‏«محبت کنیم .‏ .‏ .‏ در عمل و راستی»‏

۱.‏ والاترین شکل محبت کدام است و چرا؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

محبت آگاپه یا محبتی که بر پایهٔ اصول درست باشد،‏ هدیه‌ای از طرف یَهُوَه خداست.‏ آگاپه والاترین شکل محبت بوده و یَهُوَه خود منشأ آن می‌باشد.‏ (‏۱یو ۴:‏۷‏)‏ این محبت،‏ خصوصیات مهربانی و خونگرمی را نیز در بردارد،‏ اما در درجهٔ اول به مفهوم اعمالی عاری از هر گونه خودخواهی است که برای نفع دیگران انجام می‌شود.‏ مطابق با یک کتاب مرجع،‏ محبت آگاپه «تنها از طریق اعمال شناخته می‌شود.‏» زمانی که به دیگران محبت می‌کنیم یا آنان به ما محبت می‌کنند،‏ زندگی‌ای شاد و پرمفهوم خواهیم داشت.‏

۲،‏ ۳.‏ یَهُوَه چطور عمق محبتش را به ما نشان داده است؟‏

^۲ یَهُوَه خدا حتی قبل از این که آدم و حوّا را بیافریند،‏ نشان داد که به انسان‌ها محبت دارد.‏ او کرهٔ زمین را طوری خلق کرد که انسان‌ها بتوانند تا ابد بر آن زندگی کنند و از زندگی‌شان لذّت ببرند.‏ یَهُوَه نیاز نداشت این کار را بکند و تنها برای نفع ما چنین کرد.‏ او بعدها نیز دوباره محبتش را به انسان‌ها نشان داد و به آنان امکان زندگی ابدی در بهشت روی زمین را داد.‏

^۳ بعد از نافرمانی آدم و حوّا،‏ یَهُوَه خدا والاترین حد محبت را به انسان‌ها نشان داد.‏ او برای نوادگان آدم و حوّا بهای رهایی فراهم دید،‏ زیرا اطمینان داشت که برخی از نوادگان آدم از محبت او قدردان بوده و از او اطاعت خواهند کرد.‏ (‏پیدا ۳:‏۱۵؛‏ ۱یو ۴:‏۱۰‏)‏ در واقع زمانی که یَهُوَه خدا وعده داد نجات‌دهنده‌ای خواهد آمد،‏ فدیه از دید او پرداخته شده بود.‏ او حدود ۴۰۰۰ سال بعد بهای سنگینی پرداخت و یگانه پسر خود را برای نجات بشر فدا کرد.‏ (‏یو ۳:‏۱۶‏)‏ به‌راستی که ما از یَهُوَه بابت محبت بی‌کرانش قدردانیم!‏

۴.‏ چه چیز نشان می‌دهد که انسان‌های ناکامل می‌توانند محبتی خالصانه نشان دهند؟‏

^۴ از آنجایی که یَهُوَه خدا ما را به شکل خود آفریده است،‏ ما انسان‌ها قادریم به یکدیگر محبتی خالصانه نشان دهیم.‏ به‌دلیل گناه موروثی آدم گاهی اوقات ابراز چنین محبتی برایمان سخت است،‏ با این حال همیشه توانایی این کار را داریم.‏ هابیل بهترین خود را به یَهُوَه خدا تقدیم کرد و به این شکل محبتی خالصانه نشان داد.‏ (‏پیدا ۴:‏۳،‏ ۴‏)‏ نوح نیز سال‌ها پیام خدا را با وجود بی‌علاقگی مردم به آن‌ها اعلام کرد و چنین محبتی نشان داد.‏ (‏۲پطر ۲:‏۵‏)‏ ابراهیم نیز زمانی که یَهُوَه خدا به او فرمان داد پسرش را قربانی کند،‏ احساسات خود را نادیده گرفت و به‌خاطر محبتش به خدا حاضر شد از او اطاعت کند.‏ (‏یعقو ۲:‏۲۱‏)‏ ما نیز می‌خواهیم مانند آن مردان وفادار با وجود سختی‌ها و مشکلات،‏ محبتی خالصانه نشان دهیم.‏

