پیام‌آوران صلح خدایی باشیم

چه زیبا است بر کوهها پایهای مبشّر که سلامتیرا ندا میکند.‏»‏‏—‏اشعیا ۵۲:‏۷‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ به طوری که در اشعیا ۵۲:‏۷ پیشگویی شده است،‏ چه بشارتی باید اعلام شود؟‏ ب)‏ سخنان نبوی اشعیا،‏ در مورد اسرائیل باستان چه مفهومی داشت؟‏

خبر خوب یا بشارتی هست که باید اعلام شود!‏ خبر صلح—‏صلح واقعی.‏ این خبر،‏ پیام نجاتی است که در رابطه با ملکوت خدا می‌باشد.‏ اشعیای نبی مدتها پیش،‏ آن را به تحریر درآورد و سخنان او در اشعیا ۵۲:‏۷ برای ما حفظ شده است.‏ در آنجا می‌خوانیم:‏ «چه زیبا است بر کوهها پایهای مبشّر که سلامتیرا ندا میکند و بخیرات بشارت میدهد و نجاترا ندا میکند و بصَهْیُون میگوید که خدای تو سلطنت مینماید.‏»‏

^۲ یَهُوَه به نبی خود،‏ اشعیا،‏ وحی کرد که این پیام را برای منفعت اسرائیل باستان و منفعت ما در زمان کنونی،‏ به تحریر درآورد.‏ مفهوم این پیام چیست؟‏ هنگامی که اشعیا این کلام را نوشت،‏ احتمالاً پادشاهی شمالی اسرائیل بدست آشوریان تبعید شده بود.‏ سپس ساکنان پادشاهی جنوبی یهودا به بابل تبعید شدند.‏ آن روزها،‏ روزهای درد و رنج و آشوب در میان قوم بود،‏ زیرا مردم از یَهُوَه اطاعت نمی‌کردند و بدین سبب با خدا در صلح نبودند.‏ همانطور که یَهُوَه به آنان گفت،‏ رفتار گناهکارانهٔ آنان،‏ بین آنها و خدایشان حایل می‌شد.‏ (‏اشعیا ۴۲:‏۲۴؛‏ ۵۹:‏۲-‏۴‏)‏ اما یَهُوَه از طریق اشعیا پیشگویی کرد که دروازه‌های بابل در موقع مناسب بسرعت گشوده خواهند شد.‏ قوم خدا آزاد می‌گشتند که به وطن خود بازگردند و معبد یَهُوَه را در آنجا بازسازی نمایند.‏ صهیون دوباره برقرار می‌شد،‏ و پرستش خدای حقیقی مجدداً در اورشلیم از سر گرفته می‌شد.‏—‏اشعیا ۴۴:‏۲۸؛‏ ۵۲:‏۱،‏ ۲‏.‏

۳.‏ وعدهٔ بازگشت چگونه برای اسرائیل،‏ نبوت صلح نیز بود؟‏

^۳ این وعدهٔ رهایی،‏ نبوتی دربارهٔ صلح نیز بود.‏ بازگشت اسرائیلیان به سرزمینی که یَهُوَه به آنان داده بود،‏ گواه رحمت خدا و توبهٔ آنان بود.‏ این بازگشت نشان می‌داد که بین آنها و خدا صلح برقرار شده است.‏—‏اشعیا ۱۴:‏۱؛‏ ۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

‏«خدای تو سلطنت مینماید»‏

۴.‏ الف)‏ در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ از چه لحاظ می‌توانست گفته شود که ‹یَهُوَه سلطنت مینماید›؟‏ ب)‏ یَهُوَه در سالهای بعد چگونه برای منفعت قوم خود،‏ به طرز ماهرانه‌ای در مسائل تغییر و تحول ایجاد کرد؟‏

