قول یَفتاح

اسرائیلیان دوباره یَهُوَه را ترک کردند و خداهای دروغی را پرستیدند.‏ وقتی عَمّونیان به اسرائیلیان حمله کردند و با آن‌ها جنگیدند،‏ آن خداهای دروغی نتوانستند به اسرائیلیان کمک کنند.‏ اسرائیلیان بعد از سال‌های زیادی که رنج کشیدند،‏ بالاخره به یَهُوَه گفتند:‏ ‹ما گناه کرده‌ایم.‏ خواهش می‌کنیم که ما را از دست دشمنانمان نجات بدهی.‏› آن‌ها بت‌هایشان را از بین بردند و دوباره شروع به پرستش یَهُوَه کردند.‏ یَهُوَه نمی‌خواست ببیند که آن‌ها هنوز رنج می‌کشند.‏

مردی به اسم یَفتاح که یک جنگجو بود،‏ انتخاب شد تا مردم را در جنگ با عَمّونیان رهبری کند.‏ او به یَهُوَه گفت:‏ ‹اگر به ما کمک کنی که این جنگ را ببریم،‏ قول می‌دهم که وقتی به خانه برگردم،‏ اولین کسی را که از خانه‌ام به استقبالم بیاید به تو می‌دهم.‏› یَهُوَه به دعای یَفتاح گوش کرد و به او کمک کرد تا در جنگ برنده شود.‏

وقتی یَفتاح به خانه برگشت،‏ اولین کسی که به استقبالش بیرون آمد دخترش بود.‏ او همین یک بچه را داشت.‏ دخترش در حالی که می‌رقصید و دف می‌زد به طرف یَفتاح آمد.‏ حالا یَفتاح چکار می‌کرد؟‏ او یاد قولی که داده بود افتاد و گفت:‏ ‹ای وای دخترم!‏ نمی‌دانی که چقدر مرا غصه‌دار کردی.‏ من قولی به یَهُوَه داده بودم و برای این که به آن عمل کنم،‏ باید تو را به خیمهٔ مقدّس که در شیلوه است بفرستم تا در آنجا خدمت کنی.‏› دخترش به او گفت:‏ ‹بابا،‏ اگر قولی به یَهُوَه داده‌ای باید به آن عمل کنی.‏ فقط یک خواهش از تو دارم؛‏ بگذار دو ماه به کوه‌ها بروم و با دخترانی که دوست من هستند باشم.‏ بعد به خیمهٔ مقدّس می‌روم.‏› دختر یَفتاح تمام عمرش با وفاداری در خیمهٔ مقدّس خدمت کرد و دوستان او هر سال برای دیدنش به شیلوه می‌رفتند.‏