محبت خالصانه در مقابل محبت ظاهری

۵.‏ به چه طرقی می‌توانیم محبتی خالصانه نشان دهیم؟‏

^۵ کتاب مقدّس می‌گوید که محبت خالصانه «نه در کلام یا زبان،‏ بلکه در عمل و راستی» ابراز می‌شود.‏ (‏۱یو ۳:‏۱۸‏)‏ آیا این بدین معناست که نمی‌توانیم در سخنانمان محبت نشان دهیم؟‏ خیر!‏ (‏۱تسا ۴:‏۱۸‏)‏ منظور این است که محبت ما نباید به سخنانمان محدود شود،‏ به‌خصوص در شرایطی که باید آن را در عمل نشان دهیم.‏ برای مثال زمانی که هم‌ایمانی به نیازهای اساسی زندگی محتاج است،‏ تنها ابراز محبت در کلام کافی نیست.‏ (‏یعقو ۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ همچنین ما به‌دلیل محبت به یَهُوَه و همنوعانمان،‏ نه تنها دعا می‌کنیم که انسان‌های بیشتری برای پیشبرد کار موعظه به ما بپیوندند،‏ بلکه خود نیز در این راه قدم‌هایی برداشته و تا حد توان موعظه می‌کنیم.‏—‏مت ۹:‏۳۸‏.‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ ‹محبت بی‌ریا› چیست؟‏ ب)‏ برخی از نمونه‌های محبت ظاهری کدامند؟‏

^۶ یوحنای رسول نوشت که ما باید «در عمل و راستی‏» محبت کنیم.‏ بنابراین محبت ما باید «بی‌ریا» باشد.‏ (‏روم ۱۲:‏۹‏)‏ گاهی اوقات شاید شخص تظاهر کند که محبت دارد.‏ آیا چنین محبتی را می‌توان خالصانه خواند؟‏ خیر!‏ در واقع محبت و دورویی هیچ نقطهٔ مشترکی با هم ندارند و محبت ظاهری هیچ ارزشی ندارد.‏

^۷ حال نمونهٔ برخی از افرادی را در نظر بگیرید که محبت ظاهری یا ریاکارانه داشتند.‏ در باغ عدن شیطان تظاهر کرد که نفع حوّا را می‌خواهد.‏ اما در واقع عمل او خودخواهانه و ریاکارانه بود.‏ (‏پیدا ۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ نمونهٔ دیگر اَخیتوفِل است که به‌ظاهر دوست داوود پادشاه بود.‏ اما دوستی او حقه و فریبی بیش نبود،‏ زیرا حاضر شد برای نفع خودش به داوود خیانت کند.‏ (‏۲سمو ۱۵:‏۳۱‏)‏ امروزه نیز مرتدان و افرادی که در جماعت تفرقه می‌اندازند،‏ «سخنانی خوشایند و تملّق‌آمیز» به زبان می‌آورند تا خود را بامحبت جلوه دهند.‏ اما نیّتی خودخواهانه دارند.‏—‏روم ۱۶:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

۸.‏ چه سؤالی باید از خود بپرسیم؟‏

^۸ به‌راستی محبت ظاهری شرم‌آور است،‏ زیرا شخص با این کار تظاهر می‌کند که خصوصیتی الٰهی یعنی محبت دارد.‏ شاید او با چنین عملی بتواند دیگران را فریب دهد،‏ اما یَهُوَه خدا را هرگز نمی‌توان فریب داد.‏ عیسی مسیح گفت کسانی که با دورویی عمل می‌کنند ‹به‌سختی مجازات خواهند شد.‏› (‏مت ۲۴:‏۵۱‏)‏ ما خادمان یَهُوَه هیچ‌گاه نمی‌خواهیم محبتی ظاهری از خود نشان دهیم.‏ بنابراین بجاست که از خود بپرسیم:‏ ‹آیا محبت من خالصانه است و هیچ گونه دورویی و خودخواهی در آن نیست؟‏› اکنون ۹ راه را بررسی می‌کنیم که به ما کمک می‌کند محبتی «بی‌ریا» نشان دهیم.‏

