‏«برای من منتظر باشید»‏

‏«بنابرین خداوند میگوید برای من منتظر باشید.‏»—‏صفنیا ۳:‏۸‏.‏

۱.‏ صفنیای نبی چه هشداری داد،‏ و این امر چرا برای مردم زمان ما جالب توجه است؟‏

‏«روز عظیم خداوند نزدیک است.‏» این فریاد هشداردهنده‌ای بود که صفنیای نبی در نیمهٔ قرن هفتم ق.‏د.‏م.‏،‏ برآورد.‏ (‏صفنیا ۱:‏۱۴‏)‏ این پیشگویی بین ۴۰ تا ۵۰ سال بعد تکمیل شد،‏ یعنی هنگامی که روز انجام داوری یَهُوَه بر اورشلیم و بر ملتهایی که با بدرفتاری با قوم یَهُوَه به حق سلطنت وی بی‌اعتنایی می‌کردند،‏ فرا رسید.‏ چرا این واقعه باید برای کسانی که در پایان قرن بیستم به سر می‌برند جالب توجه باشد؟‏ ما در زمانی زندگی می‌کنیم که «روز عظیم» و نهایی یَهُوَه بسرعت نزدیک می‌شود.‏ درست همانند روزگار صفنیا،‏ «حدّت خشم» یَهُوَه بر ضد جهان مسیحیت یعنی معادل امروزی اورشلیم،‏ و همهٔ ملتهایی که با قوم خدا بدرفتاری نموده و به حق سلطنت او بر عالم بی‌اعتنایی می‌کنند،‏ در حال شعله‌ور شدن است.‏—‏صفنیا ۱:‏۴؛‏ ۲:‏۴،‏ ۸،‏ ۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۳:‏۸؛‏ ۲پطرس ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

صفنیا—‏شاهـدی باشهامت

۲،‏ ۳.‏ الف)‏ تا چه حد در مورد صفنیا اطلاع داریم،‏ و چه چیزی نشانگر آن است که او شاهدی پرشهامت برای یَهُوَه بود؟‏ ب)‏ چه عواملی ما را قادر می‌سازند تا زمان و محل نبوت صفنیا را تعیین کنیم؟‏

^۲ اطلاع زیادی در مورد صفنیای نبی که نامش (‏به زبان عبری،‏ زِفَن‌یا )‏ به معنی «یَهُوَه پنهان ساخته (‏اندوخته)‏ است» می‌باشد،‏ در دست نیست.‏ با این حال،‏ بر خلاف دیگر انبیا،‏ صفنیا شجره‌نامهٔ خود را تا چهار نسل یعنی تا زمان «حِزْقِیّا» به دست می‌دهد.‏ (‏صفنیا ۱:‏۱‏؛‏ با اشعیا ۱:‏۱؛‏ ارمیا ۱:‏۱؛‏ حزقیال ۱:‏۳ مقایسه شود.‏)‏ این مطلب به قدری غیرمعمول است که اغلب مفسرین،‏ پادشاه باایمان حزقیا را پدربزرگِ پدربزرگ او می‌دانند.‏ اگر چنین چیزی صحت داشته باشد،‏ پس صفنیا از خاندان سلطنتی بوده است،‏ و این امر به سرزنشهای تند او نسبت به سروران یا شاهزاده‌های یهودا اهمیت بیشتری می‌بخشید و نشان می‌دهد که او شاهد و نبی باشهامت یَهُوَه بود.‏ آگاهی دقیق او از اوضاع طبیعی و ساختمانی اورشلیم و در مورد آنچه که در دربار بوقوع می‌پیوست،‏ نشانگر آن است که او ممکن است داوری یَهُوَه را در خود پایتخت اعلام کرده باشد.‏—‏به پاورقی‌های صفنیا ۱:‏۸-‏۱۱‏،‏ در ترجمهٔ دنیای جدید‏،‏ (‏انگل‍.‏)‏ مراجعه شود.‏

