دستهای مقدّس خود را برای دعا برافرازید

‏«آرزوی این دارم که مردان،‏ دستهای مقدّس را بدون غیظ و جدال برافراخته،‏ در هر جا دعا کنند.‏»‏‏—‏۱تیموتاؤس ۲:‏۸‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ رابطهٔ ۱تیموتاؤس ۲:‏۸ را با دعاهای امت یَهُوَه ذکر کن.‏ ب)‏ در این مقاله در مورد چه موضوعاتی بحث می‌شود؟‏

یَهُوَه از امتش توقع دارد که در حضور وی و با برادران خود رفتاری مقدّس داشته باشند.‏ پولس رسول رابطهٔ تقدّس و دعا را چنین ذکر کرد:‏ «آرزوی این دارم که مردان،‏ دستهای مقدّس را بدون غیظ و جدال برافراخته،‏ در هر جا دعا کنند.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۸‏)‏ البته،‏ منظور پولس از گفتن دعا «در هر جا» که مسیحیان گردهم می‌آیند،‏ ظاهراً تنها دعاهای عمومی بود.‏ و اما در این خصوص که چه کسانی می‌توانند به نمایندگی از دیگران در جلسات جماعت دعا کنند،‏ باید گفت،‏ تنها مردانی که مقدّس،‏ درستکار،‏ و محترم بوده،‏ وظایف روحانی خود را نسبت به خدا بجا آورند.‏ (‏ جامعه ۱۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ ایشان باید از لحاظ روحانی و اخلاقی پاک باشند،‏ و تردید و سوءظن نسبت به وقفشان به یَهُوَه خدا وجود نداشته باشد.‏

^۲ بخصوص پیران جماعت می‌باید ‹با دستهایی مقدّس،‏ دعا کنند.‏› دعاهای صمیمانه‌ای که ایشان از طریق عیسی مسیح به حضور خدا می‌آورند،‏ اظهار تقدّس و وفاداری ایشان به خدا بوده،‏ به آنان کمک می‌کند تا از مجادلات و خشم عنان‌گسیخته بپرهیزند.‏ در واقع،‏ مردانی که موهبت دعا کردن در جماعت را دارند باید از غیظ و بدخواهی مبرّا باشند و همچنین تقدّس و وفاداری خویش را به یَهُوَه و سازمان وی نشان دهند.‏ (‏ یعقوب ۱:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اما در مجموع،‏ برای همهٔ آنانی که دعاهای عمومی را به حضور خدا می‌آورند،‏ چه راهنماییهایی در کتاب مقدس آمده است؟‏ همچنین برای دعاهای شخصی و خانوادگی چه اصولی در کلام خدا وجود دارد؟‏

از پیش موضوعاتی را برای دعا آماده کن

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ چرا خوب است از پیش موضوعاتی را برای دعا آماده کنیم؟‏ ب)‏ کتاب مقدس در مورد طول مدت دعا چه می‌گوید؟‏

^۳ چنانچه از ما خواسته شود در یک جمع دعا کنیم،‏ در صورت امکان خوب است از پیش موضوعاتی را برای دعا برگزینیم.‏ با این کار تنها به چند نکتهٔ مهم و بجا بسنده خواهیم کرد و دعایمان طولانی و بی‌خط و ربط نمی‌شود.‏ البته،‏ در مورد دعاهای شخصی محدودیت زمانی وجود ندارد و حتی می‌توانیم جملات را با صدا به زبان آوریم.‏ برای مثال عیسی برای انتخاب ۱۲ رسول خود در دعایی شخصی تمام طول شب را به عبادت پرداخت.‏ لیکن،‏ هنگامی که یادبود مرگ خویش را بنیان می‌نهاد دعاهایی که برای نان و شراب کرد ظاهراً کوتاه بودند.‏ (‏ مرقس ۱۴:‏۲۲-‏۲۴؛‏ لوقا ۶:‏۱۲-‏۱۶‏)‏ برای ما شکی نیست که حتی دعاهای کوتاه عیسی نیز کاملاً مقبول خدا بودند.‏

