مأخذ جزوهٔ کار و آموزش
۵-۱۱ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | ۲تیموتائوس ۱-۴
«روحی که خدا به ما داده، در ما ترس ایجاد نمی‌کند»
(۲تیموتائوس ۱:۷) زیرا خدا روح‌القدس را به ما عطا کرده است که نه ترس، بلکه قدرت، محبت و فهم را در ما ایجاد می‌کند.
جوانان، پیشرفت روحانی‌تان بر همگان آشکار شود
۹ بعدها پولُس برای کمک به تیموتاؤس به او چنین یادآوری کرد: «خدا روح ترس را به ما نداده است بلکه روح قوّت و محبت و خرداندیشی را.» (۲تیمو ۱:۷، ترجمهٔ دنیای جدید) شخص ‹خرداندیش› می‌تواند به نحوی معقول تفکّر و استدلال کند و با شرایط سخت و نامطلوب روبرو شود. متأسفانه جوانانی بوده‌اند که از روی کم‌فکری و ‹ترسِ› روبرو شدن یا مقابله با مشکلات به تماشای بیش از حد تلویزیون، خواب زیاد، استعمال مواد مخدّر، مصرف بیش از حد الکل و اَعمال غیر اخلاقی پناه برده‌اند. کتاب مقدّس مسیحیان را ترغیب می‌کند که ‹بی‌دینی و شهوات دنیوی را ترک کرده، با خرداندیشی و عدالت و دینداری در این جهان زیست کنند.›—تیط ۲:۱۲.
(۲تیموتائوس ۱:۸) پس، نه از شهادت دادن در مورد سَرورمان خجل باش و نه از من که به خاطر او در بندم، بلکه با اتکا به قدرت خدا تو نیز در رنج کشیدن در راه بشارت سهیم باش.
‹قوی و دلیر باش!›
۷ پولُس در نامهٔ خود به تیموتاؤس نوشت: «زیرا خدا روح جُبْن را به ما نداده است بلکه روح قوّت . . . را. پس از شهادت خداوند ما عار مدار.» (۲تیموتاؤس ۱:۷، ۸؛ مَرقُس ۸:۳۸) با خواندن این آیه می‌توانیم از خود بپرسیم: ‹آیا از اعتقادم عار دارم؟ یا با دلیری دربارهٔ آن با دیگران صحبت می‌کنم؟ آیا در محیط کار (یا در مدرسه) خود را به عنوان یک شاهد یَهُوَه معرفی می‌کنم؟ یا سعی می‌کنم هویت خویش را پنهان کنم؟ آیا از فرق داشتن با دیگران شرم دارم؟ یا افتخار می‌کنم که به دلیل رابطه‌ام با یَهُوَه، رفتار خاصی را برگزیده‌ام؟› اگر موعظهٔ بشارت یا داشتن عقیده و رفتاری غیرمعمول در جامعه برایت دشوار است، توصیهٔ یَهُوَه به یوشَع را به یاد بیاور. یَهُوَه به او گفت: «قوی و دلیر باش.» نگران آنچه که همکاران یا همکلاسی‌هایت در مورد تو فکر می‌کنند نباش. آنچه که اهمیت دارد، نظر یَهُوَه و عیسی مسیح است.—غَلاطیان ۱:۱۰.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(۲تیموتائوس ۲:۳، ۴) همچون سربازِ شایستهٔ مسیحْ عیسی، در رنج کشیدن سهیم باش. ۴ هیچ کس به هنگام سربازی، خود را درگیر کسب و کار نمی‌کند؛ زیرا می‌خواهد خشنودی فرماندهٔ خود را به دست آورد.
به دنبال «مال حقیقی» باشید
۱۳ تیموتائوس مردی باایمان بود. پولُس رسول او را «سربازِ شایستهٔ مسیح» خواند و سپس به او گفت: «هیچ کس به هنگام سربازی، خود را درگیر کسب و کار نمی‌کند؛ زیرا می‌خواهد خشنودی فرماندهٔ خود را به دست آورد.» (۲تیمو ۲:۳، ۴) امروزه پیروان عیسی که شامل بیش از یک میلیون خادم تمام‌وقت می‌باشند، در حد توان خود به پند عیسی عمل می‌کنند. آنان با فشارها و وسوسه‌های دنیای تجارت مقابله می‌کنند و همواره این اصل کتاب مقدّس را مد نظر دارند که می‌گوید: «بدهکار بندهٔ طلبکار است.» (امث ۲۲:۷) شیطان می‌خواهد که ما بندهٔ دنیای تجارت باشیم و تمام وقت و انرژی خود را صرف آن کنیم. گاه با تصمیماتی که می‌گیریم برای سال‌ها درگیر تعهدات مالی می‌شویم. برای مثال، وام خرید مسکن، وام‌های دانشجویی، قسط‌های خرید ماشین و هزینه‌های هنگفت مراسم ازدواج ما را تحت فشار می‌گذارند. در حالی که اگر زندگی‌مان را ساده کنیم و سعی کنیم تعهد مالی نداشته باشیم، دیگر بندهٔ دنیای تجارت نخواهیم بود و می‌توانیم یَهُوَه را آزادانه خدمت کنیم.—۱تیمو ۶:۱۰.