^۳ جالب توجه آنکه مادامیکه صفنیا داوریهای الهی را بر ضد «سروران» غیرنظامی یهودا (‏اشراف،‏ یا سران قوم)‏ و «پسران پادشاه» اعلام می‌کرد،‏ انتقادهای خود را هرگز متوجه شخص پادشاه نکرد.‏a (‏صفنیا ۱:‏۸؛‏ ۳:‏۳‏)‏ این نشانگر آن است که پادشاه جوان،‏ یوشیا،‏ در همان زمان هم تمایل خود را نسبت به پرستش پاک نشان داده بود،‏ با وجود آنکه با توجه به انتقادات صفنیا از اوضاع،‏ روشن است که او اصلاحات مذهبی خود را هنوز آغاز نکرده بود.‏ همهٔ اینها نشانگر آن است که صفنیا در طی سالهای نخستین پادشاهی یوشیا،‏ که از سال ۶۵۹ تا ۶۲۹ ق.‏د.‏م.‏ پادشاهی کرد،‏ در یهودا نبوت می‌کرد.‏ نبوت پرشور و حرارت صفنیا بدون تردید یوشیا را از بت‌پرستی،‏ خشونت،‏ و فسادی که در آن زمان در یهودا رونق داشت،‏ آگاهتر ساخته بود و باعث شد که بعدها دست به مبارزه با بت‌پرستی بزند.‏—‏۲تواریخ ۳۴:‏۱-‏۳‏.‏

دلایل حدّت خشم یَهُوَه

۴.‏ یَهُوَه چگونه خشم خویش را بر یهودا و اورشلیم توصیف می‌کند؟‏

^۴ یَهُوَه حق داشت که نسبت به رهبران و ساکنان یهودا و پایتخت آن اورشلیم خشمگین باشد.‏ او از طریق نبی خود صفنیا اظهار کرد:‏ «دست خود را بر یهودا و بر جمیع سَکَنهٔ اورشلیم دراز مینمایم،‏ و بقیّهٔ بَعْل و اسمهای مؤبدان و کاهنان را از این مکان منقطع میسازم و آنانیرا که لشکر آسمانرا بر بامها میپرستند،‏ و آن پرستندگانرا که به یَهُوَه قَسَم میخورند و آنانیرا که بمَلْکوم سوگند میخورند»—‏صفنیا ۱:‏۴،‏ ۵‏.‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ در روزگار صفنیا از لحاظ مذهبی چه موقعیتی وجود داشت؟‏ ب)‏ وضعیت رهبران غیرمذهبی یهودا و زیردستان آنان چگونه بود؟‏

^۵ یهودا به آیین مبتذل باروری در پرستش بَعل،‏ طالع‌بینی دیوی از روی ستارگان،‏ و پرستش خدای شرک،‏ مِلْکَم،‏ آلوده شده بود.‏ اگر مِلْکَم همانطور که برخی ادعا می‌کنند،‏ همان مُولَک باشد،‏ پس قربانی کردن شنیع کودکان نیز جزئی از پرستش کاذب یهودا بوده است.‏ چنین رسوم مذهبیی به چشم یَهُوَه تنفرانگیز است.‏ (‏۱پادشاهان ۱۱:‏۵،‏ ۷؛‏ ۱۴:‏۲۳،‏ ۲۴؛‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ این بت‌پرستان به نام یَهُوَه قسم می‌خوردند و با اینکار به خشم او دامن می‌زدند.‏ او دیگر نمی‌توانست چنین ناپاکی مذهبی را تحمل کند و کاهنان بت‌پرست و مرتد را با هم نابود ساخت.‏

