در نحوهٔ تعلیم خود دائماً احتیاط کن

‏«خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن و در این امور قائم باش که هرگاه چنین کنی،‏ خویشتن را و شنوندگان خویش را نیز نجات خواهی داد.‏»‏‏—‏۱تیموتاؤس ۴:‏۱۶‏.‏

۱،‏ ۲.‏ چرا احتیاج ضروری به معلّمان غیور هست؟‏

‏«رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید .‏ .‏ .‏ و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏» (‏متی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ همهٔ مسیحیان با در نظر گرفتن حکمی که عیسی مسیح به آنان داد باید سعی کنند تعلیم دهند.‏ احتیاج به معلّمان غیور برای تعلیم انسانهای خوش‌قلب هست تا قبل از اینکه دیگر دیر شده باشد خدا را بشناسند.‏ (‏رومیان ۱۳:‏۱۱‏)‏ پولس رسول تأکید کرد:‏ ‹به کلام موعظه کن،‏ در فرصت و غیر فرصت.‏› (‏۲تیموتاؤس ۴:‏۲‏)‏ البته این کار مستلزم تعلیم در داخل و خارج از جماعت می‌باشد.‏ می‌دانیم که کار موعظه تنها به معنی ترویج بشارت خدا نیست.‏ برای شاگرد ساختنِ علاقه‌مندان نیاز به تعلیم مؤثر می‌باشد.‏

^۲ ما هم‌اکنون در «زمانهای سخت» زندگی می‌کنیم.‏ (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱‏)‏ مردم با افکار فلسفی دنیوی و تعالیم غلط شستشوی مغزی داده شده‌اند.‏ بسیاری «در عقل خود تاریک هستند» و ‹بی‌فکر شده‌اند.‏› (‏افسسیان ۴:‏۱۸،‏ ۱۹‏)‏ برخی از آنان آسیبهای دردناک روحی دیده‌اند.‏ براستی که مردم «مانند گوسفندان بی‌شبان،‏ پریشان‌حال و پراکنده» هستند.‏ (‏متی ۹:‏۳۶‏)‏ معهذا،‏ با بکار گرفتن فن تعلیم می‌توانیم به انسانهای خوش‌قلب کمک کنیم تا تغییرات لازم را در خود به وجود آورند.‏

معلّمین جماعت

۳.‏ الف)‏ حکمی که عیسی برای تعلیم داد شامل چه چیزهایی می‌شود؟‏ ب)‏ چه کسانی مسئولیت تعلیم در جماعت را در وهلهٔ اوّل بعهده دارند؟‏

^۳ توسط برنامهٔ مطالعهٔ خانگی کتاب مقدس میلیونها نفر بطور خصوصی تعلیم می‌گیرند.‏ افرادی که بتازگی تعمید یافته‌اند همچنان به کمک احتیاج دارند تا ‹ریشه دوانیده و بر پایه .‏ .‏ .‏ بنا شوند.‏› (‏افسسیان ۳:‏۱۷‏)‏ هنگامی که ما حکمی را که عیسی در متی ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰ داده به جا می‌آوریم و افراد جدیدی را به سازمان یَهُوَه هدایت می‌کنیم،‏ این اشخاص از تعلیمی که می‌بینند استفاده می‌برند.‏ در نتیجه بر طبق افسسیان ۴:‏۱۱-‏۱۳ مردانی منصوب می‌شوند تا به عنوان ‹شبانان و معلّمان،‏ برای تکمیل مقدّسین،‏ برای کار خدمت،‏ برای بنای جسد مسیح،‏› خدمت کنند.‏ اوقاتی پیش می‌آیند که تعلیم همچنین شامل «تنبیه و توبیخ و نصیحت .‏ .‏ .‏ با کمال تحمّل» نیز می‌شود.‏ (‏۲تیموتاؤس ۴:‏۲‏)‏ کاری که آن معلّمان به عهده داشتند آنقدر مهم بود که وقتی پولس رسول به قرنتیان نامه نوشت پس از رسولان و انبیا،‏ از آنان نام برد.‏—‏۱قرنتیان ۱۲:‏۲۸‏.‏

۴.‏ توانایی تعلیم چگونه به ما کمک می‌کند تا درخواست پولس را که در عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵ آمده به اجرا بگذاریم؟‏

^۴ با اینکه همهٔ مسیحیان به عنوان پیران و سرپرستان خدمت نمی‌کنند،‏ ولی همهٔ آنان تشویق به ترغیب یکدیگر به «محبت و اعمال نیکو» شده‌اند.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ انجام این عمل در جلسات شامل جوابهایی می‌شود که با آمادگی قبلی و از صمیم قلب می‌دهیم و بدین وسیله موجب بنا شدن و تشویق دیگران می‌شویم.‏ هنگامی که مبشران باتجربهٔ ملکوت با مبشران جدید در خدمت موعظه هستند می‌توانند از معرفت و تجربهٔ خود صحبت کنند و با این کار آنان را به ‹اعمال نیکو ترغیب› نمایند.‏ در چنین اوقاتی و یا بطور غیررسمی است که آنها می‌توانند تعلیمات باارزشی بدهند.‏ برای مثال،‏ زنان پیر یا باتجربه نیز ترغیب شده‌اند که «[معلّمان] تعلیم نیکو» باشند.‏—‏تیطس ۲:‏۳‏.‏

آموختن و ایمان آوردن

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ مسیحیّت حقیقی چه تغایری با پرستش کاذب دارد؟‏ ب)‏ چگونه پیران به افراد جدید در تصمیم عاقلانه گرفتن کمک می‌کنند؟‏

^۵ مسیحیّت واقعی با بسیاری از مذاهب کاذب که تنها به دنبال کنترل افکار اعضای خود هستند شدیداً مغایرت دارد.‏ وقتی عیسی روی زمین بود رهبران مذهبی با سنتها و قواعد زورگویانهٔ ساخت بشر سعی بر کنترل همهٔ جوانب زندگی مردم داشتند.‏ (‏لوقا ۱۱:‏۴۶‏)‏ روحانیون جهان مسیحیّت نیز اغلب همین کار را کرده‌اند.‏

^۶ با وجود این،‏ پرستش حقیقی ‹عبادتی› است که شخص ‹معقولانه› اهدا می‌کند.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۱‏)‏ خادمان یَهُوَه بنا بر ‹آنچه آموخته‌اند،‏ ایمان آورده‌اند.‏› (‏۲تیموتاؤس ۳:‏۱۴‏)‏ بعضی اوقات ممکن است لازم باشد کسانی که کار رهبری را بعهده دارند راهنماییها و یا روشهایی به منظور سهولت کار جماعت ارائه بدهند.‏ بجای اینکه پیران جماعت در پی تصمیم‌گیری برای مسیحیان دیگر باشند،‏ به آنان تعلیم می‌دهند «تا تمییز نیک و بد را بکنند.‏» (‏عبرانیان ۵:‏۱۴‏)‏ پیران این کار را در وهلهٔ اوّل با رسیدگی به جماعت توسط «کلام ایمان و تعلیم خوب» می‌کنند.‏—‏۱تیموتاؤس ۴:‏۶‏.‏

تعلیم را احتیاط کن

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ افرادی که تواناییهای متوسط دارند چگونه قادرند بمانند معلّمان خدمت کنند؟‏ ب)‏ چه چیزی به ما نشان می‌دهد که برای معلّمی مؤثر بودن احتیاج به تلاش شخصی است؟‏

^۷ حال بگذار برگردیم سر مطلب وظیفهٔ موعظه‌مان.‏ آیا برای انجام این کار احتیاج به مهارت،‏ تحصیلات،‏ و یا تواناییهای بخصوصی هست تا بتوان در آن سهیم شد؟‏ لزوماً چنین نیست.‏ بخش بزرگی از کار تعلیم جهانی توسط اشخاص معمولی با تواناییهای متوسط انجام می‌شود.‏ (‏۱قرنتیان ۱:‏۲۶-‏۲۹‏)‏ پولس شرح می‌دهد:‏ «لیکن این خزینه [خدمت روحانی] را در ظروف خاکی [اشخاص ناکامل] داریم تا برتری قوّت از آن خدا باشد نه از جانب ما.‏» (‏۲قرنتیان ۴:‏۷‏)‏ موفقیت فوق‌العاده‌ای که کار بشارت جهانی ملکوت داشته شهادتی است بر قدرت روح یَهُوَه!‏

^۸ با این همه،‏ این کار مستلزم آن است که شخص فعالیتهای خود را متمرکز کند تا ‹عاملی خجل نشود و کلام خدا را بخوبی انجام دهد.‏› (‏۲تیموتاؤس ۲:‏۱۵‏)‏ پولس به تیموتاؤس تأکید کرد:‏ «خویشتن را و تعلیم را احتیاط کن و در این امور قائم باش که هر گاه چنین کنی خویشتن را و شنوندگان خویش را نیز نجات خواهی داد.‏» (‏۱تیموتاؤس ۴:‏۱۶‏)‏ امّا چگونه شخص می‌تواند در مورد خویشتن و تعلیمی که می‌دهد،‏ چه درون و چه بیرون از جماعت احتیاط لازم را بعمل آورد؟‏ آیا برای انجام این کار احتیاج به مهارت یا روشهای آموزشی بخصوصی می‌باشد؟‏

۹.‏ چه چیزی بیش از تواناییهای طبیعی اهمیت دارد؟‏

^۹ عیسی در موعظهٔ روی کوه واقعاً درک عمیق و خارق‌العاده‌ای از روش تعلیم از خود نشان داد.‏ هنگامی که او از سخن گفتن بازایستاد «آن گروه از تعلیم او در حیرت افتادند.‏» (‏متی ۷:‏۲۸‏)‏ البته هیچیک از ما نمی‌تواند بخوبیِ عیسی تعلیم دهد.‏ امّا برای اینکه معلّمی مؤثر باشیم حتماً نباید سخنران فصیحی نیز باشیم.‏ بنا بر آنچه در ایوب ۱۲:‏۷ می‌خوانیم «بهایم» و «مرغان هوا» بدون سخن گفتن می‌توانند به ما تعلیم دهند!‏ در کنار تواناییها و مهارتهای طبیعی آنچه بخصوص به حساب می‌آید این است که ما «چطور مردمان» هستیم—‏یعنی چه خصوصیاتی داریم،‏ و چه عادات و رسوم روحانیی را در خود پرورش داده‌ایم تا شاگردان بتوانند آنها را از ما تقلید کنند.‏—‏۲پطرس ۳:‏۱۱؛‏ لوقا ۶:‏۴۰‏.‏

شاگردان کلام خدا

۱۰.‏ چگونه عیسی نمونهٔ خوبی از شاگرد کلام خدا بودن برای ما بجا گذاشت؟‏

^۱۰ یک معلّم مؤثرِ حقیقتِ کتاب مقدس باید شاگرد خوبی در آموختن کلام خدا باشد.‏ (‏رومیان ۲:‏۲۱‏)‏ عیسی مسیح نمونه‌ای استثنایی در این زمینه برای ما بجا گذاشت.‏ عیسی در طی خدمت روحانی خود به نصف کتابهای موجود در نوشته‌های عبرانی یا رجوع کرد و یا از آنها نقل قول نمود.‏a شناخت او از کلام خدا وقتی آشکار شد که دوازده ساله بود و در حالی که ‹در میان مُعلّمان نشسته،‏ سخنان ایشان را می‌شنید و از ایشان سؤال هم می‌کرد› پیدایش کردند.‏ (‏لوقا ۲:‏۴۶‏)‏ از آنجایی که کنیسه محلی بود که کلام خدا در آنجا خوانده می‌شد،‏ به هنگام بلوغ هم عیسی عادتش بود که مرتب به آنجا برود.‏—‏لوقا ۴:‏۱۶‏.‏

۱۱.‏ یک معلّم چه عادات مطالعه‌ای خوبی را باید در خود بوجود آورد؟‏

^۱۱ آیا تو هم یکی از خوانندگان مشتاق کلام خدا هستی؟‏ اگر سعی در فهمیدن عمق کلام خدا نمایی ‹آنگاه ترس خداوند را می‌فهمی،‏ و معرفت خدا را حاصل می‌نمایی.‏› (‏امثال ۲:‏۴،‏ ۵‏)‏ پس سعی کن خودت را به مطالعه عادت بدهی و بخشی از کتاب مقدس را هر روز بخوانی.‏ (‏مزمور ۱:‏۲‏)‏ خواندن هر نشریهٔ برج دیده‌بانی و «بیدار شوید!‏» را به محض اینکه به دستت می‌رسد عادت خود بکن و در جلسات جماعت دقت لازم را بخرج بده.‏ همچنین یاد بگیر که چطور بادقت تحقیق کنی.‏ با آموختن نحوهٔ ‹مطالعه و بررسی جزء به جزء› می‌توانی به هنگام تعلیم از اغراق و بروز اشتباهات جلوگیری نمایی.‏—‏لوقا ۱:‏۳‏.‏

ملاحظه و محبّت به آنانی که تعلیم می‌گیرند

۱۲.‏ طرز رفتار عیسی نسبت به شاگردانش چگونه بود؟‏

^۱۲ خصوصیت مهم دیگر،‏ طرز رفتار درست نسبت به آنانی که تعلیم می‌دهی می‌باشد.‏ فریسیان نسبت به کسانی که به عیسی گوش می‌دادند به دیدهٔ حقارت می‌نگریستند و چنین می‌گفتند:‏ «ولیکن این گروه که شریعت را نمی‌دانند،‏ ملعون می‌باشند.‏» (‏یوحنا ۷:‏۴۹‏)‏ امّا عیسی به شاگردانش محبّت بسیار داشت و به آنان احترام می‌گذاشت.‏ او گفت:‏ «دیگر شما را بنده نمی‌خوانم زیرا که بنده آنچه آقایش می‌کند نمی‌داند؛‏ لکن شما را دوست خوانده‌ام زیرا که هر چه از پدر شنیده‌ام به شما بیان کردم.‏» (‏یوحنا ۱۵:‏۱۵‏)‏ این به ما نشان می‌دهد که شاگردان عیسی چگونه باید کار موعظهٔ خود را دنبال کنند.‏

۱۳.‏ احساس پولس نسبت به آنانی که تعلیم می‌داد چگونه بود؟‏

^۱۳ برای مثال پولس رابطه‌ای خشک و رسمی با شاگردان خود نداشت.‏ او به قُرنتیان گفت:‏ «زیرا هرچند هزاران استاد در مسیح داشته باشید،‏ لکن پدران بسیار ندارید،‏ زیرا که من شما را در مسیح عیسی به انجیل تولید نمودم.‏» (‏۱قرنتیان ۴:‏۱۵‏)‏ در چند مورد،‏ پولس هنگام تذکر دادن به آنانی که تعلیم داده بود به گریه افتاد!‏ (‏اعمال ۲۰:‏۳۱‏)‏ او همچنین از خودش شکیبایی و مهربانی نشان داد.‏ به این دلیل او به تسالونیکیان گفت:‏ «در میان شما به ملایمت بسر می‌بردیم،‏ مثل دایه‌ای که اطفال خود را می‌پرورد.‏»—‏۱تسالونیکیان ۲:‏۷‏.‏

۱۴.‏ چرا نشان دادن علاقهٔ شخصی به کسی که با او مطالعه می‌کنیم حائز اهمیت می‌باشد؟‏ با مثال نشان بده.‏

^۱۴ آیا از عیسی و پولس سرمشق می‌گیری؟‏ مسلماً هرگونه کمبودی که از لحاظ توانایی در تعلیم داشته باشیم بی‌اهمیت خواهد بود اگر که به شاگردان خود محبّت واقعی نشان دهیم.‏ آیا اشخاصی که ما با آنها کتاب مقدس را مطالعه می‌کنیم پی به صداقت علاقهٔ ما می‌برند؟‏ آیا واقعاً وقتی را برای آشنایی با آنها کنار می‌گذاریم؟‏ وقتی یک زن مسیحی در کمک کردن به خانمی از نقطه‌نظر رشد روحانی به مشکل برخورد با مهربانی از او سؤال کرد:‏ «آیا چیزی تو را نگران می‌کند؟‏» آن زن شروع به درددل کردن نمود و چندین موردی را که موجب نگرانی و تشویش او می‌شد به زبان آورد.‏ آن مکالمهٔ محبّت‌آمیز نقطهٔ عطفی برای آن زن شد.‏ در چنین موقعیتهایی هرگونه اشاره به کتاب مقدس و هرگونه حرفی که موجب تسلی و تشویق می‌شود مناسب می‌باشد.‏ (‏رومیان ۱۵:‏۴‏)‏ یک تذکر لازم این است که:‏ شخصی که کتاب مقدس را مطالعه می‌کند ممکن است سریع پیشرفتهایی بنماید ولی هنوز هم کارهای غیرمسیحیی انجام می‌دهد که احتیاج به تصحیح دارند.‏ به این دلیل ما نمی‌خواهیم که بیش از حدّ لزوم به آن شخص نزدیک شویم و با او رفت و آمد کنیم.‏ حدّ و مرز شایستهٔ مسیحی نباید نادیده گرفته شوند.‏—‏۱قرنتیان ۱۵:‏۳۳‏.‏

۱۵.‏ ما چگونه می‌توانیم رعایت شاگردانمان را بکنیم؟‏

^۱۵ رعایت این اشخاص را کردن همچنین به این معنی می‌باشد که ما سعی بر کنترل زندگی آنان نکنیم.‏ (‏۱تسالونیکیان ۴:‏۱۱‏)‏ ممکن است با خانمی مطالعه کنیم که با مردی بدون پیمان ازدواج در حال زندگی می‌باشد.‏ شاید که از او بچه‌دار نیز شده باشد.‏ حال که او با معرفت دقیق یَهُوَه آشنایی پیدا کرده است می‌خواهد اعمال اشتباه خود را تصحیح کند و با خدا رابطهٔ بهتری داشته باشد.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۴‏)‏ آیا بهتر است که با آن مرد ازدواج کند یا اینکه از او جدا شود؟‏ شاید ما شدیداً معتقدیم که ازدواج با آن مرد مانع پیشرفت روحانی او خواهد شد چونکه آن مرد به موضوعات روحانی بسیار کم علاقه داشته یا اصلاً علاقه ندارد.‏ از طرف دیگر شاید فکر کنیم که برای رفاه بچه‌هایش به نفع اوست که با آن مرد ازدواج کند.‏ هر طور که به این قضیه نگاه کنیم بهتر است که در زندگی شخص علاقه‌مند مداخله نکنیم و عقاید خودمان را در چنین مواردی به او تحمیل ننماییم چرا که این کار بسیار دور از ملاحظه و نامهربانانه می‌باشد.‏ بالاخره اوست که باید با عواقب آن تصمیم زندگی کند.‏ آیا بهتر نیست که آن شاگرد را طوری آموزش دهیم که بتواند از «حواسّ» خود برای تصمیم‌گیری استفاده کند؟‏—‏عبرانیان ۵:‏۱۴‏.‏

۱۶.‏ پیران جماعت چگونه می‌توانند به گلهٔ خدا محبّت و احترام نشان دهند؟‏

^۱۶ نحوهٔ رفتار پیران جماعت و محبّت و احترامی که نشان می‌دهند بسیار حائز اهمیت می‌باشد.‏ پولس در نامه‌ای که به فلیمون فرستاد نوشت:‏ «اگرچه من در اتحاد خود با مسیح حق دارم که جسارت کرده دستور بدهم که وظایف خود را انجام دهی،‏ اما به خاطر محبّت،‏ صلاح می‌دانم از تو درخواست کنم.‏» (‏فلیمون ۸،‏ ۹‏)‏ بعضی اوقات ممکن است در جماعت موقعیتهای مأیوس‌کننده پیش بیایند و احتیاج به جدیّت نشان دادن باشد.‏ پولس به تیطس تأکید کرد «آنها [خطاکاران] را سخت سرزنش کن تا در ایمان سالم باشند.‏» (‏تیطس ۱:‏۱۳‏)‏ با این حال یک سرپرست باید مواظب باشد که هرگز با نامهربانی با جماعت سخن نگوید.‏ پولس نوشت،‏ «امّا بندهٔ خدا نباید نزاع کند،‏ بلکه با همه کس ملایم و راغب به تعلیم و صابر در مشقّت باشد.‏»—‏۲تیموتاؤس ۲:‏۲۴؛‏ مزمور ۱۴۱:‏۳‏.‏

۱۷.‏ موسی مرتکب چه اشتباهی شد و پیران چه درس عبرتی می‌توانند از آن بگیرند؟‏

^۱۷ سرپرستان باید مرتب به خود یادآوری کنند که با ‏«گلهٔ خدا»‏ سر و کار دارند‏.‏ (‏۱پطرس ۵:‏۲‏)‏ موسی با اینکه متواضع بود ولی دیدِ خود را نسبت به این حقیقت از دست داد.‏ «اسرائیلیان روح او را تلخ ساختند،‏ تا از لبهای خود ناسزا گفت.‏» (‏مزمور ۱۰۶:‏۳۳‏)‏ با اینکه آنان بی‌تقصیر نیز نبودند ولی خدا از اینکه با گله‌اش بدرفتاری شده بود بسیار رنجیده شد.‏ (‏اعداد ۲۰:‏۲-‏۱۲‏)‏ وقتی پیران جماعت با اینچنین موقعیتهای سختی روبرو می‌شوند باید با بصیرت و مهربانی تعلیم دهند و راهنمایی کنند.‏ وقتی با برادرانمان با ملاحظه و مثل اشخاصی رفتار کنیم که احتیاج به کمک دارند نه مثل کسانی که دیگر راه برگشت ندارند،‏ واکنش بهتری از خودشان نشان می‌دهند.‏ بر طبق گفتهٔ پولس پیران احتیاج دارند که دید مثبتی به قضایا داشته باشند.‏ او گفت:‏ «امّا بر شما در خداوند اعتماد داریم که آنچه به شما امر کنیم بعمل می‌آورید و نیز خواهید آورد.‏»—‏۲تسالونیکیان ۳:‏۴‏.‏

پاسخگوی نیاز آنان باش

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ در مقابل شاگردانی که از تواناییهای محدودی برخوردارند چه نوع عکس‌العملی می‌بایست از خود نشان بدهیم؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم به شاگردانی که در مورد موضوعات بخصوصی مشکل دارند کمک کنیم؟‏

^۱۸ معلّمی مؤثر می‌خواهد که خود را با تواناییها و محدودیتهای شاگرد خود مطابقت دهد.‏ (‏با یوحنا ۱۶:‏۱۲ مقایسه شود.‏)‏ در مَثَلِ قنطارها که عیسی زد،‏ آن آقا «هر یک را بحسب استعدادش» اختیار داد.‏ (‏متی ۲۵:‏۱۵‏)‏ ما نیز می‌توانیم از الگوی مشابهی هنگام مطالعهٔ کتاب مقدس با شاگردانمان استفاده کنیم.‏ طبعاً می‌خواهیم که مطالعهٔ نشریه را در مدّت زمان مناسبی به پایان برسانیم.‏ ولی باید اذعان کرد که همهٔ اشخاص از مهارت خوب خواندن برخوردار نیستند و برای عدّه‌ای هضم عقیده‌های جدید آسان نمی‌باشد.‏ وقتی افراد راغب قادر به همپایی با ما نیستند برای اینکه بدانیم چه موقع مطلب جدید را باید شروع کنیم احتیاج به بصیرت داریم.‏ چیزی که از اهمیت بیشتری برخوردار است کمک کردن به شاگرد در فهمیدن معنی آنچه می‌آموزد می‌باشد نه اینکه مطالعه سر موقع تمام شود.‏—‏متی ۱۳:‏۵۱‏.‏

^۱۹ مطالعه با شاگردانی که در مورد موضوعات بخصوصی همچون تثلیث یا عیدهای مذهبی مشکل دارند نیز از این قاعده برخوردار می‌باشد.‏ بطور کلی لزومی نیست که در مطالعه‌هایمان جزوه‌های تحقیقی اضافه بر مبنای کتاب مقدس تهیه ببینیم مگر اینکه بعضی اوقات این کار برای شاگرد مفید واقع شود.‏ قضاوت درست به ما کمک خواهد کرد تا از هر کاری که موجب کُند شدن پیشرفت شاگرد می‌شود پرهیز کنیم.‏

از خودت علاقه و اشتیاق نشان بده!‏

۲۰.‏ چگونه پولس در نشان دادن اشتیاق و ایمان راسخ نمونهٔ خوبی برای ما می‌باشد؟‏

^۲۰ پولس می‌گوید «در روح سرگرم» شوید.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۱۱‏)‏ اگر با شخصی کتاب مقدس را مطالعه می‌کنیم یا در جلسهٔ جماعت تکلیفی بعهده گرفته‌ایم باید آن را با غیرت و اشتیاق تمام انجام دهیم.‏ پولس به تسالونیکیان گفت:‏ «انجیل ما بر شما محض سخن وارد نشده بلکه با قوّت و روح‌القدس و یقین کامل.‏» (‏۱تسالونیکیان ۱:‏۵‏)‏ پس پولس و همراهانش ‹نه فقط انجیل خدا را به آنان رساندند بلکه جان خود را نیز در راه آنها فدا ساختند.‏›—‏۱تسالونیکیان ۲:‏۸‏.‏

۲۱.‏ چگونه می‌توانیم اشتیاقی را که در خود برای وظیفهٔ تعلیم داریم نگهداریم؟‏

^۲۱ شور و اشتیاق ما از آنجا ریشه می‌گیرد که کاملاً مطمئن باشیم شاگردان ما محتاج شنیدن آنچه برای گفتن داریم می‌باشند.‏ هرگز نمی‌خواهیم هیچ یک از وظایف تعلیمی خود را صرفاً یک امر عادی تلقی کنیم.‏ عَزْرای کاتب مطمئناً به تعلیماتی که می‌داد توجه بسیار می‌کرد.‏ «عَزْرا دل خود را بطلب نمودن شریعت خداوند و به عمل آوردن آن و به تعلیم دادن فرایض و احکام به اسرائیل مهیّا ساخته بود.‏» (‏عزرا ۷:‏۱۰‏)‏ ما نیز می‌توانیم با آمادگی کامل و تعمق بر اهمیت موضوع همین کار را بکنیم.‏ ما می‌خواهیم که به یَهُوَه دعا کنیم و از او بخواهیم که دل ما را با ایمان و اعتقاد راسخ مملو سازد.‏ (‏لوقا ۱۷:‏۵‏)‏ اشتیاق ما می‌تواند به شاگردان کمک کند تا محبّتی واقعی برای حقیقت در خود پرورش دهند.‏ البته احتیاط در تعلیم همچنین می‌تواند به معنی استفاده از روشهای تعلیمی بخصوص باشد.‏ مقالهٔ بعدی برخی از این روشها را مورد بحث قرار می‌دهد.‏

‏[پاورقی]‏

بیاد می‌آوری؟‏

◻ چرا احتیاج به معلّمان مسیحی کاردان می‌باشد؟‏

◻ چه نوع عادات خوب مطالعه‌ای را می‌توانیم در خود بوجود آوریم؟‏

◻ چرا محبّت نمودن به آنانی که تعلیم می‌دهیم و همچنین رعایت کردن حال آنها اینقدر اهمیت دارد؟‏

◻ چه نوع عکس‌العملی را می‌توان در مقابل احتیاج شاگردان از خود نشان داد؟‏

◻ هنگامی که به دیگران تعلیم می‌دهیم چرا اشتیاق و ایمان راسخ اینقدر مهم می‌باشند؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۸]‏

معلّمین خوب خود نیز شاگردان کلام خدا می‌باشند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

نسبت به شاگردان علاقهٔ شخصی داشته باشیم