(۲تیموتائوس ۲:۲۳) به علاوه، از بحث‌های پوچ و بی‌معنی دوری کن، چون خود می‌دانی که به نزاع می‌انجامد؛
ای قوم یَهُوَه! ‹از شرارت کناره جویید›
۱۰ امروزه، قوم یَهُوَه به ندرت در جماعت با ارتداد مواجه می‌شوند. با این حال، هنگام مواجهه با تعلیمی خلاف کتاب مقدّس، باید آن را قاطعانه رد کرد؛ حال از هر منبعی که باشد. بی‌خردانه است که خود را درگیر مباحثه با مرتدان کنیم؛ حال چه مستقیماً، چه از طریق وبلاگ و چه از طرق دیگر. حتی اگر نیّت ما کمک به شخص باشد، چنین گفتگویی خلاف پند کلام خداست که اکنون آن را بررسی کردیم. به جای آن، قوم یَهُوَه باید از ارتداد کناره جویند یعنی آن را کاملاً رد کنند.
خواندن کتاب مقدّس
(۲تیموتائوس ۱:۱-۱۸) از طرف پولُس که به خواست خدا رسول مسیحْ عیسی گشت تا وعدهٔ آن حیاتی را اعلام کند که از طریق مسیحْ عیسی میسر شده است، ۲ به تیموتائوس، فرزند عزیزم: لطف، رحمت و آرامش از جانب پدرمان خدا و سَرورمان مسیحْ عیسی با تو باد! ۳ شب و روز تو را در دعاهای التماس‌آمیزم، به یاد دارم و از این بابت از خدا سپاسگزارم؛ خدایی که من، همچون پدرانم، خدمت مقدّس را با وجدانی پاک به او تقدیم می‌کنم. ۴ وقتی اشک‌هایت را به یاد می‌آورم، آرزو می‌کنم که تو را ببینم تا با دیدار دوبارهٔ تو، دلم از شادی لبریز شود؛ ۵ زیرا ایمان بی‌ریای تو را به خاطر می‌آورم، همان ایمانی که نخست در مادربزرگت لوئیس و مادرت اِفنیکی بود و اطمینان دارم که در تو نیز هست. ۶ به همین دلیل به تو یادآور می‌شوم که آن موهبت خدا را که با گذاشتن دست‌هایم بر تو دریافت کردی، همچون آتش در خود افروخته نگاه داری؛ ۷ زیرا خدا روح‌القدس را به ما عطا کرده است که نه ترس، بلکه قدرت، محبت و فهم را در ما ایجاد می‌کند. ۸ پس، نه از شهادت دادن در مورد سَرورمان خجل باش و نه از من که به خاطر او در بندم، بلکه با اتکا به قدرت خدا تو نیز در رنج کشیدن در راه بشارت سهیم باش. ۹ خدا ما را نجات داد و با دعوت مقدّس فراخواند؛ نه به دلیل اعمالمان، بلکه به دلیل لطف و مقصود خود. این لطف که از طریق مسیحْ عیسی است، از زمان‌های قدیم به ما عطا شده بود، ۱۰ اما حال، از طریق ظهور نجات‌دهندهٔ ما، مسیحْ عیسی به‌روشنی آشکار شده است؛ کسی که مرگ را باطل ساخت و با بشارت، از حیات و فسادناپذیری پرده برداشت. ۱۱ من منصوب شده‌ام تا واعظ، رسول و معلّم این بشارت باشم. ۱۲ به همین دلیل، من نیز این درد و رنج‌ها را می‌کشم، اما خجل نیستم؛ زیرا آن کسی را که به او ایمان آورده‌ام، می‌شناسم و اطمینان دارم که قادر است از آنچه به او سپرده‌ام، تا آن روز محافظت کند. ۱۳ همواره معیار کلام صحیح را که از من شنیده‌ای حفظ کن و آن ایمان و محبتی را که از وحدت با مسیحْ عیسی حاصل می‌شود، ابراز کن. ۱۴ به یاری روح‌القدس که در ماست، آن امانت نیکو را که به تو سپرده شده است، نگاه دار. ۱۵ همان طور که می‌دانی تمام مردم ایالت آسیا از من روی گردانده‌اند، از جمله فیگِلوس و هِرموگِنِس. ۱۶ باشد که خداوند به اهل خانهٔ اُنیسیفوروس رحمت عطا کند! زیرا بارها جان مرا تازه کرد و از این که من زندانی و در بند زنجیرم، خجل نبود. ۱۷ حتی هنگامی که در روم بود، برای یافتن من زحمت بسیار کشید و سرانجام مرا یافت. ۱۸ تو از خدمات فراوان او در اِفِسُس به‌خوبی آگاهی. باشد که خداوندمان یَهُوَه رحمتش را در آن روز به او عطا کند!
۱۲-۱۸ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | تیتوس ۱–فیلیمون
«انتصاب پیران جماعت»
(تیتوس ۱:۵-۹) تو را در جزیرهٔ کِرِت باقی گذاشتم تا بقیهٔ نابسامانی‌ها را سامان دهی و پیرانی را در هر شهر منصوب کنی. پس همان طور که تو را راهنمایی کردم، ۶ پیر جماعت باید مردی مبرّا از اتهام باشد، نباید بیش از یک زن داشته باشد، همچنین فرزندانش باید باایمان باشند، نه متهم به بی‌بندوباری یا سرکشی؛ ۷ زیرا سرپرست جماعت، کارگزار خداست و باید از اتهام مبرّا باشد. همچنین خودرأی، زودخشم، میگسار و خشونت‌طلب نبوده، با حرص و فریب در پی منافع خود نباشد، ۸ بلکه باید مهمان‌نواز، دوستدار نیکویی، فهمیده، درستکار، وفادار و خویشتندار باشد. ۹ او باید در به‌کارگیری هنر تعلیم به کلام راستی پای‌بند بماند تا بتواند دیگران را بر پایهٔ آن تعلیم صحیح، تشویق کند و نیز کسانی را که با آن مخالفت می‌کنند، توبیخ نماید.