^۶ علاوه بر آن،‏ رهبران غیرمذهبی یهودا نیز به فساد گراییده بودند.‏ سروران یهودا مانند «شیران غرّان» و غارتگر بودند و داورانش به «گرگان» حریص می‌ماندند.‏ (‏صفنیا ۳:‏۳‏)‏ زیردستان آنان متهم شده بودند که ‹خانهٔ خداوندِ خود را از ظلم و فریب پر ساخته‌اند.‏› (‏صفنیا ۱:‏۹‏)‏ مادی‌گرایی غوغا می‌کرد.‏ بسیاری از افراد از آب گل‌آلود ماهی گرفته،‏ مال و ثروت می‌اندوختند.‏—‏صفنیا ۱:‏۱۳‏.‏

شک و تردید در مورد روز یَهُوَه

۷.‏ صفنیا چقدر پیش از آنکه «روز عظیم خداوند‏» فرا برسد نبوت می‌کرد،‏ و بسیاری از یهودیان از لحاظ روحانی در چه وضعی بودند؟‏

^۷ همانطور که پیش از این دیدیم،‏ موقعیت مذهبی مصیبت‌باری که در روزگار صفنیا وجود داشت،‏ نشانگر آن است که او،‏ پیش از آنکه یوشیای پادشاه در حدود سال ۶۴۸ ق.‏د.‏م.‏ مبارزه با بت‌پرستی را آغاز کند،‏ در برابر این پادشاه شهادت داده و نبوت کرده بود.‏ (‏۲تواریخ ۳۴:‏۴،‏ ۵‏)‏ پس به احتمال زیاد صفنیا حداقل ۴۰ سال پیش از آنکه «روز عظیم خداوند‏» بر پادشاهی یهودا فرا برسد،‏ نبوت می‌کرد.‏ در طی این مدت،‏ بسیاری از یهودیان در سر خود شک و تردید را پرورانده و از خدمت یَهُوَه ‹برگشته› و بی‌اعتنا و بی‌توجه شدند.‏ صفنیا از کسانی سخن گفت که ‹‏خداوند را نمیطلبیدند و از او مسئلت نمینمودند.‏› (‏صفنیا ۱:‏۶‏)‏ از قرار معلوم،‏ ساکنان یهودا به خدا بی‌اعتنا و بی‌علاقه بودند و برای خدمت به او به خود زحمتی نمی‌دادند.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چرا یَهُوَه «آنانیکه بر دُرْدهای خود نشسته‌اند» را تفتیش می‌کرد؟‏ ب)‏ یَهُوَه از چه نظر به ساکنان و رهبران غیرمذهبی و مذهبی یهودا هشدار داد؟‏

^۸ یَهُوَه نشان داد که مقصود او آن است که کسانی را که ادعا می‌کنند از قوم او هستند تفتیش کند.‏ او در میان پرستندگان ظاهری خود در جستجوی کسانی بود که در مورد توانایی و تمایل او برای دخالت در امور بشری به دل خود شک و تردید راه داده بودند.‏ او چنین اظهار کرد:‏ «و در آنوقت اورشلیمرا بچراغها تفتیش خواهم نمود و بر آنانیکه بر دُرْدهای خود نشسته‌اند و در دلهای خود میگویند خداوند نه نیکوئی میکند و نه بدی عقوبت خواهم رسانید.‏» (‏صفنیا ۱:‏۱۲‏)‏ عبارت «آنانیکه بر دُرْدهای خود نشسته‌اند» (‏اشاره‌ای به شراب‌سازی)‏ به کسانی اشاره می‌کند که نشسته و سر و سامان گرفته‌اند،‏ مانند دُرد یا رسوبی که در ته خمره می‌نشیند،‏ و نمی‌خواهند که هیچ‌گونه اعلانی در مورد دخالت قریب‌الوقوع الهی در امور بشری،‏ آسایششان را مختل کند.‏

^۹ یَهُوَه به ساکنان یهودا و اورشلیم و به کاهنان آنها که آیین پرستش او را با بت‌پرستی درهم آمیخته بودند،‏ هشدار می‌داد.‏ اگر در میان دیوارهای اورشلیم،‏ گویی در میان تاریکی شب،‏ خود را در امان می‌دانستند،‏ با چراغهای نورانی به جستجوی ایشان می‌رفت،‏ با چراغهایی که به درون تاریکی روحانی آنها که در آن پناه جسته بودند،‏ رخنه می‌کرد.‏ او نخست با پیامهای داوری بهت‌انگیز و سپس با به اجرا گذاشتن این داوریها،‏ آنان را از بی‌اعتنایی مذهبی‌شان بیرون می‌کشید.‏

