آیا بشر زمین را به‌کلّی به نابودی خواهد کشید؟‏

این نگارندهٔ کتاب مقدّس عمر کوتاه انسان را با پایندگی زمین مقایسه کرده،‏ تضاد آشکار آن را نمایان می‌سازد.‏ آری،‏ هزاران سال است که نسلی می‌رود و نسلی می‌آید،‏ اما زمین برای بقای حیات به طرز فوق‌العاده‌ای پایدار مانده و خود را ترمیم کرده است.‏

برخی صاحب‌نظران سال‌های پس از جنگ جهانی دوم را «سال‌های پرشتاب» نامیده‌اند.‏ در این دوران هر شخص در طول عمر خود شاهد پیشرفتی عظیم در حوزهٔ حمل و نقل،‏ ارتباطات و دیگر تکنولوژی‌ها بوده است.‏ این پیشرفت تکنولوژی تغییری بی‌سابقه در اقتصاد جهانی به وجود آورده است.‏ بسیارند کسانی که از سطح رفاهی برخوردارند که پیش از آن غیرممکن تصوّر می‌شد.‏ در این دوران جمعیت جهان نیز تقریباً سه برابر افزایش یافت.‏

البته واضح است که این تغییرات هزینهٔ گزافی برای زمین داشته است.‏ گفته می‌شود که فعالیت‌های بشر در حال مختل کردن چرخه‌های زمین است.‏ بعضی دانشمندان معتقدند که از لحاظ زمین‌شناسی ما به عصری قدم گذاشته‌ایم که بشر تأثیری محسوس و فاحش بر سیّارهٔ زمین می‌گذارد.‏

کتاب مقدّس زمانی را پیشگویی کرده است که انسان ‏‹زمین را به نابودی می‌کشاند.‏› (‏مکاشفه ۱۱:‏۱۸‏)‏ برخی بر این باورند که این شاید همین زمانی را توصیف می‌کند که ما در آن به سر می‌بریم.‏ این تخریب تا چه زمانی ادامه خواهد یافت؟‏ آیا به حدّی خواهد رسید که زمین دیگر قابل ترمیم نباشد؟‏ به راستی آیا بشر زمین را به‌کلّی به نابودی خواهد کشید؟‏

آیا زمین به حدّی تخریب خواهد شد که قابل ترمیم نباشد؟‏

آیا خرابی زمین به نقطه‌ای خواهد رسید که دیگر نجات آن غیرممکن باشد؟‏ بعضی دانشمندان بر این گمانند که پیشبینی تأثیر این تغییرات،‏ کار آسانی نیست.‏ به همین دلیل،‏ نگران آنند که اکنون به نقطه‌ای نزدیک می‌شویم که به‌ناگاه و به نحوی غیرمنتظره تغییراتی در شرایط آب و هوایی ایجاد شود و این تغییرات تأثیری فاجعه‌بار بر زمین داشته باشد.‏

برای مثال،‏ لایهٔ یخ ناحیهٔ غربی قطب جنوب را در نظر بگیریم.‏ برخی معتقدند که با ادامه یافتن گرمایش زمین،‏ ذوب این لایه به مرحله‌ای خواهد رسید که قابل بازگشت نخواهد بود.‏ ما می‌دانیم که سفیدی یخ نور خورشید را انعکاس می‌دهد.‏ اما با ذوب شدن و کوچک شدن لایهٔ یخ،‏ آب اقیانوس که نور کمتری را منعکس می‌کند،‏ از زیر لایهٔ یخ نمایان می‌شود و تیره‌تر بودن این آب‌ها گرمای نور خورشید را بیشتر جذب می‌کند و این خود باعث می‌شود که لایهٔ یخ سریع‌تر ذوب شود.‏ اگر این روند همچنان ادامه یابد،‏ فاجعه‌بار خواهد بود.‏ پیامد ذوب این لایهٔ یخ،‏ بالا آمدن سطح اقیانوس‌هاست و اثرات فاجعه‌آمیز آن دامنگیر صدها میلیون نفر خواهد شد.‏

بشر روزبه‌روز به محیط زیست مقروض‌تر می‌شود!‏

برای روبرو شدن با این وضعیت اضطراری برنامه‌های مختلفی ارائه شده است.‏ یکی از برنامه‌های درازمدت،‏ «توسعهٔ معقول» نام گرفته است که مفهوم آن برنامه‌ای متناسب با محدودیت‌های زیست‌محیطی زمین برای توسعهٔ اقتصادی و اجتماعی است.‏ نتیجه چه بوده است؟‏

