در میدانِ زندگی به زانو درنیا!‏

‏«با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏»—‏عبرانیان ۱۲:‏۱‏.‏

۱،‏ ۲.‏ در این ایام آخر چه اتفاق هیجان‌آوری باعث شور و شوق خادمان یَهُوَه شده است؟‏

ما در دوره و زمانه‌ای سخت،‏ ولی هیجان‌آور زندگی می‌کنیم.‏ بیش از ۸۰ سال پیش،‏ یعنی در سال ۱۹۱۴،‏ عیسی به مسند پادشاهی ملکوت آسمانی خدا رسید.‏ در آن زمان «روز خداوند» و «زمان آخر» این سیستم،‏ با هم آغاز شدند.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۱۰؛‏ دانیال ۱۲:‏۹‏)‏ از آن زمان است که مسابقهٔ دوی مسیحی در میدان زندگی،‏ جدیت بیشتری پیدا کرده است.‏ خادمان خدا با تلاشی پرشور پا به پای ارابهٔ آسمانی یَهُوَه،‏ یعنی سازمان آسمانی وی که بی‌وقفه برای اجرای اهداف یَهُوَه به پیش می‌رود،‏ قدم برمی‌دارند.‏—‏حزقیال ۱:‏۴-‏۲۸؛‏ ۱قرنتیان ۹:‏۲۴‏.‏

^۲ آیا ‹دویدن› برای زندگی ابدی لذتی نصیب مردم خدا کرده است؟‏ البته!‏ اینان با مشاهدهٔ گرد آوردن بازماندگان برادران عیسی به شوق می‌آیند،‏ و درک این امر که مهرزدن باقی ۰۰۰‏,‏۱۴۴ نفر نیز به پایان خود می‌رسد مایهٔ شادیشان می‌شود.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۳،‏ ۴‏)‏ به علاوه،‏ برای آنان دانستن این مطلب که پادشاه منصوب یَهُوَه برای درو،‏ داس خود را در ‹حصاد زمین› فرو برده است،‏ باعث شور و هیجانشان می‌شود.‏ (‏مکاشفه ۱۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ حصاد،‏ آن هم چه حصاد عظیمی!‏ (‏متی ۹:‏۳۷‏)‏ تا به حال،‏ در این—‏‹گروه عظیم که هیچکس ایشان را نتواند شمرد از هر امّت و قبیله و قوم و زبان› بیش از پنج میلیون گرد آورده شده‌اند.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۹‏)‏ از آنجایی که ایشان را نمی‌توان شمرد،‏ پس هیچکس نمی‌تواند بگوید که در پایان شمار،‏ این گروه عظیم چقدر خواهد بود.‏

۳.‏ با وجود چه موانعی باید همیشه روحیهٔ شادی داشته باشیم؟‏

^۳ هنگامی که در دویدن سرعت می‌گیریم،‏ شیطان سعی می‌کند پایمان را بلغزاند یا از سرعتمان بکاهد.‏ (‏مکاشفه ۱۲:‏۱۷‏)‏ به همین ترتیب جنگ‌ها،‏ قحطی‌ها و مشقات دیگری که نشان زمان آخر هستند،‏ ادامه به دویدن را دشوار می‌کنند.‏ (‏متی ۲۴:‏۳-‏۹؛‏ لوقا ۲۱:‏۱۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏)‏ تمام سعی و تلاش ما بر این است که همان روحیه‌ای را داشته باشیم که پولس مسیحیان روزگار خود را به داشتن آن ترغیب کرد:‏ «در خداوند دائماً شاد باشید و باز میگویم شاد باشید!‏»—‏فیلپیان ۴:‏۴‏.‏

۴.‏ مسیحیان فیلپی چه روحیه‌ای داشتند؟‏

^۴ هیچ شکی وجود ندارد که مسیحیانی که این سخنان را از پولس شنیدند،‏ از طریق ایمان خود شادی کسب کردند،‏ زیرا پولس به آنان گفت:‏ «در خداوند خوش بمانید.‏»‏ (‏فیلپیان ۳:‏۱ د ج )‏ افراد جماعتِ فیلپیان سخاوتمند و بامحبت بودند و خدمتشان از روی غیرت و اشتیاق بود.‏ (‏فیلپیان ۱:‏۳-‏۵؛‏ ۴:‏۱۰،‏ ۱۴-‏۲۰‏)‏ لیکن تمام مسیحیان قرن اول چنین روحیه‌ای را از خود نشان نمی‌دادند.‏ برای مثال،‏ در میان مسیحیان یهودی‌نژاد که پولس کتاب عبرانیان را برای ایشان نوشت،‏ بعضی باعث دلواپسی و نگرانی او بودند.‏