‏«روز عظیم خداوند نزدیک است»‏

۱۰.‏ صفنیا «روز عظیم خداوند‏» را چگونه توصیف کرد؟‏

^۱۰ یَهُوَه به صفنیا الهام کرد که چنین اعلام کند:‏ «روز عظیم خداوند نزدیک است،‏ نزدیک است و بزودئ هر چه تمامتر میرسد،‏ آواز روز خداوند .‏ .‏ .‏ [«تلخ»،‏ د ج‏] است».‏ (‏صفنیا ۱:‏۱۴‏)‏ حقیقتاً که روزهای تلخی برای همهٔ کسانی که به آن هشدار توجه نمی‌کردند و به طرف پرستش پاک روی نمی‌آوردند—‏یعنی کاهنان،‏ سروران،‏ و مردم—‏در پیش بود.‏ این نبوت با توصیف روز اجرای داوری چنین ادامه می‌یابد:‏ «آنروز روز غضب است،‏ روز تنگی و اضطرابْ روز خرابی و ویرانی روزِ تاریکی و ظلمت روز ابرها و ظلمتِ غلیظ.‏ روز کرّنا و هنگامهٔ جنگ بضدّ شهرهای حصاردار و بضدّ بُرجهای بلند.‏»—‏صفنیا ۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ چه پیام داوریی برای اورشلیم اعلام شده بود؟‏ ب)‏ آیا ثروت مادی،‏ یهودیان را نجات بخشید؟‏

^۱۱ لشکریان بابل،‏ پس از گذشت تنها چند دهه،‏ به یهودا حمله‌ور شدند.‏ اورشلیم مصون نماند.‏ نواحی مسکونی و تجاری آن شهر از میان رفتند.‏ «‏خداوند میگوید که در آنروز صدای نعرهٔ از دروازهٔ ماهی و وِلْوِلهٔ از محلّهٔ دوّم و شکستگئ عظیمی از تلّها مسموع خواهد شد.‏ ای ساکنان مَکْتیش [بخشی از اورشلیم] وِلْوِلَه نمائید زیرا که تمامئ قوم کَنْعان تلف شده و همهٔ آنانیکه نقره را برمیدارند منقطع گردیده‌اند.‏»—‏صفنیا ۱:‏۱۰،‏ ۱۱‏،‏ پاورقی د ج‏.‏

^۱۲ بسیاری از یهودیان که نمی‌خواستند باور کنند که روز یَهُوَه نزدیک است بشدت سرگرم تجارت بودند.‏ اما یَهُوَه از طریق صفنیا،‏ نبی وفادار خود پیشگویی کرد که ثروت آنان به «تاراج [خواهد رفت] و خانه‌های ایشان خراب خواهد شد».‏ آنان از شرابی که تولید می‌کردند نخواهند خورد،‏ و «در روز غضبِ خداوند نه نقره و نه طلای ایشان ایشانرا تواند رهانید.‏»—‏صفنیا ۱:‏۱۳،‏ ۱۸‏.‏

