آیا شاهدان یَهُوَه معتقدند با موعظهٔ خانه به خانه شایستهٔ نجات شمرده می‌شوند؟
خیر. ما شاهدان یَهُوَه در موعظهٔ خانه به خانه شرکت می‌کنیم، اما اعتقاد نداریم که با این کار شایستهٔ نجات شمرده می‌شویم. (اِفِسُسیان ۲:۸) به چه دلیل؟
به این تشبیه توجه کنید: تصوّر کنید مردی خیرخواه قول می‌دهد که هر کس در روز و مکانی که او تعیین کرده است نزد او برود، از او هدیه‌ای گرانبها خواهد گرفت. اگر ایمان داشته باشید که آن مرد به قولش وفا می‌کند، آیا به گفتهٔ او عمل نخواهید کرد؟ بدون شک عمل می‌کنید! احتمالاً دوستان و خانواده‌تان را از این فرصت آگاه می‌سازید تا این هدیه نصیب آنان نیز بشود. با این حال، عمل کردن به سخن آن مرد، بدین مفهوم نیست که شایستهٔ آن هدیه شمرده شده‌اید، زیرا هدیه، هدیه است.
به همین شکل، ما شاهدان یَهُوَه به این وعدهٔ خدا که همهٔ انسان‌های مطیع، زندگی ابدی را دریافت خواهند کرد، ایمان داریم. (رومیان ۶:۲۳) از این رو، از طریق خدمت موعظه می‌کوشیم تا دیگران نیز از وعدهٔ خدا آگاه شوند و به زندگی ابدی دست یابند. ولی اعتقاد نداریم که با این کار شایستهٔ نجات شمرده می‌شویم. (رومیان ۱:۱۷؛ ۳:۲۸) حقیقتاً هیچ انسانی نمی‌تواند کاری کند که شایستهٔ چنین برکت بی‌نظیری شمرده شود. در کلام خدا آمده است: «او ما را نجات داد. امّا این نجات به‌خاطر کارهای نیکویی که ما کردیم نبود.»—تیتوس ۳:۵، مژده برای عصر جدید.