حَنّا برای داشتن یک پسر دعا کرد

مردی اسرائیلی به اسم اِلقانه دو زن داشت که اسم آن‌ها حَنّا و فِنِنّه بود.‏ او حَنّا را بیشتر از فِنِنّه دوست داشت.‏ فِنِنّه دائم حَنّا را مسخره می‌کرد،‏ چون خودش بچه‌های زیادی داشت ولی حَنّا هیچ بچه‌ای نداشت.‏ اِلقانه هر سال خانواده‌اش را برای پرستش یَهُوَه به خیمهٔ مقدّس که در شیلوه بود،‏ می‌بُرد.‏ یک بار وقتی که آن‌ها در آنجا بودند،‏ او متوجه شد که همسر عزیزش حَنّا خیلی ناراحت است.‏ اِلقانه به او گفت:‏ ‹حَنّا جان گریه نکن.‏ تو مرا داری.‏ من دوستت دارم.‏›‏

بعد،‏ حَنّا رفت که تنهایی دعا کند.‏ او زارزار گریه می‌کرد و با التماس از یَهُوَه می‌خواست که کمکش کند.‏ او به یَهُوَه قول داد و گفت:‏ ‹اگر به من پسری بدهی،‏ من او را به تو می‌دهم تا تمام عمرش به تو خدمت کند.‏›‏

کاهن اعظم عیلی،‏ صدای هق‌هق حَنّا را شنید،‏ پس فکر کرد که او مست است.‏ حَنّا به عیلی گفت:‏ ‹نه،‏ آقایم!‏ من مست نیستم.‏ مشکل بزرگی دارم که درباره‌اش با یَهُوَه صحبت می‌کنم.‏› عیلی فهمید که اشتباه کرده و به حَنّا گفت:‏ ‹خدا آرزویت را برآورده کند.‏› حَنّا حالش بهتر شد و رفت.‏ یک سال طول نکشید که او پسری به دنیا آورد و اسمش را سموئیل گذاشت.‏ فکرش را بکن که حَنّا چقدر خوشحال شد!‏

حَنّا قولی را که به یَهُوَه داده بود فراموش نکرد.‏ او به محض این که سموئیل را از شیر گرفت،‏ او را برای خدمت به یَهُوَه به خیمهٔ مقدّس برد.‏ حَنّا به عیلی گفت:‏ ‹این همان پسری است که در دعا از یَهُوَه خواستم.‏ من او را به یَهُوَه می‌دهم تا تمام عمرش مال او باشد.‏› اِلقانه و حَنّا سالی یک بار به دیدن سموئیل می‌رفتند و برایش یک کت جدیدِ بدون آستین می‌بردند.‏ یَهُوَه به حَنّا سه پسر و دو دختر دیگر هم داد.‏