‏«همهٔ گنجهای حکمت»‏

۱-‏۳.‏ الف)‏ سخنرانی بالای کوه عیسی در بهار سال ۳۱ میلادی در چه شرایطی انجام شد؟‏ ب)‏ چه نکته‌ای مایهٔ حیرت و تعجب شنوندگان عیسی گردید؟‏

بهار سال ۳۱ میلادی بود.‏ عیسی در حوالی کَفَرناحوم،‏ شهری پرجنب‌وجوش در شمال غربی دریای جلیل،‏ شب را به روز رسانده بود.‏ او تمامی آن شب را در بالای کوهی،‏ در خلوت به دعا پرداخته بود.‏ بامدادان شاگردانش را صدا زد و از میان آنان ۱۲ تن را برگزید و آنان را رسول نامید.‏ در این بین،‏ انبوهی از مردم،‏ حتی برخی از مناطق دور،‏ به دنبال عیسی آمدند و در ناحیهٔ مسطحی از کوه جمع شدند.‏ آنان مشتاق شنیدن سخنان عیسی و شفای بیماری‌هایشان بودند.‏ عیسی نیز آنان را مأیوس نکرد.‏—‏لوقا ۶:‏۱۲-‏۱۹‏.‏

^۲ عیسی پیشِ آنان رفت،‏ بیماری‌هایشان را شفا داد و در آخر،‏ زمانی که همهٔ بیماران از درد و رنج امراض سختشان رها شدند،‏ نشست و به آموزش آنان پرداخت.‏a بی‌گمان،‏ کلام او شنوندگانش را متعجب ساخت؛‏ زیرا که آنان تا آن زمان کسی را ندیده بودند که همچون او تعلیم دهد.‏ عیسی برای این که اهمیت تعالیمش را نشان دهد،‏ نه از حدیث و روایت گفت و نه از گفته‌های رهبران معروف یهودی؛‏ بلکه به دفعات از نوشته‌های الهام‌شدهٔ عبری نقل‌قول کرد.‏ پیامش بدون حاشیه،‏ کلامش ساده و تعالیمش روشن بود.‏ در آن روز بهاری،‏ سخنان او بهت و حیرت مردم را برانگیخت.‏ البته حیرت آنان بجا بود؛‏ چون که گفته‌های حکیم‌ترین و داناترین انسانی را می‌شنیدند که به عرصهٔ هستی پا گذاشته بود!‏—‏مَتّی ۷:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

^۳ در کتاب مقدّس،‏ این سخنرانی عیسی و بسیاری از سخنان و اعمال دیگر او نگاشته شده است.‏ از مطالعهٔ دقیق و بررسی این گزارش‌های الهامی فایدهٔ بسیار می‌بریم؛‏ زیرا به گفتهٔ کتاب مقدّس «همهٔ گنجهای حکمت» در عیسی نهفته است.‏ (‏کولُسیان ۲:‏۳‏)‏ حکمت به مفهوم بکار بستن دانسته‌ها و قوّهٔ ادراک است.‏ به راستی عیسی چگونه به چنین حکمتی رسیده بود؟‏ او چگونه حکمتش را آشکار ساخت و ما چگونه می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم؟‏

‏«این مرد چنین حکمت .‏ .‏ .‏ را از کجا کسب کرده است؟‏»‏

۴.‏ در کنیسه‌ای در ناصره چه سؤالی برای شنوندگان عیسی مطرح شد و چرا؟‏

^۴ عیسی برای بشارت دادن به مناطق مختلف سفر می‌کرد.‏ در یکی از این سفرهایش،‏ به زادگاه خود،‏ ناصره رفت و در کنیسهٔ آن شهر به تعلیم پرداخت.‏ بسیاری از شنوندگانش از شنیدن سخنان او حیرت کردند و به یکدیگر گفتند:‏ «این مرد چنین حکمت .‏ .‏ .‏ را از کجا کسب کرده است؟‏» آنان خانوادهٔ عیسی را می‌شناختند،‏ با برادران و خواهرانش آشنا بودند،‏ می‌دانستند که نجّاری از خانواده‌ای کم‌بضاعت است.‏ (‏مَتّی ۱۳:‏۵۴-‏۵۶؛‏ مَرقُس ۶:‏۱-‏۳‏)‏ می‌دانستند او که چنین با فصاحت صحبت می‌کند،‏ به هیچ یک از مدارس عالی مذهبی نرفته است.‏ (‏یوحنا ۷:‏۱۵‏)‏ با این اوصاف،‏ ظاهراً سؤالی که برای حاضران مطرح شده بود،‏ غیرمنطقی نبود.‏