سؤالات خوانندگان
با آن که در کتاب مقدّس اطلاعات کمی دربارهٔ روش انتصاب برادران گفته شده است، از آیات می‌توانیم تا حدّی به چگونگی انتصاب آنان پی ببریم. برای مثال، در کتاب مقدّس می‌خوانیم که وقتی پولُس و بَرنابا از اولین سفر میسیونری برمی‌گشتند، «با دعا و روزه در هر جماعت، پیرانی برای شاگردان منصوب کردند و آنان را به یَهُوَه که به او ایمان آورده بودند، سپردند.» (اعما ۱۴:۲۳، ترجمهٔ دنیای جدید) سال‌ها بعد، پولُس به همسفر خود تیتوس چنین نوشت: «تو را در جزیرهٔ کِرِت باقی گذاشتم تا بقیهٔ نابسامانی‌ها را سامان دهی و پیرانی را در هر شهر منصوب کنی . . . همان طور که تو را راهنمایی کردم.» (تیت ۱:۵، ترجمهٔ دنیای جدید) به تیموتائوس نیز که بارها با پولُس رسول سفر کرده بود، چنین اختیاری داده شد. (۱تیمو ۵:۲۲) پس به روشنی می‌توان دید که سرپرستان سیّار برادران را منصوب می‌کردند، نه رسولان و پیران اورشلیم.
مطابق با این آیات، هیئت اداره‌کنندهٔ شاهدان یَهُوَه در انتصاب پیران و خادمان جماعت تغییری داده است. از اول سپتامبر ۲۰۱۴، انتصاب آنان بدین شکل خواهد بود: هر سرپرست حوزه توصیه‌نامه‌های جماعت‌های حوزهٔ خود را به دقت بررسی می‌کند. طی دیدار از هر جماعت، او می‌کوشد تا با برادرانی که از طرف هیئت پیران پیشنهاد شده‌اند، آشنا شود و اگر ممکن باشد با آنان به خدمت موعظه برود. او پس از گفتگو با پیران مسیحی در مورد توصیه‌نامه، مسئولیت انتصاب پیران و خادمان جماعت را بر عهده دارد. این روند با نحوهٔ انتصاب پیران مسیحی و خادمان جماعت در قرن اول تا حد بیشتری هماهنگی دارد.
در این روند چه کسانی نقش دارند؟ به مانند گذشته، «غلام امین و دانا» مسئولیت اصلی خوراک دادن به اهل خانه را به عهده دارد. (مت ۲۴:۴۵-۴۷) مسئولیت غلام امین شامل این می‌شود که به کمک روح‌القدس در آیات تحقیق کند و راهنمایی‌ها و توصیه‌های عملی اصول کتاب مقدّس را در اختیار مسیحیان قرار دهد؛ اصولی که بر مبنای آن، جماعت جهانی شاهدان یَهُوَه سازماندهی شده است. غلام امین همچنین همهٔ سرپرستان حوزه و اعضای کمیتهٔ شعبه را منصوب می‌کند. هر شعبه نیز راهنمایی‌های داده‌شده را در اختیار جماعات می‌گذارد. هیئت پیران موظف است برای انتصاب برادری در جماعت خدا صلاحیت او را مطابق با شروط کتاب مقدّس ارزیابی کند. سرپرست حوزه این وظیفهٔ جدّی را بر دوش دارد که به دقت و به همراه دعا، توصیه‌نامه‌های برادرانی را بررسی کند که پیران مسیحی پیشنهاد کرده‌اند. سپس باید مردانی را که واجد شرایطند، منصوب کند.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(تیتوس ۱:۱۲) یکی از پیامبران خودشان گفته است: «اهالی کِرِت همواره دروغ می‌گویند و جانورانی وحشی و بیکاره‌هایی شکم‌پرورند.»
ب۸۹-E ۱۵/۵ ص ۳۱ ¶۵
سؤالات خوانندگان
مطمئناً منظور پولُس با آنچه که در تیتوس ۱:۱۲ به قلم آورد، نژادپرستی یا توهین نژادی علیه اهالی کِرِت نبود. می‌توان از این موضوع کاملاً مطمئن بود، زیرا پولُس می‌دانست که مسیحیان نمونه در جزیرهٔ کِرِت بودند؛ مسیحیانی که خدا از طریق روح‌القدس تأیید و مسح کرده بود. (اعمال ۲:۵، ۱۱، ۳۳) تعداد این مسیحیان وفادار به اندازه‌ای بود که جماعتی متشکل از آنان در «هر شهر» کِرِت وجود داشت. درست است که این مسیحیان، افرادی کامل و بی‌گناه نبودند، اما به حتم نمی‌توان گفت که تک‌تک آنان ‹دروغگو و بیکاره‌های شکم‌پرورند.› اگر چنین بودند مورد رضایت یَهُوَه خدا واقع نمی‌شدند. (فیلیپیان ۳:۱۸، ۱۹؛ مکاشفه ۲۱:۸) به علاوه، بدون شک برخی از افراد خوش‌قلب که در جزیرهٔ کِرِت زندگی می‌کردند، به دلیل افت معیارهای اخلاقی اطرافیان خود ناراحت شده، خبر خوش را پذیرفتند؛ همان طور که امروز برخی در هر کشوری که باشند، پیام خبر خوش را می‌پذیرند.—حِزْقیال ۹:۴؛ اعمال ۱۳:۴۸.
(فیلیمون ۱۵، ۱۶) شاید دلیل این که اُنیسیموس مدتی کوتاه از تو جدا شد، واقعاً این بوده است که او را برای همیشه بازیابی، ۱۶ اما نه دیگر چون غلام، بلکه بیش از غلام، همچون برادری عزیز. او به‌خصوص برای من عزیز است، اما مسلّماً برای تو بسیار عزیزتر است، چون هم خدمتگزار توست و هم برادرت در خدمت به سَرور.