چطور «در عمل و راستی» محبت کنیم

۹.‏ محبت خالصانه ما را به چه کاری برمی‌انگیزد؟‏

^۹ از تلاش‌هایتان در خدمت به خدا شاد باشید،‏ حتی اگر کسی آن را نبیند.‏ ما باید همواره مشتاق باشیم که به دیگران محبت نشان دهیم،‏ حتی اگر کسی آن را نبیند یا از آن مطلع نشود.‏ ‏(‏مَتّی ۶:‏۱-‏۴ خوانده شود.‏)‏ وقتی حَنانیا و سَفیره اعانه می‌دادند چنین دیدگاهی نداشتند و می‌خواستند دیگران بدانند که آنان اعانه می‌دهند.‏ آنان همچنین دربارهٔ مبلغ اعانهٔ خود دروغ گفتند و سرانجام نتیجهٔ تلخ ریاکاری‌شان را دیدند.‏ (‏اعما ۵:‏۱-‏۱۰‏)‏ اما محبت خالصانه ما را برمی‌انگیزد که با میل و رغبت و با شادی به برادران و خواهرانمان خدمت کنیم و توقع تمجید و تحسین نداشته باشیم.‏ در این مورد می‌توان از برادرانی که در تهیهٔ خوراک روحانی به هیئت اداره‌کننده کمک می‌کنند درس گرفت.‏ آنان توجه دیگران را به خود جلب نمی‌کنند و با ذکر پروژه‌هایی که انجام داده‌اند به خود نمی‌بالند.‏

۱۰.‏ چطور می‌توانیم در احترام گذاشتن به دیگران پیشقدم شویم؟‏

^۱۰ در احترام گذاشتن به دیگران پیشقدم شوید.‏ (‏رومیان ۱۲:‏۱۰ خوانده شود.‏)‏ عیسی مسیح پای شاگردانش را شست و به این شکل برای آنان احترام قائل شد.‏ (‏یو ۱۳:‏۳-‏۵،‏ ۱۲-‏۱۵‏)‏ ما نیز باید تلاش کنیم که مانند عیسی فروتن باشیم و به دیگران خدمت کنیم.‏ حتی رسولان عیسی نیز در ابتدا این موضوع را کاملاً درک نمی‌کردند،‏ تا این که روح‌القدس را دریافت کردند.‏ (‏یو ۱۳:‏۷‏)‏ ما زمانی می‌توانیم به دیگران احترام بگذاریم که خود را برتر از آنان ندانیم.‏ برای مثال،‏ نباید بیش از حد به تحصیلات،‏ دارایی یا اختیاراتمان در سازمان یَهُوَه فکر کنیم.‏ (‏روم ۱۲:‏۳‏)‏ هنگامی که شخصی مورد تحسین قرار می‌گیرد،‏ به جای این که به او حسادت کنیم باید همراه او شادی کنیم؛‏ حتی اگر خود را نیز لایق تحسین بدانیم.‏

۱۱.‏ چرا باید صادقانه دیگران را تحسین کنیم؟‏

^۱۱ برادران و خواهران را صادقانه تحسین کنید.‏ ما باید همواره به دنبال فرصتی باشیم تا دیگران را تحسین کنیم،‏ زیرا چنین سخنانی باعث «بنای دیگران» می‌شود.‏ (‏افس ۴:‏۲۹‏)‏ البته باید این کار را صادقانه و با خلوص نیّت انجام دهیم،‏ زیرا در غیر این صورت آنان را فریب داده‌ایم.‏ همچنین باید در صورت لزوم کاملاً صریح و روشن به شخص پند دهیم و او را بی‌مورد تحسین نکنیم.‏ (‏امث ۲۹:‏۵‏)‏ اگر شخصی را تحسین کنیم،‏ اما در غیابش دربارهٔ او بد بگوییم،‏ ریاکارانه عمل کرده‌ایم.‏ پولُس رسول در این زمینه الگوی خوبی است.‏ او محبتی خالصانه داشت و در نامه‌اش به جماعت قُرِنتُس آنان را به‌دلیل برخی اعمالشان صادقانه تحسین کرد.‏ (‏۱قر ۱۱:‏۲‏)‏ اما وقتی اعمالشان شایستهٔ تحسین نبود دلیل آن را بیان می‌کرد و بامحبت و به‌روشنی به آنان پند می‌داد.‏—‏۱قر ۱۱:‏۲۰-‏۲۲‏.‏

