خبر خوشی که همه به آن نیاز دارند

‏«انجیل .‏ .‏ .‏ قدرت خداست برای نجات.‏» —‏ روم ۱:‏۱۶‏.‏

۱،‏ ۲.‏ چرا «بشارت پادشاهی» را موعظه می‌کنید و کدام بخش از خبر خوش را شخصاً بیان می‌نمایید؟‏

مسلّماً این جمله را بارها در خدمت موعظه به کار برده‌اید:‏ ‹مایلم خبر خوشی به شما بدهم.‏› بلی هر یک از ما شاهدان یَهُوَه از اهمیت موعظهٔ «بشارت پادشاهی» کاملاً آگاهیم.‏ شاید حتی پیشگویی عیسی را در رابطه با خدمت موعظه از حفظ باشیم.‏ —‏ مت ۲۴:‏۱۴‏.‏

^۲ در واقع با موعظهٔ ‹بشارت پادشاهی خدا› آنچه را عیسی شروع کرد ما ادامه می‌دهیم.‏ ‏(‏لوقا ۴:‏۴۳ خوانده شود.‏‏)‏ بدون شک،‏ بخشی از خبر خوشی که در خدمت موعظه صحبت می‌کنیم این است که خدا به زودی وضعیت بشر را تغییر خواهد داد.‏ بلی،‏ خدا طی ‹مصیبت عظیم› به دین کاذب پایان خواهد داد و همهٔ شریران را از روی زمین پاک خواهد کرد.‏ (‏مت ۲۴:‏۲۱‏)‏ همچنین این موضوع را بیان می‌کنیم که پادشاهی خدا فردوس ازدست‌رفته را باری دیگر بر زمین برقرار خواهد کرد تا صلح و شادی در سراسر آن استوار شود.‏ در واقع،‏ «بشارت پادشاهی» بخشی از آن وعده‌ای است که خدا «پیشاپیش به ابراهیم بشارت داد که ‹تمام قومها به واسطهٔ تو برکت خواهند یافت.‏›» —‏ غلا ۳:‏۸‏.‏

۳.‏ چرا می‌توان گفت که تأکید پولُس رسول در کتاب رومیان بر «بشارت» یا «انجیل» بود؟‏

^۳ شاید در موعظه به نکتهٔ اصلی «بشارت» یا خبر خوش کمتر اشاره کنیم.‏ پولُس رسول در نامه‌اش به رومیان یک بار از واژهٔ «پادشاهی» استفاده کرد اما از کلمات «بشارت» و «انجیل» ۱۲ بار.‏ ‏(‏رومیان ۱۴:‏۱۷ خوانده شود.‏‏)‏ حال،‏ پولُس رسول در کتاب رومیان به کدام بخش از «بشارت» یا «انجیل» اشاره کرد؟‏ چرا این موضوع حیاتی است؟‏ و چرا باید در موعظهٔ «بشارت خدا» این موضوع را به مردم اعلام کنیم؟‏ —‏ مرق ۱:‏۱۴؛‏ روم ۱۵:‏۱۶؛‏ ۱تسا ۲:‏۲‏.‏

نیاز حیاتی مسیحیان روم

۴.‏ هنگامی که پولُس رسول برای اوّلین بار در روم زندان بود در بارهٔ چه موضوعاتی موعظه کرد؟‏

^۴ ما می‌توانیم از سخنان پولُس رسول وقتی اوّلین بار در زندان روم بود فایده ببریم.‏ در کتاب رومیان آمده است هنگامی که چند تن یهودی از پولُس رسول ملاقات کردند،‏ او ‹به تفصیل دربارهٔ ۱)‏ پادشاهی خدا با آنان سخن گفت و کوشید دربارهٔ ۲)‏ عیسی مجابشان کند.‏› در نتیجه «برخی سخنان او را پذیرفتند،‏ امّا دیگران از ایمان آوردن سر باز زدند.‏» بدین‌سان پولُس ‹هر که را نزدش می‌آمد،‏ می‌پذیرفت.‏ او ۱)‏ پادشاهی خدا را اعلام می‌کرد و دربارهٔ ۲)‏ عیسی مسیح خداوند تعلیم می‌داد.‏› (‏اعما ۲۸:‏۱۷،‏ ۲۳-‏۳۱‏)‏ به وضوح پولُس در بارهٔ پادشاهی خدا سخن می‌گفت.‏ اما بر چه موضوعی دیگر نیز تأکید کرد؟‏ بر این موضوع مهم که عیسی در مقصود و پادشاهی خدا نقش بسزایی دارد.‏

