کلام یَهُوَه زنده است
نکاتی از رساله‌های پولُس به قُرِنتیان
پولُس رسول در مورد وضع روحانی جماعت قُرِنتُس بسیار نگران است. او شنیده که میان برادران اختلاف عقیده وجود دارد و نسبت به فساد اخلاقی حساسیت نشان نمی‌دهند. جماعت به پولُس نامه‌ای نوشته و از او درخواست کرده است که به موضوعاتی خاص رسیدگی کند. در این رابطه، پولُس در حدود سال ۵۵ م. هنگامی که طی سوّمین سفر میسیونری خود در اَفَسُس اقامت دارد اوّلین رساله از دو رساله‌اش را به قُرِنتیان می‌نویسد.
رسالهٔ دوّم پولُس به قُرِنتیان ظاهراً فقط چند ماه بعد از رسالهٔ اوّل نوشته شده است. از آنجایی که اوضاع داخل و خارج جماعت شباهت زیادی به اوضاع ایّام ما دارد، پیام رساله‌های پولُس، برای ما نیز بسیار مهم است. — عبرانیان ۴:۱۲.
‹بیدار شوید، استوار باشید، زورآور شوید›
(۱قُرِنتیان ۱:۱–۱۶:۲۴)
پولُس استدعا دارد که ‹همه یک سخن گویند.› (۱قُرِنتیان ۱:۱۰) ‹بنیادی دیگر جز عیسی مسیح› نیست که بر آن خصوصیات مسیحی را بتوان بنا کرد. (۱قُرِنتیان ۳:۱۱-۱۳) پولُس در مورد شخص زناکار در جماعت می‌گوید: «آن شریر را از میان خود برانید.» (۱قُرِنتیان ۵:۱۳) و می‌افزاید: «جسم برای زنا نیست، بلکه برای خداوند است.» — ۱قُرِنتیان ۶:۱۳.
پولُس در جواب ‹آنچه قُرِنتیان نوشته بودند› نصایح مفیدی در زمینهٔ زندگی زناشویی و تجرّد می‌دهد. (۱قُرِنتیان ۷:۱) او پس از توضیح نقش سَروری، شایستگی و انتظام جلسات مسیحی و قطعیت رستاخیز، چنین پند می‌دهد: «بیدار شوید، در ایمان استوار باشید و مردان باشید و زورآور شوید.» — ۱قُرِنتیان ۱۶:۱۳.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۱:۲۱ — آیا یَهُوَه واقعاً از «جهالت» برای نجات ایمانداران استفاده می‌کند؟ خیر، او این کار را نمی‌کند. آنچه خدا برای نجات انسان‌ها استفاده می‌کند به نظر جهان جهالت می‌آید. زیرا که «جهان از حکمت خود به معرفت خدا نرسید.» — یوحنّا ۱۷:۲۵.
۵:۵ — این عبارت که ‹شخص به شیطان سپرده می‌شود به جهت هلاکت جسم تا روح نجات یابد› به چه مفهوم است؟ وقتی شخصی از گناه فاحش خود توبه نمی‌کند و از جماعت اخراج می‌گردد عضوی از دنیای شریر شیطان می‌شود. (۱یوحنّا ۵:۱۹) پس همان طور که پولُس می‌گوید شخص به شیطان سپرده می‌شود. با اخراج شخص نفوذ عنصر نَفْسانی در جماعت از میان می‌رود تا روح جماعت یعنی جوّ حاکم بر آن حفظ شود. — ۲تیموتاؤس ۴:۲۲.
۷:۳۳، ۳۴ — منظور از «امور دنیا» که موجب نگرانی مرد یا زن متأهل می‌شود چیست؟ پولُس به امور عادی زندگی اشاره می‌کند که مسیحیان متأهل باید به فکر فراهم کردن آن باشند؛ اموری همچون خوراک، پوشاک و مسکن. در اینجا کاملاً واضح است که پولُس در بارهٔ امور ناشایست این دنیا که همهٔ مسیحیان حقیقی باید از آن‌ها دوری کنند، صحبت نمی‌کند. — ۱یوحنّا ۲:۱۵-۱۷.
۱۱:۲۶ — مرگ مسیح هر چند گاه و تا چه هنگام باید به یاد آورده شود؟ منظور پولُس این نبوده است که مرگ مسیح به دفعات در طول سال به یاد آورده شود. واژهٔ یونانی «هر گاه» به مفهوم «هر وقت که» یا «هر زمان که» می‌باشد. بنابراین، منظور پولُس از «هر گاه،» یک بار در سال در روز ۱۴ نیسان است که مسیحیان مسح‌شده از نشان‌های مراسم یادبود مرگ مسیح می‌خورند و بدین طریق ‹موت مسیح را ظاهر می‌نمایند. تا هنگامی که بازآید› و همگی آنان رستاخیز یافته به عیسی بپیوندند. — ۱تَسّالونیکیان ۴:۱۴-۱۷.