‏«دقّت بلیغ‌تر»‏

۵.‏ الف)‏ زمانی که اولین جماعت تشکیل شد روحیهٔ مسیحیان یهودی‌نژاد چگونه بود؟‏ ب)‏ روحیهٔ بعضی مسیحیان یهودی‌نژاد را در سال ۶۰ د.‏م.‏ وصف کنید.‏

^۵ اولین جماعت مسیحی در تاریخ،‏ در سال ۳۳ د.‏م.‏ در اورشلیم تشکیل شد و متشکل از یهودیان ذاتی و نوکیشان بود.‏ چه روحیه‌ای در آنجا دیده می‌شد؟‏ کافی است باب‌های اول کتاب اعمال رسولان را بخوانیم تا به روحیهٔ شاد و پرحرارت این جماعت،‏ حتی تحت آزار و شکنجه،‏ پی‌ببریم.‏ (‏اعمال ۲:‏۴۴-‏۴۷؛‏ ۴:‏۳۲-‏۳۴؛‏ ۵:‏۴۱؛‏ ۶:‏۷‏)‏ با همهٔ این احوال،‏ با گذشت چند دهه،‏ وضع تغییر کرد و اینطور که پیداست بسیاری مسیحیان یهودی‌نژاد در میدان زندگی از سرعت دویدن خود کاستند.‏ کتاب مرجعی در مورد اوضاع آنان در حدود سالهای ۶۰ د.‏م.‏ چنین می‌نویسد:‏ «اینان وضعیتی سست و فرسوده پیدا کرده بودند که از انتظارهای به یأس مبدل شده،‏ امیدهای به تعویق افتاده،‏ وجدانی آشفته،‏ و فقدان ایمان در تمام امور ناشی می‌شد.‏ با آنکه مسیحی بودند قدردانیی که از جلال دعوت‌شان داشتند ناچیز بود.‏» چگونه ممکن است مسیحیان مسح‌شده در چنین وضعی قرار بگیرند؟‏ بررسی بخشی از نامهٔ پولس به عبرانیان (‏که در حدود سال ۶۱ د.‏م.‏ نوشته شده)‏ به ما کمک می‌کند تا جواب این سؤال را بیابیم.‏ این بررسی امروزه کمکی است برای همهٔ ما تا مانند ایشان این چنین از لحاظ روحانی ضعیف نشویم.‏

۶.‏ چه تفاوت‌هایی میان پرستش بر پایهٔ شریعت موسوی و پرستش بر پایهٔ ایمان به عیسی مسیح وجود دارد؟‏

^۶ مسیحیان یهودی‌نژاد از یهودیت بیرون آمده بودند،‏ از سیستمی که ادعای اطاعت از شریعتی می‌کرد که یَهُوَه از طریق موسی داده بود.‏ این طور به نظر می‌آمد که این شریعت برای بسیاری مسیحیان یهودی‌نژاد جاذبهٔ خاصی داشت،‏ شاید بدین دلیل که قرنها تنها راه تقرب به یَهُوَه بود و دارای نظام پرستش باابهتی شامل کهانت،‏ قربانی‌های مرتب،‏ و معبدی در اورشلیم با معروفیتی جهانی بود.‏ اما،‏ مسیحیت چیزی دیگر است.‏ مسیحیت دیدی روحانی از ما انتظار دارد،‏ دیدی مانند موسی که «بسوی [پاداش آینده] نظر میداشت» و «چون آن نادیده را بدید استوار ماند.‏» (‏عبرانیان ۱۱:‏۲۶،‏ ۲۷‏)‏ ظاهراً تعداد زیادی از مسیحیان یهودی‌نژاد فاقد چنین دید روحانیی بودند.‏ اینان بجای اینکه با هدف و مقصود در میدان زندگی بدوند،‏ لنگان لنگان قدم برمی‌داشتند.‏

