سؤالات خوانندگان

▪ آیا شاهدان یَهُوَه تزریق یکی از اجزای خون،‏ به عنوان مثال ایمونو گلوبولین یا آلبومین را می‌پذیرند؟‏

برخی از آنها می‌پذیرند،‏ زیرا عقیده دارند که کتاب مقدس تزریق یکی از اجزای کوچک یا عناصر خون را بوضوح رد نمی‌کند.‏

آفریدگار در ابتدا این تعهد را بر دوش همهٔ افراد بشر گذارده بود که از وارد کردن خون به بدن خود خودداری کنند:‏ «هر جنبندهٔ که زندگی دارد برای شما طعام باشد،‏ .‏ .‏ .‏ مگر گوشت را با جانش که خون او باشد مخورید.‏» (‏پیدایش ۹:‏۳،‏ ۴‏)‏ خون مقدس بود و از اینرو فقط برای ارائه کردن قربانی می‌توانست مورد استفاده قرار گیرد.‏ در غیر اینصورت،‏ باید بر روی زمین ریخته می‌شد.‏—‏لاویان ۱۷:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ تثنیه ۱۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

این شرطی نبود که فقط به طور موقت برای یهودیان وضع شده باشد.‏ بلکه لزوم پرهیز از خون مجدداً برای مسیحیان نیز عنوان شد.‏ (‏اعمال ۲۱:‏۲۵‏)‏ مردم پیرامون آنها در امپراتوری روم،‏ عموماً قانون خدا را می‌شکستند و در غذاهای خود از خون استفاده می‌کردند.‏ این قانون در معالجات «پزشکی» نیز شکسته می‌شد؛‏ تِرتولیانوس گزارش می‌دهد که برخی از افراد خون می‌خوردند زیرا گمان می‌کردند که بیماری صرع را درمان می‌کند.‏ ‹آنان با ولع خون مجرمینی را که در میدان مسابقه کشته می‌شدند سر می‌کشیدند.‏› سپس اضافه می‌کند:‏ «از اعمال پلید خود در مقابل مسیحیان شرم کنید،‏ اینان حتی خون حیوانات را بر سر سفرهٔ خویش نمی‌آورند.‏» امروزه نیز برای شاهدان یَهُوَه تفاوتی نمی‌کند که استفادهٔ خوراکی از خون تا چه حد رایج باشد،‏ در هر حال آنان درست مانند مسیحیان آن زمان مصمم هستند که قانون خدا را زیر پا ننهند.‏ انتقال خون در طی سالهای ۱۹۴۰ گسترش یافت،‏ و شاهدان دریافتند که اطاعت از خدا مستلزم پرهیز از انتقال خون است،‏ حتی اگر پزشکان بر آن تأکید کنند.‏

در ابتدا غالباً خون کامل به بیمار تزریق می‌شد.‏ بعدها،‏ پژوهشگران شروع به تجزیهٔ خون به عناصر اولیهٔ آن کردند،‏ زیرا پزشکان دریافته بودند که بیمار ممکن است به همهٔ بخشهای اصلی خون نیاز نداشته باشد.‏ در صورتی که فقط یکی از اجزای خون به بیمار داده شود برای او خطر کمتری خواهد داشت،‏ و پزشکان می‌توانند از خون موجود استفادهٔ بیشتری بکنند.‏

