زنی که سر چاه آمد تا آب بکشد

بعد از عید پِسَح،‏ وقتی عیسی و شاگردانش به جلیل برمی‌گشتند،‏ از سامره رد شدند.‏ نزدیک شهر سوخار،‏ عیسی کنار چاهی که به چاه یعقوب معروف بود نشست تا استراحت کند.‏ شاگردان او به شهر رفتند تا غذا بخرند.‏

همان موقع،‏ زنی سر چاه آمد تا آب بکشد.‏ عیسی به او گفت:‏ ‹به من آب بده.‏› آن زن گفت:‏ ‹چرا با من صحبت می‌کنی؟‏ من یک زن سامری هستم.‏ یهودیان با سامریان صحبت نمی‌کنند.‏› عیسی به او گفت:‏ ‹اگر می‌دانستی که من چه کسی هستم،‏ تو از من آب می‌خواستی و من به تو آب زندگی‌بخش می‌دادم.‏› آن زن پرسید:‏ ‹منظورت چیست؟‏ تو حتی سطل نداری که با آن آب بکشی!‏› عیسی گفت:‏ ‹هر کس از آبی که من به او می‌دهم بنوشد،‏ دیگر هیچ وقت تشنه نمی‌شود.‏› زن به او گفت:‏ ‹ای آقا،‏ خواهش می‌کنم این آب را به من بده.‏›‏

آن‌وقت عیسی به او گفت:‏ ‹برو و شوهرت را به اینجا سر چاه بیاور.‏› او گفت:‏ ‹من شوهر ندارم.‏› عیسی گفت:‏ ‹راست می‌گویی.‏ تو پنج بار ازدواج کرده‌ای و الآن با مردی زندگی می‌کنی که شوهر تو نیست.‏› زن به او گفت:‏ ‹می‌بینم که تو یک پیامبر هستی.‏ ما معتقدیم که می‌توانیم خدا را در این کوه پرستش کنیم،‏ ولی یهودیان می‌گویند که خدا را فقط باید در اورشلیم پرستش کرد.‏ من مطمئنم وقتی مسیح بیاید،‏ به ما یاد می‌دهد که خدا را چطور پرستش کنیم.‏› در آن موقع،‏ عیسی چیزی گفت که به هیچ کس دیگری نگفته بود.‏ او گفت:‏ ‹من مسیح هستم.‏›‏

آن زن فوراً به شهر خودش برگشت و به سامریان گفت:‏ ‹فکر می‌کنم مسیح را پیدا کرده‌ام.‏ او همه چیز را دربارهٔ من می‌داند.‏ خودتان بیایید و ببینید!‏› مردم دنبال آن زن سر چاه آمدند و به چیزهایی که عیسی تعلیم می‌داد گوش دادند.‏

سامریان از عیسی دعوت کردند که در شهرشان بماند.‏ او دو روز در آنجا به مردم تعلیم داد و عدهٔ زیادی به او ایمان آوردند.‏ آن‌ها به آن زن سامری گفتند:‏ ‹ما خودمان حرف‌های این مرد را شنیدیم و حالا می‌دانیم که او واقعاً نجات‌دهندهٔ دنیاست.‏›‏