۷.‏ سیستمی که از آن خارج شده‌ایم چگونه می‌تواند در نحوهٔ دویدنمان در میدان زندگی تأثیر بگذارد؟‏

^۷ آیا اوضاع امروز نیز به همان صورت گذشته است؟‏ البته نمی‌توان گفت اوضاع کاملاً مشابه آن زمان است.‏ با این حال،‏ مسیحیان امروز نیز از سیستمی بیرون می‌آیند که پر از لاف و مباهات است.‏ دنیا فرصت‌های طلایی به افراد عرضه می‌کند،‏ ولی از طرف دیگر،‏ بارهای سنگین بر دوششان می‌نهد.‏ به علاوه،‏ بسیاری از ما در کشورهایی زندگی می‌کنیم که طرزفکر عموم مردم بر پایهٔ شک و تردید است و افراد با دیدی خودخواهانه و خودگرایانه به مسائل می‌نگرند.‏ اگر اجازه دهیم این سیستم ما را تحت تأثیر خود قرار دهد،‏ ‹چشمان دل ما› ضعیف و تار خواهند شد.‏ (‏افسسیان ۱:‏۱۸‏)‏ پس چنانچه نتوانیم بروشنی تشخیص دهیم به کجا می‌رویم،‏ چگونه می‌خواهیم دوندهٔ خوبی باشیم؟‏

۸.‏ چه چیزهایی نشان می‌دهند که پرستش مسیحی از پرستش بر پایهٔ شریعت برتر است؟‏

^۸ برای برانگیختن و سر ذوق آوردن مسیحیان یهودی‌نژاد،‏ پولس برتری سیستم مسیحی را بر شریعت موسوی به آنان یادآور شد.‏ وقتی قوم اسرائیلِ جسمانی تحت شریعت موسی قوم یَهُوَه بود،‏ یَهُوَه از طریق نبی‌های ملهَم با این قوم صحبت می‌کرد.‏ لیکن،‏ پولس می‌گوید که امروزه او «بوساطت پسر خود متکلّم شد که او را وارث جمیع موجودات قرار داد و بوسیلهٔ او عالمها را آفرید.‏» (‏عبرانیان ۱:‏۲‏)‏ همچنین،‏ عیسی از تمام پادشاهان سلسلهٔ پادشاهی داوود،‏ ‹رفقایش،‏› بزرگتر است.‏ او حتی از فرشتگان نیز برتر است.‏—‏عبرانیان ۱:‏۵،‏ ۶،‏ ۹‏.‏

۹.‏ چرا ما نیز مانند مسیحیان یهودی‌نژاد زمان پولس احتیاج داریم «بدقّت بلیغ‌تر» به سخنان یَهُوَه گوش دهیم؟‏

^۹ لهذا،‏ پولس به مسیحیان یهودی‌نژاد نصیحت می‌کند:‏ «لازمست که بدقّت بلیغ‌تر آنچه را شنیدیم گوش دهیم مبادا که از آن ربوده شویم.‏» (‏عبرانیان ۲:‏۱‏)‏ با اینکه آموختن در مورد مسیح برکتی عظیم بود،‏ ولی کافی نبود.‏ آنان احتیاج داشتند بدقت به کلام خدا توجه کنند تا بتوانند تأثیر سیستم یهودی را که ایشان را احاطه کرده بود به حداقل ممکن برسانند.‏ ما نیز احتیاج داریم به آنچه یَهُوَه به ما در مورد کم کردن تأثیر تبلیغاتی که ما را تحت‌الشعاع قرار می‌دهند می‌گوید،‏ «بدقّت بلیغ‌تر» توجه کنیم.‏ این بدین مفهوم است که خود را به مطالعه‌ای مفید عادت دهیم و برنامه‌ای خوب و مستمر برای خواندن کتاب مقدس داشته باشیم.‏ مفهوم دیگر آن همانطور که پولس در ادامهٔ نامه‌اش به عبرانیان اظهار کرد،‏ این است که به طور مرتب در جلسات حضور داشته،‏ و همچنین به دیگران ایمان خود را موعظه کنیم.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۲۳-‏۲۵‏)‏ چنین فعالیت‌هایی به ما کمک می‌کند تا از لحاظ روحانی هوشیار بوده و از امید باشکوهمان غافل نشویم.‏ اگر ذهن خود را با افکار یَهُوَه پر کنیم،‏ از پا در نخواهیم آمد،‏ و یا با موانعی که دنیا بر سر راهمان می‌گذارد تعادل خود را از دست نخواهیم داد.‏—‏مزمور ۱:‏۱-‏۳؛‏ امثال ۳:‏۱-‏۶‏.‏