^۴ هنگامی که یَهُوَه این رهایی را در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ به مرحلهٔ اجرا درآورد،‏ این اعلامیه می‌توانست به طور مناسبی به صهیون داده شود:‏ «خدای تو سلطنت مینماید!‏» در واقع یَهُوَه «پادشاه امّتها» است.‏ (‏مکاشفه ۱۵:‏۳‏)‏ اما فراهم نمودن این رهایی بزرگ از طرف وی،‏ نمایش جدیدی از سلطنت او بود.‏ این امر به نحو چشمگیری برتری قدرت او را بر قدرتمندترین امپراتوری بشر که تا آن زمان وجود داشت،‏ نشان داد.‏ (‏ارمیا ۵۱:‏۵۶،‏ ۵۷‏)‏ توطئه‌های دیگری که بر ضد قوم او چیده می‌شد،‏ در اثر عملکرد روح یَهُوَه خنثی گشتند.‏ (‏استر ۹:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ یَهُوَه برای اینکه پادشاهان ماد و فارس به منظور انجام ارادهٔ مقتدرانهٔ او همکاری کنند،‏ به طور مکرر و به شیوه‌های گوناگون مداخله کرد.‏ (‏زکریا ۴:‏۶‏)‏ وقایع حیرت‌آوری که در آن ایام اتفاق افتادند،‏ در کتابهای عزرا،‏ نحمیا،‏ استر،‏ حجی،‏ و زکریا که در کتاب مقدس هستند،‏ برای ما نگاشته شده‌اند.‏ و واقعاً که مرور این وقایع،‏ چقدر ایمان ما را تقویت می‌کند!‏

۵.‏ اشعیا ۵۲:‏۱۳–‏۵۳:‏۱۲ به چه وقایع مهمی اشاره می‌کند؟‏

^۵ با این حال،‏ آنچه که در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ و پس از آن روی داد فقط یک نقطهٔ شروع بود.‏ اشعیا بلافاصله بعد از نبوت بازگشت که در باب ۵۲ ذکر شده است،‏ دربارهٔ آمدن مسیح نوشت.‏ (‏اشعیا ۵۲:‏۱۳–‏۵۳:‏۱۲‏)‏ یَهُوَه از طریق مسیح که معلوم شد عیسی مسیح است،‏ در تدارک پیام آزادی و صلحی بود که از رهایی در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ اهمیت بیشتری داشت.‏

بزرگترین پیام‌آور صلح از جانب یَهُوَه

۶.‏ چه کسی بزرگترین پیام‌آور صلح از جانب یَهُوَه است،‏ و او چه مأموریتی را به خود مربوط ساخت؟‏

^۶ عیسی مسیح بزرگترین پیام‌آور صلح از جانب یَهُوَه است.‏ او کلمهٔ خدا،‏ سخنگوی شخصی یَهُوَه است.‏ (‏یوحنا ۱:‏۱۴‏)‏ عیسی،‏ در مطابقت با این امر،‏ مدتی پس از آنکه در رودخانهٔ اردن تعمید یافت،‏ در کنیسهٔ ناصره برخاست و مأموریت خود را با صدای بلند از روی اشعیا باب ۶۱ خواند.‏ در این مأموریت مذکور معلوم شد موعظه‌ای که او برای انجامش فرستاده شده بود،‏ شامل ‹رستگاری› و «شفا» و همچنین فرصت پذیرفته شدن از طرف یَهُوَه می‌شد.‏ اما کاری که عیسی انجام داد،‏ فقط اعلام پیام صلح نبود.‏ خدا همچنین او را به این منظور فرستاد که شالودهٔ صلحی پایدار را فراهم نماید.‏—‏لوقا ۴:‏۱۶-‏۲۱‏.‏