ملتهای دیگر داوری می‌شوند

۱۳.‏ صفنیا چه پیام داوریی را بر ضد مُوآب،‏ عَمُون،‏ آشور اعلام کرد؟‏

^۱۳ یَهُوَه به وسیلهٔ نبی خود صفنیا،‏ خشم خویش را همچنین در مورد ملتهایی که قوم او را مورد بدرفتاری قرار داده بودند ابراز کرد.‏ او چنین اعلام کرد:‏ «ملامت مُوْآب و سرزنش بنی عَمُّونرا شنیدم که چگونه قوم مرا ملامت میکنند و بر سرْحدِّ ایشان فخر مینمایند.‏ بنابرین یَهُوَه صبایوت خدای اسرائیل میگوید بحیات خودم قَسمْ که مُوْآب مثل سَدوم و بنی عَمُّون مثل عَمُّوره خواهد شد،‏ محلّ خارها و حفره‌های نمک و ویرانئ ابدی خواهد شد،‏ .‏ .‏ .‏ و دست خود را بر زمین شمال دراز کرده اَشُّور را هلاک خواهد کرد و نینوی را بویرانی و بزمین خشک مثل بیابان مبدّل خواهد نمود.‏»—‏صفنیا ۲:‏۸،‏ ۹،‏ ۱۳‏.‏

۱۴.‏ چه گواهی بر این امر وجود دارد که ملتهای بیگانه به اسرائیلیان و خدای ایشان،‏ یَهُوَه،‏ ‹فخر کردند›؟‏

^۱۴ مُوآب و عَمُون دشمنان دیرینهٔ اسرائیل بودند.‏ (‏با داوران ۳:‏۱۲-‏۱۴ مقایسه شود.‏)‏ سنگ‌نبشتهٔ مُوآبی،‏ که در موزهٔ لوور پاریس قرار دارد،‏ کتیبه‌ای را بر خود دارد که حاوی سخنان غرورآمیز مِشا،‏ پادشاه مُوآبی است.‏ او با تکبر نقل می‌کند که چگونه چندین شهر اسرائیل را با کمک خدای خود شِموش تسخیر کرد.‏ (‏۲پادشاهان ۱:‏۱‏)‏ ارمیا،‏ یکی از معاصران صفنیا،‏ نقل می‌کند که عَمُونیان،‏ جاد را که بخشی از قلمرو اسرائیل بود به نام خدای خود مَلْکُم اشغال کردند.‏ (‏ارمیا ۴۹:‏۱‏)‏ شَلْمَناسَر پنجم،‏ پادشاه آشور،‏ در حدود یک قرن پیش از روزگار صفنیا،‏ سامِره را محاصره و به تصرف خود درآورد.‏ (‏۲پادشاهان ۱۷:‏۱-‏۶‏)‏ کمی پس از آن،‏ سَنْحاریب پادشاه به یهودا حمله کرد،‏ و بسیاری از شهرهای حصاردار آن را به تصرف خود درآورد و حتی اورشلیم را به مخاطره انداخت.‏ (‏اشعیا ۳۶:‏۱،‏ ۲‏)‏ سخنگوی پادشاه آشور هنگامی که خواستار تسلیم اورشلیم شد،‏ حقیقتاً به یَهُوَه فخرفروشی کرد.‏—‏اشعیا ۳۶:‏۴-‏۲۰‏.‏

۱۵.‏ یَهُوَه چگونه خدایان ملتهایی را که به قومش فخر می‌فروختند شرمسار می‌ساخت؟‏

^۱۵ در مزمور ۸۳ نام تعدادی از ملتها آمده است،‏ از جمله مُوآب،‏ عَمُون،‏ و آشور که به اسرائیل فخرفروشی می‌کردند و با لاف‌زنی اظهار کردند:‏ «بیائید ایشانرا هلاک کنیم تا قومی نباشند،‏ و نام اسرائیل دیگر مذکور نشود.‏» (‏مزمور ۸۳:‏۴‏)‏ صفنیای نبی با شهامت اعلام کرد که همهٔ ملتهای متکبر و خدایان آنان به دست یَهُوَه صبایوت شرمسار خواهند گشت.‏ «این بسبب تکبّر ایشان بر ایشان وارد خواهد آمد زیرا که قوم یَهُوَه صبایوترا ملامت نموده بر ایشان فخر کردند.‏ پس خداوند بضدّ ایشان مُهیب خواهد بود زیرا که تمامئ خدایان جهانرا زایل خواهد ساخت و جمیع جزایر امّتها هر کدام از جای خود او را عبادت خواهند کرد.‏»—‏صفنیا ۲:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

