تو نیز می‌توانی پیشرفت روحانی داشته باشی

سنجش ارزش واقعی اشیاء همیشه آسان نیست.‏ این در مورد الماس صدق می‌کند.‏ الماس تراش‌نخورده مسلماً درخشش و جلای الماس تراش‌خورده را ندارد و حتی ظاهر آن کدر و کم‌تاب است.‏ لیکن زمزمه‌ای نویدبخش از میان این سنگ کم‌تاب خبر از وجود گوهری زیبا و درخشان دارد.‏

مسیحیان از بسیاری لحاظ همانند الماسی تراش‌نخورده‌اند.‏ ما مسیحیان با اینکه فاصلهٔ زیادی از کاملیت داریم،‏ اما ارزشی در وجودمان نهفته است که یَهُوَه آن را می‌سنجد.‏ همچون الماس،‏ هر یک از ما ویژگیهای خاص خودمان را داریم.‏ به همین دلیل،‏ چنانچه آرزوی قلبیمان باشد،‏ هر یک از ما قادر خواهد بود از لحاظ روحانی پیشرفت کند.‏ شخصیت ما این قابلیت را دارد که تراش بخورد و برای جلال بخشیدن به خدا،‏ بیشتر بدرخشد.‏—‏۱قرنتیان ۱۰:‏۳۱‏.‏

پس از برش و پرداخت الماس آن را در جای‌نگین قرار می‌دهند که کیفیت بازتابی آن را بمراتب افزایش می‌دهد.‏ یَهُوَه نیز چنانچه ما ‹انسانیّت تازه را که بصورت خدا در عدالت و قدّوسیّت حقیقی آفریده شده است بپوشیم› به همین شکل ما را در جای‌نگین قرار می‌دهد،‏ یعنی به ما وظایف مختلف محول می‌کند.‏—‏افسسیان ۴:‏۲۰-‏۲۴‏.‏

بندرت دیده شده است که الماس در حالت طبیعی خود بدرخشد،‏ به همین صورت نیز پیشرفت درخشش روحانی ما نیز بخودی‌خود صورت نمی‌گیرد.‏ ممکن است لازم باشد خود را از شر نقطه‌ضعفی که مدتهاست به دنبال خود می‌کشیم خلاص کنیم،‏ یا شاید لازم باشد طرزفکر خود را در قبول مسئولیت تغییر دهیم،‏ و حتی تلاش کنیم که خود را از دایرهٔ یکنواخت و محدود روحانی بیرون بیندازیم.‏ لیکن،‏ اگر واقعاً بخواهیم،‏ در پیشرفتمان شکی وجود نخواهد داشت،‏ چرا که یَهُوَه می‌تواند از ‹قوت برتر› خویش به ما ارزانی دارد.‏—‏۲قرنتیان ۴:‏۷؛‏ فیلپیان ۴:‏۱۳‏.‏

یَهُوَه خادمان خویش را قوت می‌بخشد

برش الماس مستلزم اعتماد به نفسی است که از تبحر و دانش دقیق در این فن حاصل می‌شود،‏ چرا که قطعهٔ تراشیده‌شده همچون آبیست که دیگر به جوی باز نخواهد گشت.‏ در بعضی موارد باید بیش از پنجاه درصد این سنگ نفیس و گرانبها تراشیده شود تا به شکل دلخواه درآید.‏ ما نیز باید با کسب معرفت دقیق در خود اعتماد بنفس بوجود بیاوریم تا بتوانیم شخصیت خود را شکل داده،‏ همچنین از لحاظ روحانی پیشرفت کنیم.‏ بویژه باید به یَهُوَه اعتماد داشته باشیم که ما را قوت خواهد بخشید.‏