۵.‏ عیسی منشأ حکمت خود را چه کسی خواند؟‏

^۵ دانایی و حکمت عیسی صرفاً محصول ذهن کامل او نبود.‏ عیسی یک بار که در معبد آموزش می‌داد،‏ آشکار نمود که حکمتش از منشأیی بسیار والا سرچشمه می‌گیرد.‏ او گفت:‏ «تعالیم من از خودم نیست،‏ بلکه از اوست که مرا فرستاده است.‏» (‏یوحنا ۷:‏۱۶‏)‏ آری،‏ سرچشمهٔ حکمت عیسی پدرش بود؛‏ همان کسی که او را به زمین فرستاده بود.‏ (‏یوحنا ۱۲:‏۴۹‏)‏ اما،‏ یَهُوَه چگونه به عیسی حکمت بخشید؟‏

۶،‏ ۷.‏ عیسی چگونه از پدرش حکمت کسب نمود؟‏

^۶ روح مقدّس یَهُوَه در دل و ذهن عیسی عمل می‌کرد.‏ اِشَعْیا در خصوص مسیح موعود چنین پیشگویی کرد:‏ ‹روح یَهُوَه بر او قرار خواهد گرفت؛‏ یعنی روح حکمت و فهم،‏ روح مشورت و قوّت،‏ روح معرفت و ترس یَهُوَه.‏› (‏اِشَعْیا ۱۱:‏۲‏)‏ آری،‏ روح یَهُوَه بر عیسی قرار داشت و هدایت‌کنندهٔ افکار و راهنمای تصمیماتش بود.‏ پس بی‌دلیل نیست که حکمت و درایتی فوق‌العاده در گفتار و کردار عیسی نمایان بود.‏

^۷ حکمت عیسی دلیل مهم دیگری نیز داشت.‏ چنان که در فصل ۲ ذکر شد،‏ عیسی پیش از آن که به زمین آید،‏ طی اعصار بی‌شمار در کنار پدرش بود و می‌توانست در مورد موضوعات مختلف،‏ طرز فکر خود را با طرز فکر پدرش هماهنگ سازد.‏ به حکمتی که عیسی در جوار پدرش آموخت،‏ فکر کنید.‏ به حکمتی که در مقام «معمار» در طول آفرینش موجودات جاندار و بی‌جان کسب کرد،‏ بیندیشید.‏ به راستی که تصوّر عمق حکمت عیسی از توانایی ما خارج است.‏ بی‌مورد نیست که پسر خدا،‏ پیش از آمدنش به زمین مظهر حکمت خوانده شده است.‏ (‏امثال ۸:‏۲۲-‏۳۱؛‏ کولُسیان ۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ عیسی از حکمتی که در آسمان در جوار پدرش کسب کرده بود،‏ طی خدمتش بر روی زمین بهره برد.‏b (‏یوحنا ۸:‏۲۶،‏ ۲۸،‏ ۳۸‏)‏ از این رو،‏ وسعت دانش و عمق حکمتی که در سخنان او نمایان بود،‏ همچنین انصاف و عدالتی که در اعمال او آشکار بود،‏ به هیچ وجه ما را متعجب نمی‌سازد.‏

۸.‏ ما پیروان مسیح چگونه می‌توانیم حکمت کسب کنیم؟‏

^۸ منشأ حکمت ما پیروان عیسی نیز باید یَهُوَه باشد.‏ (‏امثال ۲:‏۶‏)‏ البته یَهُوَه به نحوی معجزه‌آسا در ما حکمت به وجود نمی‌آورد؛‏ اما،‏ اگر از او در دعاهایمان صمیمانه درخواست حکمت کنیم،‏ او نیز حکمت لازم را برای برخورد صحیح با مشکلات به ما می‌بخشد.‏ (‏یعقوب ۱:‏۵‏)‏ واضح است که کسب این حکمت،‏ مستلزم زحمت و تلاش فراوان است.‏ ما باید آن را همچون گنجی پنهان بجوییم.‏ (‏امثال ۲:‏۱-‏۶‏)‏ آری،‏ برای یافتن گنج حکمت،‏ باید مرتباً در عمق کلام خدا به کند و کاو بپردازیم و زندگی خود را با آن هماهنگ سازیم.‏ سرمشقی که پسر خدا در کسب حکمت قرار داد،‏ برای ما بسیار ارزنده است.‏ می‌خواهیم به چند جنبه که عیسی در آن‌ها از خود حکمت نشان داد،‏ بپردازیم و ببینیم که ما چگونه می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم.‏