‏«منتظر باشید»‏

۱۶.‏ الف)‏ نزدیک شدن روز یَهُوَه برای چه کسانی سرچشمهٔ شادی بود،‏ و چرا؟‏ ب)‏ چه فریاد بیدارکننده‌ای برای این باقیماندگان وفادار برخاست؟‏

^۱۶ در حالی که رخوت روحانی،‏ شک‌گرایی،‏ بت‌پرستی،‏ فساد،‏ و مادی‌گرایی در میان رهبران و بسیاری از ساکنان یهودا و اورشلیم رواج داشت،‏ ظاهراً برخی از یهودیان وفادار به نبوتهای هشداردهندهٔ صفنیا گوش فرا دادند.‏ آنها از اعمال نفرت‌انگیز سروران،‏ داوران،‏ و کاهنان یهودا غمگین بودند.‏ اظهارات صفنیا برای این وفاداران مایهٔ تسلی‌خاطر بود.‏ نزدیک شدن روز یَهُوَه به هیچ وجه باعث تشویش و نگرانی آنها نبود بلکه حتی برایشان سرچشمهٔ شادی بود،‏ زیرا به چنین اعمال تنفرانگیزی پایان می‌بخشید.‏ این باقیماندگان وفادار،‏ به فرمان بیدارکنندهٔ یَهُوَه توجه کردند:‏ «بنابرین خداوند میگوید برای من منتظر باشید تا روزیکه بجهة غارت برخیزم زیرا که قصد من این است که امّتها را جمع نمایم و ممالکرا فراهم آورم تا غضب خود و تمامئ حدّت خشم خویشرا بر ایشان بریزم.‏»—‏صفنیا ۳:‏۸‏.‏

۱۷.‏ پیامهای داوری صفنیا در چه زمانی و چگونه در مورد ملتها تکمیل شد؟‏

^۱۷ کسانی که به این هشدار توجه کردند غافلگیر نشدند.‏ بسیاری از آنها هنگامی که نبوت صفنیا تکمیل شد هنوز زنده بودند.‏ در سال ۶۳۲ ق.‏د.‏م.‏،‏ نیروی ائتلافی متشکل از بابلیان،‏ مادها،‏ و گروههایی از شمال احتمالاً سیت‌ها (‏سکاها)‏،‏ نینوا را فتح کرده و نابود ساخت.‏ تاریخ‌نگار،‏ ویل دورانت نقل می‌کند:‏ «لشکری از بابلیان تحت فرماندهی نبوپولاسَر با لشکری از مادها تحت فرماندهی هووخشتر و گروهی از سیتها از قفقاز،‏ متحد شده و با سهولت و سرعتی حیرت‌آور قلعه‌های نظامی شمال را تصرف کردند.‏ .‏ .‏ .‏ آشوری‌ها یکباره از صحنهٔ تاریخ محو شدند.‏» این درست همان چیزی بود که صفنیا نبوت کرده بود.‏—‏صفنیا ۲:‏۱۳-‏۱۵‏.‏

۱۸.‏ الف)‏ داوری الهی چگونه در مورد اورشلیم اجرا شد،‏ و چرا؟‏ ب)‏ نبوت صفنیا در مورد مُوآب و عَمُون چگونه تکمیل و انجام شد؟‏