خون انسان را می‌توان به یک مادهٔ سلولی تیره‌رنگ و مایعی زرد رنگ (‏پلاسما،‏ یا سرم)‏ تجزیه کرد.‏ بخش سلولی (‏۴۵ درصد حجم)‏ شامل موادی است که عموماً گلبولهای قرمز،‏ گلبولهای سفید،‏ و پلاکتها خوانده می‌شوند.‏ و ۵۵ درصد بقیهٔ حجم خون را پلاسما تشکیل می‌دهد که ۹۰ درصد آن آب است،‏ اما حامل مقدار ناچیزی از انواع گوناگون پروتئین‌ها،‏ هورمون‌ها،‏ نمک‌ها،‏ و آنزیم‌ها نیز می‌باشد.‏ امروزه،‏ بیشتر خون اهداشده به عناصر اولیهٔ آن تجزیه می‌شود.‏ ممکن است برای معالجهٔ شوک به یک بیمار پلاسما (‏شاید پلاسمای تازهٔ منجمد شده)‏ تزریق شود.‏ اما به بیماری که دچار کم‌خونی است شاید گلبولهای سرخ فشرده و ذخیره شده‌ای را که با مایعی مخلوط شده‌اند تزریق کنند.‏ پلاکتها و گلبولهای سفید نیز تزریق می‌شوند ولی بندرت.‏

در روزگار کتاب مقدس انسانها به چنین روشهایی برای استفاده از این عناصر دست نیافته بودند.‏ خدا فقط فرمان داد:‏ ‹از خون بپرهیزید.‏› (‏اعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ اما به چه دلیل فرد باید بین خون کامل و خونی که به عناصر آن تجزیه شده است فرق قائل شود؟‏ با وجود آنکه بعضی از مردم خون می‌نوشیدند،‏ مسیحیان از انجام این کار خودداری می‌کردند حتی اگر به قیمت زندگی‌شان تمام می‌شد.‏ آیا اگر شخصی خون را جمع می‌کرد،‏ آن را به حال خود می‌گذاشت تا اجزای آن از هم جدا شوند،‏ و سپس فقط پلاسما و یا بخش لخته‌شدهٔ آن را مثلاً به صورت سوسیس خونی به آنها می‌داد،‏ در نظر آنها تغییری پدید می‌آمد؟‏ به هیچ وجه!‏ به همین دلیل شاهدان یَهُوَه نیز انتقال خون کامل یا عناصر اولیهٔ خون (‏یعنی گلبولهای قرمز،‏ گلبولهای سفید،‏ پلاکت،‏ یا پلاسما)‏ را که به همین منظور به کار می‌روند،‏ نمی‌پذیرند.‏

اما همانطور که از سؤال مطرح‌شده برمی‌آید،‏ دانشمندان اجزای ویژه‌ای از خون را شناخته‌اند و دریافته‌اند که چگونه از آنها استفاده کنند.‏ موضوعی که در بیشتر مواقع مطرح می‌شود مربوط به پروتئین‌های پلاسما یعنی گلوبولین‌ها،‏ آلبومین،‏ و فیبرینوژن است.‏ احتمالاً رایج‌ترین استفادهٔ درمانی از چنین موادی تزریق ایمونو گلوبولین است.‏ چرا این کار انجام می‌شود؟‏

بدن شما قادر است علیه برخی بیماریها آنتی‌کور تولید کند و به شما مصونیت فعال ببخشد.‏ این اساس تلقیح واکسن (‏توکسوئید)‏ برای جلوگیری از بیماریهای فلج اطفال،‏ اوریون،‏ سرخجه (‏سرخک)‏،‏ دیفتری –‏ کزاز –‏ سیاه سرفه و تب حصبه است.‏ اما اگر شخص بتازگی در معرض خطر ابتلا به برخی بیماری‌های وخیم قرار گرفته باشد،‏ پزشکان ممکن است تزریق سرم (‏پادزهر)‏ را توصیه کنند که فوراً به شخص مصونیت منفعل می‌دهد.‏ تا همین اواخر برای چنین تزریقاتی از ایمونو گلوبولین (‏محتوی آنتی‌کور)‏ شخصی که نسبت به بیماری مصونیت پیدا کرده بود،‏ استفاده می‌شد.‏a مصونیت منفعلی که از این تزریق حاصل می‌شود دائمی نیست،‏ زیرا آنتی‌کورهای تزریق شده پس از مدتی از بدن شخص دفع می‌شوند.‏