^۴ فرض کنیم خانواده‌ای این افتخار را به ما بدهد که پیش از صرف غذا به نمایندگی از ایشان دعا کنیم.‏ دعای ما باید حتی‌الامکان کوتاه باشد،‏ و در آن بویژه برای غذا اظهار قدردانی نماییم.‏ چنانچه قرار است قبل یا بعد از جلسهٔ جماعت دعا کنیم،‏ لزومی ندارد دعایمان طولانی و شامل نکات بسیاری باشد.‏ عیسی از کاتبانی که ‹نماز را به ریاکاری طول می‌دادند› انتقاد کرد.‏ (‏ لوقا ۲۰:‏۴۶،‏ ۴۷‏)‏ شخصی خداپرست و باتقوا هرگز چنین نمی‌کند.‏ با این حال،‏ موقعیتهایی نیز وجود دارند که شخص ممکن است کمی مفصلتر در جمع دعا کند.‏ برای نمونه،‏ پیر جماعتی که برای دعای پایانی مجمع برگزیده می‌شود باید از قبل موضوعاتی را در ذهن آماده کند و ممکن است تصمیم بگیرد در دعای خود به نکات نسبتاً بیشتری اشاره کند.‏ با این حال،‏ چنین دعایی نیز نباید زیاد طولانی باشد.‏

با حرمت به خدا تقرّب بجو

۵.‏ الف)‏ هنگام دعاهای عمومی چه موضوعی را باید مد نظر داشته باشیم؟‏ ب)‏ چرا باید با احترام و متانت دعا کنیم؟‏

^۵ در هنگام دعای عمومی،‏ نباید فراموش کنیم که مخاطب ما یک انسان نیست.‏ ما مخلوقاتی خطاکار هستیم که در دعا از سَروَرمان یَهُوَه استدعا و خواهشی داریم.‏ (‏ مزمور ۸:‏۳-‏۵،‏ ۹؛‏ ۷۳:‏۲۸‏)‏ از این رو،‏ باید با ترسی حاکی از احترام به حضور خدا بیاییم،‏ مبادا دل او را با سخنان خود و یا نحوهٔ بیان آنها آزرده سازیم.‏ (‏ امثال ۱:‏۷‏)‏ داوود مزمورنویس چنین سرود:‏ «اما من از کثرت رحمت تو به خانه‌ات داخل خواهم شد،‏ و از ترس تو بسوی هیکل قدس تو عبادت خواهم نمود.‏» (‏ مزمور ۵:‏۷‏)‏ چنانچه ما نیز چنین نگرشی داشته باشیم و از ما خواسته شود در جماعت شاهدان یَهُوَه دعا کنیم،‏ چگونه دعا خواهیم کرد؟‏ چنانچه قرار می‌بود در حضور پادشاه یک کشور سخنی ادا کنیم،‏ آیا با احترام و متانت صحبت نمی‌کردیم؟‏ پس چقدر سخنانی که در حضور یَهُوَه «پادشاه امّت‌ها» در دعا بر زبان می‌آوریم می‌باید بیشتر با متانت و توأم با احترام گفته شوند؟‏ (‏ مکاشفه ۱۵:‏۳‏)‏ پس باید در دعا از گفتن عباراتی از قبیل «صبح‌بخیر یَهُوَه،‏» «سلامت باشی،‏» یا «همه دست‌بوسند،‏» اجتناب کنیم.‏ در کتاب مقدس می‌توان مشاهده کرد که حتی یگانه پسر مولود خدا،‏ عیسی مسیح،‏ با پدر آسمانی خود چنین صحبت نمی‌کرد.‏