با این حال،‏ ممکن است صلاحیت کافی را در خود نبینیم و یا تصور کنیم که بیش از این از دستمان برنمی‌آید.‏ چنین تصوراتی در روزگاران گذشته گهگاه ذهن خادمان وفادار خدا را نیز به خود مشغول می‌ساخت.‏ (‏ خروج ۳:‏۱۱،‏ ۱۲؛‏ ۱پادشاهان ۱۹:‏۱-‏۴‏)‏ زمانی که خدا اِرْمیا را به سِمَت «نبیّ اُمّتها» برگزید،‏ این جوان چنین اظهار کرد:‏ «اینک من تکلّم کردنرا نمیدانم چونکه طفل هستم.‏» (‏ ارمیا ۱:‏۵،‏ ۶‏)‏ ارمیا با وجود محتاط بودنش در قبول مسئولیت به نبیی با شهامت مبدل شد و پیامها را صریح و بی‌پرده حتی در حضور افرادی نقل می‌کرد که کینهٔ وی را بدل داشتند.‏ راز موفقیت وی در چه بود؟‏ ارمیا آموخته بود به یَهُوَه توکل کند.‏ بعدها او چنین نوشت:‏ «مبارک باد کسیکه بر [یَهُوَه] توکّل دارد و [یَهُوَه] اعتماد او باشد.‏»—‏ارمیا ۱۷:‏۷؛‏ ۲۰:‏۱۱‏.‏

امروزه نیز یَهُوَه به همان ترتیب به کسانی که به وی توکل دارند قوت می‌بخشد.‏ ادواردa یکی از این افراد است،‏ وی که چهار فرزند دارد پیشرفت روحانی چندانی از خود نشان نمی‌داد.‏ ادوارد توضیح می‌دهد:‏ «بعد از نه سال که از شاهد یَهُوَه شدنم می‌گذشت پیشرفت چندانی در خودم نمی‌دیدم.‏ مشکل من در واقع نداشتن انگیزه و اعتماد بنفس بود.‏ وقتی به اسپانیا نقل مکان کردیم در جماعت کوچکمان فقط یک پیر جماعت و یک خادم کمکی بود.‏ پیر آن جماعت از آنجایی که ضرورت ایجاب می‌کرد به من تکالیف و وظایف مختلفی محول می‌کرد.‏ هنگام اولین گفتارها و تکالیفم در جماعت مثل بید می‌لرزیدم.‏ ولی یاد گرفتم به یَهُوَه تکیه کنم.‏ پیر جماعتمان همیشه از کار من اظهار خوشنودی می‌کرد و با ظرافت و تدبیر نکاتی را که برای پیشرفتم لازم بود به من گوشزد می‌کرد.‏

‏«من در کنار این وظایف مدت بیشتری را هم صرف خدمت موعظه‌ام کردم و هدایت روحانی خانواده‌ام را هم بهتر به دست گرفتم.‏ به این طریق،‏ حقیقت برای کل خانواده مفهوم عمیقتری پیدا می‌کرد و خودم نیز احساس رضایت بیشتری می‌کردم.‏ من حالا خادم کمکی هستم و سخت در تلاشم تا در خودم خصوصیتهای سرپرستان مسیحی را به وجود بیاورم.‏»‏

‏‹انسانیّت کهنه را از خود بیرون کنید›‏

برای ادوراد نیز مسلم شد که لازمهٔ پیشرفت روحانی توکل به یَهُوَه است.‏ موضوع مهم دیگر،‏ به وجود آوردن ‹انسانیّتی تازه› و مسیح‌گونه است.‏ چطور می‌توانیم به چنین انسانیت یا شخصیتی دست یابیم؟‏ قدم نخست ‹بیرون کردن› خصوصیتهای انسانیت کهنه یا شخصیت پیشینمان است.‏ (‏ کولسیان ۳:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ همچون مورد الماس که برای تبدیل آن به گوهری درخشان باید ناکاملیها یا املاح آن را از آن زدود،‏ رفتارهای «دنیوی» نیز باید از ما زدوده شود تا درخشش انسانیت جدید یا شخصیت نوی ما نمایان گردد.‏—‏غلاطیان ۴:‏۳‏.‏