نکاتی از رساله‌های پولُس به تیطُس، فِلیمون و عبرانیان
۱۵، ۱۶—چرا پولُس از فِلیمون درخواست آزادی اُنیسیمُس را نکرد؟ مقصود اصلی پولُس انجام مسئولیت مسیحی‌اش، یعنی ‹موعظهٔ ملکوت› و آموزش تعالیم مربوط به عیسی مسیح بود. از این رو، از درگیر کردن خود در مسائل اجتماعی، همچون موضوع برده‌داری پرهیز می‌کرد.—اعما ۲۸:۳۱.
خواندن کتاب مقدّس
(تیتوس ۳:۱-۱۵) به آنان مرتباً یادآور شو که از حکومت‌ها و حکمرانان فرمانبرداری و اطاعت کنند و آمادهٔ هر کار نیکو باشند. ۲ یادآور شو که از هیچ کس بدگویی نکنند و ستیزه‌جو نباشند، بلکه معقول بوده، با همهٔ مردم با کمال ملایمت رفتار کنند؛ ۳ زیرا ما نیز زمانی نادان، نامطیع، گمراه و بردهٔ انواع تمایلات و لذّت‌ها بودیم. زندگی‌مان غرق بدی و حسادت بود. سزاوار نفرت مردم بودیم و خود متنفر از یکدیگر. ۴ اما زمانی رسید که نجات‌دهندهٔ ما خدا مهربانی خود و محبتش به انسان‌ها را آشکار ساخت ۵ و ما را نجات بخشید–البته نه به دلیل هیچ یک از اعمال درست ما، بلکه از روی رحمتش–او با پاکیزه ساختن ما، به ما زندگی بخشید و با روح‌القدس، ما را تازه ساخت و به این شکل ما را نجات داد. ۶ خدا روح‌القدس را از طریق نجات‌دهنده‌مان عیسی مسیح به‌سخاوت بر ما ریخت ۷ تا پس از این که از طریق لطف او درستکار شمرده شدیم، بتوانیم مطابق امیدمان وارث زندگی جاودان شویم. ۸ این کلام درخور اعتماد است و من می‌خواهم که بر این امور مرتباً تأکید کنی تا کسانی که به خدا ایمان آورده‌اند، بتوانند توجه خود را به نیکوکاری معطوف کنند. این امور برای همگان خوب و مفید است. ۹ اما از جروبحث‌های احمقانه، کندوکاو در شجره‌نامه‌ها، مشاجره‌ها و جدال بر سر شریعت پرهیز کن؛ زیرا بی‌فایده و بیهوده است. ۱۰ به کسی که عامل تفرقه باشد، یک بار تذکر بده و بعد از تذکر دوم اگر باز هم سخنت را به گوش نگرفت، با او قطع رابطه کن؛ ۱۱ زیرا چنین شخصی از راه راست منحرف شده و خود را با گناهانش محکوم کرده است. ۱۲ هنگامی که آرتِماس یا تیخیکوس را نزد تو فرستادم، بکوش تا هر چه زودتر نزد من به نیکوپولیس بیایی؛ چون تصمیم گرفته‌ام زمستان را در آنجا بگذرانم. ۱۳ تا حد امکان، تمام مایحتاج سفر زیناس که قانوندان است و آپولُس را فراهم کن. ۱۴ هم‌ایمانانمان نیز باید بیاموزند که به اعمال نیکو مشغول باشند تا نیازهای ضروری یکدیگر را برآورده سازند و خادمانی بی‌ثمر نباشند. ۱۵ همهٔ آنانی که با من هستند به تو سلام می‌رسانند. سلام مرا به هم‌ایمانانی که ما را دوست می‌دارند، برسان. لطف خدا با همهٔ شما باد!
۱۹-۲۵ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | عبرانیان ۱-۳
«دوستدار درستکاری باشید و متنفر از قانون‌شکنی»
(عبرانیان ۱:۸) اما در مورد پسر می‌گوید: «خدا همیشه و تا ابد تخت توست. عصای پادشاهی تو، عصای عدل و انصاف است.
عیسی، پادشاه پرشکوه را تعظیم کنید!
۸ یَهُوَه، مسیح پادشاه را در سال ۱۹۱۴ در آسمان نصب کرد. از آنجایی که «عصای سلطنت [عیسی] عصای انصاف است،» عدل و انصاف در این حکمرانی تضمین شده است. همچنین اقتدار عیسی برحق است زیرا ‹خدا تخت سلطنت اوست› بدین مفهوم که یَهُوَه اساس پادشاهی وی است. به علاوه، تخت عیسی «تا ابدالآباد است.» آیا افتخار بزرگی نیست که یَهُوَه را تحت پادشاه مقتدر و منتخبش خدمت کنیم؟
(عبرانیان ۱:۹) تو دوستدار درستکاری بودی و متنفر از قانون‌شکنی. از این رو، خدا، آری خدای تو، تو را با روغن مسح کرد و بیش از همقطارانت شادی بخشید.»
عیسی، پادشاه پرشکوه را تعظیم کنید!