‏«هرروزه همدیگر را نصیحت کنید»‏

۱۰.‏ الف)‏ چه بر سر کسانی می‌آید که با دقت به سخنان یَهُوَه گوش فرا نمی‌دهند؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم ‹هرروزه همدیگر را نصیحت کنیم›؟‏

^۱۰ اگر به مسائل روحانی بدقت توجه نکنیم،‏ ممکن است وعده‌های خدا دیگر به نظرمان حقیقی جلوه نکنند.‏ این موضوع حتی در قرن اول نیز اتفاق افتاد،‏ زمانی که جماعت‌ها فقط از مسیحیان مسح‌شده تشکیل شده بود و تعدادی از رسولان نیز هنوز زنده بودند.‏ پولس به عبرانیان هشدار داد:‏ «ای برادران باحذر باشید مبادا در یکی از شما دل شریر و بی‌ایمان باشد که از خدای حیّ مرتدّ شوید.‏ بلکه هرروزه همدیگر را نصیحت کنید مادامیکه ‹امروز› خوانده میشود مبادا احدی از شما بفریب گناه سخت‌دل گردد.‏» (‏عبرانیان ۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ عبارت «باحذر باشید» که پولس بکار برد بر هوشیار بودن تأکید می‌کند.‏ خطری بزرگ ما را تهدید می‌کند!‏ خطر فقدان ایمان—‏«گناه»—‏می‌تواند در دل ما ریشه بدواند و ما را بجای آنکه به خدا نزدیک کند،‏ از او دور کند.‏ (‏یعقوب ۴:‏۸‏)‏ پولس به ما تذکر می‌دهد:‏ «همدیگر را نصیحت کنید.‏» ما به معاشرتِ گرم برادرانمان احتیاج داریم.‏ «مرد معتزل هَوَسِ خود را طالب میباشد،‏ و بهر حکمت صحیح مجادله میکند.‏» (‏امثال ۱۸:‏۱‏)‏ نیاز به چنین معاشرتی است که مسیحیان را وا می‌دارد به طور مرتب در جلسات جماعت و مجمع‌ها و کنگره‌ها حضور داشته باشند.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ چرا نباید تنها به دانستن اعتقادات پایه‌ای مسیحی راضی باشیم؟‏

^۱۱ پولس در ادامهٔ نامه‌اش نصایح پرارزشی ارائه می‌دهد:‏ «هر چند با اینطول زمان شما را میباید معلّمان باشید باز محتاجید که کسی اصول و مبادئ الهامات خدا را بشما بیاموزد و محتاج شیر شدید نه غذای قویّ .‏ .‏ .‏ غذای قویّ از آنِ بالغان است که حواسّ خود را بموجب عادت ریاضت داده‌اند تا تمیز نیک و بد را بکنند.‏» (‏عبرانیان ۵:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ ظاهراً بعضی مسیحیان یهودی‌نژاد در تقویت کردن قوهٔ ادراک خود کوتاهی کرده بودند.‏ آنان در قبول افزایش تدریجی نور در مورد شریعت و ختنه از خود سستی نشان می‌دادند.‏ (‏اعمال ۱۵:‏۲۷-‏۲۹؛‏ غلاطیان ۲:‏۱۱-‏۱۴؛‏ ۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ برای تعدادی از آنها هنوز سننی چون سَبت هفتگی و رسم سالانه و پرابهت روز کفاره ارزش زیادی داشت.‏—‏کولسیان ۲:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ عبرانیان ۹:‏۱-‏۱۴‏.‏