^۱۸ همچنین بسیاری از یهودیان که منتظر یَهُوَه بودند،‏ اجرای داوریهای او را بر یهودا و اورشلیم به چشم دیدند.‏ صفنیا در مورد اورشلیم چنین نبوت کرده بود:‏ «وای بر شهر فتنه‌انگیزِ نجسِ ظلم‌کننده.‏ آواز را نمیشنود و تأدیبرا نمیپذیرد و بر خداوند توکّل نمینماید و بر خدای خود تقرّب نمیجوید.‏» (‏صفنیا ۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ اورشلیم به دلیل عدم وفاداری دوبار توسط بابلیان محاصره شد و سرانجام در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ تصرف و نابود شد.‏ (‏۲تواریخ ۳۶:‏۵،‏ ۶،‏ ۱۱-‏۲۱‏)‏ در مورد مُوآب و عَمُون،‏ به نقل از تاریخ‌نویس یهودی،‏ یوسِفوس؛‏ در پنجمین سال سقوط اورشلیم،‏ بابلیان با آنها به جنگ برخاسته و بر ایشان غالب آمدند.‏ به دنبال آن،‏ همانطور که نبوت شده بود،‏ از میان رفتند.‏

۱۹،‏ ۲۰.‏ الف)‏ یَهُوَه آنانی را که منتظر او ماندند چگونه پاداش داد؟‏ ب)‏ چرا این وقایع به ما مربوط می‌شود،‏ و در مقالهٔ بعدی چه موضوعی مورد بررسی قرار خواهد گرفت؟‏

^۱۹ برای یهودیان و غیریهودیانی که منتظر یَهُوَه ماندند،‏ تکمیل اینها و دیگر جزئیات نبوت صفنیا،‏ تجربه‌ای بود که موجب تقویت ایمان آنان شد.‏ در بین کسانی که از نابودی یهودا و اورشلیم جان بدر بردند می‌توان از ارمیا،‏ عَبَدْمَلَک اتیوپیایی،‏ و اهل خانهٔ یوناداب رِکابی نام برد.‏ (‏ارمیا ۳۵:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۳۹:‏۱۱،‏ ۱۲،‏ ۱۶-‏۱۸‏)‏ یهودیان وفاداری که در تبعید به سر می‌بردند و فرزندان آنان که منتظر یَهُوَه ماندند بخشی از افراد سعادتمندی را تشکیل می‌دادند که در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ از اسارت بابل آزاد شدند و به یهودا بازگشته،‏ پرستش پاک را دوباره بنا نهادند.‏—‏عزرا ۲:‏۱؛‏ صفنیا ۳:‏۱۴،‏ ۱۵،‏ ۲۰‏.‏

^۲۰ این وقایع چه معنایی برای روزگار ما دارد؟‏ وضعیتی که در روزگار صفنیا وجود داشت از بسیاری جهات نظیر رویدادهای تنفرانگیزی است که امروزه در جهان مسیحیت به وقوع می‌پیوندد.‏ به علاوه،‏ طرز فکرهای گوناگون یهودیان در آن زمان نیز مشابه طرز فکرهایی است که امروزه می‌بینیم،‏ گاهی حتی در بین قوم یَهُوَه.‏ اینها مطالبی است که در مقالهٔ بعدی دنبال خواهیم کرد.‏

‏[پاورقی]‏

برای مرور

◻ وضعیت یهودا در روزگار صفنیا از لحاظ مذهبی چگونه بود؟‏

◻ در میان رهبران غیرمذهبی چه اوضاعی حکمفرما بود،‏ و طرز فکر بسیاری از مردم چگونه بود؟‏

◻ ملتها چگونه به قوم یَهُوَه فخرفروشی می‌کردند؟‏

◻ صفنیا چه هشداری به یهودا و دیگر ملتها داد؟‏

◻ کسانی که منتظر یَهُوَه ماندند چگونه پاداش یافتند؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

سنگ‌نبشتهٔ مُوآبی ثابت می‌کند که مِشا،‏ پادشاه موآب،‏ سخنان ملامت‌آمیزی خطاب به اسرائیل باستان بیان کرده بود

‏[سطر اعتبار]‏

Moabite Stone: Musée du Louvre, Paris

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۱]‏

این لوحهٔ وقایع‌نامهٔ بابلی که به خط میخی نگاشته شده است نبوت صفنیا را تأیید کرده و در آن آمده است که نینوا به دست یک لشکر ائتلافی نابود شد

‏[سطر اعتبار]‏

Cuneiform tablet: Courtesy of The British Museum