۶.‏ هنگامی که ‹نزدیک به تخت فیض می‌آییم› چه نکاتی را باید به خاطر داشته باشیم؟‏

^۶ پولس گفت:‏ «با دلیری نزدیک به تخت فیض بیاییم.‏» (‏ عبرانیان ۴:‏۱۶‏)‏ ما گرچه انسانهایی گناهکار هستیم،‏ لیکن از طریق ایمانمان به قربانی فدیهٔ عیسی مسیح،‏ می‌توانیم با «دلیری» یعنی با آزادی کلام به یَهُوَه تقرب بجوییم.‏ (‏ اعمال ۱۰:‏۴۲،‏ ۴۳؛‏ ۲۰:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ البته،‏ این آزادی کلام به مفهوم گپ زدن با خدا یا گفتن سخنانی بی‌ادبانه نیست.‏ اگر می‌خواهیم دعاهای عمومی ما مقبول یَهُوَه واقع شود،‏ باید در دعا با متانت و احترامی شایسته سخن بگوییم،‏ و نباید از دعای عمومی برای گفتن اعلانات،‏ پند دادن به برادران،‏ و ملامت کردن حاضران استفاده کنیم.‏

با تواضع دعا کن

۷.‏ چگونه سلیمان هنگام وقف معبد یَهُوَه از خود تواضع نشان داد؟‏

^۷ یکی از اصول کتاب مقدس که باید در دعاهای عمومی و شخصی خود رعایت کنیم،‏ فروتنی و تواضع است.‏ (‏ ۲تواریخ ۷:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ دعای عمومی سلیمان پادشاه به هنگام وقف معبد یَهُوَه در اورشلیم،‏ نمونهٔ دعایی متواضعانه بود.‏ ساختمانی که سلیمان تازه از بنای آن فارغ شده بود،‏ تا بدان دوره باشکوهترین بنا بشمار می‌رفت.‏ با این حال،‏ سلیمان در دعا چنین گفت:‏ «آیا خدا فی‌الحقیقت بر زمین ساکن خواهد شد؟‏ اینک فلک و فلک‌الافلاک تو را گنجایش ندارد تا چه رسد به این خانه‌ای که من بنا کرده‌ام.‏»—‏۱پادشاهان ۸:‏۲۷‏.‏

۸.‏ به چه شیوه‌هایی می‌توانیم در دعاهای عمومی تواضع نشان دهیم؟‏

^۸ ما نیز همچون سلیمان،‏ باید در دعاهای عمومی کمال خضوع و فروتنی را حفظ نماییم.‏ تواضع خود را می‌توانیم با آهنگ صدای خود نشان دهیم،‏ البته بی‌آنکه دعایمان زاهدمآ‌بانه بنظر بیاید.‏ دعایی متواضعانه نباید پرطمطراق و یا با احساسات متظاهرانه همراه باشد.‏ باید در دعا نظر شنوندگان را به خدا جلب کنیم،‏ نه به خودمان.‏ (‏ متی ۶:‏۵‏)‏ تواضع را می‌توان با کلمات نیز نشان داد.‏ چنانچه بخواهیم دعا و تضرع ما خاضعانه باشد،‏ نباید از خدا بخواهیم کارها را آنطور که ما می‌خواهیم ترتیب دهد.‏ بلکه،‏ استدعای ما باید از خدا این باشد که هماهنگ با ارادهٔ مقدّس خویش عمل نماید.‏ مزمورنویس با نگرشی پسندیده در دعای ملتمسانهٔ خود گفت:‏ «آه ای خداوند نجات ببخش!‏ آه ای خداوند سعادت عطا فرما!‏» —‏ مزمور ۱۱۸:‏۲۵؛‏ لوقا ۱۸:‏۹-‏۱۴‏.‏

از ته دل دعا کن

۹.‏ در متی ۶:‏۷ عیسی چه پندِ نیکویی به ما می‌دهد،‏ و چگونه می‌توانیم آن را اجرا کنیم؟‏

^۹ اگر که می‌خواهیم دعای عمومی یا شخصی ما مورد پسند یَهُوَه واقع شود،‏ باید از ته دل و با صمیمیت باشد.‏ آری،‏ هرگز نباید یک سری کلمات و عبارات را بی‌آنکه اصلاً به معنی آنها فکر کنیم،‏ مرتباً تکرار کنیم.‏ عیسی در موعظهٔ سر کوه چنین پند داد:‏ «چون عبادت کنید،‏ مانند امتّ‌ها تکرار باطل مکنید زیرا ایشان [ از روی ناآگاهی] گمان می‌برند که به سبب زیاد گفتن مستجاب می‌شوند.‏» عیسی به عبارت دیگر گفت:‏ «وِردهای بی‌معنی تکرار نکنید.‏»—‏متی ۶:‏۷‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