^۱۲ بنابراین،‏ پولس اظهار کرد:‏ «از کلام ابتدای مسیح درگذشته بسوی کمال سبقت بجوئیم.‏» (‏عبرانیان ۶:‏۱‏)‏ دوندهٔ دوی استقامتی که به تغذیهٔ خود توجه می‌کند بهتر می‌تواند در مسافت‌های طولانی و توان‌فرسا پایداری کند.‏ به همین ترتیب،‏ مسیحیی که به تغذیهٔ روحانی خود بدقت توجه می‌کند—‏و خود را به ‹کلام ابتدایی› و پایه‌ای محدود نمی‌کند —‏ راحتتر قادر است در میدان بماند و مسابقه را به پایان برساند.‏ (‏مقایسه شود با ۲تیموتاؤس ۴:‏۷‏.‏)‏ و این خود به معنی علاقه نشان دادن به درک «عرض و طول و عمق و بلندی» حقیقت است،‏ تا به سوی بلوغ پیشرفت کند.‏—‏افسسیان ۳:‏۱۸‏.‏

‏«شما را صبر لازمست»‏

۱۳.‏ چگونه در زمان‌های گذشته مسیحیان یهودی‌نژاد ایمان خود را در عمل نشان دادند؟‏

^۱۳ بلافاصله پس از پَنطیکاست ۳۳ د.‏م.‏ دورانی وجود داشت که مسیحیان یهودی‌نژاد حتی در مقابل مخالفت شدید،‏ سرسختانه ایستادگی کردند.‏ (‏اعمال ۸:‏۱‏)‏ احتمالاً پولس همین دوران را در نظر داشت هنگامی که گفت:‏ «ایّام سلفرا بیاد آورید که بعد از آنکه منوّر گردیدید متحمّل مجاهدهٔ عظیم از دردها شدید.‏» (‏عبرانیان ۱۰:‏۳۲‏)‏ این صبر و استقامت وفادارانه گواهی از محبت ایشان به خدا بود و به آنان این آزادی را می‌داد که بی‌ممانعت با خدا صحبت کنند.‏ (‏۱یوحنا ۴:‏۱۷‏)‏ پولس به آنان التماس کرد که این آزادی را بعلتِ فقدان ایمان از دست ندهند.‏ او آنان را ترغیب کرد:‏ «شما را صبر لازمست تا ارادهٔ خدا را بجا آورده وعده را بیابید.‏ زیرا که بعد از اندک زمانی آن آینده خواهد آمد و تأخیر نخواهد نمود.‏»—‏عبرانیان ۱۰:‏۳۵-‏۳۷‏.‏

۱۴.‏ چه عاملی به ما کمک می‌کند تا حتی با گذشت سالها در راه خدمت به یَهُوَه صبر و بردباری داشته باشیم؟‏

^۱۴ وضع خود ما هم‌اکنون چگونه است؟‏ اکثر ما اولین بار که حقیقت مسیحی را آموختیم سرشار از شور و حرارت بودیم.‏ آیا هنوز هم آنچنان غیور می‌باشیم؟‏ یا اینکه ‹محبّت نخستین خود را ترک کرده‌ایم›؟‏ (‏مکاشفه ۲:‏۴‏)‏ شاید از انتظار کشیدن برای حارمَجِدّون،‏ مأیوس و خسته شده‌ایم.‏ پس کمی صبر کرده،‏ فکر کن.‏ آیا حقیقت دیگر مانند گذشته فوق‌العاده و جالب‌توجه نیست؟‏ عیسی هنوز هم پادشاه آسمانی ماست.‏ ما هنوز هم امید زندگی ابدی در بهشت زمینی را داریم،‏ و هنوز هم رابطه‌مان با یَهُوَه برقرار است.‏ و هرگز فراموش نکن:‏ «آن آینده خواهد آمد و تأخیر نخواهد نمود.‏»‏

