عیسی به هزاران نفر غذا داد

رسولان کمی قبل از پِسَح سال ۳۲ میلادی،‏ از سفری که برای موعظه داشتند برگشتند.‏ آن‌ها خسته بودند،‏ پس عیسی آن‌ها را با قایق به بِیت‌صِیدا برد تا بتوانند در آنجا استراحت کنند.‏ اما وقتی قایق به ساحل نزدیک می‌شد،‏ عیسی دید که هزاران نفر در آنجا منتظرشان هستند.‏ با وجود این که عیسی می‌خواست با رسولانش تنها باشد،‏ با مهربانی با آن جمعیت برخورد کرد.‏ او مریضان را شفا داد و تمام روز دربارهٔ پادشاهی خدا به مردم تعلیم داد.‏ موقع عصر،‏ رسولان عیسی پیش او رفتند و گفتند:‏ ‹حتماً همهٔ این مردم گرسنه‌اند.‏ به آن‌ها بگو که بروند و چیزی برای خوردن بخرند.‏›‏

عیسی گفت:‏ ‹لازم نیست بروند.‏ چیزی برای خوردن به آن‌ها بدهید.‏› رسولان پرسیدند:‏ ‹می‌خواهی برویم برایشان نان بخریم؟‏› فیلیپُس که یکی از آن رسولان بود،‏ گفت:‏ ‹حتی اگر خیلی پول هم داشتیم،‏ نمی‌توانستیم برای این جمعیت نان کافی بخریم.‏›‏

عیسی پرسید:‏ ‹چقدر غذا داریم؟‏› آندریاس گفت:‏ ‹پنج تا نان و دو تا ماهی کوچک داریم.‏ ولی واقعاً کافی نیست!‏› عیسی گفت:‏ ‹نان‌ها و ماهی‌ها را بیاورید.‏› او به مردم گفت که در گروه‌های ۵۰ نفری و ۱۰۰ نفری روی چمن‌ها بنشینند.‏ بعد عیسی آن نان‌ها و ماهی‌ها را گرفت،‏ به طرف آسمان نگاه کرد و به یَهُوَه دعا کرد.‏ او بعد از دعا،‏ غذا را به رسولانش داد و آن‌ها غذا را به مردم دادند.‏ ۵۰۰۰ مرد و تعداد زیادی زن و بچه آنقدر غذا خوردند که سیر شدند.‏ بعد،‏ رسولان هر چه از غذا باقی مانده بود جمع کردند تا چیزی به هدر نرود.‏ از باقی‌ماندهٔ غذاها ۱۲ سبد پر شد!‏ این معجزهٔ بزرگی بود،‏ مگر نه؟‏

مردم آنقدر تحت تأثیر قرار گرفته بودند که می‌خواستند عیسی را پادشاه خودشان کنند.‏ ولی یَهُوَه نمی‌خواست که عیسی در آن موقع پادشاه شود.‏ پس عیسی به آن جمعیت گفت که بروند و به رسولانش گفت که سوار قایق شوند و به طرف دیگر دریای جلیل بروند.‏ بعد عیسی خودش تنها بالای کوهی رفت.‏ می‌دانی چرا؟‏ چون می‌خواست در آرامش به پدرش دعا کند.‏ عیسی هرچقدر هم که مشغول بود،‏ همیشه برای دعا وقت داشت.‏