نیاز مبرم به دعا و تواضع

عیسی احتمالاً در سامره یا در جلیل بود.‏ او می‌خواست که بار دیگر بر اهمیت پشتکار و پافشاری در دعا تأکید کند.‏ او پیش از این در این مورد مَثَلی بیان کرده بود.‏ (‏لوقا ۱۱:‏۵-‏۱۳‏)‏ این بار این مطلب را با مَثَلی دیگر عنوان کرد و گفت:‏

‏«در شهری قاضی‌ای بود که نه از خدا ترسی داشت و نه مردم برایش اهمیتی داشتند.‏ در آن شهر بیوه‌زنی نیز بود که پیوسته نزد آن قاضی می‌رفت و می‌گفت:‏ ‹به داد من برس و بین من و مدعی‌ام منصفانه قضاوت کن.‏› قاضی تا مدتی نمی‌خواست به کار او رسیدگی کند،‏ اما سرانجام به خود گفت:‏ ‹هرچند که من نه از خدا می‌ترسم و نه مردم برایم اهمیتی دارند،‏ اما چون این بیوه‌زن پیوسته مزاحم من می‌شود،‏ کاری می‌کنم که به حق خود برسد،‏ مبادا مدام بیاید و جانم را به تنگ آورد.‏›»—‏لوقا ۱۸:‏۲-‏۵‏.‏

عیسی درسی را که از بیان این مَثَل مد نظر داشت،‏ چنین عنوان کرد:‏ «بشنوید که این قاضی،‏ با این که عادل نبود،‏ چه گفت!‏ پس آیا خدا به داد برگزیدگان خود که شب و روز نزد او فریاد برمی‌آورند،‏ نخواهد رسید؟‏ آیا با آنان بردبار نیز نخواهد بود؟‏» (‏لوقا ۱۸:‏۶،‏ ۷‏)‏ پس عیسی می‌خواست به چه جنبه‌ای از شخصیت پدرش اشاره کند؟‏

یقیناً منظور عیسی آن نبود که یَهُوَه خدا وجه اشتراکی با آن قاضی ناعادل دارد.‏ عیسی در مَثَل خود در واقع به وجه تمایز آنان اشاره کرد و نشان داد که اگر حتی قاضی‌ای ناعادل به خاطر پافشاری یک شخص به کار او رسیدگی می‌کند،‏ می‌توان یقین داشت که یَهُوَه قطعاً چنین خواهد کرد.‏ او عادل و نیکوست و اگر خادمانش دست از دعا نکشند،‏ دعای آنان را مستجاب خواهد کرد.‏ این امر را از آنچه عیسی در ادامه به آن اشاره کرد می‌توان دید.‏ او گفت:‏ «به شما می‌گویم که [خدا] سریعاً به داد ایشان خواهد رسید.‏»—‏لوقا ۱۸:‏۸‏.‏

در جامعه اغلب به انسان‌های مستمند و حقیر اجحاف می‌شود،‏ در حالی که به ثروتمندان و اشخاص با نفوذ حرمت و احترام گذاشته می‌شود.‏ اما یَهُوَه خدا چنین نمی‌کند.‏ او عادل است و در زمان مناسب،‏ ترتیبی خواهد داد تا شریران به سزای اعمال خود برسند و خادمانش به حیات جاودان دست یابند.‏

چه کسی ایمانی همچون ایمان آن بیوه‌زن دارد؟‏ به‌راستی چه تعداد از مردم روی زمین واقعاً ایمان دارند که خدا «سریعاً به داد ایشان خواهد رسید»؟‏ عیسی کمی پس از آن که به موضوع پافشاری در دعا پرداخت،‏ به ایمان داشتن به قدرت دعا اشاره کرد و گفت:‏ «هنگامی که پسر انسان بیاید،‏ آیا واقعاً چنین ایمانی بر روی زمین خواهد یافت؟‏» (‏لوقا ۱۸:‏۸‏)‏ این سخن عیسی بر این دلالت داشت که هنگام آمدن مسیح،‏ شمار کسانی که چنین ایمانی دارند،‏ احتمالاً چندان زیاد نخواهد بود.‏

برخی از شنوندگان عیسی به ایمان خود می‌بالیدند.‏ آنان دیگران را خوار می‌شمردند،‏ اما خود یقین داشتند که درستکارند.‏ عیسی خطاب به آنان این مَثَل را آورد:‏

‏«دو مرد برای دعا کردن به معبد رفتند؛‏ یکی فَریسی و دیگری خراجگیر.‏ فَریسی ایستاد و با خود چنین دعا کرد:‏ ‹ای خدا،‏ تو را شکر می‌کنم که مثل مردم دیگر،‏ اخاذ،‏ بدکار و زناکار نیستم،‏ خصوصاً مانند این خراجگیر.‏ دو بار در هفته روزه می‌گیرم و یک‌دهم از هرچه به دست می‌آورم،‏ می‌دهم.‏›»—‏لوقا ۱۸:‏۱۰-‏۱۲‏.‏

فَریسیان به این معروف بودند که در جمع دیگران به درستکاری خود می‌بالند.‏ آنان در واقع می‌خواستند دیگران را تحت تأثیر قرار دهند.‏ فَریسیان به‌ویژه دوشنبه و پنجشنبه را برای روزه گرفتن تعیین کرده بودند.‏ این همان روزهایی بود که بازارهای شهر شلوغ بود و آنان می‌توانستند خود را در چشمان بسیاری روزه‌دار نشان دهند.‏ به علاوه،‏ فَریسیان با وسواس تمام،‏ حتی یک‌دهم چیزهایی جزئی همچون سبزیجات را می‌دادند.‏ (‏لوقا ۱۱:‏۴۲‏)‏ آنان چند ماه پیش از آن،‏ انزجار خود را از مردم عامی چنین نشان داده بودند:‏ «این مردمی که شریعت را [مطابق تفسیر فَریسیان] نمی‌دانند،‏ مردمی لعنت‌شده‌اند.‏»—‏یوحنا ۷:‏۴۹‏.‏

عیسی مَثَل خود را چنین ادامه داد:‏ «اما خراجگیر دور ایستاد و حتی نخواست چشمان خود را به سوی آسمان بلند کند.‏ او بر سینه می‌زد و می‌گفت:‏ ‹ای خدا،‏ به منِ گناهکار رحم کن.‏›» آری،‏ آن خراجگیر با فروتنی به خطاکار بودن خود اذعان می‌کرد.‏ پس عیسی چنین نتیجه‌گیری کرد:‏ «به شما می‌گویم،‏ این مرد وقتی از آنجا به خانه رفت،‏ درستکارتر از آن فَریسی شمرده شد؛‏ زیرا هر که خود را برافرازد،‏ خوار خواهد شد و هر که خود را فروتن سازد،‏ سرافراز خواهد گشت.‏»—‏لوقا ۱۸:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

عیسی به این طریق تأکید کرد که باید متواضع بود.‏ این پند برای شاگردانش بسیار مفید بود؛‏ زیرا در جامعه‌ای بزرگ شده بودند که در آن فَریسیانِ زاهدنما بر رتبه و مقام تأکید بسیار می‌کردند.‏ البته باید گفت که این پند عیسی برای همهٔ پیروانش مفید است.‏