۷.‏ از صلح با خدا که از طریق عیسی مسیح میسر می‌گردد،‏ چه نتیجه‌ای حاصل می‌شود؟‏

^۷ هنگام تولد عیسی،‏ فرشتگان در نزدیکی بیت‌لحم بر شبانان ظاهر گشته،‏ خدا را ستایش کردند و گفتند:‏ «خدا را در برترین آسمانها جلال و بر زمین در بین مردمی که مورد پسند او میباشند صلح و سلامتی باد.‏‏» (‏لوقا ۲:‏۸،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏،‏ انجیل شریف‏)‏ آری،‏ برای کسانی که مورد پسند خدا بودند،‏ صلح برقرار می‌شد،‏ زیرا به تدارکی که او از طریق پسر خود فراهم نمود،‏ ایمان ورزیدند.‏ مفهوم این امر چه بود؟‏ مفهوم آن این بود که هرچند انسانها در گناه متولد می‌شوند،‏ می‌توانند در مقابل خدا از وضعیتی پاک برخوردار بوده،‏ با او رابطه‌ای خوشایند داشته باشند.‏ (‏رومیان ۵:‏۱‏)‏ آنها می‌توانند دارای آرامش درونی یا صلحی باشند که دستیابی به آن به هیچ طریق دیگری ممکن نیست.‏ در وقت معین خدا،‏ انسان از هرگونه اثرات گناهی که از آدم به ارث برده است،‏ از جمله بیماری و مرگ،‏ رهایی خواهد یافت.‏ مردم،‏ دیگر نابینا،‏ ناشنوا،‏ یا لنگ نخواهند بود.‏ ضعفهای آزاردهنده و آشفتگیهای یأس‌آور ذهنی برای همیشه از بین خواهند رفت.‏ این امکان وجود خواهد داشت که تا ابد از زندگی در کاملیت لذت ببریم.‏—‏اشعیا ۳۳:‏۲۴؛‏ متی ۹:‏۳۵؛‏ یوحنا ۳:‏۱۶‏.‏

۸.‏ صلح خدایی به چه کسانی ارائه می‌شود؟‏

^۸ صلح خدایی به چه کسانی ارائه می‌شود؟‏ به همهٔ کسانی که به عیسی مسیح ایمان ورزند.‏ پولس رسول نوشت،‏ ‹خدا رضا بدین داد که بوساطت مسیح همه چیز را با خود مصالحه دهد چونکه بخون صلیب وی سلامتیرا پدید آورد.‏› این رسول در ادامه گفت که این مصالحه شامل «آنچه در آسمان است» می‌شود—‏یعنی کسانی که در آسمان با مسیح هم‌ارث خواهند بود.‏ همچنین شامل «آنچه بر زمین» است می‌شود—‏یعنی کسانی که وقتی زمین به وضعیت کامل بهشتی درمی‌آید،‏ فرصت خواهند یافت که تا ابد بر روی آن زندگی کنند.‏ (‏کولسیان ۱:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ از آنجایی که همهٔ این افراد از ارزش قربانی عیسی استفاده کرده‌اند و از صمیم قلب مطیع خدا بوده‌اند،‏ می‌توانند از رابطهٔ گرم و صمیمانه‌ای با خدا برخوردار شوند.‏—‏با یعقوب ۲:‏۲۲،‏ ۲۳ مقایسه شود.‏

۹.‏ الف)‏ صلح با خدا بر چه روابط دیگری اثر می‌گذارد؟‏ ب)‏ یَهُوَه با این دید که صلح دیرپای در هر کجا برقرار شود،‏ چه قدرتی را به پسر خود اعطا کرد؟‏

^۹ واقعاً که چقدر چنین صلحی با خدا حائز اهمیت است!‏ اگر صلحی با خدا وجود نداشته باشد،‏ در هیچ رابطهٔ دیگری نمی‌تواند صلح دیرپای و پرمعنی وجود داشته باشد.‏ صلح با یَهُوَه زیربنای صلح حقیقی بر روی زمین است.‏ (‏اشعیا ۵۷:‏۱۹-‏۲۱‏)‏ عیسی مسیح به طور بجا و شایسته‌ای سَرور سلامتی یا صلح خوانده می‌شود.‏ (‏اشعیا ۹:‏۶‏)‏ یَهُوَه به او که انسانها از طریق وی می‌توانند با خدا آشتی یا مصالحه داده شوند،‏ قدرت سلطنت را نیز سپرده است.‏ (‏دانیال ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ و یَهُوَه در مورد نتایج سلطنت عیسی بر بشر وعده می‌دهد:‏ ‹سلامتی [یا صلح] را انتها نخواهد بود.‏›—‏اشعیا ۹:‏۷؛‏ مزمور ۷۲:‏۷‏.‏

۱۰.‏ عیسی در اعلام پیام صلحی که از جانب خدا بود،‏ چه نمونه‌ای از خود به جای گذاشت؟‏

