خدا اولین مرد و زن را آفرید

یَهُوَه روی زمین در جایی به نام عدن یک باغ درست کرد.‏ باغی که پر از گل‌ها و درختان و حیوانات مختلف بود.‏ بعد خدا اولین مرد را از خاک زمین ساخت و در بینی او دمید.‏ آیا می‌دانی بعد چه اتفاقی افتاد؟‏ آن مرد یک موجود زنده شد.‏ یَهُوَه اسم او را آدم گذاشت و به او گفت که از آن باغ مراقبت کند و برای همهٔ حیوانات اسم انتخاب کند.‏

یَهُوَه یک دستور مهم به آدم داد.‏ او به آدم گفت:‏ ‹تو می‌توانی از میوهٔ تمام درختان بخوری،‏اما یک درخت مخصوص هست که نباید میوه‌اش را بخوری.‏ اگر میوهٔ آن درخت را بخوری می‌میری.‏›‏

بعد یَهُوَه گفت:‏ ‹من یک نفر دیگر می‌سازم که به آدم کمک کند.‏› او کاری کرد که آدم بخوابد و وقتی آدم در خواب عمیق بود،‏ خدا یکی از دنده‌های آدم را گرفت و از آن یک زن برای آدم ساخت و اسمش را حوّا گذاشت.‏ آدم و حوّا اولین خانواده روی زمین بودند.‏ وقتی آدم برای اولین بار زنش را دید چه احساسی داشت؟‏ او خیلی خوشحال شد و گفت:‏ ‹یَهُوَه از دندهٔ من عجب چیزی ساخته!‏ بالاخره یکی پیدا شد که شبیه من است.‏›‏

یَهُوَه به آدم و حوّا گفت که بچه‌دار شوند و زمین را پر کنند.‏ او می‌خواست که آن‌ها با هم کار کنند و از کارشان لذّت ببرند.‏ آن‌ها باید تمام زمین را مثل باغ عدن به یک پارک زیبا و بهشت تبدیل می‌کردند.‏ اما این طور نشد!‏ چرا؟‏ جواب این سؤال را در داستان بعد می‌بینیم.‏