۱۰.‏ چرا بجاست برای موضوعی بخصوص مرتباً دعا کنیم؟‏

^۱۰ البته،‏ شاید لازم باشد که برای موضوعی بخصوص مرتباً دعا کنیم.‏ این کار به هیچ وجه اشکالی ندارد،‏ چرا که عیسی خود گفت:‏ «مصرانه سؤآل کنید که به شما داده خواهد شد؛‏ مصرانه بطلبید که خواهید یافت؛‏ مصرانه بکوبید که برای شما باز کرده خواهد شد.‏» (‏ متی ۷:‏۷‏،‏ د ج )‏ برای مثال،‏ ممکن است به دلیل برکتی که یَهُوَه به کار موعظهٔ منطقهٔ ما داده است نیاز مبرم به سالن ملکوت دیده شود.‏ (‏ اشعیا ۶۰:‏۲۲‏)‏ در آن صورت،‏ کاملاً بجاست که در دعاهایمان چه در جماعت،‏ و چه شخصی،‏ هر بار آن موضوع را نیز به میان بیاوریم.‏ این کار ابداً ‹تکرار باطل› بحساب نمی‌آید.‏

سپاس و تمجید را از قلم نینداز

۱۱.‏ چگونه فیلپیان ۴:‏۶،‏ ۷ در مورد دعاهای شخصی و عمومی بکار می‌آید؟‏

^۱۱ هستند بسیاری که فقط هنگامی دعا می‌کنند که از خدا چیزی می‌خواهند.‏ لیکن چنانچه به یَهُوَه محبت داشته باشیم باید در دعاهای خود،‏ چه شخصی و چه عمومی،‏ از وی سپاسگزاری کنیم و او را تمجید بگوییم.‏ پولس نوشت:‏ «برای هیچ چیز اندیشه مکنید،‏ بلکه در هر چیز با صلات و دعا با شکرگزاری مسؤلات خود را به خدا عرض کنید و سلامتی خدا که فوق از تمامی عقل است،‏ دلها و ذهنهای شما را در مسیح عیسی نگاه خواهد داشت.‏» (‏ فیلپیان ۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ آری،‏ ما علاوه بر درخواستها و استدعاهایمان،‏ باید از یَهُوَه برای خوراک روحانی و جسمی سپاسگزار باشیم.‏ (‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏)‏ مزمورنویس اینچنین سرود:‏ «برای خدا قربانی تشکر را بگذران،‏ و نذرهای خویش را بحضرت اعلی وفا نما.‏» (‏ مزمور ۵۰:‏۱۴‏)‏ داوود در یکی از سرودهای خویش با کلماتی پراحساس چنین دعا کرد:‏ «نام خدا را سرود تسبیح خواهم خواند و او را با حمد تعظیم خواهم نمود.‏» (‏ مزمور ۶۹:‏۳۰‏)‏ ما هم می‌توانیم این شیوه را در دعاهای عمومی و شخصی خود بکار گیریم.‏

۱۲.‏ چگونه مزمور ۱۰۰:‏۴،‏ ۵ اکنون در حال تحقق یافتن است،‏ و ما چه دلایلی برای سپاس و تجلیل یَهُوَه داریم؟‏

^۱۲ مزمورنویس دربارهٔ یَهُوَه اینگونه سرود:‏ «به دروازه‌های او با حمد بیایید،‏ و به صحنهای او با تسبیح!‏ او را حمد گویید و نام او را متبارک خوانید!‏ زیرا که خداوند نیکوست و رحمت او ابدی و امانت وی تا ابدالآباد.‏» (‏ مزمور ۱۰۰:‏۴،‏ ۵‏)‏ اکنون مردمی از همهٔ ملل جهان به صحنهای مقدّس یَهُوَه وارد شده‌اند،‏ و این خود دلیلی دیگر برای شکرگزاری و تجلیل وی می‌باشد.‏ آیا بابت سالن ملکوت محله‌تان خدا را شکر می‌کنی،‏ و آیا به نشان قدردانی با دیگر کسانی که به یَهُوَه محبت دارند مرتباً در جلسات شرکت می‌کنی؟‏ آیا در جلسات با صدای رسا سرودهای حمد و سپاس برای پدر آسمانی پرمهرمان می‌خوانی؟‏

