امید به ملکوت را بشارت دهید

^۱ در این ایّام آخر بسیاری از مردم نامیدند.‏ (‏ افس۲:‏۱۲‏)‏ بعضی نابخردانه رفتار کرده،‏ امید و اعتماد خود را به ثروت،‏ حاکمان بشری،‏ دانشمندان و غیره بسته‌اند.‏ حقیقتاً که ما خادمان خدا بسیار سعادتمندیم چرا که امیدی واقعی به آینده داریم یعنی امیدی که همچون ‹لنگری برای جانمان ثابت و پایدار› است!‏ —‏ عبر ۶:‏۱۹‏.‏

^۲ تحت حکومت خدا زمین بهشت می‌شود.‏ عزیزانمان از خواب مرگ برمی‌خیزند.‏ (‏ اعما ۲۴:‏۱۵‏)‏ فقر،‏ بی‌عدالتی،‏ بیماری،‏ پیری و مرگ از بین می‌رود.‏ (‏ مز ۹:‏۱۸؛‏ مت ۱۲:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ مکا ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ این وعده‌ها فقط پاره‌ای از تمام وعده‌هایی است که یَهُوَه به زودی به تحقق می‌رساند.‏ حال شما امید دیدن کدام یک از وعده‌های یَهُوَه را دارید؟‏

^۳ بشارت را اعلام کنید:‏ نباید امید به ملکوت را فقط برای خود نگهداریم.‏ محبت به خدا و همنوع موجب می‌شود که از عیسی پیروی کنیم و به ‹فقیران بشارت دهیم و .‏ .‏ .‏ شکسته‌دلان را شفا بخشیم و اسیران را به رستگاری و کوران را به بینایی،‏ موعظه کنیم و تا کوبیدگان را،‏ آزاد سازیم.‏› (‏ لو ۴:‏۱۸‏)‏ پولُس رسول نیز بشارت را در بازار و در هر جایی که مردم را می‌دید موعظه می‌کرد.‏ او ‹کاملاً خود را وقف کلام کرد.‏› (‏ اعما ۱۸:‏۵‏،‏ د ج )‏ با نمونه قرار دادن غیرت پولُس رسول در خدمت موعظه می‌توانیم از «اندیشه‌های دنیوی و غرور دولت» که امید مسیحی‌مان را تضعیف می‌کند دوری کنیم.‏ —‏ مرق ۴:‏۱۹‏.‏

^۴ امیدمان به ملکوت با بی‌اعتنایی،‏ علاقهٔ اندک و مخالفت علنی مردم از بین نمی‌رود.‏ ما ‹بی‌تزلزل،‏ امیدی را که به آن معترفیم همچنان استوار نگاه می‌داریم.‏› (‏ عبر ۱۰:‏۲۳‏)‏ همچنین ‹از انجیل مسیح عار نداریم.‏› (‏ روم ۱:‏۱۶‏)‏ شاید اعتقاد راسخ و استقامت ما موجب شود که بعضی به پیاممان گوش دهند.‏

^۵ درست است که در خدمت موعظه به نبوّت‌های کتاب مقدّس در رابطه با وضعیت ناهنجار دنیا اشاره می‌کنیم.‏ اما موعظه‌گران شومی نیستیم چرا که خدمت موعظهٔ ما بر امید به ملکوت یا خبر خوش پادشاهی خدا تأکید دارد.‏ باشد که این خبر خوش را با اعتقادی راسخ و غیورانه موعظه کنیم «برای یقین کامل امید تا به انتها.‏» —‏ عبر ۶:‏۱۱‏.‏