^۱۰ همهٔ انسانها به پیام صلحی که از جانب خداست نیازمندند.‏ عیسی در حین موعظهٔ آن پیام،‏ شخصاً نمونهٔ غیورانه‌ای از خود به جای گذاشت.‏ او این پیام را در محوطهٔ معبد اورشلیم،‏ در کوهپایه‌ها،‏ در راه،‏ برای زنی سامری در کنار چاه،‏ و در خانهٔ مردم موعظه می‌کرد.‏ هر جا که مردم بودند،‏ عیسی فرصت را غنیمت شمرده،‏ دربارهٔ صلح و ملکوت خدا موعظه می‌کرد.‏—‏متی ۴:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۵:‏۱،‏ ۲؛‏ ۹:‏۹؛‏ ۲۶:‏۵۵؛‏ مرقس ۶:‏۳۴؛‏ لوقا ۱۹:‏۱-‏۱۰؛‏ یوحنا ۴:‏۵-‏۲۶‏.‏

بیاموزیم که در جای پای مسیح گام برداریم

۱۱.‏ عیسی چه کاری را به شاگردان خود آموخت؟‏

^۱۱ عیسی به شاگردان خود آموخت که صلح خدایی را موعظه کنند.‏ درست همانطور که عیسی «شاهد امین و صدّیق» یَهُوَه بود،‏ این شاگردان متوجه شدند که آنها نیز مسئولیت شهادت دادن را بر عهده دارند.‏ (‏مکاشفه ۳:‏۱۴؛‏ اشعیا ۴۳:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ آنها مسیح را رهبر خود دانسته،‏ نگاهشان به وی بود.‏

۱۲.‏ پولس چگونه اهمیت کار موعظه را نشان داد؟‏

^۱۲ پولس رسول در مورد اهمیت کار موعظه دلیل و برهان آورد و گفت:‏ «کتاب میگوید هر که باو ایمان آورد خجل نخواهد شد.‏» به عبارتی،‏ هر که به عیسی مسیح به عنوان رئیس نجاتی که از جانب یَهُوَه منصوب شده است ایمان ورزد،‏ خجل یا ناامید نخواهد شد.‏ و هیچ فردی به علت اصل و نسب قومی خود فاقد صلاحیت نخواهد گشت،‏ زیرا پولس در ادامهٔ سخن خود ابراز کرد:‏ «در یهود و یونانی تفاوتی نیست که همان خداوند خداوندِ همه است و دولتمند است برای همه که نام او را میخوانند.‏ زیرا هر که نام خداوند [یَهُوَه] را بخواند نجات خواهد یافت.‏» (‏رومیان ۱۰:‏۱۱-‏۱۳‏)‏ اما مردم چگونه دربارهٔ این فرصت آگاهی می‌یافتند؟‏

۱۳.‏ برای اینکه مردم بشارت را بشنوند چه کاری لازم بود،‏ و مسیحیان قرن اول چه واکنشی نسبت به این نیاز نشان دادند؟‏

^۱۳ پولس با چند پرسش،‏ این نیاز را مطرح کرد،‏ پرسشهایی که بهتر است هر خادم یَهُوَه به آنها بیندیشد.‏ این رسول پرسید:‏ «چگونه بخوانند کسیرا که باو ایمان نیاورده‌اند و چگونه ایمان آورند بکسیکه خبر او را نشنیده‌اند و چگونه بشنوند بدون واعظ.‏ و چگونه وعظ کنند جز اینکه فرستاده شوند؟‏» (‏رومیان ۱۰:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ گزارش‌های ثبت‌شده دربارهٔ مسیحیان اولیه،‏ آشکارا بر این امر گواهی می‌دهد که مردان و زنان،‏ پیر و جوان،‏ در پیروی از نمونه‌ای که مسیح و رسولان وی از خود به جای گذاشتند،‏ واکنش مثبت نشان دادند.‏ آنها غیورانه بشارت را اعلام کردند،‏ و در تقلید از عیسی،‏ هر کجا که مردم را می‌یافتند برایشان موعظه می‌کردند.‏ اشتیاق دست یافتن به همهٔ مردم،‏ موجب شد که آنها هم در اماکن عمومی و هم خانه به خانه موعظه کنند.‏—‏اعمال ۱۷:‏۱۷؛‏ ۲۰:‏۲۰‏.‏

۱۴.‏ چگونه این امر که «پایهای» کسانی که بشارت را اعلام می‌کنند،‏ «زیبا» است،‏ واقعیت یافت؟‏