۱۲.‏ چگونه می‌توانیم با محبتی خالصانه،‏ به یکدیگر مهمان‌نوازی نشان دهیم؟‏

^۱۲ مهمان‌نواز باشید.‏ یَهُوَه خدا به ما فرمان داده است که نسبت به برادران و خواهرانمان سخاوتمند و بخشنده باشیم.‏ ‏(‏۱یوحنا ۳:‏۱۷ خوانده شود.‏)‏ ما همچنین باید انگیزه‌ای درست از انجام این کار داشته باشیم.‏ می‌توانیم در این مورد از خود بپرسیم:‏ ‹آیا من تنها به دوستان نزدیکم،‏ برادران و خواهران باتجربه و سرشناس یا کسانی که بتوانند محبت مرا جبران کنند،‏ مهمان‌نوازی نشان می‌دهم؟‏ یا سعی می‌کنم نسبت به همه مهمان‌نواز و بخشنده باشم،‏ حتی نسبت به برادران و خواهرانی که نمی‌شناسم یا آنانی که نمی‌توانند محبت مرا جبران کنند؟‏› (‏لو ۱۴:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ فرض کنید برادری به دلیل تصمیم اشتباهی که گرفته است نیازمند و محتاج کمک است.‏ یا برادر و خواهری که به خانه‌مان دعوت کرده بودیم،‏ هیچ گاه از ما تشکر نکنند.‏ در چنین موقعیت‌هایی نیز باید به پند کتاب مقدّس عمل کنیم که می‌گوید:‏ «بدون شِکوه و شکایت،‏ نسبت به یکدیگر مهمان‌نواز باشید.‏» (‏۱پطر ۴:‏۹‏)‏ اگر به این پند عمل کنیم و بخشنده باشیم،‏ شادی حاصل از آن را خواهیم چشید.‏—‏اعما ۲۰:‏۳۵‏.‏

۱۳.‏ الف)‏ در چه مواقعی به صبر بیشتری نیاز داریم؟‏ ب)‏ به چه طرقی می‌توانیم از ضعیفان حمایت کنیم؟‏

^۱۳ از ضعیفان حمایت و پشتیبانی کنید.‏ کلام خدا می‌گوید:‏ «از ضعیفان حمایت کنید و با همه بردبار باشید.‏» (‏۱تسا ۵:‏۱۴‏)‏ این فرمان عمق محبت ما را محک می‌زند.‏ بسیاری از کسانی که ایمانی قوی نداشتند،‏ بعدها ایمانشان تقویت شده و در حقیقت رشد کرده‌اند.‏ اما برخی دیگر به صبر و حمایت بیشتری نیاز دارند.‏ برای کمک به این افراد می‌توانیم آنان را در خدمت موعظه همراهی کنیم،‏ نکات روحانی تشویق‌کننده را با آنان در میان بگذاریم،‏ یا به صحبت‌های آنان خوب گوش دهیم.‏ به جای این که فقط فکر کنیم خواهر یا برادری «قوی» یا «ضعیف» است،‏ باید به یاد داشته باشیم که هر یک از ما نقاط قوّت و نقاط ضعفی دارد.‏ حتی پولُس رسول نیز گفت که نقطه‌ضعف‌هایی دارد.‏ (‏۲قر ۱۲:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ بنابراین همهٔ ما به کمک و تشویق یکدیگر نیاز داریم.‏

۱۴.‏ برای برقراری صلح با برادران و خواهران باید چه کنیم؟‏

^۱۴ صلحجو باشید.‏ صلح با برادران و خواهرانمان بسیار باارزش است.‏ حتی زمانی که آنان منظور ما را اشتباه برداشت می‌کنند یا با ما ناعادلانه رفتار می‌کنند،‏ باید سعی کنیم صلح را برقرار سازیم.‏ ‏(‏رومیان ۱۲:‏۱۷،‏ ۱۸ خوانده شود.‏)‏ عذرخواهی از دیگران همچون التیامی برای قلب شکستهٔ آنان است.‏ برای مثال به جای این که بگوییم:‏ «متأسفم که چنین احساسی داری» بهتر است که تقصیر را بر گردن بگیریم و از صمیم دل بگوییم:‏ «متأسفم که با حرف‌هایم ناراحتت کردم.‏» ایجاد صلح به‌خصوص در رابطهٔ زناشویی حیاتی است.‏ زن و شوهر نباید جلوی دیگران تظاهر کنند که یکدیگر را دوست دارند،‏ در حالی که در خلوت با هم صحبت نمی‌کنند یا به هم زخم‌زبان می‌زنند یا حتی دست به خشونت می‌زنند.‏