۷ مزمور ۴۵:۳ خوانده شود. یَهُوَه به پادشاه منتخبش دستور می‌دهد تا ‹شمشیر را بر ران خود ببندد.› از این رو، عیسی اجازه می‌یابد با همهٔ مخالفان سلطنت خدا بجنگد و محکومیت آنان را به اجرا گذارد. (مز ۱۱۰:۲) از آنجایی که عیسای پادشاه، جنگجویی شکست‌ناپذیر است، «جبّار» یا مطابق با ترجمه‌های دیگر «مقتدر» نامیده شده است. عیسی شمشیر خود را در سال ۱۹۱۴ برای جنگ بر ران بست، بر شیطان و دیوهای او پیروزی یافت و آنان را از آسمان به حول‌وحوش زمین افکند.—مکا ۱۲:۷-۹.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(عبرانیان ۱:۳) او بازتاب جلال خدا و تصویری دقیق از ذات اوست و همه چیز را با کلام پرقدرتش نگاه می‌دارد. او پس از آن که ما را از گناهان طاهر ساخت، به دست راست آن متعال در عرش برین نشست.
it-۱-E ص ۱۱۸۵ ¶۱
صورت، تصویر
آیا عیسی همیشه شخصیت پدر آسمانی‌اش را به یک اندازه منعکس کرده است؟
پسر ارشد خدا که بعدها انسانی به نام عیسی گردید، به صورت پدر آسمانی خود آفریده شد. (۲قر ۴:۴) بدیهی است که خدا هنگام آفرینش آدم به عیسی اشاره کرد، زیرا چنین گفت، «انسان را به صورت خود و شبیه خودمان بسازیم.» بنابراین بین عیسی و پدر یعنی خالق خود از زمان آفرینشش شباهتی وجود داشت. (پی ۱:۲۶؛ یو ۱:۱-۳؛ کو ۱:۱۵، ۱۶) عیسی در طول زندگی زمینی‌اش مردی کامل و بی‌گناه بود و بدین ترتیب به حدّی که محدودیت‌های انسانی‌اش اجازه می‌داد، بازتابی کامل از صفات و شخصیت پدر آسمانی‌اش بود. به این سبب عیسی می‌توانست بگوید: «هر که مرا دیده است، پدر را نیز دیده است.» (یو ۱۴:۹؛ ۵:۱۷، ۱۹، ۳۰، ۳۶؛ ۸:۲۸، ۳۸، ۴۲) با این وصف، پس از آن که عیسی برای زندگی در آسمان رستاخیز یافت و «تمامی اقتدار در آسمان و بر روی زمین» به او داده شد، شباهت عیسی و یَهُوَه خدا ابعادی وسیع‌تر به خود گرفت. (۱پط ۳:۱۸؛ مت ۲۸:۱۸) از آنجا که خدا عیسای رستاخیزیافته را «به مقامی برتر [از مقام قبلی خود] سرافراز نمود،» می‌توان گفت که اکنون او به نحوی کامل‌تر جلال پدر خود را نسبت به زندگی ماقبل زمینی‌اش منعکس می‌کند. (فی ۲:۹؛ عب ۲:۹) عیسی اکنون ‹تصویری دقیق از ذات خداست.›—عب ۱:۲-۴.
(عبرانیان ۱:۱۰-۱۲) همچنین این که «ای سَرور، در آغاز تو بودی که بنیادهای زمین را نهادی و آسمان‌ها صنعت دست توست. ۱۱ آن‌ها تباه خواهند شد، اما تو باقی خواهی ماند. آن‌ها همه چون لباس، کهنه خواهند گشت ۱۲ و تو آن‌ها را مانند ردایی خواهی پیچید. آن‌ها همچون لباسی، تعویض خواهند شد، اما تو تغییر نخواهی کرد و سال‌های تو هرگز به انتها نخواهد رسید.»
it-۱-E ص ۱۰۶۳ ¶۷
آسمان
آنچه در مزمور ۱۰۲:۲۵، ۲۶ آمده است در مورد یَهُوَه خدا صدق می‌کند، اما پولُس رسول این گفته‌ها را به عیسی مسیح ارتباط می‌دهد. چرا؟ زیرا عیسی نخستین مخلوق خداست و در آفرینش تمام عالم هستی نقش داشته است. پولُس تغییرناپذیری عیسی را با آفریده‌های خدا مقایسه می‌کند؛ آفریده‌هایی که خدا در صورت تمایل می‌تواند ‹مانند ردایی در هم پیچد› و کنار بگذارد.—عب ۱:۱، ۲، ۸، ۱۰-۱۲؛ با ۱پط ۲:۳ مقایسه شود.