کلام حکیمانه

۹.‏ چه چیز سخنان عیسی را حکیمانه می‌ساخت؟‏

^۹ مردم دسته دسته فقط برای شنیدن گفته‌های عیسی پیش او می‌آمدند.‏ (‏مَرقُس ۶:‏۳۱-‏۳۴؛‏ لوقا ۵:‏۱-‏۳‏)‏ البته،‏ جای تعجب نیست،‏ زیرا در کلام او حکمتی بی‌نظیر آشکار بود.‏ تعالیم او حاکی از شناخت عمیقش از کلام خدا بود و به نحوی فوق‌العاده به ریشه و علّت مشکل می‌پرداخت.‏ البته،‏ تعالیم او مختص مردمِ زمان و محلّی خاص نیست،‏ بلکه برای همگان گیرا و خوشایند و برای هر زمانی عملی و مفید است.‏ در اینجا به نمونه‌هایی از گفته‌های عیسی و حکمت نهفته در آن می‌پردازیم؛‏ گفته‌های کسی که در یکی از پیشگویی‌های کتاب مقدّس «مشاور فوق‌العاده» خوانده شده است.‏—‏اِشَعْیا ۹:‏۶‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید.‏

۱۰.‏ عیسی ما را به تقویت چه خصوصیاتی تشویق می‌کند و چرا؟‏

^۱۰ موعظهٔ بالای کوه که در ابتدای این فصل به آن اشاره شد،‏ طولانی‌ترین گزارشی است که تنها به تعالیم عیسی می‌پردازد و در آن روایت یا گفته‌ای دیگر نیامده است.‏ عیسی در این موعظه صرفاً ما را به گفتار و کردار نیکو ترغیب نمی‌کند،‏ بلکه در پندها و توصیه‌هایش مشکلات را ریشه‌یابی و به عمق آن‌ها می‌پردازد.‏ عیسی می‌دانست افکار و احساسات شخص است که سخنان و اعمال او را شکل می‌دهد.‏ از این رو،‏ ما را به پرورش خصوصیاتی ترغیب می‌کند که بر ذهن و دل ما تأثیری مثبت داشته باشد؛‏ خصوصیاتی همچون ملایمت و نرمخویی،‏ عدالتخواهی و صلح‌جویی و رحمت و محبت به دیگران.‏ (‏مَتّی ۵:‏۵-‏۹،‏ ۴۳-‏۴۸‏)‏ اگر چنین خصوصیاتی را در دلمان تقویت کنیم،‏ گفتار و اعمالمان مورد پسند یَهُوَه خواهد بود و افزون بر این،‏ روابطمان با دیگران نیز بهبود خواهد یافت.‏—‏مَتّی ۵:‏۱۶‏.‏

۱۱.‏ عیسی در مورد ریشهٔ اعمال گناه‌آلود چه توضیحاتی داد؟‏

^۱۱ عیسی در اشاره به اعمال گناه‌آلود،‏ به ریشهٔ این اعمال می‌پردازد.‏ او فقط ما را از اِعمال خشونت برحذر نمی‌دارد؛‏ بلکه به ما هشدار نیز می‌دهد که خشم را در دلمان پروبال ندهیم.‏ (‏مَتّی ۵:‏۲۱،‏ ۲۲؛‏ ۱یوحنا ۳:‏۱۵‏)‏ عیسی تنها زنا را محکوم نمی‌کند؛‏ بلکه در مورد احساسی که از دل آغاز می‌شود و به زنا می‌انجامد نیز هشدار می‌دهد.‏ او به ما گوشزد می‌کند که از نگاه کردن به آنچه ممکن است شهوت را در ما برانگیزد،‏ پرهیز کنیم.‏ (‏مَتّی ۵:‏۲۷-‏۳۰‏)‏ آری،‏ عیسی تنها به نشانه‌های ظاهری مشکل نمی‌پردازد؛‏ بلکه از ریشه و علّت آن سخن می‌گوید.‏ در واقع،‏ عیسی به امیال و طرز فکرهایی اشاره می‌کند که به گناه می‌انجامد.‏—‏مزمور ۷:‏۱۴‏.‏