۵.‏ پولُس رسول کدام موضوع حیاتی را در کتاب رومیان برجسته ساخت؟‏

^۵ حیاتی است که همهٔ انسان‌ها در بارهٔ عیسی شناخت کسب کنند و به او ایمان ورزند.‏ پولُس رسول در کتاب رومیان به چنین موضوعی اشاره کرد.‏ او در اوایل نامه‌اش نوشت ‹که خدا را با همهٔ وجودش در کار انجیل پسرش خدمت می‌کند.‏› همچنین بیان کرد که ‹از انجیل [یعنی مژده یا بشارت] سرافکنده نیست،‏ چرا که قدرت خداست برای نجات هر کس که ایمان آوَرَد.‏› سپس در نامه‌اش به زمانی اشاره کرد که ‹بنا بر انجیلی که اعلام می‌کند،‏ خدا رازهای نهان انسانها را به توسط عیسی مسیح› داوری خواهد کرد.‏ او گفت که ‹از اورشلیم تا ایلیریکوم دور زده،‏ به انجیل مسیح به کمال،‏ بشارت داد.‏›‏a (‏روم ۱:‏۹،‏ ۱۶؛‏ ۲:‏۱۶؛‏ ۱۵:‏۱۹‏)‏ چرا پولُس رسول در نامه‌اش به رومیان نقش عیسی مسیح را برجسته ساخت؟‏

۶،‏ ۷.‏ جماعت روم چگونه تأسیس شد و از چه کسانی تشکیل شده بود؟‏

^۶ از نحوهٔ تأسیس جماعت رومیان اطلاعی در دست نیست.‏ شاید یهودیان یا نوکیشان یهودی که در پِنتیکاست ۳۳ م.‏ حضور داشتند مسیحی گشته،‏ به روم برگشته بودند.‏ (‏اعما ۲:‏۱۰‏)‏ همچنین احتمال دارد تاجران و مسافران مسیحی،‏ مسیحیت را در روم پخش کرده بودند.‏ به هر حال،‏ زمانی که پولُس در حدود ۵۶ م.‏ کتاب رومیان را نوشت جماعت روم مدت‌ها برپا شده بود.‏ (‏روم ۱:‏۸‏)‏ حال،‏ اعضای جماعت رومیان از چه فرهنگ‌هایی بودند؟‏

^۷ برخی از اعضای جماعت،‏ یهودی بودند.‏ پولُس در نامه‌اش آندْرونیکوس و یونیاس را «خویشاوندان» خود نامید،‏ احتمالاً بدین مفهوم که آن‌ها نیز یهودی بودند.‏ آکیلا هم که با همسرش پْریسکیلا در روم به کار خیمه‌دوزی اشتغال داشت یهودی بود.‏ (‏روم ۴:‏۱؛‏ ۹:‏۳،‏ ۴؛‏ ۱۶:‏۳،‏ ۷؛‏ اعما ۱۸:‏۲‏)‏ اما بسیاری از برادران و خواهرانی که پولُس رسول به آن‌ها سلام رساند احتمالاً غیریهودی بودند.‏ برخی نیز احتمالاً از غلامان یا مقامات کم رتبه ‹دربار قیصر› بودند.‏ —‏ فیلیپ ۴:‏۲۲؛‏ روم ۱:‏۶؛‏ ۱۱:‏۱۳‏.‏

۸.‏ کسانی که در روم زندگی می‌کردند با چه وضعیت بحرانی مواجه بودند؟‏

^۸ هر یک از مسیحیان روم در وضعیتی قرار داشت که هر یک از ما نیز با آن مواجه هستیم.‏ پولُس آن وضعیت را بدین شکل توصیف کرد:‏ «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند.‏» (‏روم ۳:‏۲۳‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ بلی،‏ همهٔ مخاطبان نامهٔ پولُس باید درک می‌کردند که گناهکارند و به قربانی‌ای که خدا تهیه کرده بود ایمان ورزند.‏