^۱۴ البته همه برخورد خوبی با واعظان مسیح نداشتند.‏ با وجود این،‏ گفته‌ای که پولس از اشعیا ۵۲:‏۷ اقتباس کرده بود،‏ واقعیت یافت.‏ او پس از این پرسش که ‹چگونه وعظ کنند جز اینکه فرستاده شوند؟‏› چنین ادامه داد:‏ «چنانکه مکتوب است که چه زیبا است پایهای آنانیکه بسلامتی بشارت میدهند و بچیزهای نیکو مژده میدهند.‏» اکثر ما فکر نمی‌کنیم که پاهایمان زیبا باشد.‏ پس منظور از این آیه چیست؟‏ معمولاً این پاها هستند که شخص را هنگامی که قصد موعظه به دیگران را دارد،‏ به حرکت می‌اندازند.‏ براستی که چنین پاهایی معرف آن شخص هستند.‏ همچنین می‌توانیم مطمئن باشیم که رسولان و شاگردان دیگر عیسی مسیح در قرن اول،‏ در نظر عدهٔ بسیاری که بشارت را از این مسیحیان اولیه شنیدند،‏ واقعاً زیبا جلوه می‌کردند.‏ (‏اعمال ۱۶:‏۱۳-‏۱۵‏)‏ علاوه بر این،‏ آنها از دید خدا ارزشمند بودند.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ الف)‏ چگونه مسیحیان اولیه نشان دادند که واقعاً پیام‌آوران صلح هستند؟‏ ب)‏ چه چیز می‌تواند به ما کمک کند تا همانند مسیحیان قرن اول،‏ خدمت موعظه‌مان را انجام دهیم؟‏

^۱۵ پیروان عیسی پیامی دربارهٔ صلح داشتند،‏ و این پیام را به شیوهٔ صلح‌آمیزی رساندند.‏ عیسی این نکات را به شاگردان خویش آموخت:‏ «در هر خانهٔ که داخل شوید اوّل گوئید سلام برین خانه باد.‏ پس هرگاه ابن‌السّلام در آنخانه باشد سلام شما بر آن قرار گیرد،‏ والّا بسوی شما راجع شود.‏» (‏لوقا ۱۰:‏۵،‏ ۶‏)‏ شَلُم یا «سلام» که به معنی سلامت یا صلح است،‏ سلام سنتی یهودی می‌باشد.‏ اما تعلیم عیسی چیزی بیش از این را دربر می‌گرفت.‏ شاگردان مسح‌شدهٔ او،‏ به عنوان «سفیرانی از جانب مسیح» مردم را ترغیب کردند که ‹با خدا مصالحه نمایند.‏› (‏۲قرنتیان ۵:‏۲۰‏)‏ آنها در هماهنگی با آموزشهای عیسی،‏ با مردم دربارهٔ ملکوت خدا و مفهومی که برای فرد فرد آنان دارد،‏ صحبت کردند.‏ کسانی که گوش فرا دادند،‏ برکت یافتند؛‏ آنانی که آن پیام را رد کردند،‏ این فرصت را از دست دادند.‏

^۱۶ امروزه نیز شاهدان یَهُوَه خدمت خود را به همین ترتیب انجام می‌دهند.‏ بشارتی که آنها به مردم می‌دهند،‏ از خودشان نیست؛‏ بلکه به کسی تعلق دارد که آنان را فرستاده است.‏ وظیفهٔ آنها رساندن آن است.‏ چنانچه مردم آن را بپذیرند،‏ به احتمال زیاد برکتهای عالیی خواهند یافت.‏ اگر آن را رد کنند،‏ صلح با یَهُوَه خدا و پسر او،‏ عیسی مسیح،‏ را رد کرده‌اند.‏—‏لوقا ۱۰:‏۱۶‏.‏

صلح‌جو بودن در دنیایی آشفته

۱۷.‏ حتی هنگامی که با افراد ناسزاگو مواجه می‌شویم چه رفتاری باید از خود نشان دهیم،‏ و چرا؟‏