یکی از این رفتارهای دنیوی این است که شخص از ترس انتظارات زیادی از قبول مسئولیت اکراه داشته باشد.‏ مسلماً مسئولیت برابر کار است،‏ اما آن کاری است که با خود خشنودی بسیار به همراه می‌آورد.‏ (‏ با اعمال ۲۰:‏۳۵ مقایسه شود.‏)‏ پولس اذعان کرد که لازمهٔ تخصیص خدایی «تقلا و کوشش» بسیار است.‏ پولس همچنین اضافه کرد که این کوشش و تقلای ما با شادی همراه است،‏ ‹زیرا به خدای زنده توکل داریم،‏› خدایی که هیچگاه کارهایی را که در حق هم‌ایمانان مسیحیمان انجام می‌دهیم فراموش نمی‌کند.‏—‏۱تیموتاؤس ۴:‏۹،‏ ۱۰ انجیل شریف؛‏ عبرانیان ۶:‏۱۰‏.‏

هنگام تکوین و شکل‌گیری بعضی از الماسها در آنها «رگه‌هایی» به وجود می‌آید،‏ تراش اینگونه الماسها بویژه مستلزم دقت بیشتری است.‏ تراشگر الماس با کمک ابزاری به نام پلاریسکوپ (‏یا نمایشگر نور قطبی)‏ می‌تواند محل رگه را تعیین کرده،‏ تراش آن را با موفقیت به انجام برساند.‏ ممکن است مسائل گذشته و یا ضربه‌ای عاطفی دلیل به وجود آمدن چنین رگه یا ضعفی در شخصیتمان باشد.‏ در این صورت چه باید بکنیم؟‏ اول باید وجود این نقطه‌ضعف را در خود بپذیریم و مصمم باشیم تا حد امکان بر آن فائق آییم.‏ برای اینکه چنین بار سنگینی را از دوش خود پایین بگذاریم حتماً باید به درگاه یَهُوَه دعا کنیم و احتمالاً از یک پیر مسیحی کمک روحانی بطلبیم.‏—‏مزمور ۵۵:‏۲۲؛‏ یعقوب ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

چنین رگه‌ای در نیکولاس نیز پدید آمده بود.‏ او وضع خود را چنین وصف می‌کند:‏ «پدرم الکلی بود و من و خواهرم را خیلی عذاب می‌داد.‏ من پس از دورهٔ مدرسه به خدمت نظام رفتم،‏ ولی طولی نکشید که آن رگ سرکشی و نافرمانیم مرا به دردسر انداخت.‏ مسئولان ارتش یکبار مرا به جرم معاملهٔ مواد مخدر،‏ و بار دیگر به دلیل فرار از خدمت نظام به زندان انداختند.‏ بالاخره از ارتش بیرون آمدم،‏ ولی هنوز تمام مشکلاتم حل نشده بود.‏ اعتیاد به مواد مخدر و مصرف بی‌رویهٔ الکل زندگیم را کاملاً ضایع کرده بود،‏ اما از طرف دیگر کمی به کتاب مقدس علاقه داشتم و به دنبال هدفی در زندگی می‌گشتم.‏ سرانجام با شاهدان یَهُوَه شروع به رفت و آمد کردم،‏ شیوهٔ زندگیم را تغییر دادم و حقیقت را با تمام وجود پذیرفتم.‏

‏«با این حال،‏ برای قبول و غلبه بر ضعف شخصیتم سالهای سال درگیر بودم.‏ از افراد صاحب اختیار بیزار بودم و هر وقت پند و نصیحتی به من می‌دادند زود از کوره در می‌رفتم.‏ با اینکه دوست داشتم یَهُوَه از من تمام و کمال استفاده کند،‏ ولی این ضعفم مانع کار می‌شد.‏ بالاخره با کمک دو پیر جماعت که همیشه با برادران همدردی می‌کردند در مورد مشکلم صحبت کردم و شروع کردم به اجرا کردن نصیحتهای مهربانانهٔ ایشان که در واقع سرچشمهٔ آنها کتاب مقدس بود.‏ هنوز هم گاه‌گاهی از کوره در می‌روم،‏ ولی به طبیعت سرکشم مسلط شده‌ام.‏ من خیلی از صبر و شکیبایی یَهُوَه در مورد خودم و کمک مهربانانهٔ پیرهای جماعت سپاسگزارم.‏ پیشرفت روحانیم باعث شد که چندی پیش به عنوان خادم کمکی منصوب شوم.‏»‏