خواندن کتاب مقدّس
(عبرانیان ۱:۱-۱۴) در ایّام قدیم، خدا از طریق انبیا، به‌کرّات و به شیوه‌های بسیار با پدران ما سخن گفت. ۲ حال در پایان این روزها از طریق پسری که او را وارث همه چیز ساخت با ما سخن گفته است و از طریق او آنچه در آسمان و بر زمین است، به وجود آورد. ۳ او بازتاب جلال خدا و تصویری دقیق از ذات اوست و همه چیز را با کلام پرقدرتش نگاه می‌دارد. او پس از آن که ما را از گناهان طاهر ساخت، به دست راست آن متعال در عرش برین نشست. ۴ بدین سان به همان اندازه که نامی والاتر از فرشتگان به میراث برد، به همان اندازه نیز از آنان برتر گشت. ۵ برای مثال، خدا تاکنون به کدام یک از فرشتگان گفته است: «تو پسر من هستی؛ من امروز پدر تو شده‌ام» یا «من پدر او خواهم شد و او پسر من»؟ ۶ اما هنگامی که بار دیگر نخست‌زادهٔ خود را نزد ساکنان زمین آوَرَد، می‌گوید: «همهٔ فرشتگان خدا بیایند و به او تعظیم کنند.» ۷ همچنین دربارهٔ فرشتگان می‌گوید: «او فرشتگان خود را چون باد پرقدرت می‌سازد و خادمان خود را همچون شعله‌های آتش.» ۸ اما در مورد پسر می‌گوید: «خدا همیشه و تا ابد تخت توست. عصای پادشاهی تو، عصای عدل و انصاف است. ۹ تو دوستدار درستکاری بودی و متنفر از قانون‌شکنی. از این رو، خدا، آری خدای تو، تو را با روغن مسح کرد و بیش از همقطارانت شادی بخشید.» ۱۰ همچنین این که «ای سَرور، در آغاز تو بودی که بنیادهای زمین را نهادی و آسمان‌ها صنعت دست توست. ۱۱ آن‌ها تباه خواهند شد، اما تو باقی خواهی ماند. آن‌ها همه چون لباس، کهنه خواهند گشت ۱۲ و تو آن‌ها را مانند ردایی خواهی پیچید. آن‌ها همچون لباسی، تعویض خواهند شد، اما تو تغییر نخواهی کرد و سال‌های تو هرگز به انتها نخواهد رسید.» ۱۳ خدا تاکنون دربارهٔ کدام یک از فرشتگان گفته است: «به دست راست من بنشین تا زمانی که دشمنانت را زیر پایت نهم»؟ ۱۴ آیا این فرشتگان همگی روح‌هایی برای خدمت مقدّس نیستند؟ آیا فرستاده نمی‌شوند تا به کسانی خدمت کنند که نجات را به میراث خواهند برد؟
۲۶ اوت–۱ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | عبرانیان ۴-۶
«برای وارد شدن به آرامی خدا تمام تلاش خود را بکنید»
(عبرانیان ۴:۱) پس چون وعدهٔ راه یافتن به آرامی او هنوز باقی است، بیایید مراقب باشیم، مبادا کسی از میان شما لایق راه یافتن به آن شمرده نشود؛
(عبرانیان ۴:۴) زیرا او در جایی در مورد روز هفتم چنین گفته است: «خدا در روز هفتم از تمام کارهای خود آرامی گرفت»
آرامی خدا چیست؟
۳ دو دلیل به ما نشان می‌دهد که روز هفتم آفرینش در قرن اوّل میلادی به پایان نرسیده بود. در اوّل به سخنان عیسی به مخالفانش توجه کنید: عیسی چون در روز سَبَّت یا روز آرامی، بیماران را شفا می‌داد با او مخالفت می‌کردند. عیسی به آن‌ها گفت: «پدر من هنوز کار می‌کند، من نیز کار می‌کنم.» (یو ۵:۱۶، ۱۷) منظور او چه بود؟ عیسی متهم شده بود که در روز سَبَّت به کار مشغول است. پس در دفاع از خود گفت: «پدر من هنوز کار می‌کند.» در واقع عیسی به آن منتقدان گفت: ‹پدرم و من هر دو یک نوع کار را انجام می‌دهیم. از آنجایی که خدا از آغاز روز هفتم یعنی روز سَبَّت هزاران سال مشغول به کار است، من هم اجازه دارم حتی در روز سَبَّت کار کنم.› بلی، عیسی غیرمستقیم گفت که روز عظیم سَبَّت یعنی روز هفتم آفرینش هنوز در ایّام او پایان نیافته است.
۴ دلیل دوّم را پولُس رسول بیان می‌کند. او با نقل‌قول از پیدایش ۲:۲ در رابطه با آرامی خدا نوشت: «ما که ایمان آورده‌ایم، به آن آسایش [یا آرامی] راه می‌یابیم.» (عبر ۴:۳، ۴، ۶، ۹) پس روز هفتم در روزگار پولُس هنوز ادامه داشت. این هفتمین روز چقدر ادامه خواهد یافت؟
۵ برای جواب دادن به این سؤال باید مقصود از روز هفتم را در نظر گرفت. این موضوع در پیدایش ۲:۳ آمده است: «خدا روز هفتم را مبارک خواند و آن را تقدیس نمود.» آن روز را یَهُوَه «تقدیس» یا وقف کرد یعنی آن را قرار داد تا مقصودش را به اتمام برساند. مقصودش این بود که زمین از مردان و زنان مطیع پر شود تا از زمین و حیوانات نگهداری کنند. (پیدا ۱:۲۸) در تحقق همین مقصود، یَهُوَه خدا و عیسی که «صاحب شَبّات» است ‹هنوز کار می‌کنند.› (مت ۱۲:۸) از این رو، هفتمین روز خدا تا زمان تحقق مقصودش در رابطه با زمین ادامه خواهد یافت و تحقق آن در پایان حکومت هزارسالهٔ مسیح خواهد بود.
(عبرانیان ۴:۶) کسانی که خبر خوش، نخست به آنان اعلام شد، به سبب نافرمانی به آن آرامی راه نیافتند، اما هنوز فرصت باقی است که برخی به آن آرامی راه یابند.
آرامی خدا چیست؟
۶ مقصود خدا به روشنی برای آدم و حوّا توضیح داده شد ولی آن‌ها با خدا همکاری نکردند. آدم و حوّا اوّلین انسان‌هایی بودند که نافرمانی کردند. از آن زمان تا به حال میلیون‌ها نفر راه آن‌ها را دنبال کرده‌اند. حتی قوم منتخب خدا، اسرائیل باستان نیز از آن‌ها سرمشق گرفتند و نافرمانی کردند. پولُس به همین دلیل به مسیحیان قرن اوّل هشدار داد که ممکن است برخی از آن‌ها در دامی بیفتند که اسرائیلیان باستان افتادند. او نوشت: «بیایید به جدّ بکوشیم تا به آن آسایش راه یابیم، مبادا کسی از نافرمانی آنان سرمشق گیرد و در لغزد.» (عبر ۴:۱۱) دقت کنید که پولُس نافرمانی را دلیلی بر داخل نشدن به آسایش یا آرامی خدا دانست. این موضوع برای ما به چه مفهوم است؟ اگر ما نیز ضدّ مقصود خدا نافرمانی کنیم آیا از داخل شدن به آرامی خدا محروم خواهیم شد؟ جواب این سؤال بسیار اهمیت دارد و در ادامهٔ مقاله به این موضوع می‌پردازیم. حال اجازه دهید که به نمونهٔ بد اسرائیلیان توجه کنیم که نتوانستند به آرامی خدا داخل شوند.
