تَثنیه
۳۲ «ای آسمان به سخنانم گوش بده!
ای زمین حرف‌هایم* را بشنو!
۲ تعالیم من مثل باران می‌بارد،
و کلام من مثل شبنم روی زمین می‌نشیند،
مثل نم‌نم باران بر چمن‌های زمین،
و مثل باران فراوان بر گیاهان زمین.
۳ من نام یَهُوَه را اعلام می‌کنم.+
ای مردم، عظمت خدایمان را اعلام کنید!+
۵ اما قوم او فاسد شده‌اند،*+
دیگر فرزندان او نیستند و خودشان مقصرند.+
مگر او پدرتان نیست که شما را به وجود آورد؟+
مگر او خالقتان نیست که قومی از شما به وجود آورد؟
۷ روزگار قدیم را به یاد آورید،
به سرگذشت نسل‌های گذشته فکر کنید.
از پدرانتان بپرسید تا به شما بگویند،+
از ریش‌سفیدانتان بپرسید تا شما را آگاه کنند.
۸ وقتی خدای متعال نسل آدم* را از هم جدا کرد،+
وقتی به قوم‌ها سهمی از زمین* داد،+
وقتی او مرز آن قوم‌ها را تعیین کرد،+
تعداد اسرائیلیان را در نظر داشت.+
۱۱ درست مثل عقابی که به جوجه‌هایش پرواز یاد می‌دهد،*
و بر فراز آن‌ها بال می‌زند،
مثل عقابی که بال‌هایش را باز می‌کند و جوجه‌هایش را برمی‌دارد،
و آن‌ها را بر بال‌های خود* حمل می‌کند،+
۱۲ یَهُوَه به‌تنهایی راهنمای یعقوب* بود،+
و هیچ خدای دیگری با او نبود.+
از دل صخره به او عسل داد
و از دل سنگ سخت،* روغن.
۱۴ به او از گاوها کره داد و از گوسفندها و بزها، شیر،
همراه بهترین گوسفندها.
به او قوچ‌های باشان و بزهای نر داد،
همراه مرغوب‌ترین گندم؛+
به او از آب انگور* شراب داد تا بنوشد.
۱۵ وقتی یِشورون* به رفاه رسید،* بر ضدّ صاحبش سرکشی کرد.*
او چاق و سنگین و سیر شد.+
۱۷ به جای خدا، به دیوها قربانی تقدیم کردند،+
به خدایانی که نمی‌شناختند،
خدایانی که تازه پدیدار شدند،
خدایانی که اجدادشان* هم نمی‌شناختند.
۱۸ آن‌ها پدرشان را که همچون صخره + بود فراموش کردند
و خدایی را که آن‌ها را به وجود آورده بود از یاد بردند.+
۱۹ یَهُوَه با دیدن کارهای آن‌ها، ترکشان کرد،+
چون آن‌ها پسران و دخترانش بودند و او را رنجاندند.
۲۰ بنابراین گفت، ‹رویم را از آن‌ها برمی‌گردانم +
تا ببینم عاقبتشان چه می‌شود،
۲۲ خشم من آتشی شعله‌ور به پا کرده است؛+
آتشی که تا عمق گور* را می‌سوزاند،+
آتشی که زمین و محصولاتش را نابود می‌کند،
آتشی که بنیاد کوه‌ها را فرا می‌گیرد.
۲۳ من بلاهای بیشتری بر سرشان می‌آورم،
و همهٔ تیرهایم را به سویشان پرتاب می‌کنم.
۲۴ آن‌ها از گرسنگی خسته و ناتوان می‌شوند،+
۲۵ بیرون خانه‌هایشان شمشیر، عزیزانشان را می‌کشد؛+
داخل خانه‌هایشان وحشت حاکم خواهد بود؛+
هم برای مردان جوان و هم برای زنان جوان،*
هم برای کودکان و هم برای سالمندان.+
۲۶ من می‌توانستم بگویم: «آن‌ها را پراکنده می‌کنم
تا یادشان از ذهن‌ها محو شود.»
و بگویند: «ما با قدرت خودمان بر آن‌ها پیروز شدیم؛+
یَهُوَه نبود که این کارها را کرد.»