۱۳:۱۳ — از چه لحاظ محبت بزرگ‌تر از ایمان و امید است؟ وقتی «چیزهای امید داشته شده» به واقعیت می‌پیوندند و صحّت «اعتماد» بر آن‌ها ثابت می‌شود ایمان و امید دیگر آن مفهومی را که قبلاً داشتند نخواهند داشت. (عبرانیان ۱۱:۱) محبت از این لحاظ که تا ابد می‌ماند بزرگ‌تر از ایمان و امید است.
۱۵:۲۹ — مفهوم عبارت «آنانی که برای مردگان تعمید می‌یابند» چیست؟ در اینجا منظور پولُس این نیست که کسی می‌تواند به جای شخصی متوفی و تعمیدنیافته تعمید بگیرد. بلکه از زندگی مسیحیان مسح‌شده در راهی صحبت می‌کند که در آن تمامیت خود را تا مرگ حفظ می‌کنند و به دنبال آن به زندگی‌ای روحی رستاخیز می‌یابند.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۱:۲۶-۳۱؛ ۳:۳-۹؛ ۴:۷. فخر به یَهُوَه است که اتحاد را در جماعت ترویج می‌دهد نه فخر به خود.
۲:۳-۵. پولُس در قُرِنتُس جایی که مرکز آموزش و فراگیری فلسفهٔ یونانی بود بشارت می‌داد. احتمالاً در آنجا به فکر این بود که آیا می‌تواند شنوندگانش را متقاعد سازد. تحت هیچ شرایطی نگذاشت ترس یا نقطه‌ضعفی مانع از خدمت الٰهی‌اش شود. ما هم امروزه نباید اجازه دهیم شرایط سخت و غیرمعمول مانع از اعلام کردن خبر خوش ملکوت خدا شود. برای کمک می‌توانیم همچون پولُس به خدا روی آوریم.
۲:۱۶. برای داشتن فکر مسیح، باید با طرز فکر مسیح یعنی آن طوری که او فکر می‌کرد آشنا شویم، به شخصیت کاملش پی ببریم و همچون او رفتار کنیم. (۱پِطْرُس ۲:۲۱؛ ۴:۱) پس بسیار مهم است که زندگی و خدمت عیسی را به دقت مطالعه کنیم.
۳:۱۰-۱۵؛ ۴:۱۷. ما باید قابلیت تعلیم و شاگردسازی را در خود بررسی کرده، آن را بهبود بخشیم. (متّیٰ ۲۸:۱۹، ۲۰) اگر روش تعلیم ما خوب نباشد، شاگردمان ممکن است در آزمایش ایمان رد شود. این واقعه صدمه‌ای دردآور بر ما وارد خواهد آورد. هر چند نجات می‌یابیم، اما نجات ما «از میان آتش» خواهد بود.
۶:۱۸. ‹از زنا گریختن› نه تنها اجتناب کردن از رابطهٔ جنسی نامشروع، نیز اجتناب از هرزه‌نگاری، اخلاق و افکار فاسد و گفتگو و شوخی دو جنس مخالف به منظور لذّت جنسی را شامل می‌شود یعنی دوری از هر آنچه که می‌تواند به زنا بینجامد. — متّیٰ ۵:۲۸؛ یعقوب ۳:۱۷.
۷:۲۹. زنان و شوهران نباید چنان مجذوب زندگی مشترکشان شوند که امور ملکوت مکان دوّم را در زندگی‌شان داشته باشد.
۱۰:۸-۱۱. هنگامی که قوم اسرائیل در مورد موسی و هارون شکایت و همهمه کردند یَهُوَه بسیار آزرده شد. عاقلانه است که خود را به شکایت کردن عادت ندهیم.
۱۶:۲. اگر از قبل برای حمایت مالی از امور ملکوت تهیه ببینیم، حمایت ما پیوسته و مداوم خواهد بود.
«کامل شوید»
(۲قُرِنتیان ۱:۱–۱۳:۱۴)
پولُس به جماعت قُرِنتیان می‌گوید که باید شخص گناهکاری را که توبیخ شده است ‹عفو نموده، تسلّی دهند.› رسالهٔ اوّل پولُس برای قُرِنتیان محزون‌کننده بود. اما پولُس در رسالهٔ دوّم خود اظهار شادی می‌کند زیرا که ‹غم آن‌ها به توبه انجامیده است.› — ۲قُرِنتیان ۲:۶، ۷؛ ۷:۸، ۹.