(عبرانیان ۴:۹-۱۱) پس هنوز آرامی‌ای همچون آرامی روز سَبَّت برای قوم خدا باقی است؛ ۱۰ زیرا کسی که به آرامی خدا راه یافته، از کارهای خود نیز آرامی گرفته است، درست همان طور که خدا از کارهای خود آرامی گرفت. ۱۱ پس بیایید نهایت سعی خود را بکنیم تا به آن آرامی راه یابیم، مبادا کسی لغزش خورده، همان الگوی نافرمانی را در پیش گیرد.
آرامی خدا چیست؟
۱۶ امروزه کسی از ما شاهدان یَهُوَه اصرار ندارد با انجام برخی از قوانین موسی نجات یابد. سخنان پولُس به اِفِسُسیان برای ما بسیار روشن است: «به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید - و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست - و نه از اعمال، تا هیچ کس نتواند به خود ببالد.» (افس ۲:۸، ۹) پس برای ما مسیحیان داخل شدن به آرامی خدا به چه مفهوم است؟ یَهُوَه خدا هفتمین روز را برای خود روز آرامی قرار داد تا مقصودش را در رابطه با زمین تحقق بخشد. او از طریق سازمانش مقصود و انتظاراتش را بر ما آشکار کرده است. اگر ما نیز به یَهُوَه و سازمانش مطیع باشیم به آرامی او داخل می‌شویم.
۱۷ برعکس، اگر به توصیه‌های غلام امین و دانا که بر اساس کتاب مقدّس است عمل نکنیم و استقلال‌طلب باشیم، در واقع خلاف مقصود خدا عمل کرده‌ایم. چنین کاری رابطهٔ صلح‌آمیز ما را با خدا به خطر می‌اندازد. در مقالهٔ بعد موقعیت‌هایی بررسی می‌شود که با تصمیمات خود نشان می‌دهیم مطیع هستیم یا استقلال‌طلب. تصمیمات ما نشان می‌دهد که به آرامی خدا داخل شده‌ایم یا خیر.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
(عبرانیان ۴:۱۲) کلام خدا زنده و پرقدرت و از هر شمشیر دودَم تیزتر است و چنان فرو می‌رود که حتی نَفْس را از روح و مفاصل را از مغز استخوان جدا می‌کند و قادر است افکار و نیّت‌های دل را بسنجد.
سؤالات خوانندگان
در عبرانیان ۴:۱۲ آمده است «کلام خدا زنده و پرقدرت» است، در اینجا منظور از «کلام خدا» چیست؟
▪ مضمون آیات پیرامون این آیه نشان می‌دهد که منظور پولُس رسول از «کلام خدا» پیام یا سخنانی در مورد مقصود خداست، همچون آنچه در کتاب مقدّس یافت می‌شود.
اغلب در نشریات ما به عبرانیان ۴:۱۲ برای بیان این حقیقت که کتاب مقدّس قدرت دارد زندگی‌ها را تغییر دهد، اشاره می‌شود که کاربرد کاملاً بجایی از این آیه است. با این همه، بررسی آیهٔ عبرانیان ۴:۱۲ در ارتباط با آیات پیرامون آن مفید است. در این آیات پولُس مسیحیان عبرانی را ترغیب می‌کند که هماهنگ با مقاصد خدا که برایشان آشکار شده است، عمل کنند. بسیاری از مقاصد خدا در نوشته‌های مقدّسی که در دست داشتند آمده بود. پولُس نمونه‌ای از مقصود خدا را ذکر کرد. او به چشم‌اندازی اشاره کرد که اسرائیلیانی که از مصر آزاد شدند می‌توانستند به سرزمین موعود که «شیر و شَهد» در آن جاری بود وارد شوند و در آن از آسایش واقعی برخوردار گردند.—خرو ۳:۸؛ تث ۱۲:۹، ۱۰.
این از جمله مقاصد آشکارشدهٔ خداست. البته بعدها اسرائیلیان دلشان را سخت کردند و اکثرشان به دلیل بی‌ایمانی نتوانستند به آن سرزمین موعود و آن آسایش و آرامی داخل شوند. (اعد ۱۴:۳۰؛ یوش ۱۴:۶-۱۰) با این همه، پولُس چنین افزود که ‹وعدهٔ راه یافتن به آرامی خدا هنوز باقی است.› (عبر ۳:۱۶-۱۹؛ ۴:۱) این «وعده» به‌روشنی بخشی از مقصود یَهُوَه خداست که برای ما بیان کرده است. همچون مسیحیان عبرانی ما نیز می‌توانیم این وعده را بخوانیم و هماهنگ با آن عمل کنیم. برای تأکید بر این که این وعده بر مبنای نوشته‌های مقدّس است پولُس از بخشی از پیدایش ۲:۲ و مزمور ۹۵:۱۱ نقل‌قول کرد.