برخی از مسیحیان با توجه به فرمان ‹پرهیز از خون› معتقدند که با وجود آنکه ایمونو گلوبولین (‏پروتئین)‏ فقط یکی از اجزای کوچک خون است،‏ نباید تزریق آن را بپذیرند.‏ موضع آنها روشن و واضح است—‏آنها هیچ عنصری را که از خون گرفته شده باشد،‏ به هر شکل و مقدار،‏ نمی‌پذیرند.‏

برخی دیگر معتقدند که یک سرم (‏پادزهر)‏،‏ به عنوان مثال ایمونو گلوبولین که فقط محتوی یکی از اجزای بسیار ناچیز پلاسمای خون شخص اهداکننده است و سیستم دفاعی آنها را در برابر بیماری تقویت می‌کند،‏ با انتقال خون که برای حفظ زندگی به کار می‌رود یکی نیست.‏ بنابراین وجدان‌شان ممکن است آنان را از مصرف ایمونو گلوبولین یا اجزای مشابه آن باز ندارد.‏b مسئلهٔ اصلی در نظر آنان شاید آن باشد که آیا حاضرند خطراتی را که استفاده از خون دیگران برای تهیهٔ این مادهٔ تزریقی در بر دارد بپذیرند.‏

جالب است که دستگاه گردش خون زن باردار از دستگاه گردش خون جنین درون رحمش مجزاست؛‏ گروه خونی آنان غالباً یکی نیست.‏ خون مادر از بدن جنین عبور نمی‌کند.‏ سلول‌های خون (‏گلبول‌ها و پلاکت‌ها)‏ و همینطور پلاسمای خون مادر از سد جفتی نمی‌گذرند و به بدن جنین وارد نمی‌شوند.‏ در واقع اگر در اثر سانحه‌ای خون مادر با خون جنین مخلوط شود،‏ ممکن است بعدها ناراحتی‌هایی پدید آورد (‏عدم تجانس Rh و گروه خونی [‏ABO‏])‏.‏ با وجود این بعضی از مواد پلاسما به داخل دستگاه گردش خون جنین راه می‌یابند.‏ آیا پروتئین‌های پلاسما،‏ از قبیل ایمونو گلوبولین و آلبومین هم از جملهٔ این مواد هستند؟‏ بله،‏ برخی از آنها.‏

زن باردار مکانیسم فعالی دارد که بوسیلهٔ آن مقداری از ایمونو گلوبولین از خون او به جنین وارد می‌شود.‏ از آنجایی که این حرکت طبیعی آنتی‌کورها به داخل جنین در همهٔ حاملگی‌ها صورت می‌گیرد،‏ نوزادان در هنگام تولد به طور طبیعی تا حدی در مقابل برخی عفونت‌ها مصونیت دارند.‏

آلبومینی که پزشکان برای معالجهٔ شوک یا برخی حالت‌های دیگر تجویز می‌کنند نیز به همین شکل است.‏c پژوهشگران ثابت کرده‌اند که آلبومین پلاسما نیز،‏ اگر چه به میزان کمتر،‏ از طریق جفت از مادر به جنین منتقل می‌شود.‏

هنگامی که یک مسیحی در مقابل این تصمیم قرار می‌گیرد که آیا تزریق ایمونو گلوبولین،‏ آلبومین،‏ یا سایر اجزای پلاسما را بپذیرد یا نه،‏ می‌تواند بر روی این نکته تأمل کند که برخی از اجزای پروتئین موجود در پلاسما بطور طبیعی به داخل دستگاه گردش خون شخصی دیگر (‏جنین)‏ وارد می‌شود.‏ یک نفر شاید با وجدان آسوده آن را بپذیرد در حالیکه شخصی دیگر ممکن است احساس کند که نمی‌تواند چنین چیزی را بپذیرد.‏ هر یک از آنها باید شخصاً این مسئله را در مقابل خدا حل کند.‏

‏[پاورقی‌ها]‏