۱۲.‏ نظر پیروان عیسی در خصوص پندهای او چیست و چرا؟‏

^۱۲ به راستی که چه حکمت والایی در سخنان عیسی نهفته است!‏ بی‌مورد نیست که «مردم از تعلیم او در شگفت شده بودند.‏» (‏مَتّی ۷:‏۲۸‏)‏ پندها و سخنان حکیمانهٔ عیسی راهنمای پیروان او در زندگی است.‏ ما می‌خواهیم خصوصیاتی را که او ما را به پرورش آن‌ها تشویق کرده است،‏ در خود تقویت کنیم؛‏ خصوصیاتی همچون رحمت،‏ صلح‌جویی و محبت.‏ در واقع،‏ ما از این طریق زیربنای زندگی‌ای خداپسندانه را می‌ریزیم.‏ تلاش می‌کنیم که تمامی احساسات و امیال نادرستی که عیسی در خصوص آن‌ها به ما هشدار داده است،‏ از دل ریشه‌کن کنیم.‏ تلاش می‌کنیم دلمان را از خشم و کینه و تمایل به اعمال غیراخلاقی پاک کنیم.‏ اگر چنین کنیم،‏ پرهیز از اعمال گناه‌آلود برایمان ساده‌تر خواهد بود.‏—‏یعقوب ۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

رفتار و کرداری حکیمانه

۱۳،‏ ۱۴.‏ عیسی چگونه در انتخاب شیوهٔ زندگی،‏ درست و معقول عمل کرد؟‏

^۱۳ حکمت عیسی نه تنها در گفتارش،‏ بلکه در کردارش نیز آشکار بود.‏ تمام زندگی او—‏تصمیماتی که می‌گرفت،‏ برخوردش با دیگران و نگرشی که به خود داشت—‏بسیاری از جنبه‌ها و بُعدهای گوهر زیبای حکمت را نمایان می‌ساخت.‏ به نمونه‌هایی توجه کنید که گواه «خردمندی و دوراندیشی» عیسی است.‏—‏امثال ۳:‏۲۱‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو.‏

^۱۴ یکی از جنبه‌های حکمت،‏ انتخاب و تصمیم‌گیری معقول و درست است.‏ عیسی در انتخاب راه زندگی،‏ درست و معقول عمل کرد.‏ تصوّر کنید که او چه زندگی‌ای می‌توانست داشته باشد؛‏ می‌توانست خانه‌ای مجلل،‏ تجارتی پررونق و جایگاهی رفیع در جامعه دارا باشد.‏ اما عیسی می‌دانست که این طریق زندگی «بطالت و در پی باد زحمت کشیدن است.‏» (‏جامعه ۴:‏۴؛‏ ۵:‏۱۰‏)‏ انتخاب چنین زندگی‌ای نابخردانه و خلاف حکمت است.‏ عیسی زندگی‌ای ساده برگزید،‏ در پی اندوختن مال و منال نبود.‏ (‏مَتّی ۸:‏۲۰‏)‏ او هماهنگ با تعالیم خود،‏ تنها به یک هدف می‌نگریست؛‏ انجام دادن خواست خدا.‏ (‏مَتّی ۶:‏۲۲‏)‏ عیسی خردمندانه وقت و نیروی خود را صرف پیشبرد منافع پادشاهی خدا کرد؛‏ هدفی بسیار والاتر و رضایت‌بخش‌تر از مال‌اندوزی.‏ (‏مَتّی ۶:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ او به این ترتیب سرمشقی نیکو برای ما قرار داد.‏

۱۵.‏ الف)‏ پیروان عیسی چگونه نشان می‌دهند که چشم و دلشان بر یک هدف معطوف است؟‏ ب)‏ چرا در پیش گرفتن چنین راهی حکیمانه است؟‏

