مزمور
سرودی برای افتتاح معبد. ترانه‌ای از داوود.
۳۰ ای یَهُوَه، تو را جلال می‌دهم، چون مرا نجات دادی؛*
تو نگذاشتی که دشمنانم به خاطر درد و رنجم شادی کنند.+
۲ ای یَهُوَه خدای من، با فریاد از تو کمک خواستم و تو مرا شفا دادی.+
۳ ای یَهُوَه، تو مرا* از قبر* بیرون کشیدی.+
تو مرا زنده نگه داشتی و از فرو رفتن در گودال مرگ نجاتم دادی.+
۴ ای کسانی که به یَهُوَه وفادارید، او را با خواندن سرود،* ستایش کنید؛+
نام مقدّس او را ستایش کنید؛+
۵ چون گرفتار شدن به خشم او فقط برای یک لحظه است،+
اما برخورداری از لطف او همهٔ عمر را در بر می‌گیرد.+
ممکن است شبی با گریه بگذرد، ولی صبح فریاد شادی جای آن را می‌گیرد.+
۶ وقتی راحت و آسوده بودم، گفتم:
«هرگز از پا درنمی‌آیم.»*
۷ ای یَهُوَه، وقتی مورد لطف تو قرار داشتم، مرا مثل کوه، قوی و محکم می‌کردی.+
ولی وقتی از من رو برگرداندی، ترس به سراغم آمد.+
۸ ای یَهُوَه، دائم به درگاهت دعا کردم؛+
ای یَهُوَه، همیشه به تو التماس می‌کردم که به من لطف کنی.
۹ مرگ* من برای تو چه نفعی دارد و اگر به گور* بروم چه سودی به تو می‌رسد؟+
آیا خاک می‌تواند تو را ستایش کند،+ یا از وفاداری تو خبر دهد؟+
۱۰ ای یَهُوَه، دعایم را بشنو و به من لطف کن.+
ای یَهُوَه، یاور من باش.+
۱۱ تو کاری کردی که به جای سوگواری، از شادی برقصم؛
پَلاس را از تنم بیرون آوردی و لباس شادی تنم کردی،
۱۲ تا برای ستایش تو سرود بخوانم و ساکت نمانم.
ای یَهُوَه خدای من، تو را تا ابد ستایش می‌کنم.