داوود و شائول

بعد از این که داوود جُلیات را کشت،‏ شائولِ پادشاه او را فرماندهٔ لشکرش کرد.‏ داوود در جنگ‌های زیادی پیروز شد و مردم او را خیلی دوست داشتند.‏ هر وقت که او از جنگ به خانه برمی‌گشت،‏ زن‌ها با رقص و آواز به استقبالش می‌رفتند و این آواز را می‌خواندند:‏ ‹شائول هزاران نفر را کشته،‏ و داوود ده‌ها هزار نفر را!‏› این باعث شد که شائول به داوود حسادت کند و تصمیم بگیرد او را بکشد.‏

داوود در نواختن چنگ مهارت داشت.‏ یک روز وقتی او برای شائول چنگ می‌زد،‏ پادشاه نیزه‌اش را به طرف او پرت کرد،‏ ولی داوود به موقع جاخالی داد و نیزه به دیوار خورد.‏ بعد از آن،‏ شائول چند بار سعی کرد که داوود را بکشد.‏ بالاخره داوود فرار کرد و در بیابان مخفی شد.‏

شائول با لشکری که ۳۰۰۰ سرباز داشت،‏ برای تعقیب داوود راه افتاد.‏ او تصادفاً وارد غاری شد که داوود و سربازانش آنجا مخفی شده بودند.‏ سربازان داوود آهسته به او گفتند:‏ ‹الآن فرصت داری شائول را بکشی.‏› داوود سینه‌خیز به طرف شائول رفت و بی‌سروصدا یک تکه از لباس شائول را برید.‏ شائول اصلاً متوجه نشد.‏ بعد،‏ داوود از این که به پادشاه مسح‌شدهٔ یَهُوَه بی‌احترامی کرده بود،‏ خیلی ناراحت شد.‏ او به سربازانش اجازه نداد که به شائول حمله کنند.‏ وقتی شائول از غار بیرون رفت،‏ داوود او را صدا کرد و گفت:‏ ‹من می‌توانستم تو را بکشم،‏ ولی نکشتم.‏› آیا شائول وقتی این را شنید،‏ نظرش را دربارهٔ داوود عوض کرد؟‏

نه.‏ شائول باز هم به تعقیب داوود ادامه داد.‏ یک شب داوود و خواهرزاده‌اش اَبیشای،‏ بدون این که کسی متوجه شود وارد اردوگاه شائول شدند.‏ همه،‏ حتی اَبنیر که محافظ پادشاه بود خوابیده بودند.‏ اَبیشای گفت:‏ ‹الآن فرصت خوبی داریم!‏ بگذار او را بکشم.‏› داوود گفت:‏ ‹یَهُوَه به حسابش می‌رسد.‏ بیا فقط نیزه و کوزهٔ آبش را برداریم و از اینجا برویم.‏›‏

بعد داوود به بالای کوهی رفت که نزدیک اردوگاه شائول بود.‏ او از آنجا نگاهی به اردوگاه انداخت و فریاد زد:‏ ‹اَبنیر،‏ چرا از پادشاهت محافظت نکردی؟‏ کوزهٔ آب و نیزهٔ شائول کجاست؟‏› شائول صدای داوود را شناخت و گفت:‏ ‹تو می‌توانستی مرا بکشی،‏ ولی نکشتی!‏ من می‌دانم که تو پادشاه بعدی اسرائیل هستی.‏› بعد،‏ شائول به خانه‌اش برگشت.‏ آیا تمام خانوادهٔ شائول از داوود متنفر بودند؟‏ بگذار ببینیم.‏