^۱۵ امروزه نیز پیروان عیسی به حکمت این امر پی برده‌اند که باید چشم و دل خود را تنها بر یک هدف معطوف کنند.‏ آنان خود را زیر بار قرض‌های سنگین نمی‌برند و وقت و نیروی خود را صرف امور وقت‌گیر و کم‌اهمیت نمی‌کنند.‏ (‏۱تیموتائوس ۶:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ بسیاری از آنان زندگی خود را ساده کرده‌اند تا بتوانند وقت بیشتری را صرف خدمت مسیحی خود کنند.‏ بعضی حتی خدمت تمام وقت را برگزیده‌اند.‏ تصمیم این مردان و زنان بسیار حکیمانه و خردمندانه است؛‏ زیرا با اولویت دادن به پادشاهی خدا در زندگی،‏ به سعادت و رضایتی عظیم دست می‌یابند.‏—‏مَتّی ۶:‏۳۳‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ عیسی به چه طرقی نشان داد که فروتن و به محدودیت‌های خود واقف است؟‏ ب)‏ ما چگونه می‌توانیم نشان دهیم که فروتن هستیم و به محدودیت‌های خود واقفیم؟‏

^۱۶ کتاب مقدّس حکمت را با فروتنی مرتبط ساخته است.‏ شخص فروتن به محدودیت‌های خود آگاه است.‏ (‏امثال ۱۱:‏۲‏)‏ عیسی فروتن بود و از خود انتظار بیجا نداشت.‏ می‌دانست که نمی‌تواند همهٔ کسانی را که پیامش را می‌شنوند،‏ متقاعد سازد.‏ (‏مَتّی ۱۰:‏۳۲-‏۳۹‏)‏ می‌دانست که نمی‌تواند خود شخصاً به همه موعظه کند.‏ پس،‏ از روی حکمت،‏ باقی کار شاگردسازی را به پیروانش سپرد.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ او با فروتنی اذعان داشت که پیروانش «حتی کارهایی بزرگتر از» او خواهند کرد؛‏ می‌دانست که آنان در محدوده‌ای وسیع‌تر،‏ برای مدت بیشتر و به شماری کثیرتر از مردم موعظه خواهند کرد.‏ (‏یوحنا ۱۴:‏۱۲‏)‏ عیسی همچنین می‌دانست که از کمک دیگران بی‌نیاز نیست.‏ او کمک فرشتگانی را که در بیابان برای خدمتش آمدند،‏ پذیرفت؛‏ کمک فرشته‌ای را که در باغ جِتْسیمانی برای تقویتش آمد،‏ قبول کرد.‏ به علاوه،‏ پسر خدا در آخرین و سخت‌ترین دقایق زندگی‌اش با «فریادهای بلند و اشکها» از خدا کمک خواست.‏—‏مَتّی ۴:‏۱۱؛‏ لوقا ۲۲:‏۴۳؛‏ عبرانیان ۵:‏۷‏.‏

^۱۷ ما نیز باید با واقع‌بینی و فروتنی محدودیت‌های خود را تشخیص دهیم.‏ ما می‌خواهیم با جان و دل به یَهُوَه خدمت کنیم و در موعظه و شاگردسازی سخت بکوشیم.‏ (‏لوقا ۱۳:‏۲۴؛‏ کولُسیان ۳:‏۲۳‏)‏ اما نباید فراموش کنیم که یَهُوَه هیچ‌گاه ما را با دیگران مقایسه نمی‌کند،‏ پس ما نیز هرگز نباید خود را با دیگران مقایسه کنیم.‏ (‏غَلاطیان ۶:‏۴‏)‏ حکمت،‏ حکم می‌کند که اهدافی واقع‌بینانه و متناسب با توانایی و موقعیتمان برای خود قرار دهیم.‏ حکمت،‏ به سرپرستان نیز حکم می‌کند که به محدودیت‌های خود واقف باشند و بدانند که در مواقعی به کمک و پشتیبانی دیگران نیاز دارند.‏ آنان می‌دانند که یَهُوَه گاه از برادر یا خواهری برای تقویت و دلگرمی ایشان استفاده می‌کند.‏ از این رو با فروتنی و مهربانی کمک هم‌ایمانان خود را می‌پذیرند.‏—‏کولُسیان ۴:‏۱۱‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ چه امری ثابت می‌کند که عیسی در برخورد با شاگردانش ملایم و مهربان بود؟‏ ب)‏ چرا و چگونه ما باید در برخورد با یکدیگر ملایم و مهربان باشیم؟‏