برای دعا کردن هرگز احساس شرمساری نکن

۱۳.‏ چه نمونه‌ای در کتاب مقدس نشان می‌دهد که حتی هنگامی که خطایی از ما سر زده و خود را شایستهٔ دعا نمی‌دانیم باید با دعا و تضرّع به پیشگاه خدا بیاییم؟‏

^۱۳ حتی زمانی که بار گناه بر وجود ما سنگینی می‌کند باید با دعا و استغفار به سوی خدا بازگشت نماییم.‏ هنگامی که یهودیان با گرفتن زنان غیریهودی گناه کردند،‏ عَزْرا زانو زده،‏ دستهای مقدّس خود را برافراشت،‏ و خاضعانه به درگاه خدا دعا کرده گفت:‏ «ای خدای من،‏ خجالت دارم و از بلند کردن روی خود بسوی تو ای خدایم شرم دارم،‏ زیرا گناهان ما بالای سر ما زیاده شده،‏ و تقصیرهای ما تا به آسمان عظیم گردیده است.‏ ما از ایام پدران خود تا امروز مرتکب تقصیرهای عظیم شده‌ایم .‏ .‏ .‏ و بعد از همهٔ این بلایایی که بسبب اعمال زشت و تقصیرهای عظیم ما بر ما وارد شده است،‏ با آنکه تو ای خدای ما،‏ ما را کمتر از گناهان ما عقوبت رسانیده‌ای و چنین خلاصی‌ای بما داده‌ای،‏ آیا می‌شود که ما بار دیگر اوامر ترا بشکنیم و با امّت‌هایی که مرتکب این رجاسات شده‌اند،‏ مصاهرت نمائیم؟‏ و آیا تو بر ما غضب نخواهی نمود و ما را چنان هلاک نخواهی ساخت که بقیّتی و نجاتی باقی نماند؟‏ ای یَهُوَه خدای اسرائیل تو عادل هستی چونکه بقیّتی از ما مثل امروز ناجی شده‌اند،‏ اینک ما به حضور تو در تقصیرهای خویش حاضریم،‏ زیرا کسی نیست که بسبب این کارها،‏ در حضور تو تواند ایستاد.‏»—‏عَزْرا ۹:‏۱-‏۱۵؛‏ تثنیه ۷:‏۳،‏ ۴‏.‏

۱۴.‏ همانطور که در روزگار عَزْرا نشان داده شد برای آنکه خدا گناه ما را بیامرزد چه باید بکنیم؟‏

^۱۴ برای اینکه خدا گناه ما را بیامرزد،‏ باید اعتراف گناهمان به او کامل و همراه با ندامت و «ثمراتِ مناسب توبه» باشد.‏ (‏ لوقا ۳:‏۸؛‏ ایوب ۴۲:‏۱-‏۶؛‏ اشعیا ۶۶:‏۲‏)‏ در زمان عَزْرا،‏ یهودیان به همراه اظهار ندامت کوشیدند تا خطایای خویش را اصلاح نمایند،‏ و برای این کار زنهای غیریهودی خود را مرخص نمودند.‏ (‏ عَزْرا ۱۰:‏۴۴‏؛‏ با ۲قرنتیان ۷:‏۸-‏۱۳ مقایسه شود.‏)‏ چنانچه ما نیز طالب آمرزش و بخشایش خدا می‌باشیم،‏ بجاست در دعا و تضرعی خاضعانه به گناه خود اعتراف کنیم،‏ و ثمرات مناسب توبه را از خود نشان دهیم.‏ همچنین روحیه‌ای نادم و رغبت به اصلاح عمل خطایمان ما را بر آن می‌دارد که از پیران جماعت کمک روحانی بطلبیم.‏—‏یعقوب ۵:‏۱۳-‏۱۵‏.‏