۲۹ کاش خردمند بودند + و روی این چیزها تعمّق می‌کردند!+
کاش به عاقبت خودشان فکر می‌کردند!+
۳۰ اگر صخره‌شان یَهُوَه آن‌ها را ترک نمی‌کرد،+
اگر خدایشان آن‌ها را تسلیم نمی‌کرد،
یک نفر نمی‌توانست ۱۰۰۰ نفر را تعقیب کند،
و دو نفر نمی‌توانستند ۱۰٬۰۰۰ نفر را شکست دهند.+
۳۲ درختان انگورشان از درختان سُدوم است
و از باغ‌های انگور غَموره.+
انگورهایشان سمی است،
و خوشه‌های انگورشان تلخ.+
۳۳ شرابشان مثل زهر مار است،
و مثل سم کشندهٔ کبرا.
۳۴ آیا اعمالشان را انبار نکردم؟
آیا آن‌ها را در انبارم مهر و موم نکردم؟+
۳۵ من هستم که انتقام می‌گیرم و جزا می‌دهم،*+
در زمان معین پایشان می‌لغزد،+
روز نابودی‌شان نزدیک می‌شود،
و آنچه در انتظارشان است شتابان می‌رسد.›
۳۶ وقتی یَهُوَه می‌بیند خادمانش ناتوان شده‌اند،
و فقط درماندگان و ضعیفان باقی مانده‌اند،
قومش را داوری می‌کند،+
و به خادمانش رحم می‌کند.+
۳۷ آن وقت می‌گوید، ‹خدایانشان کجایند؟+
کجاست آن صخره که به آن پناه بردند؟
۳۸ کجایند خدایانی که چربی* قربانی‌هایشان را می‌خوردند؟
کجایند خدایانی که شراب هدیهٔ ریختنی‌شان را می‌نوشیدند؟+
مگر می‌توانند به شما کمک کنند؟
مگر می‌توانند پناهگاهتان شوند؟
من می‌کشم و زنده می‌کنم؛+
۴۰ من، خدای جاودان، دستم را به طرف آسمان بلند می‌کنم،
و به حیات خودم چنین قسم می‌خورم:+
۴۱ وقتی شمشیر برّاقم را تیز می‌کنم،
و برای اجرای داوری بلند* می‌شوم،+
از دشمنانم انتقام می‌گیرم،+
و کسانی را که از من متنفرند مجازات می‌کنم.
۴۲ تیرهایم را به خون آغشته می‌کنم،
و با شمشیرم جان‌ها را می‌گیرم.*
شمشیرم از خون کشته‌شدگان و اسیران سیراب می‌شود،
و با آن سر فرماندهان دشمن را می‌زنم.›
۴۳ ای ملت‌ها، با قوم خدا شادی کنید،+
چون او انتقام خون خادمانش را می‌گیرد،+
او از دشمنانش انتقام می‌گیرد +
و سرزمین قومش را پاک می‌کند.»*
۴۴ موسی و هوشِع،*+ پسر نون این سرود را در حضور قوم خواندند.+ ۴۵ بعد از این که موسی این سرود را برای قوم اسرائیل خواند، ۴۶ به آن‌ها گفت: «به همهٔ هشدارهایی که من امروز به شما دادم توجه کنید*+ تا بتوانید به فرزندانتان تعلیم دهید که با دقت به تمام قانون‌های خدا* عمل کنند؛+ ۴۷ چون این قانون‌ها کلماتی پوچ و بی‌ارزش نیستند، بلکه زندگی شما به اطاعت از آن‌ها بستگی دارد.+ اگر به آن‌ها عمل کنید، در سرزمینی که برای تصرّفش به آن طرف رود اردن می‌روید، عمری طولانی خواهید داشت.»
۴۸ یَهُوَه در همان روز به موسی گفت: ۴۹ «به منطقهٔ کوهستانی عَباریم + و به بالای کوه نِبو + برو که در سرزمین موآب و روبروی اَریحا قرار دارد. از آنجا سرزمین کنعان را ببین که می‌خواهم آن را به اسرائیلیان بدهم.+ ۵۰ تو روی آن کوه که به‌زودی از آن بالا می‌روی، می‌میری و به اجدادت می‌پیوندی،* درست همان طور که برادرت هارون در کوه هور مرد + و به اجدادش پیوست؛ ۵۱ چون هر دوی شما جلوی اسرائیلیان کنار آب‌های مِریبه + در قادِش واقع در بیابان صین از من نافرمانی کردید* و جلوی قوم اسرائیل به قدّوسیت من احترام نگذاشتید.+ ۵۲ تو آن سرزمین را که به قوم اسرائیل می‌دهم از دور می‌بینی، ولی به آن وارد نمی‌شوی.»+