نیکولاس هم به این مسئله پی برد که به آسانی نمی‌توان خصوصیاتی را که در ما ریشه دوانده‌اند تغییر داد.‏ ما نیز ممکن است در جنگ با چنین خصوصیاتی باشیم.‏ شاید برای مثال خیلی حساس و زودرنج هستیم.‏ یا مشکل ما ممکن است این باشد که وقتی دلخور می‌شویم از آن دستبردار نیستیم و یا کمی بیش از حد به دنبال کسب استقلال هستیم.‏ با چنین خصوصیاتی پیشرفت مسیحیمان محدود خواهد بود.‏ بعضی مواقع تراشگرهای الماس با الماسهایی برخورد می‌کنند که آنان را نات می‌نامند.‏ این سنگ در واقع از دو الماس تشکیل شده است که هنگام تکوین و شکل‌گیری به هم جوش خورده‌اند.‏ به همین جهت،‏ نات از دو الگوی مختلف بلوری تشکیل شده است و این موضوع کار تراش سنگ را بر طبق وجه‌های بلور بسیار دشوار می‌کند.‏ در وجود ما نیز به همین صورت «وجه» روحیه‌ای راغب و مشتاق در مقابل «وجه» ناکاملی قرار دارد.‏ (‏ متی ۲۶:‏۴۱؛‏ غلاطیان ۵:‏۱۷‏)‏ در پاره‌ای موارد ممکن است وسوسه شویم که تمام تلاشهای خود را متوقف کنیم،‏ با این تصور که ناکاملی شخصیتمان چندان هم حائز اهمیت نیست.‏ ممکن است به خود بگوییم:‏ ‹همین حالا هم خانواده و رفقایم دوستم دارند.‏›‏

چنانچه قصد ما خدمت به برادران و جلال دادن پدر آسمانیمان باشد،‏ لازم است با پوشیدن انسانیت جدید ‹بروح ذهن خود تازه شویم.‏› همانطور که نیکولاس و بسیاری دیگر می‌توانند گواهی دهند کوششهای ما واقعاً ارزش دارند.‏ تراشگران الماس واقفند که حتی یک خدشه بر روی الماس آن را بکل تباه می‌کند.‏ به همین شکل،‏ با پشت گوش انداختن نقطه ضعفی در شخصیتمان،‏ می‌توانیم کل چهرهٔ روحانی خود را تباه کنیم.‏ از آن بدتر نقطه ضعفی بزرگ ممکن است منجر به مرگ روحانی ما شود.‏—‏امثال ۸:‏۳۳‏.‏

‏«شعله‌ای» در بطن ما

تراشگران الماس تمام سعی‌شان بر این است که شعله‌ای را در بطن الماس تسخیر کنند.‏ ایشان این کار را با تنظیم دقیق وجوه آن به ترتیبی انجام می‌دهند که اثر رنگین‌کمان در آن پدید آید.‏ در بطن الماس در اثر انعکاس و انکسار انوار،‏ نوری شعله‌وار در آن شکل گرفته،‏ این گوهر را به درخشش وا می‌دارد.‏ روح‌القدس خدا نیز چون «شعله‌ای» است در بطن ما.‏—‏۱تسالونیکیان ۵:‏۱۹؛‏ اعمال ۱۸:‏۲۵؛‏ رومیان ۱۲:‏۱۱‏.‏

حال اگر در خود نیاز به بوجود آوردن انگیزهٔ روحانی ببینیم،‏ چطور؟‏ چگونه می‌توانیم چنین انگیزه‌ای را در خود بوجود بیاوریم؟‏ برای این کار باید ‹در راههای خود تفکّر کنیم.‏› (‏ مزمور ۱۱۹:‏۵۹،‏ ۶۰‏)‏ باید چیزهایی را در خود کاوش کنیم که پیشرفت روحانی ما را کند می‌کنند و پس از آن تشخیص دهیم که کدامیک از فعالیتهای تئوکراتیک ما باید با جدیت بیشتری انجام شود.‏ می‌توانیم با مطالعهٔ شخصی آنهم بطور مرتب و دعاهای گرم و صمیمانه،‏ قدردانی و درک خود را نسبت به موضوعات روحانی عمیقتر کنیم.‏ (‏ مزمور ۱۱۹:‏۱۸،‏ ۳۲؛‏ ۱۴۳:‏۱،‏ ۵،‏ ۸،‏ ۱۰‏)‏ همچنین معاشرت با کسانی که در اَعمال ایمان سخت‌کوش هستند عزم ما را در خدمت به یَهُوَه استوارتر می‌کند.‏—‏تیطس ۲:‏۱۴‏.‏