درک گناهکار بودن

۹.‏ پولُس چه چیزی در مورد نتیجهٔ «بشارت» بیان کرد؟‏

^۹ پولُس در ابتدای نامه‌اش به نتیجهٔ فوق‌العادهٔ بشارت اشاره کرد:‏ «از انجیل سرافکنده نیستم،‏ چرا که قدرت خداست برای نجات هر کس که ایمان آوَرَد،‏ نخست یهود و سپس یونانی.‏» بلی،‏ آن‌ها می‌توانستند نجات یابند به شرطی که ایمان می‌ورزیدند.‏ این موضوع با حقیقتی که پولُس از حَبَقُّوق ۲:‏۴ نقل‌قول کرد هماهنگ است:‏ «مرد عادل به ایمان خود زیست خواهد نمود.‏» (‏روم ۱:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ غلا ۳:‏۱۱؛‏ عبر ۱۰:‏۳۸‏)‏ حال،‏ «بشارت» که به نجات می‌انجامد چگونه به این موضوع که «همه گناه کرده‌اند» ارتباط دارد؟‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ چرا مفهوم رومیان ۳:‏۲۳ برای برخی غریب است و برای برخی چنین نیست؟‏

^۱۰ قبل از آن که شخص بتواند ایمانِ حیات‌بخش را در خود پرورش دهد باید اذعان کند که گناهکار است.‏ این دیدگاه برای کسانی که در خانواده‌ای خداپرست تربیت شده‌اند و با کتاب مقدّس تا حدّی آشنایی دارند موضوع غریبی نیست.‏ ‏(‏جامعه ۷:‏۲۰ خوانده شود.‏‏)‏ چنین اشخاصی چه با این موضوع موافق باشند چه تردید داشته باشند تا حدّی به منظور سخنان پولُس رسول پی می‌برند که گفت:‏ «همه گناه کرده‌اند.‏» (‏روم ۳:‏۲۳‏)‏ با این حال،‏ در خدمت موعظه با کسانی روبرو می‌شویم که این موضوع را درک نمی‌کنند.‏

^۱۱ در برخی از سرزمین‌ها اکثر مردم اعتقاد ندارند که  شخص از بدو تولّد گناهکار است،‏ یعنی گناه را به ارث برده است.‏ البته می‌پذیرند که هر شخصی خطا می‌کند،‏ خصوصیات نامطلوب دارد و شاید حتی دست به کاری ناشایست زده باشد.‏ با این حال،‏ نمی‌توانند کاملاً درک نمایند که دلیل آن چیست.‏ حتی در برخی از زبان‌ها اگر گفته شود که شخص گناهکار است شاید فکر کنند که آن شخص تبهکار است یا قانون را زیر پا گذاشته است.‏ پس کسی که در چنین محیطی بزرگ می‌شود شاید نتواند منظور پولُس را در مورد گناهکار بودن همهٔ انسان‌ها درک کند.‏

۱۲.‏ چرا بسیاری باور ندارند که همهٔ انسان‌ها گناهکارند؟‏

^۱۲ بسیاری حتی در کشورهای مسیحی،‏ گناهکار بودن انسان را باور ندارند.‏ چرا که گزارش آدم و حوّا را افسانه‌ای بیش نمی‌دانند حتی اگر گهگاه به کلیسا بروند.‏ برخی دیگر در محیطی بزرگ می‌شوند که وجود خدا انکار می‌شود.‏ به همین دلیل،‏ نمی‌توانند درک کنند که قادری متعال برای انسان‌ها معیارهای اخلاقی معین کرده و غفلت در رعایت آن‌ها به مفهوم گناه است.‏ آن‌ها مانند بسیاری از مردم قرن اوّل می‌باشند که پولُس توصیف کرد:‏ «بی‌امید و بی‌خدا در این جهان» به سر می‌برند.‏ —‏ افس ۲:‏۱۲‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ چرا انکار خدا و گناه عذری موجه نیست؟‏ یک دلیل بیاورید.‏ ب)‏ بی‌اعتقادی،‏ بسیاری از انسان‌ها را به چه سمت کشانده است؟‏

^۱۳ پولُس در نامه‌اش به رومیان دو دلیل آورد که داشتن چنین گذشته‌ای عذری موجه برای انکار خدا و گناه نیست؛‏ چه در گذشته چه امروزه.‏ اوّلین دلیل این است که خلقت گواهی بر وجود آفریدگار است.‏ ‏(‏رومیان ۱:‏۱۹،‏ ۲۰ خوانده شود.‏‏)‏ این موضوع با گفتهٔ پولُس که از روم برای عبرانیان نوشت هماهنگ است:‏ «هر خانه‌ای به دست کسی بنا می‌شود،‏ امّا بانی همه چیز خداست.‏» (‏عبر ۳:‏۴‏)‏ این آیه نشان‌دهندهٔ وجود آفریدگاری است که بانی و خالق همهٔ عالم می‌باشد.‏