^۱۸ در یعقوب ۳:‏۱۷ آمده است:‏ ‹آن حکمت که از بالاست ملایم است.‏› عیسی در برخورد با شاگردانش ملایم و مهربان بود.‏ او به ضعف‌های شاگردانش واقف بود،‏ اما نظر خود را روی خصوصیات خوب آنان متمرکز می‌کرد.‏ (‏یوحنا ۱:‏۴۷‏)‏ عیسی می‌دانست که آنان در شب دستگیری‌اش او را رها خواهند کرد،‏ با این حال به وفاداری آنان شک نکرد.‏ (‏مَتّی ۲۶:‏۳۱-‏۳۵؛‏ لوقا ۲۲:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ عیسی می‌دانست که پِطرُس سه بار او را انکار خواهد کرد،‏ با این حال برایش نزد خدا تضرّع نمود و اعتمادش را به استوار ماندن پِطرُس ابراز داشت.‏ (‏لوقا ۲۲:‏۳۱-‏۳۴‏)‏ عیسی در شب آخر،‏ وقتی برای شاگردان خود به پدرش دعا کرد،‏ خطاهای آنان را برجسته نساخت؛‏ بلکه به وفاداری و ایمان آنان اشاره کرد و گفت:‏ «کلامت را نگاه داشتند.‏» (‏یوحنا ۱۷:‏۶‏)‏ عیسی با وجود ناکاملی‌های شاگردانش مسئولیتی خطیر به آنان واگذار کرد؛‏ یعنی موعظهٔ پادشاهی خدا و شاگردسازی.‏ (‏مَتّی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اعتماد و ایمانی که عیسی به آن مردان ابراز داشت،‏ بی‌شک آنان را برای انجام دادن وظیفه‌ای که بدیشان محوّل شده بود،‏ تقویت کرد.‏

^۱۹ در این زمینه نیز ما پیروان عیسی،‏ پیشوایمان را سرمشق قرار می‌دهیم.‏ اگر پسر کامل خدا با شاگردانش که ناکامل بودند بردبار بود،‏ پس چه قدر بیشتر ما که خود خطاکاریم باید با یکدیگر مدارا کنیم.‏ (‏فیلیپیان ۴:‏۵‏)‏ به جای این که افکار خود را روی خطاهای هم‌ایمانانمان معطوف کنیم،‏ باید سعی کنیم خصوصیات خوبشان را ببینیم.‏ مگر نه این که یَهُوَه این افراد را به خود جذب کرده است؟‏ (‏یوحنا ۶:‏۴۴‏)‏ پس بی‌شک خصوصیات خوبی در آنان دیده است.‏ آیا ما هم می‌توانیم این خصوصیات را ببینیم؟‏ داشتن چنین دیدگاهی ما را بر می‌انگیزد که نه تنها از تقصیرها و خطاهای هم‌ایمانانمان «چشم‌پوشی» کنیم،‏ بلکه حتی در آن‌ها در پی خصوصیاتی باشیم که تحسینشان کنیم.‏ (‏امثال ۱۹:‏۱۱‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ وقتی اعتماد خود را به برادر یا خواهری مسیحی ابراز می‌نماییم،‏ در واقع او را تشویق می‌کنیم که با تمام وجود به یَهُوَه خدمت کند و از خدمت خود شاد و خرسند گردد.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۱‏.‏

۲۰.‏ چگونه از گنجینهٔ حکمتی که در انجیل‌ها نهفته است،‏ فایده می‌بریم و فایدهٔ آن چیست؟‏

^۲۰ گزارش‌هایی که در مورد زندگی و خدمت عیسی در انجیل‌ها به تحریر درآمده است،‏ به راستی گنجینهٔ پرارزشی از حکمت است.‏ حال،‏ چگونه می‌توانیم از این گنج گرانبها فایده ببریم؟‏ عیسی در پایان موعظهٔ خود،‏ شنوندگانش را تشویق کرد که سخنان حکیمانه‌اش را بشنوند و به آن عمل کنند.‏ (‏مَتّی ۷:‏۲۴-‏۲۷‏)‏ شکل دادن افکار و اعمال و انگیزه‌هایمان مطابق با گفتار و کردار حکیمانهٔ عیسی،‏ به ما کمک می‌کند که اکنون بهترین راه زندگی را برگزینیم و همواره در این راه که به حیات ابدی می‌انجامد،‏ گام برداریم.‏ (‏مَتّی ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ قطعاً هیچ راهی بهتر و حکیمانه‌تر از این راه نیست.‏