اِیهود مرد ایمان و شهامت

از زمانی که اسرائیلیان پا به سرزمین موعود گذاشتند،‏ سالیان زیادی گذشته بود.‏ مدتها بود که موسی و جانشینش،‏ یوشع،‏ درگذشته بودند.‏ در غیاب این مردان ایمان،‏ قدردانی برای پرستش پاک تنزل یافته بود.‏ اسرائیلیان حتی به عبادت بَعلها و بتها (‏اشیریم)‏ روی آورده بودند.‏a به این سبب،‏ یَهُوَه قوم خود را برای مدت هشت سال به دست اَرامیان تسلیم نمود.‏ در آن موقع بود که اسرائیلیان فریاد برآورده،‏ از خدا تقاضای استعانت و یاری کردند.‏ دل یَهُوَه به رحم آمد و به فریاد آنان گوش داد.‏ یَهُوَه داوری به نام عُتنَئیل برای رستگاری و نجات قوم خود بر پا داشت.‏—‏داوران ۳:‏۷-‏۱۱‏.‏

این وقایع باید حقیقتی بنیادی را به اسرائیلیان آموزش داده باشد—‏اطاعت از یَهُوَه برکت به همراه دارد و نافرمانی،‏ منجر به لعنت می‌شود.‏ (‏تثنیه ۱۱:‏۲۶-‏۲۸‏)‏ لیکن،‏ قوم اسرائیل این درس را نیاموختند.‏ پس از ۴۰ سال زندگی در صلح،‏ مجدداً پرستش پاک را کنار گذاشتند.‏—‏داوران ۳:‏۱۲‏.‏

تحت استیلای موآب

این دفعه،‏ یَهُوَه اجازه داد که قومش به چنگ عَجْلون،‏ پادشاه مُوآب،‏ بیفتد.‏ کتاب مقدس وی را «مرد بسیار فربهی» توصیف می‌کند.‏ عجلون،‏ به یاری عَمُون و عَمالیق بر اسرائیل حمله برد و قصر خود را در اَریحا،‏ ‹شهر نخلستان،‏› بنا نمود.‏ چه نتیجهٔ عکسی،‏ اولین شهر کنعانیی که اسرائیلیان تسخیر کرده بودند،‏ اکنون مقر حکمرانی کسی شد که خدای دروغین،‏ کَمُوش را پرستش می‌کرد!‏b‏—‏داوران ۳:‏۱۲،‏ ۱۳،‏ ۱۷‏.‏

برای مدت ۱۸ سال عجلون بر اسرائیلیان ستم کرد و از قرار معلوم،‏ مالیات گزافی از آنان مطالبه می‌کرد.‏ مُوآب از اسرائیلیان مرتباً باج و خراج می‌گرفت و با این کار ثروت و دارایی اسرائیل را تحلیل می‌برد و خود را از لحاظ اقتصادی تقویت می‌کرد.‏ به این سبب،‏ قوم خدا فریاد برآورده از او تقاضای رهایی و نجات کردند و یَهُوَه مجدداً به فریاد آنان گوش فرا داد.‏ یَهُوَه نجات‌دهندهٔ دیگری را برای آنان بر پا داشت—‏این بار،‏ او مردی بنیامینی به نام اِیهود بود.‏ ایهود نقشه کشید که دفعهٔ بعد در روز پرداخت باج،‏ وارد عمل شده،‏ به ظلم و ستم عجلون بر اسرائیل خاتمه دهد.‏—‏داوران ۳:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

ایهود،‏ خود را برای اقدام متهورانه‌اش آماده کرد و شمشیر دودمی به طول یک ذراع ساخت.‏ اگر منظور یک ذراعِ کوچک باشد،‏ طول آن سلاح ۳۸ سانتی‌متر بوده است.‏ عده‌ای آن را خنجر می‌نامند.‏ ظاهراً تیغه و دستهٔ آن،‏ یکسره بوده است.‏ به این صورت،‏ ایهود توانست شمشیر کوچک خود را در لابلای جامهٔ خویش پنهان کند.‏ بعلاوه،‏ از آنجایی که ایهود چپ‌دست بود،‏ قادر بود شمشیر را به سمت راست خود ببندد—‏محلی که برای بستن سلاح،‏ معمول نبود.‏—‏داوران ۳:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

نقشهٔ ایهود،‏ خالی از خطر نمی‌توانست باشد.‏ برای مثال،‏ اگر ملازمین پادشاه ایهود را بازرسی بدنی می‌کردند،‏ چه کار می‌توانست بکند؟‏ حتی اگر او را بازرسی هم نمی‌کردند،‏ یقیناً به هیچ وجه پادشاه خود را با یک اسرائیلی تنها نمی‌گذاشتند!‏ حال،‏ اگر چنین هم می‌کردند و ایهود پادشاه را به قتل می‌رساند،‏ چگونه می‌توانست فرار کند؟‏ پیش از آنکه بتواند پیاده مسافت زیادی از آنجا دور شود،‏ ملازمین عجلون از واقعه باخبر می‌شدند.‏