^۱۴ از این رو،‏ پولُس با دلایل محکمی به جماعت رومیان نشان داد که نه آن‌ها «عذری» برای وقف خود به بت‌ها داشتند و نه اسرائیلیان باستان.‏ این موضوع در مورد آنانی که به شهوت‌رانی دست می‌زنند و زن با زن و مرد با مرد برخلاف طبیعت رابطه دارند نیز صدق می‌کند.‏ (‏روم ۱:‏۲۲-‏۲۷‏)‏ پولُس با این استدلال به درستی نتیجه گرفت که «یهود و یونانی هر دو زیر سلطهٔ گناهند.‏» —‏ روم ۳:‏۹‏.‏

‏‹گواهی‌دهنده›‏

۱۵.‏ تأثیر وجدان بر انسان چیست؟‏

^۱۵ کتاب رومیان دلیل دیگری را مطرح می‌کند بر این که انسان‌ها باید تشخیص دهند گناهکارند و نیاز به تدارکی برای رهایی دارند.‏ پولُس با توجه به اصول شریعتی که خدا به اسرائیلیان باستان داده بود نوشت:‏ «همهٔ کسانی که زیر شریعت مرتکب گناه می‌شوند،‏ بنا بر موازین شریعت داوری خواهند شد.‏» (‏روم ۲:‏۱۲‏)‏ او با ادامهٔ این استدلال اشاره می‌کند که امّت‌ها و قوم‌ها با این که اصول شریعت را نمی‌شناسند «بنا به طبیعت [شریعت را] به جا می‌آورند.‏» پولُس مطرح می‌کند که این اشخاص به دلیل وجدانشان اعمالی همچون زنای با محارم،‏ جنایت و دزدی را منع می‌کنند.‏ —‏ رومیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵ خوانده شود.‏

۱۶.‏ چرا داشتن وجدان به مفهوم اجتناب از گناه نیست؟‏

^۱۶ با این حال،‏ داشتن وجدانی که گواهی بر اعمال شخص است بدین مفهوم نیست که وی به وجدانش گوش دهد.‏ نمونهٔ قوم اسرائیل این موضوع را نشان می‌دهد.‏ اسرائیلیان با این که هم وجدان داشتند و هم شریعتی مشخص در مورد دزدی و زنا،‏ اغلب هم وجدان و هم قانون خدا را زیر پا می‌گذاشتند.‏ (‏روم ۲:‏۲۱-‏۲۳‏)‏ آن‌ها از دو جهت مقصر محسوب می‌شدند و به همین دلیل گناهکار بودند و در انجام معیارها و ارادهٔ خدا قصور می‌کردند.‏ از این رو،‏ رابطه‌شان با خالق به طور جدّی خراب می‌شد.‏ —‏ لاو ۱۹:‏۱۱؛‏ ۲۰:‏۱۰؛‏ روم ۳:‏۲۰‏.‏

۱۷.‏ کتاب رومیان چه تسلّی‌ای می‌دهد؟‏

^۱۷ آنچه از کتاب رومیان بررسی کردیم وضعیت ناخوشایند بشر منجمله خودمان را در حضور قادر  متعال نمایان می‌سازد.‏ با این حال،‏ پولُس موضوع خود را تمام نکرد.‏ او با نقل‌قول کردن از مزمور ۳۲:‏۲  نوشت:‏ «خوشا به حال آنان که خطایایشان آمرزیده شد و گناهانشان پوشانیده گردید.‏ خوشا به حال آن که خداوند گناه وی را به حسابش نگذارد.‏» (‏روم ۴:‏۷،‏ ۸‏)‏ بلی،‏ خدا تدارکی قانونی برای بخشش گناهان ترتیب داد.‏

پیام اصلی ما خبر خوش در مورد عیسی

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ پولُس چه بخشی از «بشارت» را در کتاب رومیان برجسته ساخت؟‏ ب)‏ برای دریافت برکات آینده چه چیزی را باید تشخیص دهیم؟‏

