یَهُوَه با سموئیل صحبت کرد

عیلی که کاهن اعظم بود دو پسر داشت که در خیمهٔ مقدّس به عنوان کاهن خدمت می‌کردند.‏ اسم آن‌ها حُفنی و فینِحاس بود.‏ آن‌ها از قانون‌های یَهُوَه اطاعت نمی‌کردند و با مردم خیلی رفتار بدی داشتند.‏ وقتی اسرائیلیان برای یَهُوَه قربانی می‌آوردند،‏ حُفنی و فینِحاس بهترین گوشت قربانی را برای خودشان برمی‌داشتند.‏ عیلی شنید که پسرانش چه کار می‌کنند،‏ ولی هیچ عکس‌العملی نشان نداد.‏ آیا فکر می‌کنی یَهُوَه اجازه می‌داد که آن‌ها به این کارشان ادامه دهند؟‏

با این که سموئیل خیلی کوچک‌تر از حُفنی و فینِحاس بود،‏ ولی آن‌ها را نمونهٔ خودش قرار نمی‌داد و مثل آن‌ها رفتار نمی‌کرد.‏ یَهُوَه از سموئیل راضی بود.‏ یک شب،‏ وقتی که سموئیل خوابیده بود شنید که کسی اسمش را صدا می‌کند.‏ او بلند شد و به طرف عیلی دوید و گفت:‏ ‹بله آقایم!‏› اما عیلی به او گفت:‏ ‹من تو را صدا نکردم.‏ برو بخواب.‏› سموئیل به تختش برگشت.‏ بعد دوباره همان اتفاق افتاد.‏ وقتی سموئیل برای سومین بار آن صدا را شنید،‏ عیلی فهمید که یَهُوَه سموئیل را صدا می‌کند.‏ او به سموئیل گفت که اگر دوباره صدا را شنید،‏ بگوید:‏ ‹بله یَهُوَه،‏ من خدمتگزارت هستم و به تو گوش می‌دهم.‏›‏

سموئیل به تختش برگشت.‏ بعد صدایی شنید که می‌گوید:‏ ‹سموئیل!‏ سموئیل!‏› او جواب داد:‏ ‹بفرما،‏ من خدمتگزارت هستم و به تو گوش می‌دهم.‏› یَهُوَه به او گفت:‏ ‹به عیلی بگو که من می‌خواهم او و خانواده‌اش را مجازات کنم.‏ او می‌داند که پسرانش کارهای بدی در خیمهٔ مقدّس من انجام می‌دهند،‏ اما هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهد.‏› صبح روز بعد،‏ سموئیل مثل همیشه درهای خیمهٔ مقدّس را باز کرد.‏ او می‌ترسید که پیام یَهُوَه را به کاهن اعظم بگوید.‏ اما عیلی او را صدا کرد و پرسید:‏ ‹پسرم،‏ یَهُوَه به تو چه گفت؟‏ همه چیز را به من بگو.‏› پس سموئیل همه چیز را به عیلی گفت.‏

سموئیل روزبه‌روز بزرگتر می‌شد و یَهُوَه همیشه با او بود.‏ اسرائیلیان در سرتاسر سرزمینشان می‌دانستند که یَهُوَه سموئیل را انتخاب کرده تا پیامبر و داور باشد.‏