فصل ۱۰۹
محکوم کردن مخالفان مذهبی
مَتّی ۲۲:۴۱–۲۳:۲۴ مَرقُس ۱۲:۳۵-۴۰ لوقا ۲۰:۴۱-۴۷
مسیح، پسر کیست؟
برملا کردن ریاکاری مخالفان
روز ۱۱ نیسان بود و عیسی هنوز در معبد بود. رهبران مذهبی نتوانسته بودند عیسی را بی‌اعتبار کنند یا به بهانه‌ای او را به دست مقامات رومی بسپارند. (لوقا ۲۰:۲۰) حال عیسی بود که آنان را به چالش می‌کشید و می‌خواست هویت خود را آشکار کند. پس پیش از آن که آنان سؤالی بکنند، از آن رهبران مذهبی پرسید: «شما در مورد مسیح چه فکر می‌کنید؟ او پسر کیست؟» (مَتّی ۲۲:۴۲) همه از این حقیقت آگاه بودند که مسیح باید از دودمان داوود باشد. پاسخ رهبران مذهبی نیز بر همین مبنا بود.—مَتّی ۹:۲۷؛ ۱۲:۲۳؛ یوحنا ۷:۴۲.
عیسی پرسید: «پس چگونه است که به داوود الهام شد که او را سَرور خود بخواند؟ زیرا می‌گوید: ‹یَهُوَه به سَرور من گفت: «به دست راست من بنشین تا زمانی که دشمنانت را زیر پایت نهم.»› حال که داوود مسیح را سَرور می‌خوانَد، پس چگونه مسیح می‌تواند پسر داوود باشد؟»—مَتّی ۲۲:۴۳-۴۵.
آری، عیسی با اشاره به گفته‌های داوود در مزمور ۱۱۰:۱، ۲ نشان داد که مسیح سَرور داوود است و به دست راست خدا خواهد نشست. پس مسیح باید از آسمان بر زمین اِعمال قدرت می‌کرد. اما فَریسیان امید داشتند حکمرانی بشری از خاندان داوود بیاید و آنان را از زیر سلطهٔ رومیان آزاد کند. از این رو، در مقابل سخنان عیسی خاموش ماندند.
سپس عیسی شاگردان و بسیاری دیگر از مردم را که به این گفتگو گوش می‌دادند مورد خطاب قرار داد و به آنان در مورد علمای دین و فَریسیان هشدار داد. آن رهبران مذهبی «خود را بر مسند موسی» نشانده بودند و باید شریعت را آموزش می‌دادند. عیسی در مورد آنان به شنوندگانش چنین گفت: «هر چه به شما می‌گویند، انجام دهید و به جا آورید، اما مثل ایشان عمل مکنید؛ زیرا می‌گویند، اما خود به آن عمل نمی‌کنند.»—مَتّی ۲۳:۲، ۳.
عیسی سپس به چند نمونه از ریاکاری آنان اشاره کرد و گفت: «آیه‌دان‌های خود را بزرگ‌تر . . . می‌کنند.» برخی یهودیان روی پیشانی یا بازوی خود آیه‌دانی می‌بستند. آیه‌دان جعبهٔ نسبتاً کوچکی حاوی قسمت‌هایی از شریعت بود. فَریسیان برای این که وانمود کنند برای شریعت غیرت بسیار دارند، آیه‌دان‌های بزرگ‌تری استفاده می‌کردند. آنان همچنین «حاشیهٔ رداهای خود را پهن‌تر» می‌کردند. اسرائیلیان باید بر حاشیهٔ ردای خود آویزه‌هایی درست می‌کردند، اما فَریسیان سعی می‌کردند حاشیه رداهایشان پهن‌تر از دیگران باشد. (اعداد ۱۵:۳۸-۴۰) آنان همهٔ این کارها را می‌کردند تا «توجه مردم را به خود جلب کنند.»—مَتّی ۲۳:۵.
حتی شاگردان عیسی نیز ممکن بود تحت تأثیر این روحیه قرار گیرند و بخواهند به جاه و مقام برسند. از این رو، عیسی به آنان چنین پند داد: «شما ‹رَبّی› خوانده مشوید؛ زیرا تنها یک استاد دارید و همهٔ شما برادرید. به علاوه هیچ کس را بر زمین ‹پدر› خود مخوانید؛ زیرا تنها یک پدر دارید که در آسمان است. همچنین ‹پیشوا› خوانده مشوید؛ زیرا تنها یک پیشوا دارید که همان مسیح است.» پس شاگردان باید چه دیدی به خود می‌داشتند و چگونه رفتار می‌کردند؟ عیسی به آنان گفت: «بزرگترین در میان شما باید خدمتگزار شما باشد. هر که خود را بزرگ سازد، سرافکنده خواهد شد و هر که خود را فروتن سازد، سرافراز خواهد شد.»—مَتّی ۲۳:۸-۱۲.
عیسی سپس ریاکاری‌های مذهبی علمای دین و فَریسیان را یکی پس از دیگری محکوم کرد و گفت: «وای بر شما، ای علمای دین و فَریسیان، ای ریاکاران! زیرا درِ پادشاهی آسمان‌ها را به روی مردم می‌بندید؛ نه خود داخل می‌شوید و نه می‌گذارید آنانی که می‌خواهند به آن راه یابند، داخل شوند.»—مَتّی ۲۳:۱۳.
عیسی همچنین فَریسیان را محکوم کرد که به دیدگاه یَهُوَه نسبت به امور روحانی بی‌توجهند و بدون هیچ پایه و اساسی بعضی امور کم‌اهمیت را بسیار مهم جلوه می‌دهند. برای مثال آنان می‌گفتند: «اگر کسی به معبد سوگند خورَد، سوگندش به حساب نمی‌آید، اما اگر به طلای معبد سوگند خورَد، باید به سوگندش وفا کند.» آنان بدین سان نشان می‌دادند که واقعاً از لحاظ روحانی کورند! آن رهبران مذهبی به طلای معبد بیشتر اهمیت می‌دادند تا به ارزش روحانی معبد. آری، معبد جایی بود که آنان می‌توانستند یَهُوَه را پرستش کنند و به او نزدیک شوند. فَریسیان همچنین «احکام مهم‌تر شریعت، یعنی عدالت، رحمت و وفاداری» را نادیده می‌گرفتند.—مَتّی ۲۳:۱۶، ۲۳؛ لوقا ۱۱:۴۲.
عیسی این فَریسیان را «راهنمایان کور» خواند و به آنان گفت: «شما پشه را با صافی می‌گیرید، اما شتر را می‌بلعید!» (مَتّی ۲۳:۲۴) آنان یک پشهٔ کوچک را با صافی از شراب می‌گرفتند؛ چون شرعاً ناپاک محسوب می‌شد. اما از طرف دیگر، امور مهم شریعت را به گونه‌ای زیر پا می‌گذاشتند که گویی یک شتر را بلعیده باشند. در واقع، شتر نیز شرعاً ناپاک محسوب می‌شد، اما به‌مراتب بزرگ‌تر از یک پشه بود!—لاویان ۱۱:۴، ۲۱-۲۴.