خانمی جوان و مسیحی که لوئیز نام دارد می‌گوید:‏ «از زمانی که به ذهنم خطور کرد پیشگام دائمی یا اعلام‌کنندهٔ تمام‌وقت ملکوت شوم تا وقتی که به این کار مصمم شدم دو سال طول کشید.‏ مانع بزرگی در کار نبود،‏ فقط برنامه‌ای آرام و سبک برای خودم داشتم و سعی هم نمی‌کردم آن را تغییر دهم.‏ در این مابین پدرم فوت کرد.‏ این مسئله باعث شد که پی ببرم که عمر چقدر زودگذر است،‏ و عمر خودم به شخصه بیهوده هدر می‌رفت.‏ این شد که دیدگاه روحانیم را عوض کردم،‏ بیشتر به خدمت رفتم و پیشگام دائمی شدم.‏ برادرها و خواهرهای روحانی‌ام بخصوص خیلی از این جهت به من کمک کردند،‏ آنها همیشه در جلسه‌های خدمتِ موعظه حاضر بودند و مرا همراهی می‌کردند.‏ به این نتیجه رسیدم که ما در ارزشها و هدفهای کسانی که با آنها معاشرت می‌کنیم،‏ چه خوب باشد،‏ چه بد،‏ سهیم می‌شویم.‏»‏

همچون با آهن خود را تیز کنیم

الماس سختترین مادهٔ موجود در طبیعت است.‏ از این رو از خود الماس برای تراش آن استفاده می‌کنند.‏ این مطلب شاگردان کتاب مقدس را فوراً به یاد امثال سلیمان می‌اندازد که می‌گوید:‏ «آهن آهنرا تیز میکند،‏ همچنین مرد روی دوست خود را تیز میسازد.‏» (‏ امثال ۲۷:‏۱۷‏)‏ چگونه روی شخصی «تیز» می‌شود؟‏ شخص می‌تواند با موفقیت،‏ وضع فکری و روحانی شخص دیگری را تیز و تصحیح کند،‏ درست مانند قطعه‌ای از آهن که می‌تواند تیغهٔ آهنی دیگری از همان جنس را تیز کند.‏ برای نمونه،‏ چنانچه در اثر موضوعی ناامید شده باشیم،‏ تشویق و دلگرمی شخصی دیگر می‌تواند برای ما بسیار سازنده باشد.‏ چنین تشویقی چهرهٔ پژمرده‌مان را شکوفا می‌کند و در ما،‏ جهت فعالیتی غیورانه حیاتی تازه می‌دمد.‏ (‏ امثال ۱۳:‏۱۲‏)‏ بویژه،‏ تشویقهای روحانی و نصایحی که پیران جماعت جهت پیشرفت ما ارائه می‌دهند کمک شایان توجهی در تیز کردن ما است.‏ اصلی را که ایشان از آن پیروی می‌کنند،‏ سلیمان اینچنین بیان می‌کند:‏ «مرد حکیمرا پند ده که زیاده حکیم خواهد شد،‏ مرد عادلرا تعلیم ده که علمش خواهد افزود.‏»—‏امثال ۹:‏۹‏.‏

