‌ها سپاس می‌گویم،+