بدون شک،‏ ایهود چنین جزئیاتی را بخوبی بررسی کرده و احتمالاً بعضی از نتایج فاجعه‌آمیز آن به فکرش خطور کرده بود.‏ معهذا،‏ ایهود از خود شهامت نشان داد و با ایمان به یَهُوَه وارد عمل شد.‏

ایهود به ملاقات عجلون می‌رود

موعد بعدی پرداخت باج فرا رسید.‏ ایهود و مردانش به داخل قصر پادشاه آمدند.‏ چندی نگذشت که آنان در حضور شخص پادشاه عجلون ایستاده بودند.‏ لیکن هنوز زمان آن نرسیده بود که ایهود اقدام به سوءقصد کند.‏ بعد از ارائهٔ باج،‏ ایهود حمل‌کنندگان باج را روانهٔ منزل کرد.‏—‏داوران ۳:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

چرا در آن موقع،‏ ایهود معطل کرد و عجلون را به قتل نرساند؟‏ آیا ترس بر او چیره شد؟‏ به هیچ وجه!‏ ایهود برای به اجرا درآوردن نقشهٔ خود،‏ باید پادشاه را به طور خصوصی ملاقات می‌کرد—‏طی دیدار اول،‏ این فرصت به او داده نشد.‏ بعلاوه،‏ ایهود باید از مهلکه سریع می‌گریخت.‏ فرار برای یک نفر بسیار آسان‌تر می‌بود تا برای کل هیئت حاملین باج.‏ به این علت،‏ ایهود به دنبال فرصت مناسبی می‌گشت.‏ ایهود در آن ملاقات مختصر با عجلون،‏ توانست با محیط قصر آشنا شود و به اقدامات امنیتی پادشاه پی ببرد.‏

با رسیدن به «معدنهای سنگ که نزد جلْجال بود،‏» ایهود از مردان خود جدا شد و دوباره به سوی قصر عجلون بازگشت.‏ ایهود تقریباً دو کیلومتر با قصر پادشاه فاصله داشت و در حالی که این مسافت را پیاده می‌پیمود،‏ کمی فرصت داشت تا دربارهٔ مأموریت خود بیندیشد و از یَهُوَه استدعای برکت کند.‏—‏داوران ۳:‏۱۹‏.‏

ایهود بازمی‌گردد

از ظاهر قضیه چنین پیداست که بازگشت ایهود را به قصر،‏ خوش‌آمد می‌گویند.‏ شاید پادشاه عجلون از بابت باج سخاوتمندانه‌ای که کمی پیش ایهود به او عرضه کرده بود،‏ خلق خوشی داشته.‏ این احتمال می‌رود که در ملاقات اول او،‏ گرچه کوتاه،‏ ایهود توانسته بود حسن تفاهمی با پادشاه برقرار کند.‏ در هر حال،‏ ایهود دوباره به حضور عجلون می‌رسد.‏

ایهود گفت:‏ «ای پادشاه سخنی مخفی برای تو دارم.‏» این امر که ایهود تا این حد پیش رفته بود،‏ نمایانگر این بود که یَهُوَه داشت او را هدایت می‌کرد.‏ اما مشکلی وجود داشت.‏ ایهود نمی‌توانست در حضور ملازمین،‏ ‹سخن مخفی› خود را برای پادشاه بگوید.‏ اگر قرار بود یَهُوَه مداخله کند،‏ الآن موقع آن بود و ایهود به آن کمک احتیاج داشت.‏ پادشاه گفت:‏ «ساکت باش!‏» از آنجایی که عجلون نمی‌خواست این ‹سخن مخفی› به گوش دیگران برسد،‏ جمیع ملازمین خود را مرخص کرد.‏ تصور آن را بکن،‏ چقدر خیال ایهود راحت شد!‏—‏داوران ۳:‏۱۹‏.‏

وقتی ایهود نزد عجلون آمد و گفت:‏ «کلامی از خدا برای تو دارم،‏» در آن هنگام،‏ عجلون در بالاخانهٔ تابستانی خود نشسته بود.‏ آیا منظور ایهود از عنوان «خدا،‏» اشاره به کَمُوش بود؟‏ شاید عجلون این طور فکر کرده باشد.‏ ایهود با این حرف،‏ کنجکاوی عجلون را برانگیخت و او از روی تخت خود برخاسته،‏ ایستاد و منتظر شنیدن آن کلام شد.‏ ایهود به پادشاه عجلون نزدیک شد و احتمالاً این کار را با احتیاط تمام انجام داد تا پادشاه خیال نکند که او قصد ضربت دارد.‏ سپس،‏ ایهود با یک حرکت سریع «دست چپ خود را دراز کرده خنجر را از ران راست خویش کشید و آنرا در شکمش فرو بُرد.‏ و دستهٔ آن با تیغه‌اش نیز [در شکم عجلون] فرو رفت و پیه تیغه را پوشانید زیرا که خنجر را از شکمش بیرون نکشید و بفضلات رسید.‏»—‏داوران ۳:‏۲۰-‏۲۲‏.‏