۱۵.‏ چگونه مانند مسیح،‏ بعضی مسیحیان زجر و شکنجه‌های سخت را تحمل کردند؟‏

^۱۵ بنابراین کلام پولس در عبرانیان ۱۲:‏۱،‏ ۲ بسیار بجاست:‏ «هر بار گران و گناهیرا [فقدان ایمان] که ما را سخت میپیچد دور بکنیم و با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرّر شده است بدویم.‏ و بسوی پیشوا و کامل‌کنندهٔ ایمان یعنی عیسی نگران باشیم که بجهة آن خوشی که پیش او موضوع بود بیحرمتیرا ناچیز شمرده متحمل صلیب گردید و بدست راست تخت خدا نشسته است.‏» خادمان خدا در این ایام آخر متحمل خیلی مصائب شده‌اند.‏ همانند عیسی،‏ که حتی تا لحظهٔ مرگِ پردرد و مشقت‌بارش وفادار ماند،‏ بعضی برادران و خواهرانمان وفادارانه متحمل آزار و شکنجه‌های سختی شده‌اند—‏اسارت در اردوگاه‌ها،‏ شکنجه،‏ تجاوز جنسی و حتی مرگ.‏ (‏۱پطرس ۲:‏۲۱‏)‏ آیا با دیدن وفاداری این برادران دلتان از محبت آکنده نمی‌شود؟‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ اکثر مسیحیان در راه ایمانشان با چه مشکلاتی روبرو می‌باشند؟‏ ب)‏ به خاطر آوردن چه موضوعی به ما کمک می‌کند تا در میدان زندگی همچنان به دویدن ادامه دهیم؟‏

^۱۶ با همهٔ اینها،‏ این گفتهٔ پولس در مورد اکثر مسیحیان صدق می‌کند:‏ «در جهادِ با گناه تا بحدّ خون مقاومت نکرده‌اید.‏» (‏عبرانیان ۱۲:‏۴‏)‏ البته ناگفته نماند که قدم برداشتن در راه حقیقت برای هیچیک از ما آسان نیست.‏ دلسردی برخی به دلیل ‹مخالفت گناهکاران› در محل کار یا مدرسه،‏ تحمل تمسخر دیگران،‏ و یا مقاومت در مقابل گناه می‌باشد.‏ (‏عبرانیان ۱۲:‏۳‏)‏ وسوسه‌ای پرجاذبه باعث فرسایش عزم و ارادهٔ بعضی افراد در راه حفظ معیارهای والای خدا شده است.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ مرتدان باعث از بین بردن تعادل روحانی آن معدود مسیحیانی شده‌اند که به تبلیغات مسموم ایشان گوش فرا می‌دهند.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۹‏)‏ از طرف دیگر مسائل شخصیتی نیز،‏ خوشی و شادمانی تعدادی دیگر را سلب کرده است.‏ همچنین توجه بیش از حد به تفریحات و سرگرمی‌ها بعضی مسیحیان را ضعیف کرده است.‏ و اکثر مسیحیان بار سنگین مشکلات زندگی در این سیستم حاضر را بر دوش می‌کشند.‏

^۱۷ البته هیچکدام از این موقعیت‌ها ‹تا به حدّ خون مقاومت› احتیاج ندارند.‏ حتی منشأ بعضی از این مشکلات احتمالاً تصمیمات غلط خود شخص است.‏ با این حال،‏ تمام اینها ایمان ما را به مخاطره می‌اندازند.‏ بنابراین باید افکارمان را بر نمونهٔ عالی استقامت عیسی متمرکز کنیم.‏ هرگز نباید فراموش کنیم که چه امید باشکوهی در انتظار ماست.‏ این اطمینان نباید در ما نابود شود که یَهُوَه «جویندگان خود را جزا [پاداش] میدهد.‏» (‏عبرانیان ۱۱:‏۶‏)‏ بدین ترتیب می‌توانیم نیرو و توان روحانی لازم را برای دویدن در میدان زندگی کسب کنیم.‏

ما می‌توانیم استقامت کنیم

۱۸،‏ ۱۹.‏ چه اتفاق تاریخیی خبر از توجه و اعتنای مسیحیان یهودی‌نژاد،‏ به نصایح الهام‌شدهٔ پولس می‌دهد؟‏