با دعا تسلّی پیدا کن

۱۵.‏ چگونه از نمونهٔ حَنّا درمی‌یابیم که با دعا کردن می‌توانیم تسلّی و آرامش بیابیم؟‏

^۱۵ هنگامی که به دلایلی شکسته‌دل و آزرده‌خاطر می‌باشیم،‏ می‌توانیم با دعا کردن تسلّی بیابیم.‏ (‏ مزمور ۵۱:‏۱۷؛‏ امثال ۱۵:‏۱۳‏)‏ حَنّای وفادار نیز چنین کرد.‏ این زن در دورانی بسر می‌برد که داشتن خانواده‌ای گسترده بسیار معمول بود،‏ لیکن فرزندی نداشت.‏ همسر وی،‏ اَلقانَه،‏ از زن دیگر خود،‏ فَنِنّه،‏ پسران و دختران بسیار داشت،‏ و فَنِنّه حَنّا را به دلیل نازایی‌اش تمسخر می‌کرد.‏ حَنّا نشسته از صمیم قلب در دعایی نذر کرد که چنانچه پسری به وی داده شود ‹او را تمامی ایّام عُمْرش به خداوند خواهد داد.‏› حَنّا از این دعا و همچنین از سخنان کاهن اعظم،‏ عیلی،‏ تسلّی بسیار یافت و «دیگر ترشرو نبود.‏» او پسری بدنیا آورد و او را سموئیل نام گذاشت.‏ بعدها حَنّا پسر خود را در قدس یَهُوَه در خدمت خدا قرار داد.‏ (‏ ۱سموئیل ۱:‏۹-‏۲۸‏)‏ وی به پاس لطف و مهربانی یَهُوَه،‏ در دعایی دیگر در وصف یگانگی و بی‌همتایی او زبان به شکرگزاری گشود.‏ (‏ ۱سموئیل ۲:‏۱-‏۱۰‏)‏ ما نیز همچون حَنّا می‌توانیم با دعا و عبادت تسلّی بیابیم،‏ و یقین بداریم که هرآنچه هماهنگ با ارادهٔ خدا از او بخواهیم به ما ارزانی خواهد داشت.‏ لیکن،‏ با گشودن سفرهٔ دل خود پیش یَهُوَه،‏ دیگر نباید «ترشرو» و غمگین باشیم.‏—‏مزمور ۵۵:‏۲۲‏.‏

۱۶.‏ چرا هنگام هراس و تشویش بجاست همچون یعقوب دعا کنیم؟‏

^۱۶ چنانچه چیزی ما را نگران،‏ آزرده‌خاطر،‏ یا مضطرب سازد،‏ بسیار بجاست که برای طلب آرامش و تسلّی به درگاه خدا بیاییم.‏ (‏ مزمور ۵۵:‏۱-‏۴‏)‏ یعقوب مدتها پس از متراکه با برادرش،‏ عیسُو،‏ از روبرو شدن با وی هراس داشت.‏ او در دعا چنین گفت:‏ «ای خدای پدرم،‏ ابراهیم و خدای پدرم،‏ اسحاق،‏ ای یَهُوَه که به من گفتی به زمین و به مُولَد خویش برگرد و با تو احسان خواهم کرد.‏ کمتر هستم از جمیع لطفها و از همهٔ وفایی که با بندهٔ خود کرده‌ای زیرا که با چوبدست خود از این اردن عبور کردم و الآن (‏مالک)‏ دو گروه شده‌ام.‏ اکنون مرا از دست برادرم،‏ از دست عیسو رهایی ده زیرا که من از او می‌ترسم،‏ مبادا بیاید و مرا بزند،‏ یعنی مادر و فرزندان را،‏ و تو گفتی هرآینه با تو احسان کنم و ذریّت تو را مانند ریگ دریا سازم که از کثرت،‏ آن را نتوان شمرد.‏» (‏ پیدایش ۳۲:‏۹-‏۱۲‏)‏ عیسُو نه او را زد و نه بقیه را.‏ یَهُوَه بحق یعقوب را «احسان» نمود.‏

۱۷.‏ با نظر به مزمور ۱۱۹:‏۵۲ چگونه دعا ممکن است در هنگام درد و مشقت برای ما تسلّی و آرامش بیاورد؟‏