^۱۷ عکس‌العمل مردم هر چه که باشد،‏ موضوع مهم برای خادمان یَهُوَه این است که به خاطر بسپارند پیام‌آوران صلح خدایی هستند.‏ مردم دنیا می‌توانند در بحثهای داغ شرکت کرده،‏ با حرفهای نیشدار یا ناسزاگویی،‏ عصبانیت خود را بر سر آنانی که موجب آزارشان می‌شوند خالی کنند.‏ شاید برخی از ما در گذشته این کار را انجام می‌دادیم.‏ اما اگر انسانیت تازه را پوشیده‌ایم و اکنون بخشی از دنیا نیستیم،‏ از راه و روش آنان تقلید نخواهیم کرد.‏ (‏افسسیان ۴:‏۲۳،‏ ۲۴،‏ ۳۱؛‏ یعقوب ۱:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ ما بدون توجه به اینکه دیگران چه کار می‌کنند،‏ این پند را به کار خواهیم برد:‏ «اگر ممکنست بقدر قوّهٔ خود با جمیع خلق بصلح بکوشید.‏»—‏رومیان ۱۲:‏۱۸‏.‏

۱۸.‏ اگر یک مقام دولتی برخورد تندی با ما داشته باشد،‏ چه عکس‌العملی باید نشان دهیم،‏ و چرا؟‏

^۱۸ گاهی اوقات ممکن است به خاطر خدمتمان،‏ در حضور مقامات دولتی قرار بگیریم.‏ آنها می‌توانند با اعمال قدرت خود،‏ ‹از ما بپرسند› که چرا برخی کارها را انجام می‌دهیم یا چرا از شرکت در کار خاصی اجتناب می‌ورزیم.‏ شاید بخواهند بدانند که چرا این پیام را موعظه می‌کنیم—‏پیامی که از افشای دین کاذب و پایان سیستم کنونی سخن می‌گوید.‏ احترام به نمونه‌ای که مسیح از خود به جای گذاشت،‏ ما را برمی‌انگیزد که روحیه‌ای آرام و احترامی عمیق نشان دهیم.‏ (‏۱پطرس ۲:‏۲۳؛‏ ۳:‏۱۵‏)‏ این مقامات،‏ اغلب تحت فشار روحانیون یا احتمالاً مقامات بالاتر از خود قرار دارند.‏ شاید پاسخی ملایم به آنان کمک کند تا متوجه شوند که کار ما تهدیدی برای آنان یا صلح جامعه نمی‌باشد.‏ چنین پاسخی،‏ روحیهٔ احترام،‏ همکاری،‏ و صلح را در کسانی که پذیرای آن شوند،‏ بوجود می‌آورد.‏—‏تیطس ۳:‏۱،‏ ۲‏.‏

۱۹.‏ شاهدان یَهُوَه در چه کارهایی هرگز شرکت نمی‌کنند؟‏

^۱۹ شاهدان یَهُوَه در سراسر دنیا به عنوان مردمی که در درگیریهای دنیا شرکت نمی‌کنند،‏ شناخته‌شده هستند.‏ آنها خود را در نزاعهای دنیا که بر سر نژاد،‏ دین،‏ یا سیاستهاست،‏ درگیر نمی‌کنند.‏ (‏یوحنا ۱۷:‏۱۴‏)‏ از آنجایی که کلام خدا ما را هدایت می‌کند تا ‹مطیع قدرتهای برتر شویم،‏› حتی به این فکر نخواهیم افتاد که در اعمال قانون‌شکنانه‌ای که برای اعتراض به سیاستهای دولت انجام می‌گیرد،‏ شرکت جوییم.‏ (‏رومیان ۱۳:‏۱‏)‏ شاهدان یَهُوَه هرگز به جنبشی که هدفش سرنگونی دولت است،‏ ملحق نمی‌شوند.‏ با در نظر گرفتن معیارهایی که یَهُوَه برای خادمان مسیحی خود قرار داده است،‏ شرکت آنان در هرگونه خونریزی یا خشونت،‏ غیرممکن است!‏ مسیحیان حقیقی نه تنها دربارهٔ صلح صحبت می‌کنند،‏ بلکه در هماهنگی با موعظهٔ خود زندگی می‌کنند.‏

