یوشَع و جِبعونیان

خبرهای مربوط به اَریحا به گوش غیراسرائیلیانی که در کنعان بودند،‏ رسید.‏ پادشاهان آن‌ها تصمیم گرفتند که با هم متحد شوند و با اسرائیلیان بجنگند.‏ اما جِبعونیان نقشهٔ دیگری کشیدند.‏ آن‌ها لباس‌های کهنه و پاره پوشیدند و پیش یوشَع رفتند و گفتند:‏ ‹ما از یک سرزمین دور آمده‌ایم.‏ دربارهٔ یَهُوَه و تمام کارهایی که او برای شما در مصر و موآب کرد شنیده‌ایم.‏ اگر قول بدهید که به ما حمله نکنید،‏ ما خدمتگزاران شما می‌شویم.‏›‏

یوشَع حرف‌های آن‌ها را باور کرد و موافقت کرد که به آن‌ها حمله نکند.‏ سه روز بعد،‏ او فهمید که آن‌ها از سرزمین دوری نیامده‌اند.‏ جِبعونیان از سرزمین کنعان آمده بودند.‏ یوشَع از آن‌ها پرسید:‏ ‹چرا به ما دروغ گفتید؟‏› آن‌ها جواب دادند:‏ ‹ما ترسیدیم!‏ می‌دانیم که یَهُوَه خدایتان برای شما می‌جنگد.‏ لطفاً ما را نکشید.‏› یوشَع به قولش وفا کرد و اجازه داد که آن‌ها زنده بمانند.‏

کمی بعد،‏ پنج پادشاه کنعانی و لشکرهایشان،‏ جِبعونیان را تهدید کردند که به آن‌ها حمله می‌کنند.‏ یوشَع و لشکرش تمام شب راه رفتند تا به موقع به جِبعونیان برسند و آن‌ها را نجات بدهند.‏ روز بعد،‏ صبح زود جنگ شروع شد.‏ کنعانی‌ها به هر طرف فرار می‌کردند.‏ به هر طرف که می‌دویدند،‏ یَهُوَه تگرگ‌های بزرگ روی سرشان می‌ریخت.‏ بعد یوشَع از یَهُوَه خواست کاری کند که خورشید بی‌حرکت در آسمان بماند.‏ خورشید تا آن زمان هیچ وقت بی‌حرکت نمانده بود!‏ پس چرا یوشَع از یَهُوَه خواست که این کار را بکند؟‏ چون او به یَهُوَه اعتماد داشت.‏ خورشید تمام روز غروب نکرد تا اسرائیلیان بتوانند پادشاهان کنعانی و لشکرهایشان را شکست بدهند.‏