این وضعیت را می‌توان به بحران اقتصادی اخیر تشبیه کرد.‏ همان طور که این بحران جهانی به دلیل غیرقابل پرداخت شدن بدهی‌های سنگین آن رخ داد،‏ برای بشر نیز امروزه پرداخت بدهی‌هایش به محیط زیست روزبه‌روز دشوارتر می‌شود.‏ آری،‏ سرعت بهره‌گیری انسان از منابع زمین،‏ بیش از سرعت بازگشت طبیعی این منابع به زمین است.‏ آیا می‌توان چاره‌ای جست؟‏ یک متخصص بوم‌شناسی،‏ صادقانه اذعان می‌کند:‏ «باید گفت،‏ ما به هیچ وجه نمی‌دانیم چگونه به نحوی صحیح از این سیّاره مراقبت کنیم.‏» آری،‏ کتاب مقدّس درست می‌گوید که ‹آدمی قادر بر هدایت قدم‌های خویش نمی‌باشد.‏›—‏ اِرْمیا ۱۰:‏۲۳‏.‏

از سوی دیگر،‏ کتاب مقدّس به ما اطمینان می‌دهد که آفریدگارمان خدا اجازه نخواهد داد که بشر زمین را از لحاظ زیست‌محیطی به اصطلاح به خاک سیاه بنشاند.‏ در مزمور ۱۱۵:‏۱۶ آمده است:‏ ‹خداوند زمین را به انسان بخشید.‏› (‏ترجمهٔ تفسیری‏)‏ آری،‏ زمین هدیه‌ای از جانب پروردگارمان است.‏ (‏یعقوب ۱:‏۱۷‏)‏ آیا می‌توان تصوّر کرد که این هدیهٔ الٰهی همچون کالایی با تاریخ مصرف،‏ موقتی باشد؟‏ به هیچ وجه!‏ برای اثبات این امر ببینیم زمین چگونه طراحی شده است.‏

مقصود از آفرینش زمین چه بود؟‏

کتاب مقدّس با جزئیات نشان می‌دهد که چگونه خدا زمین را خلق کرد.‏ در کتاب مقدّس آمده است که در ابتدا،‏ ‹زمین تهی و بایر بود.‏› اما جالب آن که در همان جا همچنین سخن از آب‌ها به میان آمده است؛‏ ماده‌ای که بدون آن وجود حیات بر روی زمین غیرممکن می‌بود.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲‏)‏ سپس خدا گفت:‏ «روشنایی بشود.‏» (‏پیدایش ۱:‏۳‏)‏ ظاهراً در آن زمان بود که نور خورشید از جو زمین عبور کرد و برای نخستین بار بر سطح زمین تابید.‏ پس از آن،‏ کتاب مقدّس به چگونگی شکل‌گیری زمین و دریا می‌پردازد.‏ (‏پیدایش ۱:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ سپس اشاره می‌کند:‏ «زمین نباتات را رویانید،‏ علفی که موافق جنس خود تخم آورد و درخت میوه‌دار.‏» (‏پیدایش ۱:‏۱۲‏)‏ بدین گونه فرایندهایی همچون فتوسنتز و چرخه‌هایی که برای وجود حیات ضروری است،‏ به وجود آمد.‏ مقصود از همهٔ این‌ها چه بود؟‏

اِشَعْیا،‏ یکی از انبیای زمان باستان در مورد خدا چنین گفت:‏ ‹خدا زمین را سرشت و ساخت و آن را استوار نمود و آن را عبث نیافرید،‏ بلکه به جهت سکونت مصوّر نمود.‏› (‏اِشَعْیا ۴۵:‏۱۸‏)‏ مطابق این آیه مقصود خدا از آفرینش زمین این بود که انسان‌ها تا به ابد بر روی آن زندگی کنند.‏

متأسفانه انسان با استفادهٔ نابجای خود از این هدیهٔ زیبای الٰهی،‏ آن را به مرز نابودی رسانده است.‏ با این حال،‏ جای خوشحالی است که مقصود خدا تغییر نکرده است.‏ یکی از نگارندگان کتاب مقدّس نوشت:‏ «خدا انسان نیست که دروغ بگوید.‏ و از بنی‌آدم نیست که به ارادهٔ خود تغییر بدهد.‏ آیا او سخنی گفته باشد و نکند؟‏» (‏اعداد ۲۳:‏۱۹‏)‏ در واقع،‏ خدا اجازه نمی‌دهد که انسان زمین را کاملاً به نابودی بکشد،‏ زیرا او به‌زودی ‹کسانی را که زمین را به نابودی می‌کشند،‏ نابود می‌گرداند.‏›—‏مکاشفه ۱۱:‏۱۸‏.‏