^۱۷ گهگاه به هنگام دعا و تضرع،‏ موضوع یا مطلبی به ذهن ما خطور می‌کند و موجب تسلّی و آرامش ما می‌شود.‏ در طولانی‌ترین مزمور از کتاب مزامیر که در واقع دعایی است بسیار دلنشین و احتمالاً به قلم حِزْقیا پیش از پادشاهی وی تصنیف،‏ و برای آلات موسیقی تنظیم شده است،‏ این بیت به چشم می‌خورد:‏ «ای خداوند داوریهای تو را از قدیم به یاد آوردم و خویشتن را تسلّی دادم.‏» (‏ مزمور ۱۱۹:‏۵۲‏)‏ چنانچه به هنگام درد و مشقت،‏ متواضعانه به پیشگاه خدا دعا کنیم ممکن است اصل و یا قانونی از کلام وی به ذهن ما خطور کرده،‏ به ما کمک کند راهی را تعاقب نماییم که باعث تسلّی و آرامش ما و رضای خاطر پدر آسمانیمان شود.‏

مقدّسان در دعا ثابت‌قدم می‌باشند

۱۸.‏ چرا می‌توان گفت که ‹هر مقدّسی دعا می‌کند›؟‏

^۱۸ اشخاصی که نسبت به یَهُوَه مقدس و وفادار هستند ‹در دعا مواظب [یعنی ثابت‌قدم] می‌باشند.‏› (‏ رومیان ۱۲:‏۱۲‏)‏ داوود در مزمور ۳۲ که احتمالاً آن را پس از گناه خود با بَتْشَبَع سرود،‏ سخن از عذاب باطنی خود که ناشی از نطلبیدن آمرزش و بخشش از خدا بود می‌راند،‏ و در ادامه به آرامش خاطری اشاره می‌کند که از توبه و اعتراف به گناهش حس نمود.‏ داوود در آخر می‌گوید:‏ «از این رو [یعنی به دلیل بخشش و آمرزشی که یَهُوَه نصیب توبه‌کار حقیقی می‌کند] هر مقدّسی در وقت اجابت نزد تو دعا خواهد کرد.‏»—‏مزمور ۳۲:‏۶‏.‏

۱۹.‏ چرا باید دستهای مقدّس خود را برای دعا برافرازیم؟‏

^۱۹ چنانچه برای رابطه‌مان با یَهُوَه ارزش قائل هستیم،‏ باید برای عفو و بخشش از طریق قربانی فدیهٔ عیسی به حضور وی دعا کنیم.‏ ما می‌توانیم با آزادی کلام به پیشگاه فیض یَهُوَه آمده و از رحمت و کمکهای بموقع وی فیض ببریم.‏ (‏ عبرانیان ۴:‏۱۶‏)‏ دلایل بسیاری برای دعا و تضرع به یَهُوَه وجود دارد!‏ باشد که ‹همواره دعا کرده،‏› در بیشتر دعاهایمان از صمیم قلب خدا را سپاس و جلال گوییم.‏ (‏ ۱تسالونیکیان ۵:‏۱۷‏)‏ همچنین مصمم باشیم که شب و روز دستهای مقدّس خود را برای دعا برافرازیم.‏

چه پاسخ می‌دهی؟‏

◻ اینکه از پیش موضوعاتی را برای دعای عمومی برگزینیم چه نفعی دارد؟‏

◻ چرا باید با احترام و متانت دعا کنیم؟‏

◻ هنگام دعا چه روحیه‌ای باید از خود نشان دهیم؟‏

◻ چرا هنگام دعا نباید سپاس و تمجید یَهُوَه را از یاد ببریم؟‏

◻ چگونه کتاب مقدس نشان می‌دهد که ما می‌توانیم با دعا کردن تسلّی و آرامش بیابیم؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

سلیمان پادشاه هنگام وقف معبد یَهُوَه در دعای عمومی خود تواضع بسیار از خود نشان داد

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۶]‏

ما نیز همچون حَنّا می‌توانیم از دعا تسلّی و آرامش بیابیم