بیایید به خدا نزدیک شویم
‹ای یَهُوَه، مرا شناخته‌ای›
«سینه مالامال درد است، ای دریغا مرهمی.»a آیا این شعر حرف دل شماست؟ آیا شما نیز در زندگی‌تان احساس کرده‌اید که هیچ‌کس حال و روز شما را درک نمی‌کند؟ اگر چنین است دلسرد و مأیوس نشوید، زیرا که یَهُوَه خدا نسبت به پرستندگانش دلبستگی خاصّی دارد و از آنچه که در زندگی روزمره‌شان می‌گذرد، باخبر است. داود در مزمور ۱۳۹ این موضوع را تأیید می‌کند.
داود مطمئن بود که یَهُوَه به او اهمیت می‌دهد. او نوشت: ‹ای یَهُوَه مرا آزموده و شناخته‌ای.› (مزمور ۱۳۹:۱) گفتهٔ داود، تصویری زیبا را در ذهن ما زنده می‌سازد. فعل عبری‌ای که ‹آزمودن› ترجمه شده است، می‌تواند در مورد حفر کردن زمین برای به دست آوردن سنگ معدن (ایّوب ۲۸:۳)، تفحّص و کاوش در سرزمینی (داوران ۱۸:۲) بررسی مدارک یک مورد قضایی (تثنیه ۱۳:۱۴) به کار برده شود. آری، یَهُوَه ما را به خوبی می‌شناسند و این بمانند آن است که هر جنبه از زندگی‌مان را بررسی کرده است. داود با استفاده از ضمیر ‹من› به ما یاد می‌دهد که خداوند به هر یک از خادمانش علاقهٔ قلبی دارد. او تک‌تک آنان را می‌آزماید و هر یک از آنان را می‌شناسد.
داود در آیهٔ بعدیِ مزمور ۱۳۹ به جزئیات بیشتری در مورد اینکه یَهُوَه چگونه ما را ‹می‌آزماید› اشاره می‌کند. او می‌گوید: «تو نشستن و برخاستن مرا می‌دانی و فکرهای مرا از دور فهمیده‌ای.» (آیهٔ ۲) در واقع، یَهُوَه از ما «دور» است، زیرا او در آسمان سکونت دارد. با این حال، او کارهای روزمرهٔ ما را می‌بیند؛ برای نمونه، وقتی که شاید پس از گذراندن روزی پرمشغله می‌نشینیم یا صبح برمی‌خیزیم و روزی جدید را آغاز می‌کنیم. او همچنین از افکار، خواسته‌ها و آرزوهای ما باخبر است. آیا داود ترس و واهمه‌ای داشت که یَهُوَه او را با دقت می‌آزماید؟ به هیچ وجه، او حتی از یَهُوَه تقاضا کرد که او را بیازماید. (آیات ۲۳ و ۲۴ ) چرا او چنین تقاضایی کرد؟
داود می‌دانست که یَهُوَه پرستندگانش را با نیّتی خوب می‌آزماید. او به طور ضمنی به نیّت یَهُوَه اشاره کرد: «راه و خوابگاه مرا تفتیش کرده‌ای و همهٔ طریق‌های مرا دانسته‌ای.» (آیهٔ ۳) هر روز، یَهُوَه «همهٔ طریق‌های» ما چه اعمال اشتباه و چه اعمال درست را می‌بیند. اما او بر کدام یک از این اعمال تمرکز می‌کند؟ واژهٔ عبری‌ای که «تفتیش» ترجمه شده است، می‌تواند به معنای «الک کردن» یا «خرمن را باد دادن» باشد. در اینجا می‌توان کشاورزی را تصوّر کرد که کاه بی‌ارزش را از بذر پرارزش جدا می‌کند. واژه‌ای که در زبان عبری برای فعل ‹دانستن› به کار برده شده است، می‌تواند به معنی «گرامی داشتن» نیز باشد. زمانی که یَهُوَه اعمال و گفتار روزانهٔ پرستندگان خود را مورد بررسی قرار می‌دهد، بر آنچه که پرارزش است، تمرکز می‌کند. به چه دلیل؟ زیرا او زحمات آنانی را که می‌خواهند خواست او را انجام دهند، گرامی می‌دارد.
مزمور ۱۳۹ به ما نشان می‌دهد که یَهُوَه نسبت به پرستندگانش دلبستگی خاصّی دارد. او آنان را می‌آزماید، هر روز مراقبشان است، از مشکلات آنان آگاه است و می‌داند که چه ناراحتی و نگرانی‌هایی در ذهن و دلشان دارند. آیا برانگیخته نمی‌شوید که چنین خدای مهربانی را بپرستید؟ اگر چنین کنید، می‌توانید مطمئن باشید که او هرگز ‹عمل شما و محبتی را که به‌خاطر نام او نشان داده‌اید، فراموش نخواهد کرد.›—عبرانیان ۶:۱۰.
[پاورقی]
a شعری از حافظ.