زمین خانهٔ ابدی ما

عیسی در یکی از موعظه‌های معروف خود گفت:‏ «خوشا به حال نرم‌خویان،‏ زیرا آنان زمین را به میراث خواهند برد.‏» (‏مَتّی ۵:‏۵‏)‏ عیسی در همان موعظه همچنین اشاره نمود که چگونه زمین از نابودی نجات خواهد یافت.‏ او به پیروان خود آموخت که چنین دعا کنند:‏ «پادشاهی تو بیاید.‏ ارادهٔ تو،‏ چنانکه در آسمان انجام می‌شود،‏ بر زمین نیز به انجام رسد.‏» آری،‏ پادشاهی خدا،‏ یعنی حکومت الٰهی مقصود خدا را در خصوص زمین جامهٔ عمل خواهد پوشاند.‏—‏مَتّی ۶:‏۱۰‏.‏

خدا در مورد تغییرات چشمگیری که آن حکومت الٰهی به وجود خواهد آورد،‏ چنین اعلام نمود:‏ «اینک همه چیز را نو می‌سازم.‏» (‏مکاشفه ۲۱:‏۵‏)‏ آیا این بدین مفهوم است که خدا زمینی دیگر را جایگزین این زمین خواهد کرد؟‏ خیر،‏ زیرا خودِ زمین عامل مشکلات آن نیست.‏ عامل اصلی بحرانی که زمین را تهدید می‌کند،‏ کسانی هستند که ‹آن را به نابودی می‌کشند؛‏› منجمله انواع حکومت‌هایی که بشر برقرار کرده است.‏ خدا این عامل را از میان برخواهد داشت و با «آسمانی جدید و زمینی جدید» جایگزین خواهد ساخت،‏ یعنی با حکومتی آسمانی که بر مردم روی زمین حکمرانی خواهد کرد.‏—‏مکاشفه ۲۱:‏۱‏.‏

انسان با بهره‌گیری از منابع طبیعی زمین به اصطلاح بدهی عظیمی بالا آورده است.‏ اما خدا این بدهی را پرداخت خواهد کرد.‏ مزمورنویس در توصیف آنچه خدا انجام خواهد داد،‏ در مزمور الهامی خود چنین نوشت:‏ «تو زمین را سیراب می‌سازی و آن را حاصلخیز می‌گردانی.‏» آری،‏ خدا با معتدل ساختن آب و هوای زمین،‏ محصولات فراوان و فراتر از همه برکات بی‌کران خود زمین را به بهشتی واقعی مبدّل خواهد ساخت.‏—‏مزمور ۶۵:‏۹-‏۱۳‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

پیارلا،‏ منشی مهاتما گاندی،‏ رهبر فقید هند به نقل از او چنین اظهار داشت:‏ «محصولی که زمین به بار می‌آورد،‏ کفایت نیاز بشر را می‌کند،‏ اما کفایت طمع او را نمی‌کند.‏» پادشاهی خدا با دگرگون ساختن نیّت دل انسان‌ها،‏ در واقع به ریشهٔ مشکلات زمین خواهد پرداخت.‏ اِشَعْیای نبی پیشگویی کرد که تحت حکومت الٰهی انسان‌ها «ضرر و فسادی نخواهند کرد؛‏» نه به زمین و نه به یکدیگر.‏ (‏اِشَعْیا ۱۱:‏۹‏)‏ در واقع،‏ امروزه میلیون‌ها نفر،‏ از هر فرهنگ و قوم و طبقه‌ای در مورد معیارهای والای خدا آموزش می‌بینند.‏ آنان آموزش می‌بینند که خدا و همنوع خود را دوست بدارند،‏ از نعمت‌های خدا سپاسگزار باشند،‏ از محیط زیست مراقبت کنند،‏ منابع طبیعی را حفظ نمایند و زندگی‌ای هماهنگ با مقصود آفریدگار را در پیش گیرند.‏ آری،‏ آنان برای زندگی بر روی زمینی بهشتی آماده می‌شوند.‏—‏ جامعه ۱۲:‏۱۳؛‏ مَتّی ۲۲:‏۳۷-‏۳۹؛‏ کولُسیان ۳:‏۱۵‏.‏

گزارش آفرینش در کتاب پیدایش با این سخنان پایان می‌یابد:‏ «خدا هر چه ساخته بود،‏ دید و همانا بسیار نیکو بود.‏» (‏پیدایش ۱:‏۳۱‏)‏ شکی نیست که خدا اجازه نخواهد داد که کرهٔ زمین،‏ این جواهر عالم خلقت به نابودی کشیده شود.‏ جای امیدواری است که بدانیم آیندهٔ زمین در دست آفریدگار مهربانمان یَهُوَه خداست.‏ او وعده داده است:‏ «صالحان وارث زمین خواهند بود و در آن تا به ابد سکونت خواهند نمود.‏» (‏مزمور ۳۷:‏۲۹‏)‏ امید است شما نیز در میان آن صالحانی باشید که زمین را خانهٔ ابدی خود خواهند خواند.‏