بی‌شک از این که «وعدهٔ راه یافتن به آرامی خدا هنوز باقی است» ما باید بسیار قدردان باشیم. ما اطمینان داریم که امید وارد شدن به آرامی خدا امیدی واقعی است و به تحقق می‌رسد و ما قدم‌هایی در این راه برداشته‌ایم. البته نه این که تلاش کنیم مطابق شریعت موسی عمل کنیم یا از طرق دیگر خشنودی خدا را حاصل کنیم. بلکه همچنان با ایمان و شادی هماهنگ با مقصود و وعده‌ای که خدا بیان کرده است، عمل می‌کنیم. افزون بر این، همان طور که پیش‌تر گفته شد، هزاران نفر در سراسر دنیا مطالعهٔ کتاب مقدّس و آنچه خدا در مورد مقصودش گفته است را آغاز کرده‌اند. بسیاری بر آن شده‌اند که شیوهٔ زندگی‌شان را تغییر دهند، ایمان بورزند و به عنوان مسیحی تعمید بگیرند. تأثیری که این کلام بر انسان‌ها داشته اثباتی است بر این امر که «کلام خدا زنده و پرقدرت است.» آنچه خدا در خصوص مقصودش گفته و در کتاب مقدّس نوشته شده است، اکنون نیز بر زندگی ما تأثیر داشته است و همچنان نیز بر زندگی ما اِعمال قدرت خواهد کرد.
(عبرانیان ۶:۱۷، ۱۸) به همین شکل، وقتی خدا تصمیم گرفت که تغییرناپذیر بودن مقصود خود را به وارثانِ وعده آشکارتر سازد، آن را با سوگندی تضمین کرد. ۱۸ به این ترتیب، از طریق دو امر تغییرناپذیر که ممکن نیست خدا در مورد آن‌ها دروغ بگوید، ما که به خدا پناه برده‌ایم، قویاً ترغیب می‌شویم تا امیدمان را محکم نگاه داریم؛ امیدی که پیش روی ما قرار داده شده است.
it-۱-E ص ۱۱۳۹ ¶۲
امید
کسانی که در دعوت آسمانی شریکند می‌توانند این امید را داشته باشند که به زندگی ابدی و فسادناپذیر دست یابند؛ امیدی که بر پایه‌ای محکم استوار است. (عب ۳:۱) در واقع، این امید آنان بر پایهٔ وعده و سوگند خدا—دو امر تغییرناپذیر که ممکن نیست خدا دربارهٔ آن دروغ بگوید—استوار است. به علاوه، تحقق این امید فقط از طریق عیسی مسیح که هم‌اکنون موجودی فناناپذیر در آسمان است، تضمین شده است. بنابراین، در این باره آمده است: «این امید برای جان ما همچون لنگری مطمئن و استوار است و ما را به آن سوی پرده می‌برد، [همان طور که در ایّام باستان کاهن اعظم در روز کفّاره به قدس‌الاقداس خیمهٔ عبادت وارد می‌شد] جایی که یک پیشرو، یعنی عیسی به نمایندگی از ما داخل آن شد و به شیوهٔ مِلکیصِدِق تا ابد کاهن اعظم گردید.».—عب ۶:۱۷-۲۰.
خواندن کتاب مقدّس
(عبرانیان ۵:۱-۱۴) هر کاهن اعظم که از میان مردم انتخاب می‌شود، منصوب می‌گردد تا به نمایندگی از جانب آنان، خدمت به خدا را به جا آورد؛ یعنی هدایا تقدیم کند و قربانی‌ها برای گناهان بگذراند. ۲ او می‌تواند با کسانی که ناآگاهانه خطا می‌کنند، با دلسوزی رفتار کند؛ چون خود نیز با ضعف‌هایش روبروست. ۳ از این رو، همان طور که برای گناهان مردم قربانی تقدیم می‌کند، باید برای گناهان خود نیز چنین کند. ۴ هیچ کس به خواست خویش این افتخار را نصیب خود نمی‌کند، بلکه این افتخار را تنها زمانی می‌یابد که خدا او را فراخوانَد، چنان که هارون را فراخواند. ۵ مسیح نیز کاهن اعظم شد، اما او شخصاً خود را به این جلال نرساند، بلکه به دست کسی به این جلال نایل آمد که به او گفت: «تو پسر من هستی؛ من امروز پدر تو شده‌ام.» ۶ همچنین در جای دیگر می‌گوید: «تو به شیوهٔ مِلکیصِدِق تا به ابد کاهن هستی.» ۷ مسیح در طول زندگی خود بر زمین دعاهای التماس‌آمیز و درخواست‌های خود را با فریادهای بلند و اشک‌ها به حضور کسی که قادر بود او را از مرگ نجات دهد، تقدیم کرد و دعاهای او به خاطر خداترسی‌اش مستجاب شد. ۸ او هرچند پسر خدا بود، با رنجی که کشید، اطاعت را آموخت. ۹ پس از آن که کامل گشت، این مسئولیت را یافت که نجات ابدی را برای تمام کسانی که از او اطاعت می‌کنند، میسر سازد؛ ۱۰ زیرا خدا او را برگزید تا به شیوهٔ مِلکیصِدِق کاهن اعظم شود. ۱۱ در مورد مسیح مطالب بسیاری برای گفتن داریم، اما توضیح آن دشوار است؛ زیرا گوش شما سنگین شده است. ۱۲ شما تا به حال می‌بایست معلّم می‌بودید، اما بار دیگر نیاز دارید که کسی اصول ابتدایی کلام مقدّس خدا را از آغاز به شما بیاموزد؛ شما به عقب بازگشته‌اید و به شیر نیاز دارید، نه خوراک سنگین. ۱۳ کسی که هنوز شیرخواره است با کلام عدالت آشنایی ندارد؛ زیرا طفل است. ۱۴ اما خوراک سنگین برای بالغان است؛ برای آنانی که با استفادهٔ مداوم از قدرت تشخیص خود، آن را پرورش داده‌اند تا خوب را از بد تشخیص دهند.
2019 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania ©