پولس برای مقدّسین اعانه جمع‌آوری می‌کند

منافع روحانی برای مسیحیان حقیقی از اولویت برخوردار می‌باشد.‏ معهذا،‏ آنان به رفاه و سلامت جسمانی همنوعان خود نیز اهمیت می‌دهند و اغلب به یاری محنت‌کشیدگان و مصیبت‌زدگان شتافته،‏ احتیاجات ایشان را برآورده می‌سازند.‏ محبتِ برادری،‏ مسیحیان را بر آن می‌دارد که به دیگر مسیحیان محتاج کمک کنند.‏ —‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏.‏

علاقه و محبت پولس رسول نسبت به برادران و خواهران روحانی‌اش وی را بر آن داشت که در بین جماعات اَخائیّه،‏ غلاطیه،‏ مَکادُونیه و نیز جماعات واقع در ناحیهٔ آسیا اعانه جمع‌آوری نماید.‏ چه ضرورتی پولس را به انجام این کار واداشت؟‏ او جمع‌آوری اعانه را چگونه ترتیب داد؟‏ عکس‌العمل جماعات مذکور چه بود و ما از آن واقعه چه درسی می‌آموزیم؟‏

وضعیت جماعت اورشلیم

بعد از پَنطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ یهودیان و نوکیشانی که از اماکن دیگر به اورشلیم آمده و در خلال آن مراسم به جمع شاگردان مسیح پیوسته بودند،‏ اقامت خود را تمدید کرده تا در خصوص ایمان حقیقی بیشتر تعلیم یابند.‏ مسیحیان اورشلیم در مواقع لزوم مخارج اقامت برادران جدید خود را با شادمانی متقبل می‌شدند.‏ (‏ اعمال ۲:‏⁠۷-‏۱۱،‏ ۴۱-‏۴۴؛‏ ۴:‏⁠۳۲-‏۳۷‏)‏ در آن ایام،‏ یهودیان ملیّت‌گرا سر به شورش برداشته بودند و به اعمال خشونت‌آمیز متوسل می‌شدند.‏ جوّ ناآرام داخلی احتمالاً بر احتیاج برادران افزوده بود و به منظور ممانعت از گرسنه ماندن پیروان مسیح،‏ روزانه سهمیه‌ای در میان بیوه‌زنان نیازمند توزیع می‌گشت.‏ (‏ اعمال ۶:‏⁠۱-‏۶‏)‏ در آن روزگار،‏ هیرودیس نیز به آزار و اذیت جماعت مسیحی پرداخته بود.‏ در اواسط دههٔ ۴۰ د.‏م.‏،‏ قحطی کل یهودیه را فرا گرفت.‏ احتمالاً به موجب تمام این وقایع بود که پولس خطاب به پیروان عیسی گفت که ایشان متحمل «دردها» و «زحمات» شده و «تاراج اموال خود را» به خوشی پذیرفته بودند.‏ —‏ عبرانیان ۱۰:‏⁠۳۲-‏۳۴؛‏ اعمال ۱۱:‏⁠۲۷–‏۱۲:‏۱‏.‏

تقریباً در سال ۴۹ د.‏م.‏،‏ اوضاع همچنان وخیم بود.‏ در آن زمان به توافق رسیده شده بود که پولس باید توجه خود را به ملل بیگانه معطوف نماید و به طور خاص به ایشان موعظه کند.‏ سپس پِطْرُس،‏ یعقوب و یوحنّا وی را ترغیب نموده،‏ گفتند ‹فقرا را یاد بدارد.‏› از آن پس،‏ پولس همّت خود را در این راه نیز نهاد.‏ —‏ غَلاطیان ۲:‏⁠۷-‏۱۰‏.‏

جمع‌آوری اعانه

پولس بر جمع‌آوری اعانه برای مسیحیان فقیر ساکن یهودیه نظارت به عمل می‌آورد.‏ او تقریباً در سال ۵۵ د.‏م.‏،‏ خطاب به قُرِنتیان گفت:‏ «دربارهٔ جمع کردن زکات برای مقدّسین،‏ چنانکه به کلیساهای غلاطیه فرمودم،‏ شما نیز همچنین کنید.‏ در روز اوّل هفته،‏ هر یکی از شما بحسب نعمتی که یافته باشد،‏ نزد خود ذخیره کرده،‏ بگذارد .‏ .‏ .‏ [و سپس،‏] آنانی را که اختیار کنید با مکتوبها خواهم فرستاد تا احسان شما را به اورشلیم ببرند.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱۶:‏⁠۱-‏۳‏)‏ یک سال بعد،‏ پولس اظهار کرد که برادران مَکادُونیه و اَخائیّه نیز در اعانه شرکت کردند.‏ همراهی کردن چند تن از داوطلبان جماعات محدودهٔ آسیا به هنگام آوردن مبلغ جمع‌آوری‌شده به اورشلیم،‏ نشان می‌داد که افراد آن جماعات نیز در این امر خیر شرکت کرده بودند.‏ —‏ اعمال ۲۰:‏۴؛‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱-‏۴؛‏ ۹:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

در این رابطه از کسی خواسته نشده بود که بیش از وُسع خود کمک کند.‏ با این اقدام،‏ مساوات برقرار می‌شد یعنی اموال مازاد بر احتیاج آن مسیحیان جهت رفع نیازهای مقدّسین اورشلیم و یهودیه صرف می‌گشت.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱۳-‏۱۵‏)‏ پولس گفت:‏ «هر کس بطوری که در دل خود اراده نموده است بکند،‏ نه به حزن و اضطرار،‏ زیرا خدا بخشندهٔ خوش را دوست می‌دارد.‏» —‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏۷‏.‏

پولس رسول اهالی قُرِنْتُس را با استدلال به بخشش و سخاوتمندی تشویق کرد و گفت که عیسی «برای شما فقیر شد تا شما از فقر او [از لحاظ روحانی] دولتمند شوید.‏» (‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۹‏)‏ بیقین می‌توان گفت که مسیحیان قُرِنْتُس مصمم بودند از سخاوت عیسی تقلید کنند.‏ ضمناً از آنجایی که خدا ایشان را جهت به جا آوردن «کمال سخاوت» دولتمند ساخته بود،‏ چقدر شایسته می‌بود که ایشان نیز رفع احتیاجات مقدّسین را می‌نمودند.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏⁠۱۰-‏۱۲‏.‏

روحیهٔ اعانه‌دهندگان

با بررسی روحیه و طرز فکر افرادی که در امر کمک‌رسانی به مقدّسین قرن اول شرکت کردند می‌توانیم درس بزرگی در مورد بخشش بیاموزیم.‏ جمع‌آوری اعانه نشانگر علاقهٔ خادمین یَهُوَه به برادران دینیِ محتاج و تهی‌دست‌شان بود؛‏ در ضمن،‏ بر وجود رابطهٔ برادری میان مسیحیان یهودی و مسیحیانی که از ملل بیگانه بودند دلالت می‌داشت.‏ بذل و بخشش از جانب مسیحیان ملل بیگانه و تقبل آن توسط مسیحیان یهودی نمایانگر وحدت و دوستی بین آن دو گروه بود،‏ چرا که آنان برادران خود را در دارایی مادی و روحانی خویش سهیم می‌ساختند.‏ —‏ رومیان ۱۵:‏⁠۲۶،‏ ۲۷‏.‏

پولس احتمالاً از مسیحیان مکادونیه نخواسته بود که در این اعانه شرکت کنند،‏ چرا که ایشان نیز در فقر کامل به سر می‌بردند.‏ معهذا،‏ آنان ‹التماس بسیار نموده،‏ این نعمت و شراکتِ در خدمت مقدّسین را از پولس طلبیدند.‏› آری،‏ گرچه آن مسیحیان شخصاً «در امتحانِ شدیدِ زحمت» بودند،‏ «فوق از طاقت خویش [و] به رضامندی تمام» به برادران خود کمک کردند!‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱-‏۴‏)‏ از قرار معلوم،‏ آن «امتحانِ شدید» شامل اتهاماتی راجع به برگزیدن مذهبی می‌شد که در نظر رومیان غیرقانونی می‌بود.‏ از این رو،‏ آن مؤمنین موقعیت برادران یهودی خود را که تحت آزمایشات و سختیهای مشابهی به سر می‌بردند درک می‌نمودند و با آنان همدردی می‌کردند.‏ —‏ اعمال ۱۶:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۱۷:‏⁠۵-‏۹؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏⁠۱۴‏.‏

پیش از این،‏ پولس به غیرتی که برادران قُرِنْتُس در امر جمع‌آوری اعانه نشان داده بودند اشاره کرده بود تا اهالی مکادونیه را نیز به این کار تشویق کند.‏ لیکن اکنون شور و اشتیاق برادران قُرِنْتُس تقلیل یافته بود.‏ حال،‏ این رسول با تعریف از سخاوت برادران مکادونیه سعی داشت اهالی قُرِنْتُس را برانگیزاند تا به احسان خود ادامه دهند.‏ او ضروری دانست به آنان یادآور شود که زمان آن فرا رسیده است تا کاری را که سال پیش آغاز کرده‌اند به پایان رسانند.‏ مگر آن موقع چه رخ داده بود؟‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۹:‏⁠۱-‏۵‏.‏

کار جمع‌آوری اعانه‌ای که تیطُس در قُرِنْتُس آغاز نموده بود به دلیل برخی مشکلات ظاهراً متوقف شده بود.‏ او به مَکادُونیه رفت و در این باره با پولس مشورت کرد و بعد،‏ با دو تن از براداران به منظور دلگرمی دادن به اعضای جماعت قُرِنْتُس و پایان بخشیدن به کار جمع‌آوری اعانه به آن مکان بازگشت.‏ احتمالاً عده‌ای با سخنان کنایه‌آمیز گفته بودند که پولس می‌خواسته از قُرِنتیان سوءاستفاده کند.‏ شاید به همین دلیل بود که پولس سه نفر را به منظور اتمام جمع‌آوری اعانه ارسال نمود و شخصاً سفارش هر یک از ایشان را کرد.‏ آن رسول گفت:‏ «چونکه اجتناب می‌کنیم که مبادا کسی ما را ملامت کند دربارهٔ این سخاوتی که خادمان آن هستیم.‏ زیرا که نه در حضور خداوند فقط،‏ بلکه در نظر مردم نیز چیزهای نیکو را تدارک می‌بینیم.‏» —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۶،‏ ۱۸-‏۲۳؛‏ ۱۲:‏۱۸‏.‏

تحویل اعانه

در بهار سال ۵۶ د.‏م.‏،‏ اعانهٔ جمع‌آوری شده جهت حمل به اورشلیم آماده شده بود و پولس نیز قصد نمود که به همراه نمایندگان منتخب توسط جماعات به اورشلیم برود.‏ در اعمال ۲۰:‏۴ چنین می‌خوانیم:‏ «سوپاتِرُس از اهل بیریه و اَرَسْترخُس و سَکُنْدُس از اهل تسالونیکی و غایوس از دِرْبَه و تیموتاؤس و از مردم آسیا تیخیکس و تَرُوفیمُس تا به آسیا همراه [پولس] رفتند.‏» ظاهراً لوقا نیز که احتمال می‌رود نمایندهٔ مسیحیان فیلِپّی بوده باشد در بین آن نمایندگان بود.‏ به این صورت،‏ حداقل نُه مأمور راهی سفر شدند.‏

محقق دیتِر گِئورگی اظهار می‌کند:‏ «مقدار جمع‌آوری‌شده در کل می‌بایست مبلغ قابل توجهی بوده باشد،‏ وگرنه اقدامات نهایی پولس و آن همه فرستاده ارزش متحمل گردیدن مشکلات و مخارج مربوطه را نمی‌داشت.‏» مشایعت هیئت اعزامی،‏ اقدامی مؤثر جهت حفظ امنیت بود؛‏ ضمناً،‏ به این ترتیب کسی نمی‌توانست صداقت و امانتداری پولس را تحت سؤال قرار دهد.‏ آن اشخاص به نمایندگی از جماعات ملل بیگانه به نزد مقدّسین اورشلیم فرستاده شدند.‏

هیئت اعزامی با پشت سر گذاشتن یک سفر دریایی از قُرِنتُس به سوریه آمده و قصد داشتند تا هنگام عید فِصَح خود را به اورشلیم برسانند لیکن مطلع شدند که مخالفین در صدد قتل پولس برآمده‌اند.‏ در نتیجه،‏ برنامهٔ سفر خود را تغییر دادند.‏ (‏ اعمال ۲۰:‏۳‏)‏ احتمالاً دشمنان پولس قصد داشتند وی را در دریا سر به نیست کنند.‏

موضوع دیگری نیز پولس را نگران ساخته بود.‏ بنابراین پیش از آنکه عازم سفر شود رساله‌ای به مسیحیان روم نوشت و به آنان التماس کرد تا دعا کنند که ‹از نافرمانان یهودیه رستگار شود و خدمتش در اورشلیم مقبول مقدّسین افتد.‏› (‏ رومیان ۱۵:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ مقدّسین یقیناً اعانهٔ ارسالی را با قدردانی و کمال رضامندی می‌پذیرفتند.‏ اما این احتمال می‌رود که پولس نگران مشکلاتی بوده باشد که به محض ورودش در میان عموم یهودیان پدید می‌آمد.‏

جای هیچ تردیدی نیست که آن رسول در فکر فقرا بود.‏ کتاب مقدّس مشخص نمی‌سازد که چه وقت اعانه به دست مقدّسین رسید.‏ معهذا،‏ تحویل آن اعانه بر اتحاد میان برادران افزود و مسیحیان ملل بیگانه توانستند به این وسیله از بابت نعمات روحانیی که از برادران یهودی خود دریافت کرده بودند قدردانی کنند.‏ پولس اندکی بعد از ورود به اورشلیم در معبد حضور یافت و این عمل وی سبب به پا شدن آشوب و بلوا در بین مخالفین شد که متعاقباً منجر به دستگیری خود پولس گشت.‏ به موجب این رویداد،‏ سرانجام پولس فرصت یافت که به حکام و سلاطین شهادت دهد.‏ —‏ اعمال ۹:‏⁠۱۵؛‏ ۲۱:‏۱۷-‏۳۶؛‏ ۲۳:‏۱۱؛‏ ۲۴:‏۱–‏​۲۶:‏۳۲‏.‏

اعانه‌ای که امروز می‌توان داد

گرچه از قرن اول تا کنون تغییرات فراوانی صورت گرفته اصول و مبانی مسیحیت به جای خود باقی مانده است.‏ چه خوب و بجاست که امروزه مسیحیان از نیازهای مادی مطلع می‌شوند.‏ در اینجا باید افزود که هر گونه اعانه از جانب ایشان باید داوطلبانه و از روی محبت به خدا و همنوع باشد.‏ —‏ مَرقُس ۱۲:‏۲۸-‏۳۱‏.‏

اقدامات به عمل آمده جهت استمداد مقدّسین در قرن اول،‏ نشانگر آن است که چنین کمک‌رسانیی باید با سازماندهی کامل و دقت و صداقت تمام انجام گیرد.‏ البته،‏ یَهُوَه خدا از نیازهای ما باخبر است و همواره مایحتاج زندگی خادمین خود را برآورده می‌سازد تا آنان بتوانند علی‌رغم دشواریها و مصائب به اعلام بشارت ملکوت ادامه دهند.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏⁠۲۵-‏۳۴‏)‏ با وجود این،‏ همهٔ ما می‌توانیم با توجه به امکانات مالی خود به دیگران کمک کنیم.‏ بدین شکل،‏ کلام کتاب مقدس تحقق خواهد یافت که می‌گوید:‏ «آنکه بسیار جمع کرد،‏ زیادتی نداشت و آنکه اندکی جمع کرد،‏ کمی نداشت.‏» —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱۵‏.‏