^۱۸ شاید بگویید:‏ «این حقیقتاً خبر خوشی است!‏» بلی،‏ این همان خبر خوشی است که پولُس در کتاب رومیان برجسته ساخت.‏ همان طور که در قبل گفتیم،‏ پولُس نوشت:‏ «از انجیل سرافکنده نیستم،‏ چرا که قدرت خداست برای نجات.‏» —‏ روم ۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

^۱۹ این خبر خوش در رابطه با نقش عیسی در تحقق مقصود خداست.‏ پولُس ‹بنا بر انجیلی که اعلام می‌کرد› در انتظار روزی بود که «خدا رازهای نهان انسانها را به توسط عیسی مسیح» داوری کند.‏ (‏روم ۲:‏۱۶‏)‏ او با بیان این مطلب از اهمیت «پادشاهی مسیح و خدا» یعنی آنچه خدا از طریق پادشاهی انجام خواهد داد نکاست.‏ (‏افس ۵:‏۵‏)‏ برعکس،‏ نشان داد برای دریافت برکات تحت پادشاهی خدا،‏ ما باید ۱)‏ وضعیت گناهکار خود را در دید خدا تشخیص دهیم و ۲)‏ برای آمرزیده شدن باید به عیسی مسیح ایمان بورزیم.‏ وقتی کسی این موضوع را درک کند،‏ آن‌ها را بپذیرد و ببیند که چه آیندهٔ درخشانی در انتظارمان است،‏ اذعان خواهد کرد که «حقیقتاً خبر خوشی دریافت کرده است!‏»‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ چرا باید در موعظه بر آن بخش از خبر خوش تمرکز کنیم که در کتاب رومیان آمده است،‏ و چه نتیجهٔ آن چه خواهد بود؟‏

^۲۰ به حتم در خدمت موعظه باید این بخش از خبر خوش را همواره مد نظر داشته باشیم.‏ پولُس با اشاره به عیسی از کتاب اِشَعْیا چنین نقل‌قول کرد:‏ «هر که بر او توکل کند،‏ سرافکنده نشود.‏» (‏روم ۱۰:‏۱۱؛‏ اشع ۲۸:‏۱۶‏)‏ شاید خبر خوش در بارهٔ عیسی برای آنانی که با گفتهٔ کتاب مقدّس در مورد گناه آشنایی دارند غریب نباشد.‏ اما برای کسانی که با این موضوع ناآشنا هستند یا چنین باوری عموماً در فرهنگشان نبوده است،‏ این پیام بسیار جدید است.‏ پس وقتی این اشخاص به خدا و کتاب مقدّس ایمان می‌آورند لازم است که نقش عیسی را نیز درک کنند.‏ در مقالهٔ بعد با بررسی باب ۵ کتاب رومیان به این بخش از خبر خوش توجه می‌کنیم.‏ به حتم متوجه خواهید شد که مقالهٔ بعد در خدمت موعظه بسیار مؤثر است.‏

^۲۱ حقیقتاً پاداش بزرگی است که به انسان‌های صادق کمک کنیم تا خبر خوشی را که در کتاب رومیان تکرار شده است درک کنند،‏ چرا که این بشارت «قدرت خداست برای نجات هر کس که ایمان آوَرَد»!‏ (‏روم ۱:‏۱۶‏)‏ در کنار این پاداش،‏ ایشان نقل‌قول پولُس را که در رومیان ۱۰:‏۱۵ آمده است تصدیق می‌کنند:‏ «چه زیباست پاهای کسانی که بشارت می‌آورند.‏» —‏ اشع ۵۲:‏۷‏.‏

‏[پاورقی]‏

مرور مقاله

‏• کتاب رومیان کدام بخش از «بشارت» را برجسته می‌سازد؟‏

‏• در خدمت موعظه مردم باید چه موضوعی را درک کنند؟‏

‏• چگونه انجیل یا بشارت مسیح می‌تواند برای ما و دیگران برکت باشد؟‏

‏[نکتهٔ برجسته‌شده در صفحهٔ ۸]‏

‏‹بشارتی› که در کتاب رومیان برجسته شده است شامل نقش حیاتی عیسی در مقصود خدا می‌باشد

‏[تصویر در صفحهٔ ۹]‏

همهٔ ما با نقصی مخرّب یعنی گناه متولّد شده‌ایم!‏