چرا لازم است که «در اعمال نیکو غیور» باشیم؟
آیا در اعمال نیکو غیور هستید؟ دلایل بسیاری برای ما مبشّرانِ پادشاهی خدا وجود دارد که غیور باشیم. چه دلایلی؟ به آنچه در تیتوس ۲:۱۱-۱۴ آمده است، توجه کنید:
آیهٔ ۱۱: لطف خدا در این آیه به چه مفهوم است و شخصاً چگونه از آن فایده برده‌اید؟—روم ۳:۲۳، ۲۴.
آیهٔ ۱۲: خدا از طریق لطفش چگونه ما را آموزش داده است؟
آیات ۱۳ و ۱۴: از آنجا که پاک شده‌ایم، برای آینده چه امیدی داریم؟ و خدا ما را از رفتار و تمایلات دنیوی برای چه مقصود بزرگ‌تری پاک ساخته است؟
این آیات چگونه ما را بر آن می‌دارد که در اعمال نیکو غیور باشیم؟