از آنجایی که قُرِنتیان ‹ در هر چیز افزونی دارند› پولُس آن‌ها را تشویق می‌کند که در نعمتِ سخاوتمندی ‹نیز بیفزایند.› بعد از آن که پولُس جواب مخالفان را می‌دهد، در آخر به همه چنین توصیه می‌کند: «شاد باشید، کامل شوید، تسلّی پذیرید؛ یکرأی و با سلامتی بوده باشید.» — ۲قُرِنتیان ۸:۷؛ ۱۳:۱۱.
پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:
۲:۱۵، ۱۶ — چرا ما «عطر خوشبوی مسیح» هستیم؟ زیرا که مطیع آنچه کتاب مقدّس می‌گوید هستیم و پیام آن را همه جا پخش می‌کنیم. این «بوی خوش» ممکن است برای ظالمان تنفرانگیز باشد، اما برای یَهُوَه خدا و اشخاص صادق رایحه‌ای دل‌انگیز است.
۵:۱۶ — چگونه است که مسیحیان مسح‌شده ‹هیچ کس را به حسب جسم نمی‌شناسند›؟ آن‌ها به انسان‌ها با چشم جسمانی نمی‌نگرند یعنی ثروت، نژاد، قوم یا ملیت برایشان اهمیت ندارد. آنچه در نظرشان مهم است رابطهٔ روحانی با هم‌ایمانانشان است.
۱۱:۱، ۱۶؛ ۱۲:۱۱ — آیا پولُس در برخورد با قُرِنتیان بی‌فهم یا نامعقول بود؟ خیر. البته ممکن است در نظر بعضی‌ها خودستا و نامعقول می‌نمود زیرا که واداشته شده بود از رسول بودن خود دفاع کند.
۱۲:۱-۴ — چه کسی «به فردوس ربوده شد»؟ از آنجایی که کتاب مقدّس اسمی از کسی دیگر که چنین رؤیایی را دیده باشد نمی‌برد و این گفته در ادامهٔ دفاعیهٔ پولُس از رسول بودنش است، احتمالاً اشاره به تجربهٔ خود پولُس دارد. آنچه پولُس در رؤیا دید احتمالاً بهشت روحانی در «زمان آخر» است که جماعت مسیحی از بودن در آن لذّت می‌برد. — دانیال ۱۲:۴.
از این آیات چه می‌آموزیم؟
۳:۵. اصولاً این آیه به ما می‌گوید که یَهُوَه مسیحیان را با کلام و روح مقدّسش و از طریق بخش زمینی سازمانش برای خدمت واجد شرایط می‌کند. (یوحنّا ۱۶:۷؛ ۲تیموتاؤس ۳:۱۶، ۱۷) پس به صلاح ماست که کتاب مقدّس و نشریاتی را که بر اساس آن فراهم شده مستمراً مطالعه کنیم، در دعا خواستار روح مقدّس باشیم و در جلسات مسیحی مرتباً حضور یابیم. — مزمور ۱:۱-۳؛ لوقا ۱۱:۱۰-۱۳؛ عبرانیان ۱۰:۲۴، ۲۵.
۴:۱۶. از آنجایی که یَهُوَه مایل است ‹باطن ما روزبه‌روز تازه› شود باید مرتباً از تدارکاتی که یَهُوَه فراهم دیده است نهایت استفاده را بکنیم و نگذاریم حتی یک روز هم بدون توجه به امور روحانی سپری شود.
۴:۱۷، ۱۸. به خاطر داشتن این واقعیت که ‹این زحمت سبکِ ما برای لحظه‌ای است› کمک می‌کند تا در سختی‌ها به یَهُوَه وفادار بمانیم.
۵:۱-۵. پولُس امید زندگی آسمانی مسیحیان مسح‌شده را چه زیبا بیان می‌دارد!
۱۰:۱۳. قاعدتاً باید در محدوده‌ای که برای جماعتمان در نظر گرفته شده است به خدمت موعظه بپردازیم، مگر این که برای کمک به محدوده‌ای که نیاز در آنجا بیشتر هست مأمور شویم.
۱۳:۵. برای این که ‹خود را امتحان کنیم که در ایمان هستیم یا نه› باید مطمئن شویم که رفتارمان مطابق با آنچه از کتاب مقدّس فراگرفته‌ایم می‌باشد. برای این که ‹خود را بازیافت کنیم› باید رابطه‌مان را با یَهُوَه، قدرت ‹حواسمان› در تشخیص خوب و بد، و مقدار و کیفیت کارهایی را که بر اساس ایمانمان انجام می‌دهیم ارزیابی کنیم. (عبرانیان ۵:۱۴؛ یعقوب ۱:۲۲-۲۵) با به کار بردن پند خردمندانهٔ پولُس می‌توانیم همواره در راه حقیقت گام برداریم.
[تصویر در صفحهٔ ۳۱]
مفهوم عبارت «هر گاه این نان را بخورید و این پیاله را بنوشید» چیست؟ — ۱قُرِنتیان ۱۱:۲۶