۲۰.‏ بابل عظیم در مورد صلح چه پیشینه‌ای از خود به جای گذاشته است؟‏

^۲۰ در مغایرت با مسیحیان حقیقی،‏ کسانی که معرف سازمانهای مذهبی جهان مسیحیت هستند،‏ ثابت کرده‌اند که پیام‌آوران صلح نیستند.‏ ادیان بابل عظیم—‏کلیساهای جهان مسیحیت و ادیان غیرمسیحی—‏جنگهای ملتها را محکوم نکرده‌اند،‏ بلکه از آنها حمایت کرده،‏ حتی هدایت را در این جنگها به عهده گرفته‌اند.‏ همچنین باعث آزار و شکنجه و حتی قتل خادمان وفادار یَهُوَه گشته‌اند.‏ از اینرو مکاشفه ۱۸:‏۲۴ دربارهٔ بابل عظیم اظهار می‌کند:‏ «در آنْ خون انبیاء و مقدّسین و تمامئ مقتولان روی زمین یافت شد.‏»‏

۲۱.‏ هنگامی که بسیاری از افراد خوش‌قلب و بی‌ریا تفاوت بین رفتار قوم یَهُوَه و پیروان دین کاذب را مشاهده می‌کنند،‏ چه واکنشی نشان می‌دهند؟‏

^۲۱ دین حقیقی،‏ برخلاف ادیان جهان مسیحیت و بقیهٔ بابل عظیم،‏ نیروی متحدکننده و مثبتی است.‏ عیسی مسیح به پیروان حقیقی خود گفت:‏ «بهمین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبّت یکدیگر را داشته باشید.‏» (‏یوحنا ۱۳:‏۳۵‏)‏ این محبتی است که ورای مرزهای ملی،‏ اجتماعی،‏ اقتصادی،‏ و نژادی می‌رود،‏ مرزهایی که اکنون بین سایر انسانها جدایی می‌اندازند.‏ میلیونها نفر از مردم در سراسر زمین،‏ با مشاهدهٔ این محبت،‏ به خادمان مسح‌شدهٔ یَهُوَه می‌گویند:‏ «همراه شما میآ‌ئیم زیرا شنیده‌ایم که خدا با شما است.‏»—‏زکریا ۸:‏۲۳‏.‏

۲۲.‏ به کارشهادت دادن که هنوز باید انجام شود،‏ با چه دیدی می‌نگریم؟‏

^۲۲ ما قوم یَهُوَه در کاری که به انجام رسیده است بسیار شادمانیم،‏ اما این کار هنوز تمام نشده است.‏ یک کشاورز،‏ پس از کاشتن دانه و کشت و کار در مزرعه‌اش،‏ از کار دست نمی‌کشد.‏ او همچنان به کار ادامه می‌دهد،‏ بخصوص در اوج موسم حصاد.‏ زمان حصاد مستلزم تلاشی سخت و پیگیر است.‏ و حصاد پرستش‌کنندگان خدای حقیقی،‏ هم‌اکنون بیش از هر زمان دیگریست.‏ اکنون زمان شادی و سرور است.‏ (‏اشعیا ۹:‏۳‏)‏ البته،‏ ما با مخالفت و بی‌توجهی روبرو هستیم.‏ شخصاً ممکن است در حال تلاش برای کنار آمدن با بیماریی حاد،‏ شرایط سخت خانوادگی،‏ یا مشکل اقتصادی باشیم.‏ اما محبت به یَهُوَه،‏ ما را وادار می‌کند که از خود استقامت نشان دهیم.‏ مردم باید پیامی را که خدا به ما محول کرده است،‏ بشنوند.‏ این پیام،‏ پیام صلح است.‏ پیامیست که خود عیسی آن را موعظه کرد—‏بشارت ملکوت خدا.‏

پاسخ تو چیست؟‏

◻ اشعیا ۵۲:‏۷ چگونه در مورد اسرائیل باستان تحقق یافت؟‏

◻ عیسی چگونه ثابت کرد که بزرگترین پیام‌آور صلح است؟‏

◻ پولس رسول چگونه اشعیا ۵۲:‏۷ را به کاری که مسیحیان انجام می‌دهند،‏ مربوط ساخت؟‏

◻ پیام‌آور صلح شدن در زمان ما مستلزم چیست؟‏