شجاعت یِهویاداع

ایزابل دختری به اسم عَتَلیا داشت که مثل خودش شریر بود.‏ عَتَلیا با پادشاه یهودا ازدواج کرده بود.‏ وقتی شوهرش مرد،‏ پسرش شروع به حکمرانی کرد.‏ ولی وقتی پسرش هم مرد،‏ عَتَلیا خودش را حاکم یهودا کرد.‏ بعد او سعی کرد که همهٔ پسران و مردانی را که وارث سلطنت بودند نابود کند؛‏ او حتی نوه‌های خودش را کشت.‏ همه از او می‌ترسیدند.‏

یِهویاداع که کاهن اعظم بود و زنش یِهوشِبَع می‌دانستند که این کار عَتَلیا خیلی بد است.‏ آن‌ها جانشان را به خطر انداختند تا یکی از نوه‌های عَتَلیا را که بچهٔ کوچکی به اسم یِهوآش بود مخفی کنند.‏ آن‌ها او را پیش خودشان در معبد بزرگ کردند.‏

وقتی یِهوآش هفت ساله بود،‏ یِهویاداع همهٔ رئیسان نگهبانان کاخ و لاویان را جمع کرد و به آن‌ها گفت:‏ ‹از دروازه‌های معبد محافظت کنید و نگذارید کسی وارد شود.‏› بعد یِهویاداع،‏ یِهوآش را پادشاه یهودا کرد و روی سر او تاج گذاشت.‏ مردم یهودا فریاد زدند:‏ ‹زنده باد پادشاه!‏›‏

ملکه عَتَلیا صدای فریاد جمعیت را شنید و با عجله به طرف معبد دوید.‏ وقتی او پادشاه جدید را دید،‏ با صدای بلند گفت:‏ ‹توطئه!‏ توطئه!‏› رئیسان نگهبانان کاخ،‏ ملکهٔ شریر را گرفتند،‏ او را بیرون بردند و کشتند.‏ ولی چطور می‌شد تأثیر بدی را که او روی مردم گذاشته بود از بین برد؟‏

یِهویاداع به قوم کمک کرد تا با یَهُوَه عهد ببندند و قول بدهند که فقط او را پرستش کنند.‏ یِهویاداع به آن‌ها دستور داد تا معبد بَعَل را از بین ببرند و بت‌ها را خُرد کنند.‏ او کاهنان و لاویانی را تعیین کرد تا در معبد خدمت کنند و مردم بتوانند دوباره در آنجا یَهُوَه را بپرستند.‏ او نگهبانانی برای محافظت از دروازه‌های معبد تعیین کرد تا هیچ شخص ناپاکی وارد معبد نشود.‏ بعد یِهویاداع و رئیسان نگهبانان کاخ،‏ یِهوآش را به کاخ بردند و او را بر تخت پادشاهی نشاندند.‏ مردم یهودا خیلی خوشحال شدند.‏ آن‌ها بالاخره از دست عَتَلیای شریر و از پرستش بَعَل آزاد شدند و می‌توانستند یَهُوَه را پرستش کنند.‏ یِهویاداع با کارهایی که از روی شجاعت انجام داد به عدهٔ زیادی کمک کرد؛‏ مگر نه؟‏