^۱۸ یهودیان مسیحی‌نژاد در مقابل نامهٔ پولس چه عکس‌العملی نشان دادند؟‏ حدود شش سال پس از این نامه،‏ آتش جنگ یهودیه را در کام خود فرو برد.‏ در سال ۶۶ د.‏م.‏ اورشلیم در محاصرهٔ ارتش روم قرار گرفت و این سخن عیسی تحقق یافت:‏ «چون بینید که اورشلیم بلشکرها محاصره شده است آنگاه بدانید که خرابئ آن رسیده است.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۲۰‏)‏ بنابراین،‏ عیسی برای مصلحت مسیحیان مقیم اورشلیم آن زمان،‏ بدیشان گفت:‏ «آنگاه هر که در یهودیّه باشد بکوهستان فرار کند و هر که در شهر باشد بیرون رود و هر که در صحرا بُوَد داخل شهر نشود.‏» (‏لوقا ۲۱:‏۲۱‏)‏ حملهٔ روم مسیحیان یهودی‌نژاد را در بوتهٔ آزمایش قرار داد:‏ آیا ایشان اورشلیم را ترک می‌گفتند،‏ شهری که مرکز پرستش یهودیان بود و جایی که آن معبد باشکوه در آن قرار داشت؟‏

^۱۹ ناگهان،‏ و به دلیلی ناشناخته رومیان عقب‌نشینی کردند.‏ ظاهراً،‏ مؤمنان یهودی این امر را اینطور قلمداد کردند که خدا در حال محافظت کردن از شهر مقدس آنان است.‏ مسیحیان چطور؟‏ تاریخ نشانگر آن است که ایشان گریختند.‏ سپس در سال ۷۰ د.‏م.‏ رومیان برگشته،‏ اورشلیم را با خاک یکسان کردند و تلفات سنگینی وارد آوردند.‏ ‹یوم خداوند‏› که یوئیل نبوت کرده بود بر اورشلیم واقع گردید.‏ اما مسیحیان وفادار،‏ دیگر در آنجا نبودند.‏ آنها ‹نجات یافتند.‏›—‏یوئیل ۲:‏۳۰-‏۳۲؛‏ اعمال ۲:‏۱۶-‏۲۱‏.‏

۲۰.‏ دانستن اینکه ‹یوم خداوند‏› نزدیک می‌باشد ما را تشویق به چه کاری می‌کند؟‏

^۲۰ امروزه،‏ ما واقفیم که دگربار در «یوم عظیم و مهیب خداوند‏» بزودی تمام این سیستم حاضر دگرگون می‌گردد.‏ (‏یوئیل ۳:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ زمان این یوم عظیم را نمی‌دانیم.‏ لیکن کلام خدا ما را از آمدن آن مطمئن می‌کند!‏ یَهُوَه می‌گوید که تأخیر نخواهد کرد.‏ (‏حبقوق ۲:‏۳؛‏ ۲پطرس ۳:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ پس ‹بدقّت بلیغ‌تر آنچه را شنیدیم گوش دهیم.‏› از فقدان ایمان یا ‹گناهی که ما را سخت میپیچد› اجتناب کنیم.‏ هرچقدر که لازم است باید تحمل کنیم.‏ به یاد بیاوریم ارابهٔ عظیم سازمان آسمانی یَهُوَه در حرکت است.‏ این سازمان مقصود یَهُوَه را به اجرا در می‌آورد.‏ باشد که همهٔ ما بی‌آنکه به زانو درآییم در میدان زندگی به دویدن ادامه دهیم!‏

آیا به خاطر دارید؟‏

◻ آویزهٔ گوش کردن کدام توصیهٔ پولس به فیلپیان،‏ ما را برای تحمل در میدان زندگی یاری می‌کند؟‏

◻ گرایش دنیا بر این است که ما را سرگرم نگه دارد،‏ چه چیزی به ما کم می‌کند تا با آن مقابله کنیم؟‏

◻ چگونه می‌توانیم به یکدیگر برای استقامت کردن در این مسابقه کمک کنیم؟‏

◻ چه چیزهایی می‌تواند مسیحیان را کُند کند؟‏

◻ چگونه نمونهٔ عیسی به ما کمک می‌کند صبر و استقامت داشته باشیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۸،‏ ۱۹]‏

مانند دوندگان،‏ مسیحیان نیز اجازه نمی‌دهند چیزی حواس ایشان را پرت کند