در بیرون،‏ ملازمین پادشاه با خیال راحت تردد می‌کردند و داخل نشدند.‏ ولی جان ایهود همچنان در خطر بود.‏ هر لحظه امکان داشت خدمتکاران عجلون سراسیمه داخل شوند و جسد پادشاه مقتول خود را مشاهده کنند.‏ ایهود باید بلافاصله می‌گریخت!‏ او درها را از پشت قفل کرد و از مجرای هوای بالاخانه فرار کرد.‏—‏داوران ۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏.‏

کشف جسد و شکست موآبیان

پس از چندی،‏ خدمتکاران عجلون کنجکاو شدند.‏ لیکن جرأت نکردند مزاحم گفتگوی خصوصی پادشاه شده،‏ او را به خشم آورند.‏ سپس،‏ متوجه شدند که درهای بالاخانه قفل است.‏ آنان با خود گفتند:‏ «یقیناً پایهای خود را در غرفهٔ تابستانی میپوشاند [به دستشویی رفته است].‏» لهذا با گذشت زمان،‏ کنجکاوی ایشان بیشتر تبدیل به نگرانی شد.‏ ملازمین عجلون دیگر نمی‌توانستند انتظار بکشند.‏ «پس کلید را گرفته [درهای بالاخانه را] باز کردند و اینک آقای ایشان بر زمین مُرده افتاده بود.‏»—‏داوران ۳:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

در خلال این مدت،‏ ایهود گریخته بود.‏ او از معدنهای سنگ در جلْجال گذشته و سرانجام به سَعیرت،‏ واقع در منطقهٔ کوهستانی افرایم رسید.‏ ایهود مردان اسرائیل را جمع کرد و آنان به رهبری ایهود بر مُوآبیان حمله‌ور شدند.‏ گزارش کتاب مقدس نقل می‌کند که «در آنوقت بقدر ده هزار نفر از موآبیان را یعنی هر زورآور و مرد جنگی را کشتند و کسی رهائی نیافت.‏» مُوآب مغلوب شد و به مدت ۸۰ سال صلح و آرامش بر سرزمین اسرائیل حکمفرما بود.‏—‏داوران ۳:‏۲۶-‏۳۰‏.‏

از ایهود بیاموزیم

ایمان به خدا،‏ ایهود را به چنین اقدامی برانگیخت.‏ عبرانیان باب ۱۱ بوضوح مشخص نمی‌کند که ایهود همان شخصی بود ‹که از ایمان تسخیر ممالک کرد .‏ .‏ .‏ و در جنگ شجاع شد و لشکرهای غرباء را منهزم ساخت.‏› (‏عبرانیان ۱۱:‏۳۳،‏ ۳۴‏)‏ معهذا،‏ چون ایهود از روی ایمان دست به چنین عملی زد،‏ یَهُوَه از او حمایت کرد و او توانست اسرائیل را از ظلم و ستم پادشاه عجلون نجات دهد.‏

یکی از خصوصیات خوب ایهود،‏ شهامت بود.‏ ایهود باید شهامت می‌داشت تا بتواند شخصی را با شمشیر به هلاکت برساند.‏ امروزه،‏ ما خادمین یَهُوَه چنین شمشیری به دست نمی‌گیریم.‏ (‏اشعیا ۲:‏۴؛‏ متی ۲۶:‏۵۲‏)‏ لیکن،‏ «شمشیر روح» یعنی کلام خدا را در دست داریم.‏ (‏افسسیان ۶:‏۱۷‏)‏ ایهود در استفاده از سلاح خود،‏ مرد ورزیده‌ای بود.‏ ما هم هنگام موعظهٔ بشارت ملکوت،‏ باید در استفاده از کلام خدا ورزیدگی و مهارت داشته باشیم.‏ (‏متی ۲۴:‏۱۴‏)‏ مطالعهٔ شخصی کتاب مقدس،‏ حضور مرتب در جلسات مسیحی،‏ شرکت غیورانه در فعالیت موعظه و همچنین توکل به پدر آسمانی‌مان،‏ ما را یاری می‌کند خصوصیات ایهود را که حقیقتاً مرد ایمان و شهامت بود،‏ از خود نشان دهیم.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۱]‏

ایهود و مردانش باج به پادشاه عجلون می‌دادند

‏[سطر اعتبار]‏

Bibel/Heilige ‏-‏ Pracht Illustrirte Reproduced from

,Schrift des Alten und Neuen Testaments

nach der deutschen Uebersetzung D. Martin Luther’s