البته برای آموزش روحانی باید وقت صرف کرد.‏ پولس رسول طی بیش از ده سال،‏ تجربیات و روشهای تعلیمی خود را به تیموتاؤس آموزش می‌داد.‏ (‏ ۱قرنتیان ۴:‏۱۷؛‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۶،‏ ۱۶‏)‏ آموزشی که موسی به مدت بیش از چهل سال به یوشع داد،‏ برای مدتها به ملت اسرائیل منفعت رساند.‏ (‏ یوشع ۱:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲۴:‏۲۹،‏ ۳۱‏)‏ اَلِیشَع نیز طی حدود شش سالی که ایلیا را همراهی می‌کرد برای خدمت تقریباً شصت سالهٔ خویش زیربنایی قوی ساخت.‏ (‏ ۱پادشاهان ۱۹:‏۲۱؛‏ ۲پادشاهان ۳:‏۱۱‏)‏ پیران جماعت نیز مانند پولس،‏ موسی و ایلیا با صبر و شکیبایی آموزشی پی‌گیر به افراد جماعت می‌دهند.‏

تشویق جزء حیاتی این آموزش است.‏ چنانچه از شخص برای تکلیفی که بخوبی انجام داده است و یا برای عملی در خور ستایش،‏ خالصانه قدردانی کنیم این کار باعث می‌شود که فرد بخواهد بیشتر به خدا خدمت کند.‏ تشویق در فرد اعتماد بنفس بوجود می‌آورد و همین خود برای وی محرکی خواهد بود تا بر روی نقطه ضعفهای خود نیز کار کند.‏ (‏ با ۱قرنتیان ۱۱:‏۲ مقایسه شود.‏)‏ داشتن فعالیت زیاد در کار موعظهٔ ملکوت و دیگر فعالیتهای جماعت نیز فرد را برای پیشرفت بیشتر تشویق می‌کند.‏ (‏ اعمال ۱۸:‏۵‏)‏ هنگامی که پیران جماعت بر اساس پیشرفت روحانی یک برادر به وی مسئولیتی واگذار می‌کنند این برادر تجریبات ارزنده‌ای کسب می‌کند و این کار احتمالاً اشتیاق وی را برای پیشرفت روحانی قوت می‌بخشد.‏—‏فیلپیان ۱:‏۸،‏ ۹‏.‏

دلیل خوبی برای پیشرفت روحانی

قرنهاست که الماس جزو سنگهای گرانبها محسوب می‌شود.‏ کسانی که در حال حاضر به خانوادهٔ جهانی پرستندگان یَهُوَه ملحق می‌شوند نیز همچون الماسهای گرانبهااند.‏ در واقع خدا ایشان را «فضیلت [چیزهای مطلوب]،‏» یا «جزء پرارزش،‏» تمامی ملتها می‌خواند.‏ (‏ حجی ۲:‏۷‏،‏ پاورقی د ج )‏ طی سال گذشته،‏ ۹۲۳‏,‏۳۷۵ نفر به جمع شاهدان تعمیدیافتهٔ یَهُوَه پیوستند.‏ برای منزل دادن این گروه ضرورت ایجاب می‌کند که ‹خیمه را وسیع گردانیم.‏› ما با پیشرفت روحانی خود،‏ یعنی با وسعت بخشیدن به دامنهٔ امتیازات خدمت مسیحیمان،‏ می‌توانیم در وسعت بخشیدن به این خیمه شریک شویم.‏—‏اشعیا ۵۴:‏۲؛‏ ۶۰:‏۲۲‏.‏

گوهر روحانی ما بر خلاف اکثر الماسهای پرارزشی که در خزانه‌های بانکها پنهانند و بندرت کسی می‌تواند آنها را مشاهده کند،‏ با قدرت تمام در مقابل همگان می‌درخشد.‏ ما در واقع با مرتب و منظم تراش دادن خصوصیات مسیحیمان و بروز دادن این خصوصیات،‏ یَهُوَه خدا را جلال می‌دهیم.‏ عیسی از پیروان خویش چنین تقاضا کرد:‏ «بگذارید نور شما بر مردم بتابد تا اعمال نیکوی شما را دیده پدر شما را که در آسمان است تمجید نمایند.‏» (‏ متی ۵:‏۱۶‏)‏ آیا این خود دلیلی پرارزش برای پیشرفت روحانی ما نیست؟‏

‏[پاورقی]‏