۱۵.‏ چطور نشان می‌دهیم که از صمیم دل دیگران را بخشیده‌ایم؟‏

^۱۵ بدون قید و شرط ببخشید.‏ زمانی که کسی را می‌بخشیم،‏ در واقع از سر تقصیرات او می‌گذریم و کینه به دل نمی‌گیریم.‏ حتی زمانی که شخص خود متوجه نیست ما را رنجانده است،‏ باید او را ببخشیم.‏ بدین منظور باید به پند کتاب مقدّس عمل کنیم که می‌گوید:‏ «یکدیگر را با محبت تحمّل کنید.‏ همچنین سخت تلاش کنید تا به یاری رشتهٔ صلح که متحد می‌سازد،‏ آن یگانگی را که از روح است،‏ حفظ کنید.‏» (‏افس ۴:‏۲،‏ ۳‏)‏ برای این که بتوانیم شخصی را از صمیم دل ببخشیم،‏ نباید دیگر به کاری که او کرده است فکر کنیم،‏ زیرا «محبت کینه به دل نمی‌گیرد.‏» (‏۱قر ۱۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ اگر کینه به دل بگیریم،‏ نه تنها رابطه‌مان با برادران و خواهران،‏ بلکه رابطه‌مان با یَهُوَه نیز صدمه می‌بیند.‏ (‏مت ۶:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ همچنین وقتی برای کسانی که ما را رنجانده‌اند دعا می‌کنیم،‏ نشان می‌دهیم که آنان را از صمیم دل بخشیده‌ایم.‏—‏لو ۶:‏۲۷،‏ ۲۸‏.‏

۱۶.‏ چه دیدگاهی باید به افتخاراتمان در سازمان یَهُوَه داشته باشیم؟‏

^۱۶ به دنبال منافع خود نباشید.‏ اگر در سازمان یَهُوَه افتخاراتی نصیبمان می‌شود،‏ باید آن را فرصتی بدانیم که محبت خود را نشان دهیم؛‏ یعنی ‹در پی نفع خود نباشیم،‏ بلکه نفع دیگری را بجوییم.‏› (‏۱قر ۱۰:‏۲۴‏)‏ برای مثال در کنگره‌ها و مجمع‌ها،‏ برادران انتظامات زودتر از دیگران وارد سالن می‌شوند.‏ آنان به جای این که از فرصت سوءاستفاده کنند و برای خود و خانواده‌شان جایی خوب در سالن پیدا کنند،‏ حاضرند در قسمتی از سالن که برایشان تعیین شده و چندان مساعد نیست بنشینند و به وظایفشان رسیدگی کنند.‏ آنان به این شکل در پی منافع خود نبوده و محبتی خالصانه نشان می‌دهند.‏ ما چطور می‌توانیم از الگوی خوب این برادران سرمشق بگیریم؟‏

۱۷.‏ محبت خالصانه شخصی را که گناهی جدّی مرتکب شده است به چه کاری برمی‌انگیزد؟‏

^۱۷ به گناهان خود اعتراف کرده،‏ آن‌ها را ترک کنید.‏ برخی از مسیحیان که گناهی جدّی مرتکب شده‌اند،‏ برای این که خجالت‌زده نشوند یا دیگران را ناراحت نکنند،‏ سعی می‌کنند گناهشان را پنهان کنند.‏ (‏امث ۲۸:‏۱۳‏)‏ اما چنین عملی نه تنها به شخص گناهکار بلکه به دیگران نیز صدمه زده و عاری از محبت می‌باشد.‏ چگونه؟‏ این عمل باعث می‌شود یَهُوَه روح‌القدسش را از جماعت بگیرد و صلح جماعت به خطر افتد.‏ (‏افس ۴:‏۳۰‏)‏ در حالی که محبت خالصانه،‏ شخص گناهکار را برمی‌انگیزد که با پیران جماعت صحبت کرده و کمک‌های لازم را دریافت کند.‏—‏یعقو ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

۱۸.‏ محبت خالصانه تا چه حد اهمیت دارد؟‏

^۱۸ محبت باارزش‌ترین خصوصیت است.‏ (‏۱قر ۱۳:‏۱۳‏)‏ محبت مشخصهٔ پیروان عیسی مسیح و کسانی است که یَهُوَه خدا،‏ منشأ محبت را سرمشق قرار می‌دهند.‏ (‏افس ۵:‏۱،‏ ۲‏)‏ پولُس رسول نوشت که اگر «محبت نداشته باشم،‏ هیچ هستم.‏» (‏۱قر ۱۳:‏۲‏)‏ پس باشد که همواره محبتمان را نه تنها در «کلام» بلکه در «عمل و راستی» نشان دهیم.‏